Morgen moet ik op zijn minst een halve kilo afgevallen zijn. Ik moet minimaal een 7 hebben gehaald voor die toets anders ben ik een sukkel. Ik moet vandaag exact bijhouden hoeveel kcal ik eet. Ik moet minstens twee keer op een dag wegen. Als ik aankom in gewicht zullen de mensen om mij heen me een zwakkeling en sloom mens vinden. Als ik geen voldoende haal voor deze toets dan zullen de mensen om mij heen teleurgesteld in me zijn. Er wordt van me verwacht dat ik hoge cijfers haal op school en hierna naar de universiteit ga. Als ik dit niet doen, zal ik iedereen teleurstellen. Ik word gek van alle verwachtingen. Iedereen verwacht iets van me en ik weet niet of ik kan leven naar al die hoge verwachtingen.

Verwachting is de aanname of hoop dat een handeling of gebeurtenis ook werkelijk plaats gaat vinden. Een verwachting kan realistisch zijn, maar dat hoeft niet. Als een verwachting niet uitkomt, kan er sprake zijn van acceptatie, maar ook van teleurstelling, verwarring, onzekerheid en angst.

Toen ik leed aan een eetstoornis had ik het idee dat de hele wereld iets van me verwachtte. Ik moest goed presteren, ik moest een goede baan vinden, ik moest een leuke partner hebben, ik moest er leuk en slank uitzien en ga zo maar door. Wat ik in die periode niet doorhad is dat de meeste verwachtingen niet bij mijn omgeving, maar bij mijzelf lagen. Ik stelde enorm hoge eisen aan mijzelf. Deze eisen stelde ik omdat ik een laag zelfbeeld had en het idee had enkel mezelf te kunnen waarderen als ik uitzonderlijk hoge prestaties leverde. Ik moest dingen kunnen en dingen doen die niet iedereen deed en kon en waarvoor veel mensen hun bewondering zouden uitspreken. Had ik deze dingen eenmaal bereikt dan was dit binnen no-time niet meer bijzonder en moest ik weer aan nieuwe hoge verwachtingen van mezelf voldoen om tevreden met mijzelf te kunnen zijn.

Op het forum lees ik vaak dat mensen bang zijn om hun eetstoornis los te laten '...omdat er dan weer zoveel van hen verwacht wordt'. Klopt dat wel? Verwachten de mensen om je heen écht zoveel van je of verwacht jij vooral zelf heel veel van jezelf omdat je misschien nog heel minderwaardig over jezelf denkt? De mensen om je heen verwachten misschien wel dat als je grotendeels hesteld bent van je eetstoornis, je weer naar school gaat. Ook verwachten ze dat je weer leuke dingen gaat ondernemen met vriendinnen en dat je weer meer interesse krijgt in je toekomst. Tegelijkertijd zullen de mensen die van jou houden vooral blij zijn dat het weer goed met je gaat en er alles voor over hebben om dit zo te behouden.

Het weer naar school gaan als je een tijd uit de running bent geweest, kan ontzettend spannend en eng zijn. Zo eng dat je (bijna) liever ervoor zorgt dat het weer slechter met je gaat zodat je niet naar school hoeft. De stress en spanning rondom weer naar school gaan wordt misschien nog erger doordat ik verwachtte dat de mensen om mij heen ook van mij zouden verwachten dat ik naar school zou gaan en alles hier weer goed zou verlopen. Een shitload aan verwachtingen dus. En hoe meer ik van mijzelf verwachtte, hoe groter de stress die ik had en hoe groter de kans dat het allemaal niet zou lukken.

Door de jaren heen kwam ik er steeds meer achter dat ikzelf degene was met de meeste en de grootste verwachtingen. Mijn omgeving had ook wel verwachtingen, maar wilde bovenal dat ik gelukkig was. Tenslotte ging het om mijn leven en moest ik met mezelf verder. Ik kon wel leven naar hun verwachtingen, maar als mij dit niet gelukkig maakte, was dat ook niet wat ze wilden. Wat overbleef waren mijn eigen verwachtingen. Verwachtingen die me angstig maakten, verwachtingen die me juist remden in mijn ontwikkeling. Ik kwam erachter dat ik juist door mijn verwachtingen bij te stellen meer zou kunnen bereiken. Door kleinere stapjes te zetten zou ik eerder bovenop die berg belanden, dan telkens een grote sprong te nemen en weer te vallen.

Ik ging minder van mijzelf verwachten en ook de verwachtingen die de mensen om mij heen hadden meer loslaten. Door dat te doen voelde ik me een stuk vrijer en meer in staat om te experimenteren. Ik had nu meer rust, werd minder vaak door mijzelf teleurgesteld en kon me alsnog trots voelen om kleine stapjes die ik zette, kleine doelen die ik behaalde. Tenslotte leerde ik beter om te gaan met verwachtingen die niet uitkwamen. Ik kon me hier beter bij neerleggen en accepteren dan alles nou eenmaal niet altijd loopt zoals je zou willen. Ik verwachtte van mijzelf niet langer perfectie, maar vooral dat ik mijn best deed om weer te genieten van het leven. Dat is niet altijd eenvoudig als je hoge eisen aan jezelf stelt, denkt dat iedereen om je heen iets van je verwacht, maar het is wel mogelijk en het is het meer dan waard.

Verwacht jij veel van jezelf?