De verpleegkundige met littekens
Mijn eerste stagedag als verpleegkundige. Met een gespannen gevoel loop ik het ziekenhuis in op weg naar de kleedkamer. Ik ben zo nerveus. Gelukkig valt het niet op, want er beginnen vandaag meer stagiairs op de afdeling. Alleen ben ik niet gespannen voor mijn stage zelf, om nieuwe mensen te ontmoeten of om mensen te verzorgen. Nee, ik ben vooral bang voor wat ik moet dragen. Korte mouwen...
Sinds een jaar durf ik weer met korte mouwen te lopen. Een lastige stap want voorheen liep ik altijd met lange mouwen om de littekens op mijn arm te verbergen. Maar straks op de afdeling loop ik niet alleen als mezelf, maar vooral in een professionele rol als verpleegkundige. In mijn ogen zijn verpleegkundigen sterke mensen die je verzorgen, troosten en advies geven wanneer je er zelf even niet meer uit komt. Geen mensen die niet eens goed voor zichzelf kunnen zorgen. Want hoe gaan mensen advies van je aannemen wanneer ze kunnen zien dat je jezelf zoiets hebt aangedaan? Die littekens tonen een verhaal dat ik eigenlijk niet wil laten zien.
Toch heb ik geen keus, want in de zorg werk je nu eenmaal met korte mouwen. Dus ik heb er maar mee te dealen. Ik haal nog een keer diep adem en stap de lift uit. Ik leg mijn tas in een kluisje en loop met opgeheven hoofd naar de afdeling. Ik kan dit... Ik merk wel dat mensen kijken. Collega’s, patiënten en ook artsen. Ik weet niet wat ze denken, maar gelukkig zegt niemand er iets over... ik herhaal tegen mezelf dat ze niet persé negatief hoeven te denken. Mijn stage is geweldig en hoe langer ik aan het werk ben, hoe minder ik eraan denk.
Na een paar weken stage word ik zelf in het ziekenhuis opgenomen met ontzettende buikpijn. Een super lieve verpleegkundige haalt mij op van de spoedeisende hulp. Met een vlotte babbel en een grapje hier en daar voert ze met mij het opnamegesprek. Terwijl ik veel pijn heb en het raar voelt om nu zelf ineens in het ziekenhuis te liggen terwijl ik vanochtend zelf nog aan de andere kant van het bed stond, merkt zij dit op en stelt me gerust. Zo’n verpleegkundige wil ik dus worden. Na het opnamegesprek doet ze nog even mijn controles. Als ze de bloeddrukband om mijn arm doet zie ik het pas... ze heeft littekens op haar arm. Keurige, rechte witte streepjes.
Lang heb ik erover nagedacht. Er is voor mij niets veranderd. Ik vind haar nog steeds net zo’n sterke vrouw en minstens zo’n goede verpleegkundige. Respect heb ik voor haar. Ze zag wel dat ik keek. Dat zie je altijd, ook al kijken mensen nog zo snel. Ik geef haar een begripvolle glimlach en krijg er ook een terug.
Eenmaal terug op mijn stage is er iets veranderd. Ik schaam mij veel minder. Ja, ik heb een moeilijke periode gehad die terug te zien is aan mijn littekens. Maar ze horen bij mij, net als het verhaal dat erachter zit. Ik ben al een stuk verder gekomen dan waar ik stond in de tijd dat ik mijzelf deze littekens toebracht. Het enige wat ik nu kan doen is zorgen dat er niet meer bij komen. Mijn verleden hoort bij mij en heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.
Ik heb er veel van geleerd en het heeft mij sterker gemaakt. Ook weet ik hoe het is om aan de andere kant van het bed te staan en om afhankelijk te zijn van de zorg die je geboden wordt. Dit maakt mij waarschijnlijk eerder een betere verpleegkundige dan dat ik was geweest als alles mij altijd voor de wind was gegaan. Ik wil mijn littekens nog wel graag laten laseren. Ik wil ze nog steeds liever onzichtbaar hebben en heb er nog steeds spijt van. Maar voor nu zitten ze er en heb ik ze geaccepteerd.
Straks als ik mijn opleiding heb afgerond ben ik ook verpleegkundige. Maar ik ben ook gewoon een mens. Een mens met een verhaal zoals iedereen dat heeft. Het ene verhaal zichtbaarder dan het andere maar ieder mens heeft een verhaal. Ook een verpleegkundige.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ook zorgpersoneel zijn gewoon maar mensen en je eigen kwetsbaarheid maakt dat je juist dichter bij de patient kan staan zonder daarbij je professionaliteit te verliezen. Zet hem op!
Groeten van je collega xx
Zit zelf in mijn laatste jaar van verpleegkunde en dit is zo herkenbaar. Zelf heb ik ook mee gemaakt dat patiënten ernaar vroegen of dat het contact moeizaam verliep door mijn littekens. Wat was dat lastig.... Met een korte toelichting en uitspreken van de weerstand die je in het contact voelt, is het daarna prima en gaat het zelfs beter ook voor de patiënt. Het is zoeken en er blijven lastige momenten. Wel merk ik dat ik er mijn eigen weg en manier in heb gevonden en dat me inderdaad krachtiger maakt. Mij heeft het ook enorm geholpen om deze lastige momenten en soms dilemma's rondom mijn littekens te bespreken met collega's en stage begeleiders. En zoals je al schrijft iedereen heeft zijn verhaal en door wat je hebt meegemaakt, draag je een berg aan levenservaring en tools met je mee.
Nogmaals prachtig geschreven en jij gaat zeker een krachtige verpleegkundige worden!
Zelf heb ik ook littekens en wil graag verpleegkundige worden. Deze blog help echt!❤️
Je mag er helemaal zijn!
Kostbaar mens!
Ik hoop
Dat je het zo positief kan blijven inzetten. Het is een geweldig vak, weet ik 😇maar vraagt oom ontzettend veel ban jezelf.
Je bent sterk, je kan het!!
Xxx
Ik werk ook in de zorg in een verpleeghuis en heb ook vanaf mij 16de mijn eigen gesneden in mij arm en andere plekken (Ben nu 32 jaar).
Tot een half jaar liep ik er ook mee maar heb nu mij levenstekst ( wat mij door de leven heeft geholpen) een tatoo eroverheen gedaan.
Is niet erg zichtbaar maar voor mij wel als ik het even niet meer weet.
De littekens zie je nog wel maar valt niet meer op.
En inderdaad zoals jij het zegt het is gebeurt en hoort bij mij.
Ik ben zelf psychiatrisch verpleegkundige en heb ook littekens op mijn armen en handen. Cliënten nemen me snel in vertrouwen omdat ze ergens weten dat ik bepaalde dingen ook begrijp. Het maakt je echt geen mindere hulpverlener!
Wat bijzonder om hier je verhaal te lezen; ik ben namelijk de desbetreffende verpleegkundige met de littekens! ;)
Erg dapper van je om hier je verhaal te vertellen, het toont kracht en hoop!
Wat je zegt over jouw ervaring om afhankelijk te zijn van zorg klopt zeker! Ik denk dat je verleden ook op een positieve manier kan bijdragen aan je functioneren (—> bijv. een begripvolle glimlach waardoor je als lotgenootjes geen woord hoeft te spreken om elkaar te begrijpen).
Het zal vast niet altijd zo makkelijk zijn, maar je zegt het zelf al: elk mens heeft een verleden, de een wat meer zichtbaar dan de ander, maar je bent en blijft een mens. Blijf geloven in jezelf, je hebt evenveel recht op geluk als ieder ander mens.
Bedankt voor je lieve woorden over mijn functioneren, dit doet mij heel erg goed! ❤️
Wauw dit vind ik echt bijzonder. ik had natuurlijk nooit verwacht dat je dit zou lezen.
Zoals je kunt lezen ben je echt een enorme inspiratie voor mij geweest. Je hebt me ook de kracht gegeven om deze blog te schrijven.
bedankt daarvoor, en voor je lieve zorgen tijdens mijn opname!
Liefs, Sophie
En een mens met lidtekens op armen of ziel maken je een begripvoller, empatisch en betere verpleegkundige..suc6 lieve schat...
Ik werk soms met kinderen en dan als het watm is en ik een thirt draag zie ik oudrrs kijken is dit wel safe.
En enkeling lagt het weg wat ze zien.
De schaamte is zo herkenbaar
Het ga je goed meid, maar ik ben overtuigd dat dat goed gaat komen!
Ik ken de onzekerheid van het dragen van korte mouwen. Ik zit halverwege mijn opleiding, maar elke dag wordt ik toch stiekem herinnert aan mijn verleden. Juist omdat de littekens zichtbaar zijn.
Mooi wat je beschrijft over het mens zijn. Dat de littekens een deel van je zijn, bij jouw verhaal passen.
Ik wens je alle goeds toe voor de toekomst en ik weet zeker dat je een lieve, begripvolle verpleegkundige zal worden!
Liefs, een onbekende.
En een mooie foto met je hond ❤️
Dankjewel :)
Ikzelf loop ook tegen hetzelfde dilemma aan wat littekens betreft, dus je verhaal is erg herkenbaar. Ik werk niet in de zorg, maar het zou me wel gaaf lijken om daar te gaan werken... Mijn littekens zijn wel dingen die me tegen houden om er iets mee te gaan doen. Of als ik met kinderen zou gaan werken bijvoorbeeld, dat lijkt me ook geen goed voorbeeld... Ik zou zo graag gezien willen worden als een sterke vrouw, maar de littekens maken me zo kwetsbaar.
Een verpleegkundige
Bedankt voor dit inspirerende bericht
Ik ben verpleegkundige (al bijna 10 jaar) en ik worstel al 15 jaar met mijn littekens op mijn armen.
Er zijn mensen die me belachelijk gemaakt hebben, me voor gek verklaard hebben. Waardoor mijn schaamte als verpleegkundige zo groot is dat ik niet in een ziekenhuis durf te werken.
Super knap dat je dit doet en wat zal ik een respect voor je hebben als ik je ooit tegenkom in het ziekenhuis!