De verpleegkundige met littekens

 

Mijn eerste stagedag als verpleegkundige. Met een gespannen gevoel loop ik het ziekenhuis in op weg naar de kleedkamer. Ik ben zo nerveus. Gelukkig valt het niet op, want er beginnen vandaag meer stagiairs op de afdeling. Alleen ben ik niet gespannen voor mijn stage zelf, om nieuwe mensen te ontmoeten of om mensen te verzorgen. Nee, ik ben vooral bang voor wat ik moet dragen. Korte mouwen...

Sinds een jaar durf ik weer met korte mouwen te lopen. Een lastige stap want voorheen liep ik altijd met lange mouwen om de littekens op mijn arm te verbergen.  Maar straks op de afdeling loop ik niet alleen als mezelf, maar vooral in een professionele rol als verpleegkundige. In mijn ogen zijn verpleegkundigen sterke mensen die je verzorgen, troosten en advies geven wanneer je er zelf even niet meer uit komt. Geen mensen die niet eens goed voor zichzelf kunnen zorgen. Want hoe gaan mensen advies van je aannemen wanneer ze kunnen zien dat je jezelf zoiets hebt aangedaan? Die littekens tonen een verhaal dat ik eigenlijk niet wil laten zien.

De verpleegkundige met littekens

Toch heb ik geen keus, want in de zorg werk je nu eenmaal met korte mouwen. Dus ik heb er maar mee te dealen. Ik haal nog een keer diep adem en stap de lift uit. Ik leg mijn tas in een kluisje en loop met opgeheven hoofd naar de afdeling. Ik kan dit... Ik merk wel dat mensen kijken. Collega’s, patiënten en ook artsen. Ik weet niet wat ze denken, maar gelukkig zegt niemand er iets over... ik herhaal tegen mezelf dat ze niet persé negatief hoeven te denken. Mijn stage is geweldig en hoe langer ik aan het werk ben, hoe minder ik eraan denk.

Na een paar weken stage word ik zelf in het ziekenhuis opgenomen met ontzettende buikpijn. Een super lieve verpleegkundige haalt mij op van de spoedeisende hulp. Met een vlotte babbel en een grapje hier en daar voert ze met mij het opnamegesprek. Terwijl ik veel pijn heb en het raar voelt om nu zelf ineens in het ziekenhuis te liggen terwijl ik vanochtend zelf nog aan de andere kant van het bed stond, merkt zij dit op en stelt me gerust. Zo’n verpleegkundige wil ik dus worden. Na het opnamegesprek doet ze nog even mijn controles. Als ze de bloeddrukband om mijn arm doet zie ik het pas... ze heeft littekens op haar arm. Keurige, rechte witte streepjes.

Lang heb ik erover nagedacht. Er is voor mij niets veranderd. Ik vind haar nog steeds net zo’n sterke vrouw en minstens zo’n goede verpleegkundige. Respect heb ik voor haar. Ze zag wel dat ik keek. Dat zie je altijd, ook al kijken mensen nog zo snel. Ik geef haar een begripvolle glimlach en krijg er ook een terug.

Eenmaal terug op mijn stage is er iets veranderd. Ik schaam mij veel minder. Ja, ik heb een moeilijke periode gehad die terug te zien is aan mijn littekens. Maar ze horen bij mij, net als het verhaal dat erachter zit. Ik ben al een stuk verder gekomen dan waar ik stond in de tijd dat ik mijzelf deze littekens toebracht. Het enige wat ik nu kan doen is zorgen dat er niet meer bij komen.  Mijn verleden hoort bij mij en heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.

De verpleegkundige met littekens

Ik heb er veel van geleerd en het heeft mij sterker gemaakt. Ook weet ik hoe het is om aan de andere kant van het bed te staan en om afhankelijk te zijn van de zorg die je geboden wordt. Dit maakt mij waarschijnlijk eerder een betere verpleegkundige dan dat ik was geweest als alles mij altijd voor de wind was gegaan. Ik wil mijn littekens nog wel graag laten laseren. Ik wil ze nog steeds liever onzichtbaar hebben en heb er nog steeds spijt van. Maar voor nu zitten ze er en heb ik ze geaccepteerd.

Straks als ik mijn opleiding heb afgerond ben ik ook verpleegkundige. Maar ik ben ook gewoon een mens. Een mens met een verhaal zoals iedereen dat heeft. Het ene verhaal zichtbaarder dan het andere maar ieder mens heeft een verhaal. Ook een verpleegkundige.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Pijntje - Donderdag 16 mei 2019 13:13
Wow. Wat een kracht spreekt er uit dit verhaal. Respect en diepe buiging.
Essie - Donderdag 16 mei 2019 13:45
Heel veel respect. Wat ben je een mooi, sterk mens!! Ik kan het na 9 jaar gestopt te zijn nu nog steeds niet, wel in driekwartsmouw.... ik werk als begeleider met gehandicapten.
Dollie - Donderdag 16 mei 2019 13:47
Nu al veel respect voor jou
Denise - Donderdag 16 mei 2019 13:59
Ik ben ook verpleegkundige en ik weet in mijn stageperiode dat ik mij over precies hetzelfde druk maakten! Je verhaal geeft mij kracht en ik ben het met je eens, het maakt je geen mindere verpleegkundige. En tot op heden heeft niemand mij erover vragen gesteld en/of negatief gereageerd. Respect voor jou (:
MissBeta - Donderdag 16 mei 2019 14:16
Heel knap van je! Ik durf dat echt niet en ben blij dat ik in een laboratorium werk en dus juist altijd lange mouwen moet dragen :-)
Ook zorgpersoneel zijn gewoon maar mensen en je eigen kwetsbaarheid maakt dat je juist dichter bij de patient kan staan zonder daarbij je professionaliteit te verliezen. Zet hem op!
Chantal - Donderdag 16 mei 2019 14:30
Herkenbaar! Ik heb ee tijdje verpleegkundige gestudeerd, maar door mentale en lichamelijke problemen niet af kunnen maken. Mensen kijken er inderdaad naar en vragen soms. Ik vond het zelf wel fijn als mensen gewoon straight up vragen wat het is. Ik wens je veel succes in de opleiding! Je kan het!
Behrouz - Donderdag 16 mei 2019 15:58
Je bent sterk en mooi, maar belangrijkste is dat je mooiste baan hebt gekozen en daar ben je trots op en geen littekens kan je klein of minder maken.
Groeten van je collega xx
Ik - Donderdag 16 mei 2019 17:10
Herkenbaar, maar dan in de kinderopvang in contact met ouders. Daarin vind ik ook dat ik moet overkomen als iemand die goed voor zichzelf kan zorgen. En nu kan ik dat wel maar de littekens laten zien dat dat een tijd niet zo ging. En kinderen vragen wel, soms lastig wat ik dan moet antwoorden.
Elke - Donderdag 16 mei 2019 17:30
Zo onwijs mooi dit!!!
Zit zelf in mijn laatste jaar van verpleegkunde en dit is zo herkenbaar. Zelf heb ik ook mee gemaakt dat patiënten ernaar vroegen of dat het contact moeizaam verliep door mijn littekens. Wat was dat lastig.... Met een korte toelichting en uitspreken van de weerstand die je in het contact voelt, is het daarna prima en gaat het zelfs beter ook voor de patiënt. Het is zoeken en er blijven lastige momenten. Wel merk ik dat ik er mijn eigen weg en manier in heb gevonden en dat me inderdaad krachtiger maakt. Mij heeft het ook enorm geholpen om deze lastige momenten en soms dilemma's rondom mijn littekens te bespreken met collega's en stage begeleiders. En zoals je al schrijft iedereen heeft zijn verhaal en door wat je hebt meegemaakt, draag je een berg aan levenservaring en tools met je mee.
Nogmaals prachtig geschreven en jij gaat zeker een krachtige verpleegkundige worden!
Miranda - Donderdag 16 mei 2019 18:09
Wat ben ik trots op jou❤
Isabelle - Donderdag 16 mei 2019 18:22
Wat een mooie blog en zo veel respect jou!!
Zelf heb ik ook littekens en wil graag verpleegkundige worden. Deze blog help echt!❤️
Joyce - Donderdag 16 mei 2019 18:26
Wauw, wat heb jij je gevoelens mooi verwoord en wat ben jij een power girl!
Annemarie - Donderdag 16 mei 2019 18:33
❤️
Je mag er helemaal zijn!
Kostbaar mens!
Annemiek - Donderdag 16 mei 2019 19:14
Wat n ontroerend dapper verhaal! Je mag trots zijn op jezelf. En je bagage kan zeker iets te toevoegen aan de manier waarop jij je functie vervult! Be proud!
Jolanda - Donderdag 16 mei 2019 19:14
Sophie, wat ontzettend goed van je!!
Ik hoop
Dat je het zo positief kan blijven inzetten. Het is een geweldig vak, weet ik 😇maar vraagt oom ontzettend veel ban jezelf.
Je bent sterk, je kan het!!
Xxx
Julia - Donderdag 16 mei 2019 19:25
Soof, wat goed geschreven en wat tof dat je zo open bent (ook over je gevoelens) je wordt een super lieve verpleegkundige en je bent een fantastisch mens. Liefs xxx
Nancy - Donderdag 16 mei 2019 19:47
Zo herkenbaar verhaal.
Ik werk ook in de zorg in een verpleeghuis en heb ook vanaf mij 16de mijn eigen gesneden in mij arm en andere plekken (Ben nu 32 jaar).
Tot een half jaar liep ik er ook mee maar heb nu mij levenstekst ( wat mij door de leven heeft geholpen) een tatoo eroverheen gedaan.
Is niet erg zichtbaar maar voor mij wel als ik het even niet meer weet.
De littekens zie je nog wel maar valt niet meer op.
En inderdaad zoals jij het zegt het is gebeurt en hoort bij mij.
Tanja - Donderdag 16 mei 2019 20:04
Mooi en eerlijk geschreven, veel geluk ! Zorg, een prachtig beroep!
Saskia - Donderdag 16 mei 2019 20:37
Ik heb hier zelf nooit mee te maken gehad maar ik denk dat jouw verhaal ongelofelijk veel kracht moet geven aan hen die hier wel mee te maken hebben.
ann - Donderdag 16 mei 2019 20:45
Ik denk ook dat je het verschil kunt maken - mijn ervaring is dat in ziekenhuizen er soms toch wat rechtlijnig over zelfbeschadiging wordt gedacht. Jij kan voor die mensen die hiermee kampen het verschil maken... dus good for you!
Rowena - Donderdag 16 mei 2019 21:48
Wauw Sop! Zo mooi en krachtig geschreven! Ik snap je gedachtes heel goed en zie er zelf ook wel tegenop hoe ik dat straks moet gaan doen als ik stage ga lopen (social work) maar het is waar: het is jouw verhaal en het maakt je tot wie je nu bent. En zoals ik jou ken ga jij echt een geweldige verpleegkundige worden! Eentje die een lach op ieders gezicht kan toveren! Zet hem op! Xxx
eenzaam-bloempje - Donderdag 16 mei 2019 21:49
Ik ben zelf ook verpleegkundige maar helaas niet meer aan het werk. Wegens psychische problemen. Maar mijn armen zitten ook onder de littekens en er zit inderdaad een verhaal achter. Maar ik bewonder jou zo erg hoe dapper jij bent en sterk je wordt een hele goede verpleegkundige.
Anolia - Donderdag 16 mei 2019 22:12
Wow Sophie, wat een krachtig verhaal, respect ❤
Sofie - Donderdag 16 mei 2019 22:54
Wat goed van je! Sterk en dapper om te bespreken!
Ik ben zelf psychiatrisch verpleegkundige en heb ook littekens op mijn armen en handen. Cliënten nemen me snel in vertrouwen omdat ze ergens weten dat ik bepaalde dingen ook begrijp. Het maakt je echt geen mindere hulpverlener!
Eline - Vrijdag 17 mei 2019 01:44
Ha Sophie,

Wat bijzonder om hier je verhaal te lezen; ik ben namelijk de desbetreffende verpleegkundige met de littekens! ;)
Erg dapper van je om hier je verhaal te vertellen, het toont kracht en hoop!

Wat je zegt over jouw ervaring om afhankelijk te zijn van zorg klopt zeker! Ik denk dat je verleden ook op een positieve manier kan bijdragen aan je functioneren (—> bijv. een begripvolle glimlach waardoor je als lotgenootjes geen woord hoeft te spreken om elkaar te begrijpen).
Het zal vast niet altijd zo makkelijk zijn, maar je zegt het zelf al: elk mens heeft een verleden, de een wat meer zichtbaar dan de ander, maar je bent en blijft een mens. Blijf geloven in jezelf, je hebt evenveel recht op geluk als ieder ander mens.

Bedankt voor je lieve woorden over mijn functioneren, dit doet mij heel erg goed! ❤️
sophie - Vrijdag 17 mei 2019 09:06
Hoi Eline,
Wauw dit vind ik echt bijzonder. ik had natuurlijk nooit verwacht dat je dit zou lezen.
Zoals je kunt lezen ben je echt een enorme inspiratie voor mij geweest. Je hebt me ook de kracht gegeven om deze blog te schrijven.
bedankt daarvoor, en voor je lieve zorgen tijdens mijn opname!
Liefs, Sophie
Marian - Vrijdag 17 mei 2019 06:36
Lieve schat, wat eeen openhartig verhaal....ik schrok ervan maar besef meteen dat jij Sophie het product bent van je verleden in het heden en dat je een sterke ziel hebt/bent...anders had je dit niet kunnen dragen..
En een mens met lidtekens op armen of ziel maken je een begripvoller, empatisch en betere verpleegkundige..suc6 lieve schat...
Nellie - Vrijdag 17 mei 2019 07:34
Sophie bij jou zijn de littekens zichtbaar, bij heel veel mensen onzichtbaar. Zolang jij je hart op de goede plaats hebt zal je een geweldige verpleegkundige worden. Zolang je mensen met respect behandelt, zal je dat respect ook terug krijgen. Succes sophie. Ik weet zeker dat je clienten je zullen waarderen als verpleegkundige en om je menselijkheid.
Iris - Vrijdag 17 mei 2019 11:13
Heel herkenbaar.
Ik werk soms met kinderen en dan als het watm is en ik een thirt draag zie ik oudrrs kijken is dit wel safe.
En enkeling lagt het weg wat ze zien.
De schaamte is zo herkenbaar
Mitte - Vrijdag 17 mei 2019 11:16
Voor mij ook herkenbaar. 10 jaar gewerkt in het ziekenhuis in korte mouwen, zelden reactie op gehad. Als mijn patiënten het al zagen was dat meestal nadat ik ze al enkele dagen verzorgde (terwijl het er echt erg veel zijn jammer genoeg) en ik had het gevoel dat ze me dan al goed genoeg kenden om geen negatief beeld van mij te krijgen. Maar dat je die blikken altijd ziet, ja, dat klopt.. en soms was het toch erg moeilijk om geen schaamte te voelen. Eén keer zei een patiënte die zelf psychiatrisch verpleegkundige was: "jij hebt al een hele weg afgelegd zie ik" en dat heeft me enorm geraakt omdat ze liet zien dat ze heel veel respect voor me had. Nu werk ik niet meer in het ziekenhuis maar in een soort thuiszorg, waar ik mijn eigen kledij draag dus geen korte mouwen hoef te dragen en nu merk ik dat het in de zomer een enorme drempel is en ik het eigenlijk niet durf.. stom hé.
Irene - Vrijdag 17 mei 2019 15:56
Supermooi verhaal en ik doe heel erg mijn best om mijn ervaring als patient in te zetten om nóg meer dan ik daarvoor deed de patient echt te zien. Daarnaast voel ik me vaak "verplicht" om op te komen voor patiënten met een bepaalde psychische kwetsbaarheid, omdat daar binnen de ziekenhuiswereld waarin ik werk nogal wat vooroordelen bestaan.
Het ga je goed meid, maar ik ben overtuigd dat dat goed gaat komen!
ann - Dinsdag 21 mei 2019 21:50
Ha Irene, misschien helpt het je om eens te kijken op samen sterk zonder stigma - hier worden ook tips gegeven voor de werksituatie
D - Vrijdag 17 mei 2019 17:43
Zo goed en krachtig geschreven... en zo herkenbaar 😘
Fleur - Vrijdag 17 mei 2019 18:25
Wauw. Dit is zo bijzonder! Alsof ik het zelf heb geschreven. Dankjewel meid, voor je bemoedigende woorden.

Ik ken de onzekerheid van het dragen van korte mouwen. Ik zit halverwege mijn opleiding, maar elke dag wordt ik toch stiekem herinnert aan mijn verleden. Juist omdat de littekens zichtbaar zijn.
Mooi wat je beschrijft over het mens zijn. Dat de littekens een deel van je zijn, bij jouw verhaal passen.

Ik wens je alle goeds toe voor de toekomst en ik weet zeker dat je een lieve, begripvolle verpleegkundige zal worden!

Liefs, een onbekende.
Lucy - Vrijdag 17 mei 2019 21:07
Wauw... wat een mooi verhaal, deze komt heel warm en goed binnen..

En een mooie foto met je hond ❤️

Dankjewel :)
Anoniemand - Vrijdag 17 mei 2019 23:18
Zoveel respect voor je! En wat bijzonder dat de verpleegkundige in kwestie hier gereageerd heeft! Erg mooi om te lezen. Ik word er heel blij van :)

Ikzelf loop ook tegen hetzelfde dilemma aan wat littekens betreft, dus je verhaal is erg herkenbaar. Ik werk niet in de zorg, maar het zou me wel gaaf lijken om daar te gaan werken... Mijn littekens zijn wel dingen die me tegen houden om er iets mee te gaan doen. Of als ik met kinderen zou gaan werken bijvoorbeeld, dat lijkt me ook geen goed voorbeeld... Ik zou zo graag gezien willen worden als een sterke vrouw, maar de littekens maken me zo kwetsbaar.
Erik Kip - Zaterdag 18 mei 2019 15:36
Erg stoer en een verhelderende ervaring. Naar mijn idee en ervaring maakt het je als verpleegkundige ook sterk als je een patiënt kunt snappen vanuit je eigen ervaringen of deze soms met je patiënt kunt delen. Dan ben je echt en dat wordt door patiënten vaak enorm gewaardeerd. Heel veel succes met je studie!

Een verpleegkundige
Arwen - Zondag 19 mei 2019 18:10
Respect en je bent heel ver gekomen goed dat je de opleiding doet voor verpleegkundige dat je mensen wil helpen
Sanne - Maandag 20 mei 2019 11:53
Wauw wat een mooi verhaal! Je mag trots op jezelf zijn!
Marijn Depraetere - Woensdag 22 mei 2019 12:32
Ook zelf heb ik littekens en net als jij weet ik dat ze deel zijn van mezelf, deel van mijn verleden dus deel van mijn volledigheid. Het is niet het énige stukje van mezelf, en ook dat is even waar als die lidtekens waar zijn. Bedankt voor je getuigenis en het zelfvertrouwen die je uitstraalt. Jij bent écht echt.
Lotte - Woensdag 22 mei 2019 20:47
Veel respect! Ik heb zelf verschrikkelijke littekens en een opleiding vroedvrouw gevolgd. Die korte mouwen schrikken me nog steeds af om mijn studies af te ronden. Ik denk nog steeds dat mijn littekens iets te heftig zijn, mede omdat men te laat ontdekte dat ik allergisch ben aan hechting draad. Ik durf het dus nog steeds niet, maar vind het bijzonder moedig dat het haar wel lukt!

Bedankt voor dit inspirerende bericht
S. - Dinsdag 9 juli 2019 12:00
Wow, ik lees dit artikel nu pas. En wat fijn om ervaring te lezen.
Ik ben verpleegkundige (al bijna 10 jaar) en ik worstel al 15 jaar met mijn littekens op mijn armen.
Er zijn mensen die me belachelijk gemaakt hebben, me voor gek verklaard hebben. Waardoor mijn schaamte als verpleegkundige zo groot is dat ik niet in een ziekenhuis durf te werken.
Super knap dat je dit doet en wat zal ik een respect voor je hebben als ik je ooit tegenkom in het ziekenhuis!
S. - Dinsdag 9 juli 2019 13:16
Ik ben nu trouwens gestart met een laserbehandeling voor mijn littekens. Lees dat jij het ook overweegt. Ik hoop dat de technieken deze tijd zover zijn om het zichtbaar te verminderen.