Automutilatie in de zomer
Ik vind het altijd maar lastig als de zomer weer begint en het naar mate de tijd verstrekt weer echt warm wordt. De tijd voor T-shirtjes, jurkjes en korte broeken is weer aangebroken en ergens vind ik dat vreselijk. Lopend over straat zie ik hoe mensen in korte mouwen rondlopen. Er begint dan ook een groot schuldgevoel in me op te komen. Waarom moest ik dit mezelf nou weer aan doen? Waarom kon ik niet normaal met mijn problemen omgaan?
Ik heb ook geen hekel aan de zomer, want ik hou ervan om alles weer mooi in bloei te zien staan en de zon weer te zien schijnen. Maar ik heb het gevoel dat mijn littekens mij belemmeren en tegenhouden om er volop van te genieten.
Ik durf niet in een bikini over het strand te rennen of zonder vest even snel de deur uit te gaan. Dat doe ik niet, de gedachte alleen al. Ik heb mijn littekens altijd moeten verstoppen en in de wintertijd gaat dat me makkelijk af. Dat is helemaal niet gek want het is te koud om in je korte broek buiten te gaan zitten. Verder heb ik altijd het idee dat ik mensen af zou schrikken als ze mijn littekens zien en dus weten wat ik onder een laag make-up en armbanden schuil houd. Ik wil mijn geheim niet delen met de hele wereld en ik wil voorkomen dat mensen me gaan veroordelen en misschien wel voor gek verklaren.
Het feit dat mensen de pijn, woede en wanhoop vanbuiten zien is iets wat mij er ook van weerhoud om het vestje in de kast te laten liggen. Vaak draag ik luchtige kleding of een panty onder een korte broek en zo kom ik vaak de zomer wel door. Maar ik baal er ontzettend van dat ik u niet eens meer een leuk jurkje aan kan doen. Ik wou gewoon dat ik dat zou kunnen bedenken als ik die drang überhaupt zou krijgen. En dan zou beslissen om het NIET te doen. Dat gevoel van belemmering komt vaak terug, ook als ik in een winkel sta en een leuk shirtje zie of iets waarbij ik denk: Eigenlijk kan ik het niet eens aan, want met een vest of jasje er op staat het vast voor geen meter. Dat haat ik. Ik voel me zeker al niet gemakkelijk in kleding en dit maakt het zeker erger.
Uren sta ik dan voor mijn kledingkast, in mijn hoofd kledingstukken te passen en denkend aan hoe ik alles dit keer ga verbergen. Het is lastig en hoe vaak ik ook over mijn angsten heen wil komen, dit is een angst die niet gemakkelijk is om te overwinnen. Of het een terechte angst is weet ik niet. Ik wil geen aandacht voor mijn littekens en er al zeker niet mee te koop lopen, daarom wil ik ze ook in de zomer verbergen.
Vaak zeggen mensen dan: "Waarom doe je niet lekker je vest uit, het is toch veel te warm om nu nog met een vest te lopen." Stel dat ze zouden weten waarom, zouden ze het dan beter begrijpen? Als mijn Littekens gewoon zouden vervagen en minder zichtbaar zouden zijn, dat niemand ooit zou denken. "Oh dat meisje snijdt zichzelf." , Dan zou ik het wel overwegen, maar die stap is nu onmogelijk. Ik voel me schuldig en zou willen dat ik er nooit aan begonnen was. Maar moet ik het dan accepteren? Ik denk dat ik dat pas kan als ik een andere manier heb gevonden om met mijn gevoelens en gedachten om te gaan. Dan pas kan ik mijn littekens accepteren, er mee leren omgaan.
Lees ook: Snijden om niet te hoeven voelen.
Herken jij het probleem?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Maar, mijn collega zei.. "Iedereen heeft zo zijn verleden meid.."
X Lana
(Zojuist ervaren) 😣
Het is moeilijk te accepteren dat de littekens nooit helemaal weg zullen gaan. Heel lastig, want het voelt als een metafoor voor het verleden dat ik nooit helemaal achter me zal kunnen laten.
Zonlicht is wel gezond voor het helen van wonden.
Succes !!
dikke kus!
Mooi geschreven stukje, helaas herkenbaar voor het verleden.. maar echt mooi verwoord :)
liefs xx
Naja, dan maar meer investeren in andere leuke shirtjes, schoenen en accessoires :).
Succes (iedereen), die met het probleem worstelt! Maar probeer het positief te benaderen. Je bent vast niet extra begonnen met AM(ik iig niet), en je schuldig voelen, doen we denk ik allemaal....
En voor de mensen die het niet doen, BEGIN EN NOOIT AAN!!!
Juist het verbergen maakt dat het een geheim blijft en aan het eind van de dag zorgt het er alleen voor dat je je extra alleen en onbegrepen voelt. Voor mij was stoppen met verbergen een heel belangrijke stap naar 'heling'. En eerlijk is eerlijk; met lange mouwen in de zomer val je meer op dan in shirtje, zelfs met littekens.
Heel toevallig heb ik het er vandaag met de psychiater nog over gehad...
En zelfs als ik alleen thuis ben vind ik het moeilijk om korte mouwen te dragen... Ik word er dan teveel mee geconfronteerd en dat vind ik echt heel lastig...
Ik heb allerlei verschillende crèmes geprobeerd maar die werkten niet echt...
De psychiater begon over laser-therapie. Ik moest het maar even op internet opzoeken...
Ik heb veel hyper keloid, dus ik hoop echt dat het minder kan worden...
Wat ik vorige zomers heb gedaan was een gewoon hemdje met daarover een heel dun tshirt. Maar dan zo dat de littekens niet zichtbaar zijn.
Loop al 2 zomers rond in truien, vesten en lange broeken.
Heb al veel commentaar erop gehad en vooral van m'n ouders..
Ik wil het deze zomer gaan overwinnen, maar op m'n werk, no way.
Het is heel knap hoe je dit kan verbergen!
Ik heb get zelf ook een tijdje gedaan!!
Het is vreselijk om het verborgen te houden!
Gelukkig is een paar maanden geleden de knop in mijn hoofd omgegaan,
en vanaf die avond heb ik het niet meer gedaan,
stukje voor stukje, stapje voor stapje ben ik gestopt!
Sinds November heb ik het niet meer gedaan!!
#proud #proud #PROUD!!!!! ☺♥
Ik had wel wat littekens op mijn linker boven arm.
Maar doordat ik laatst zo erg verbrand ben, zijn die weg!! =DDDD
Ben er ernorm blij dat ik niet nog elke avond naar mijn littekens hoef te kijken!
TIP:
probeer een bolero, kan je gewoon een hempje aan, met een bolero eroverheen, staat leuk, is niet zo warm, en kan je overal bij aan, ook nog is een aanwinst voor je kleding kast dus ;)
Vorig jaar ben ik vlak voor de zomer er voor uitgekomen dat ik mezelf beschadigde. Tuurlijk schaamde ik me voor me littekens, maar door veel verhalen online te lezen dat ze nu blij zijn dat het geen wonden maar littekens zijn inspireerde me. Ik was bang om mn littekens te laten zien. Natuurlijk krijg je er reacties op, normale maar ook minder fijne. Maar ik hield in mij achterhoofd dat je niet iedereen een plezier kan doen en daarom jezelf moet laten vallen. Ik begon eerst gewoon met korte mouwen te lopen bij mijn beste vriendin, toen in de plaats waar ik woon, daarna school en als laatste bij mijn ouders. Ik pakte het met kleine stapjes aan, maar nu een jaar later vergeet ik ze zelfs soms. In de klas voel ik me niet meer ongemakkelijk, bij mijn ouders soms en tuurlijk blijf ik me soms ongemakkelijk voelen. Toch is het uitkomen ermee ook een voordeel. Mensen zien wat er mis is, waarom je misschien zo stil was etc. Je stelt jezelf open waardoor je gaat zien wie je echt wil leren kennen om wie je bent en wie niet!
Gelukkig ben ik niemand verloren omdat ze zich schaamde voor me of omdat ze me raar zouden vinden, waar ik wel bang voor was. Als ik daaraan denk wanneer iemand een nare reactie geef, geeft dat me de kracht om vol te blijven houden.
Stay Strong
Iedereen heeft een verleden, het is hoe het is. Je kan niets meer aan het verleden veranderen, maar wel aan de toekomst. Hoe je ermee omgaat. Probeer open te zijn.
Het moeilijkste blijft -voor mij- wel thuis en bij mensen waarvan ik hou/om geef korte mouwen te dragen. De pijn in hun ogen zien als ze kijken. Als mijn moeder erom huilt. Oef. Maar mijn ouders vinden het ook beter als ik eroverheen stap. Korte mouwen ga dragen.
Het wordt beter
Dankjewel voor de herkenning en de complimenten.
Jullie kunnen het!! Stoppen is het echt waard!
Stay Strong
het is me gelukkig al wel gelukt om er een maand mee te stoppen en hopelijk hou ik het vol!
Er heeft nog niemand wat van gezegd, ook niet van dat operatielitteken wat toch wel heel erg opvalt. Ik denk ook dat de meeste mensen er niks van durven zeggen.
Ergens diep van binnen ben ik er ook wel trots op. Dat is misschien stom maar zo voel ik het wel.
Als iemand het zou vragen dan weet ik niet wat ik zou zeggen. Hangt af van de persoon en de situatie.
Mooi geschreven hoor. Sterkte!
Goed geschreven lovatic!
Sterkte!
Ik heb dit jaar ook veel aan am gedaan :s ik heb een zwaar verleden../
Nu het zooooo warm is .... Is het echt soms ondraaglijk... Ik heb een paardje waar ik elke dag naartooe ga ... Maar altijd in lange mouwen.... Er zijn wel mensen die het weten en daar durf ik wel bij in korte mouwen lopen... Maar in het openbaar: Nee! Mijn littekens zijn nog helemaal roze en heel opvallend :s
Hopelijk dat het me volgende zomer wel lukt & ik niet meer herval met am...
Iets wat voor mij héél erg helpt is elke dag de littekens twee keer insmeren met bio-oil. Voor mij heeft dat littekens al zichtbaar vermindert. Voor al de littekens die heel erg dik en zichtbaar waren.
Het is dan wel niet helemaal weg, maar ze vallen niet op. en met een laagje make-up er over heen is het haast ontzichtbaar.
Misschien -als iemand dit nog leest- is het handig om in de winter al te beginnen met het smeren van de bio-oil. Zo heeft het genoeg tijd om weg te trekken, en kun je van de zomer misschien toch het zelfvertrouwen vinden om een t-shirt of jurkje aan te doen! :)
xx
sterkte meid!!!
xxx
Littekens zijn te zichtbaar, helaas lukt het me ook niet om ermee te stoppen ..
Dit word een lange zomer ben ik bang.
Btw, echt mooi geschreven x
En het is vreselijk, ik heb het eenmaal leren accepteren, dat denk ik tenminste. Maar goed, dr zijn btw een paar manieren waarom je het weg kan halen/niet opvallend maken; (van mn psycholoog gehoord)
-je kan het (blijkbaar) met een laser ofzo weg laten halen
-litteken foundation
-hoge sokken dragen?
-zoals andere ook al vaak zeggen armandjes
-dunne panties dragen
-kindertattoeages?
-een als je het echt heel zeker weet, een echte tatoeage.
Heb alsjeblieft geen haat, want wss weet iedereen hier zeker wel de helft van. Maar als ik 1 iemand hierbij al kan helpen vind ik het al onwijs fijn.
Sterkte iedereen!
Toen ik ze verschrikt aankeek vroegen ze of ik het zelf had gedaan. Ik heb ja gezegd. Ook heb ik ze gevraagd het tegen niemand anders te vertellen. Toen ze me zo ongerust aankeken draaide de knop om, ze wilde niet dat ik mezelf pijn deed.
Ik ben nu dus gestopt en heb er zo veel spijt van dat ik er ooit aan ben begonnen. Ik twijfel of ik het deze zomer kan verbergen.
Het stoppen gaat met vlagen, het is een zwaar gevecht. Ik ben wel creatief in het verbergen en toch kunnen dragen wat ik wil. Namelijk kinesiotape, ik zeg gewoon dat ik bij de fysio ben geweest. Ben ik ook, maar niet daarvoor 🙈
De schaamte is het ergste en daarna dat automutileren mij tijdelijk hebt.. maar wat zou ik graag een andere coping leren! Ik ben bezig met therapie
Stay strong!
Jammer genoeg word dit een warme zomer. En dan elke x weer die vraag: heb je het niet warm? Begint steeds meer pijn te doen. En vraag me af of jullie een vriend hebben en zo ja jullie het hem ook verteld hebben? Ben ik heel benieuwd naar.
Respect voor de mensen die zichzelf hebben overwonnen!