Hebben jullie dat ook, dat alles in het leven zo snel gaat? Het is een vraag die vaak gesteld wordt. Ook onder mijn vorige blogs vroeg een aantal van jullie hoe het toch met de snelheid van het leven is gesteld. Het leven is zo vluchtig. Snel, sneller, snelst. Ons hele leven is gericht op snelheid. Misschien dat daarom veel mensen zich terugtrekken en aan meditatie doen. Veel mensen hebben het gevoel in een voortdurende versnelling te moeten staan en proberen via allerlei grepen zichzelf staande te houden in een snelstromende rivier.

Als we om ons heen kijken en goed luisteren, valt op dat onderhuids bij veel mensen een gevoel van eenzaamheid aanwezig is. De snelheid die wij onszelf opleggen, maakt dat er geen tijd en ruimte is voor verbinding. Door de snelheid verliezen we het contact met de ander en onszelf. Uit een onderzoek blijkt dat vooral de groep twintigers en dertigers last heeft van de snelheid; burn-out en vermoeidheidsverschijnselen. Druk, drukker, drukst. Waarom gebeurt dat toch?

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.

bron foto

Het vreemde is dat wij intussen allemaal weten dat hoe gezonder je blijft, hoe langer je leeft. Degenen die op hun vijftigste het gelukkigst waren in hun relaties, waren op hun tachtigste het gezondst, aldus het onderzoek. Eenzaamheid, aan de andere kant, maakt ongelukkig en is slecht voor onze gezondheid.

In de weekendeditie van TROUW begin maart las ik een artikel over de roeier Bjorn van den Ende (37), die als tweevoudig olympiër jarenlang kampte met een eetstoornis. De angst om zwaarder te worden plantte in zijn hoofd een zaadje en hij liet het zelf ontkiemen. In gesprek met een sportpsycholoog kwam hij erachter dat zijn eetstoornis veel dieper zat dan hij besefte. Het had alles te maken met 'gezien willen worden'. Hij wilde aan de top staan, mee kunnen doen, iemand zijn en gewaardeerd worden. Die ontdekking was zijn redding. Hij leerde anders naar zichzelf kijken en kreeg hierdoor zijn eigen waarde terug.

Terugkomend op de vraag waarom alles zo snel gaat? Het antwoord zou kunnen zijn dat wij slachtoffer zijn geworden van de hectiek van het leven. Wij zijn onze diepste kern kwijt geraakt. Wij zijn de generatie waarin alles snel moet gebeuren. Eén klik op de muis en je hebt een exotische vakantie naar Zuid-Afrika geboekt. Eén mailtje verstuurd en je verwacht binnen een paar minuten antwoord van je vriend(in) of je collega. Eén berichtje getikt en je reageert gepikeerd als je vriend(in) niet meteen reageert terwijl er duidelijk een blauw vinkje op je scherm verschijnt.

We hebben geen tijd meer om onszelf beter te leren kennen. Geen tijd meer om de dingen die we doen met aandacht en concentratie te doen. Hierdoor raken we steeds verder van onszelf verwijderd.

Als wij aan de snelheid van het leven willen ontkomen, dan zullen we moeten leren luisteren naar wat we van binnen ten diepste verlangen. Laten we de sprong wagen, ook als ons verlangen of onze wens afwijkt van wat gangbaar is. Het wonderlijke is dat je zal merken dat je rustiger wordt en dat je leert om keuzes te maken. De dingen die je doet, doe je dan met meer aandacht en concentratie. Je bent als het ware losgeweekt van het snelle leven. Jij bent dan iemand geworden die zelf bepaalt of het leven snel of langzamer mag.

Dat wens ik jullie en mezelf van harte toe.

Elisabeth