De koektrommel en een eetstoornis

 

“Hé, vind jij.. Ehm, vind jij het ook vervelend als ze ons voorbij lopen met de koektrommel?” Deze vraag stelde ik een aantal jaar geleden aan een huisgenootje van mij. Wij woonden, samen met nog zes andere meiden, op een woon- en werkvoorziening voor jonge vrouwen die (nog) niet zelfstandig kunnen leven. Dat ene huisgenootje en ik waren toentertijd de enigen met een eetstoornis.

Het klinkt misschien gek, maar ik vond het heerlijk dat niet alle meiden aan een eetstoornis leden. Ik vond het fijn dat we allemaal andere dingen hadden waar we tegen aan liepen. Waarom? Nou, door tussen allemaal meiden te leven die wél konden genieten van eten en gezelligheid aan tafel, begon ik langzaamaan in te zien dat eten niet altijd een ramp hoefde te blijven. Dat wat ik had meegemaakt, hoefde er niet voor te zorgen dat ik altijd bang zou blijven voor eten. We hadden allemaal veel meegemaakt, maar die andere meiden konden wel genieten van eten of het was juist heel gewoon. Niet meer en niet minder.

koekjes

Toch heb ik ook veel gehad aan dat huisgenootje dat ook aan een eetstoornis leed. Zij was de eerste in mijn directe omgeving en dat was een vreemde gewaarwording. Opeens is er iemand die dwars door je heen kan kijken, die al je smoesjes kent. Maar het mooiste was dat ik ook opeens iemand had met wie ik samen het gevecht aan kon gaan, omdat we allebei die jaren van eetgestoordheid achter ons wilden laten. Wij wilden leven en daar gingen we voor vechten.

Eén van die gevechten was het gevecht met de koektrommel. Iedere middag en avond dronken we met zijn allen koffie en thee. Daar hoorden uiteraard koekjes bij. Iemand ging rond met de koektrommel, maar wie dat ook deed, medebewoonster of begeleider: mijn huisgenootje en ik werden standaard overgeslagen. Nu ik terugkijk, zie ik in dat zij dat deden uit liefde. Zij wilden het ons niet nog moeilijker maken dan dat het al was. Maar op dat moment dacht ik daar heel anders over.

Zie je wel! Ze vinden me echt te dik! Als ik niet zo lelijk en dik zou zijn, zou ik wel een koekje mogen. Ik ben zo walgelijk. Ik ben te veel en iedereen vindt mij een dik monster.

Ieder koffiemoment spookten die gedachten door mijn hoofd. Het bracht me aan het twijfelen. Waarom raakte dit me zo? Als de koektrommel me wel zou worden aangeboden, zou ik er toch geen koekje uit pakken. Dan is het toch niet erg dat het me niet aangeboden wordt? Lieke, doe niet zo belachelijk. Ik voelde me gek en verdrietig wanneer ik erover nadacht, maar ik durfde de twijfels die de koektrommel opriep niet ter sprake te brengen. Er was niemand die het zou begrijpen, toch?

De koektrommel en een eetstoornis

Mijn huisgenootje en ik hadden nog geen woord met elkaar gewisseld. We waren allebei kleine en verlegen vogeltjes en stilte was onze natuurlijke staat van zijn. Toch wilde ik het weten. Ben ik gek of voelt zij het ook?

“Hé, vind jij.. Ehm, vind jij het ook vervelend als ze ons voorbij lopen met de koektrommel?”

Ze schrok. Maar, na een paar tellen kreeg ik toch antwoord. “Ja, dat vind ik ook. Het lijkt wel of het al mijn onzekerheden bevestigt. Ik voel me zo’n uitzondering.”

Ja! Oh, wat was ik blij. Iemand begreep me!  “Ik wil ooit die stap van het koekje aangaan, maar dit maakt het zo veel moeilijker. Waarom bieden ze het ons niet gewoon aan?”

Met een voorzichtige glimlach keken we naar elkaar.

De koektrommel en een eetstoornis

Die middag hebben we samen een enorme stap gezet. We hebben geen koekje gegeten. Wat we wel hebben gedaan, is een gesprek starten met onze andere huisgenoten en onze begeleiders. Ik ben er van overtuigd dat deze stap mij veel heeft gebracht. Inmiddels ben ik heel open over de gedachten die ik ervaar en de onzekerheden die ik heb en dat koektrommelgesprek was één van mijn eerste positieve ervaringen op dat gebied.

Voor mensen om je heen is het lastig om te begrijpen hoe een eetstoornis werkt. En daarmee is het ook moeilijk om te weten waar iemand met een eetstoornis behoefte aan heeft; welke dingen helpend zijn en welke juist niet. Helaas verschilt dat ook nog wel eens per eetgestoord persoon. Des te groter is de reden om je omgeving toe te laten in jouw wereld.

Vanaf de dag dat het gesprek gestart is, kregen wij ook iedere dag de koektrommel voor onze neus. Maandenlang hebben wij die koekjes nog afgewezen, maar op een dag was het moment er: het eerste koekje uit die beruchte koektrommel.

Fotografie: Pexels

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Kaan - Woensdag 8 augustus 2018 10:34
Mooie blog! Ontzettend dapper en mooi om te lezen dat je die angsten voor zowel het gesprek als het koekje bent aangegaan. Je mag trots op jezelf zijn! (L)
its-like-an-avalanche - Woensdag 8 augustus 2018 11:51
Dit! Zo herkenbaar. Soms wel de uitdaging aan willen gaan maar de "kans" wordt je niet gegeven ofzo en dan wordt de stap alleen maar groter. Goed om te zien dat erover praten uiteindelijk wel helpt in het zetten van stappen. Geeft motivatie
Anne - Woensdag 8 augustus 2018 12:05
Bij mij op school werden een keer snoepjes uitgedeeld door een lerares. Zij was op dat moment de enige die wist dat ik leed aan een eetstoornis. Hoe dichterbij de snoepjes kwamen, hoe meer stres ik kreeg... Gelukkig zag zij dat. Ze sloeg mij over bij het uitdelen van snoep, en er viel direct een gigantische last van mijn schouders. Super fijn!

Maar ik kan me voorstellen dat als je in een volgend stadium zit, je niet goed verder komt in je herstel wanneer je wordt 'overgeslagen'.
anoniem - Woensdag 8 augustus 2018 12:25
Het gaat om gezien te worden en niet het koekje
P - Woensdag 8 augustus 2018 12:46
Krachtige blog!
- - Woensdag 8 augustus 2018 13:38
Ik vond dit soort dingen vooral op verjaardagen lastig. Ik had zo lang nee gezegd tegen gebak en frisdrank, dat het op een gegeven moment ook niet meer gevraagd werd
In eerste instantie vond ik dat wel makkelijk, maar op een gegeven moment werd het problematisch. Ik wilde niet meer nee zeggen tegen gebak, maar het werd ook niet mee gevraagd, waardoor ik altijd die uitzondering bleef. Gelukkig wist ik dat op een gegeven moment te doorbreken, en inmiddels wordt er niet meer gevraagd of ik taart wil, maar welke ik wil.
Elisa - Woensdag 8 augustus 2018 17:08
Een beetje off-topic, maar mag ik vragen wat die woon- werkvoorziening precies inhield? Ik wil graag zelfstandig gaan wonen, maar kan dit nu nog niet. Ik heb me verdiept in beschermd/begeleid wonen, maar ik heb nog niet een vorm kunnen vinden die bij mij past.
Lieke - Woensdag 8 augustus 2018 18:22
Hoi Elisa,

De woon- en werkvoorziening waar ik woonde, was de Hadassa Hoeve. Daar ga je in een persoonlijk traject aan de slag met jezelf met als doel weer op eigen benen te kunnen staan, en dat in een beschermde en begeleide setting. Inmiddels is het alweer ruim een jaar geleden dat ik die plek mocht verlaten, al krijg ik nu van daaruit nog wel ambulante begeleiding. Ik heb het daar echt heel goed gehad, dus ik zou je zeker aanraden de website en/of facebookpagina eens te bekijken! :)
Maya - Woensdag 8 augustus 2018 22:12
Herkenbaar! Ik vind het ook altijd fijn als het wel gevraagd word. Ik zeg liever zelf 'nee bedankt', dan dat het al voor me bepaald wordt door mij over te slaan.
Anne - Vrijdag 10 augustus 2018 04:14
Wat goed !

Je wilt uiteindelijk toch niet steeds buitengesloten worden van de "normale "wereld.
Als mensen inspelen op wat veilig voor je is laten ze je eigenlijk in de steek.
Maar dat weten zij niet ,ze denken misschien goed te doen. en /of vermijden eveneeens het taboe.
Aan de andere kant weet ik ook niet hoe ik het beste om kan gaan met iemand die bijvoorbeeld een spierziekte heeft als die persoon mij niet vertelt hoe zij het het liefste heeft,dus je moet zeker je eigen verantwoordelijkheid nemen hoe dubbel het ook voelt.Maar je manifesteert dan wel zeker je herstel /jezelf.