De gewone wereld in

 

Door mijn opnames in het ziekenhuis en in de klinieken ben ik 2 jaar lang niet naar school geweest. Daardoor bleef ik twee keer zitten in vwo 3. Ik heb hier ontzettend van gebaald. Nóg een keer de laatste klas onderbouw, 2 jaar achter op mijn oud-klasgenoten en in de klas met leerlingen die meer dan 2 jaar jonger zijn dan ik. Wel was ik heel blij dat ik weer naar school kon. Want dat was zo lang geleden, en ik was vastbesloten om mijn vwo af te maken.

meisje in het gras
bron foto

Naarmate de eerste schooldag naderde, werd ik steeds zenuwachtiger. De zenuwen sloegen over in angst. School was voor mij een onveilige plek, een plek waar je gekwetst en buitengesloten kon worden. Dat had ik immers meegemaakt voordat mijn eetstoornis begon. Ik was doodsbang wat iedereen wel niet van me zou vinden. Of ik er nu wel bij zou horen. Ik schatte die kans klein in, want ik was altijd wijsgemaakt dat ik raar was. Hoe vaak mijn moeder me ook geruststelde, ik was ontzettend nerveus. Ik had in de zomervakantie al wel contact gehad met mijn zorgbegeleider.

Zij zou mij helpen op school, en ik zou eerst een gesprekje met haar hebben, voordat ik de klas inging. Ik vond het een fijn idee dat iemand me zou helpen, maar aan de andere kant wilde ik echt geen uitzondering zijn. Ik wilde op school niet het meisje met anorexia zijn, ik wilde gewoon beschouwd worden als leerling. Een leerling zoals alle meiden en jongens op school.

Na een kort gesprekje met mijn zorgbegeleider was het tijd om de klas in te gaan. Gelukkig liep ze mee, want ik had geen idee waar ik heen moet. Niet alleen ging ik na lange tijd weer naar school, de school was ook nog eens verhuisd. Ik startte in een compleet vreemd gebouw. ‘Zo, hier is het,' zei mijn begeleider. Ik maakte kennis met wat docenten, en toen moest ik echt de klas in. Ze wisten dat ik zou komen, maar wat er aan de hand was, wist niemand.

Zodra ik de klas binnenkwam, keek iedereen me aan. Het was doodstil. Ik voelde me vreselijk. Hoe kom ik hier in hemelsnaam weg, spookte er door mijn hoofd. Ik ging sneller ademhalen en ik wist niet waar ik moest kijken. ‘Ik durf dit niet, ik durf dit niet, ik durf dit niet,' dreunde het in mijn hoofd. Voorzichtig keek ik om me heen. Jonge kinderen, lachend en pratend met elkaar. Ik probeerde mezelf voor te houden dat het niet zo eng was. Dit waren niet de pesters van 2 jaar geleden. Dit waren kinderen die nog niks hadden gezegd.

Toen ik eenmaal voor de klas stond, leek het wel of mijn hart stilstond. Of juist heel hard klopte, dat kon ook. Het woord was nu aan mij. "Ik, eh..." begon ik, "ik wou even aan jullie vertellen dat ik anorexia heb. En ja, of jullie daar dus begrip voor zouden willen hebben. Want het is best lastig."

Ik geloofde het niet. Het was eruit. Ik had het aan de hele klas verteld. Er kwamen geen vragen, en ik durfde niet naar de gezichten in de klas te kijken. Het was muisstil toen ik terugliep naar mijn plek.

meisje vrij
bron foto

In de pauze wilde ik het liefst in mijn eentje op een bank gaan zitten. Anderen zouden sowieso niet zitten te wachten om met mij te zitten en naar de meiden toegaan durfde ik ook niet. En ik moest ook nog eens eten, terwijl ik net had verteld over mijn eetstoornis. Dan zouden ze het al helemaal niet begrijpen, ze zouden nog eens denken dat het allemaal wel meeviel!

Ik wou gaan zitten en pakte mijn mandarijntjes uit mijn tas. Op dat moment zei een meisje achter me: "Aafke, je mag wel bij ons zitten hoor!" Mijn mond viel bijna open. Iemand die mij niet kende, vroeg of ik bij haar wou zitten? Dat was al in geen jaren gebeurd. "Echt?" wist ik nog uit te brengen. Ze lachten en knikten en ik kwam bij ze zitten. Met mijn mandarijntjes op schoot, die ik ook nog eens op moest eten. Helemaal alleen. Zonder papa of mama, of verpleging. Ik realiseerde het me nu echt: mijn eerste schooljaar, na 2 jaar opnames, was begonnen. En ik had geen idee wat me te wachten stond.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

sneeuwvlokje - Zaterdag 28 juni 2014 19:08
mooi (en herkenbaar)
sanne - Zaterdag 28 juni 2014 19:10
brok in mijn keel.
zo herkenbaar, goed geschreven ook. je bent zo'n sterke meid aafke!
anoniem - Zaterdag 28 juni 2014 19:30
Wauw...
Je bent echt een sterke meid en ik weet zeker dat jij dit aankunt.
Heel mooi geschreven!
Eva - Zaterdag 28 juni 2014 19:31
Houd vol meid! Respect voor je!!!
xxbetul - Zaterdag 28 juni 2014 19:52
Zo mooi geschreven... Krijg er kippenvel van! Je bent een topper!
Pauliene - Zaterdag 28 juni 2014 20:03
Mooi zo meid en doorgaan
Josefine - Zaterdag 28 juni 2014 20:27
Mooi geschreven! Liefs
pea - Zaterdag 28 juni 2014 20:32
mooi meid je kan het ben trots op je doorgaan
sindy - Zaterdag 28 juni 2014 21:21
Wauw het schrijven heb je van geen vreemde! Wat prachtig geschreven zeg!
Hanna - Zaterdag 28 juni 2014 21:47
Wat knap van je dat je vol blijft houden. Ik weet zeker dat je het kan!
Isabel - Zaterdag 28 juni 2014 22:00
Topper ;)
Ellie - Zaterdag 28 juni 2014 22:00
Heel veel sterkte en succes.
Je kunt het!
me - Zaterdag 28 juni 2014 22:53
Oh aafke! Wat herkenbaar! Ik ben ook in een nieuwe klas terecht gekomen maar had dit zelf gekozen als nieuwe start. Dat is eng he? Het meest was ik bang dat ik weer alleen ging zijn en ze me opnieuw verafschuwden, zoals ik zo vaak het gevoel had in mijn vorige klas. Ze hebben me daar ook zo vaak uitgelachen... ik vraag me af hoe je schooljaar verder liep. Had je ook die angst om nogmaals uitgelachen te worden? Ik heb dat dit hele schooljaar gehad....
Je kunt goed schrijven: ben je net als ik ook beter in schrijven dan praten?
Lotte - Zaterdag 28 juni 2014 23:01
Het is vast doodeng om na al die tijd met intensieve hulp weer ineens buiten de kliniek te gaan leven en voor jezelf te moeten zorgen.
Maar voelde het besef dat ze jou als sterk genoeg beschouwden om de kliniek uit te gaan, ook ergens wel fijn?
Aafke, je bent een hartstikke dappere vrouw. Misschien vind je dat gek klinken, maar na alles wat je hebt meegemaakt ben je zo gegroeid en zo sterk geworden dat ik eigenlijk niet weet of ik je nog wel een "meisje" hoor te noemen.
Dus ga ervoor! :) Het is al honderd keer gezegd, maar je kunt het echt!
Asyr Sei'Lar - Zondag 29 juni 2014 00:03
Ademloos heb ik dit stuk gelezen.

Wat een angst, en toch het inzicht en de moed om ermee om te gaan. Wat een kracht, om de confrontatie aan te gaan en je open te stellen voor het oordeel van je klasgenoten. Wat een moed om vol te houden, ondanks hoe moeilijk dit is voor je ..

Wat een .... inspiratie. Wat een ... voorbeeld.

Meer woorden ontgaan mij, Ik krijg ze niet geschreven. Groot respect voor jou.

----
"Life is not about hiding from the storm .. it is about dancing in the rain"
----

x - Zondag 29 juni 2014 08:32
woow super mooi!

vooral deze laaste zin:
Ik realiseerde het me nu echt: mijn eerste schooljaar, na 2 jaar opnames, was begonnen. En ik had geen idee wat me te wachten stond.

x
*** - Zondag 29 juni 2014 09:26
Herkenbaar, die angst. Zeker als je lang in een 'veilige' opname ebt gezeten en terug naar de echte wereld moet. Maar in die echt wereld is ook zoveel moois te beleven. Soms is het die onzekerheid die je daar tegenkomt, die juist zorgt voor mooie momenten.
Rianne - Zondag 29 juni 2014 11:21
Wat knap van je Aafke! & wat beschrijf je dit goed, ik voelde echt een stukje van de spanning.
Rosa_Hope - Zondag 29 juni 2014 14:12
Dapper!
Doortje - Zondag 29 juni 2014 22:00
Ontzettend herkenbaar. Leuk dat jij verder gaat met bloggen na je vader!
Sara - Dinsdag 1 juli 2014 15:04
Aafke, wat ontzettend dapper van je om zo open te zijn in je nieuwe klas. Ik ben zelf ook op mijn 17e twee jaar opgenomen geweest vanwege depressies en sociale angst. Ondanks alle problemen en therapieën, maakte ik me het meeste zorgen over school. Ik wilde zo graag weer "normaal" zijn en samen met mijn vrienden mijn diploma halen. Maar langzamerhand accepteerde dat het leven voor mij anders verliep. Ik was nou eenmaal opgenomen en het waren de twee moeilijkste, maar ook leerzame jaren van mijn leven. Ik ging enorm vooruit. Toen mijn opname was afgelopen. ging ik naar het volwassenenonderwijs om mijn vwo-diploma te halen. Het was niet makkelijk en niet alles verliep perfect, maar ik merkte dat ik een stuk sterker in mijn schoenen stond. Alles wat ik "miste" omdat ik was opgenomen, haalde ik nu voorzichtig in. Met baby steps.
Inmiddels ben ik net klaar met het eerste jaar op de universiteit en wil ik op mezelf gaan wonen.

Aafke, laat de moed niet in de schoenen zakken. Het zal niet perfect verlopen, maar onthoud wat je al hebt overwonnen. De negatieve mening van andere mensen is niet belangrijk. Je moet onthouden dat wat anderen over jou denken, niet jouw zaken zijn. Keep your chin up :)
Aafke - Zaterdag 5 juli 2014 17:25
@Sara wat een prachtige reactie, ik herken het heel erg. Ook ik voel me na die leerzame jaren zo veel sterker in mijn schoenen. Ik vind je echt een heel dapper iemand :)
hana - Zondag 6 juli 2014 12:40
ik heb je blog gemist gisteren..