Hoewel depressiviteit lang niet altijd begrepen wordt, krijgt het wel steeds meer bekendheid. Mensen weten beter wat het globaal inhoud en dat het een behoorlijk impact op iemands leven kan hebben. Depressie gaat onder meer over intense somberheid, geen energie hebben, niet meer willen en niet meer kúnnen functioneren. De oorzaak is niet altijd eenduidig, net als de oplossing. Op Proud2Bme heb ook ik al veel geschreven over depressief zijn. Veel, maar lang niet alles.

Er zijn namelijk genoeg dingen die ik liever voor mezelf hield omdat ik me er ontzettend voor schaamde. Dingen die ik deed of juist niet deed, dingen die ik voelde of dacht en die allemaal te maken hadden met een depressie. Het waren als het ware de geheimen van mijn depressie. Ik hield ze geheim uit schaamte en angst voor afwijzing. Toch is ook dit wat depressie is. In deze blog deel ik een aantal van mijn geheimen. 

♦ Leugens

Wat ik het meest betreur zijn de vele leugens. Ik heb een hekel aan liegen en toch gebeurt het, bijna ongemerkt, als je depressief bent. Bij mij waren het geen extreem grote leugens, maar wel dingen als afspraken afzeggen en daarbij zeggen dat ik niet kon op bepaalde dagen, terwijl ik eigenlijk niets in mijn agenda had staan. Dit was simpelweg omdat ik het niet zag zitten en ik me heel slecht voelde. Toen ik op kamers woonde en mijn huisgenoten op de universiteit waren, lag ik ook weleens een groot deel van de dag in bed. Ik stond dan pas kort voordat de eerste thuiskwam op en deed vervolgens alsof ik al een tijd wakker was. Een ander voorbeeld is het zeggen dat je moe bent als mensen vragen hoe het gaat omdat je stil bent, terwijl je je eigenlijk gewoon heel slecht voelt en het niet lukt om gezellig te doen. 

♦ Langer dan een week niet douchen

Als ik eenmaal mijn bed uit was gekomen, vond ik het ontzettend moeilijk om aan goede zelfzorg te doen. Douchen was bijvoorbeeld een enorme opgave en met enige schaamte moet ik zeggen dat het meer dan eens is voorgekomen dat ik langer dan een week niet heb gedoucht. Als ik een afspraak had, dan wilde ik er redelijk goed uitzien en lukte het me wel om te douchen en er enigszins verzorgd uit te zien, maar als ik in principe de deur niet uit hoefde, dan zag ik er het nut niet van in om mezelf normaal aan te kleden en goed voor mezelf te zorgen. Ik droeg dan ook gerust dagenlang dezelfde kleding of hetzelfde ondergoed, niemand zag het en ik vond mezelf niet de moeite waard om iets moois aan te trekken. 

♦ Ontbijten met chips en cola light

Ik maakte een complete zooi van mijn eetpatroon, omdat het me simpelweg niet lukte om voor mezelf te koken of op een andere manier iets wat ook maar leek op een normale maaltijd voor mezelf klaar te maken. Vaak was ik vooral in de ochtend erg misselijk en kreeg ik geen hap door mijn keel. Ik at dan vrijwel niets of nam pas iets als ik merkte dat ik licht in mijn hoofd werd. Soms had ik ineens trek in chips en was dat het eerste wat ik at op een dag. Dan zat ik daar weer vol van en had ik later geen zin meer in avondeten waardoor ik daar ook weer niet normaal at. Het werd hierdoor een grote, ongezonde rommel. 

♦ Om 3 uur 's nachts huilen bij een vriendin

Een groot deel van de periode dat ik op kamers woonde, was ik depressief. Een van mijn huisgenoten, die ik nu wel mijn beste vriendin kan noemen, probeerde me zo goed als ze kon te steunen. In het begin zat ik daar niet echt op te wachten maar uiteindelijk liet ik het steeds meer toe en merkte ik dat haar steun erg prettig was. Ze kon niet zoveel voor me doen, behalve er voor me zijn, maar dat was vaak al genoeg. Ik voelde me hierdoor een stuk minder alleen. Dit zorgde ervoor dat het meer dan eens voorkwam dat ik midden in de nacht in haar kamer stond omdat ik me ontzettend slecht voelde en met mezelf geen kant op kon. Achteraf hebben we hier nog weleens over gepraat en vertelde ze me dat ze op die momenten vaak ook niet wist wat ze moest doen. Toch heb ik haar steun en aanwezigheid altijd als heel erg fijn ervaren, ook al schaam ik me nu soms nog wel een beetje, omdat ik op die momenten zo extreem kon huilen en in paniek was. 

♦ Nadenken over mijn uitvaart

Als ik me rot voelde, dan gaf het nadenken over mijn uitvaart me heel veel rust. Ik vertelde dit nooit aan iemand, omdat ik bang was dat mensen zouden denken dat ik compleet gek geworden was. Waarom zou je daar immers over na willen denken? Ik dacht veel na over hoe het eruit zou moeten zien, welke muziek er gedraaid moest worden, wie er zou praten et cetera. Ook andere aspecten kwamen naar voren, zoals wie mijn spullen of spaargeld zouden krijgen. Hoewel het normaal gesproken best goed is om daar een keer over na te denken, je weet immers nooit wat er in je leven kan gebeuren, was het in dit geval natuurlijk niet heel gezond.  

♦ Niet op kunnen staan

Iedereen herkent dat gevoel wel van geen zin hebben om uit bed te gaan als de wekker gaat, of het gevoel hebben niet op te kunnen staan. Ook dit speelde bij mij heel erg, maar wel in een soort extreme mate. Het lukte mij gewoon echt niet om uit bed te komen. Je kunt je afvragen hoe moeilijk dat nou is en zelfs op die momenten dat ik in bed lag, vroeg ik mezelf dat ook geregeld af: ''hoe moeilijk is het?'' Toch lúkte het niet. Ik kon het niet opbrengen om eruit te gaan, me voort te bewegen en weer aan een nieuwe dag te beginnen. Het was allemaal te veel en te zwaar.  

♦ Weken het huis niet schoonmaken

Naast mezelf verwaarlozen, verwaarloosde ik ook vaak het huishouden. Ondanks dat er stofwolken door het huis vlogen, lukte het me niet om de stofzuiger te pakken en even stof te zuigen. Alledaagse klusjes leken een extreme opgave. Wasgoed hing wekenlang aan het rek en ging er niet af omdat ik het netjes had opgeruimd, ik haalde het er pas af als ik het nodig had. Pas als er visite kwam, dan probeerde ik zo snel mogelijk nog iets van het huis te maken door snel wat op te ruimen of spullen op plekken neer te leggen waar mensen het niet zouden zien.

♦ Niet te hard willen lachen

Plezier hebben en depressief zijn, dat lijkt niet samen te kunnen gaan. Mensen die zelf depressief zijn weten dat het anders is. Je kunt ook lachen, ondanks dat je depressief bent. Tijdens verschillende crisisopnames hing er vaak genoeg een vreselijke sfeer, maar het kwam ook vaak voor dat we met elkaar heel hard hebben gelachen. Mensen die hier geen ervaring mee hebben, weten dit echter niet altijd. Hierdoor kun je bang zijn dat zij misschien denken dat het allemaal wel meevalt als je gezellig meedoet met de rest en leuk lacht. Hierdoor kun je jezelf bewust of onbewust wat in gaan houden, uit angst voor het oordeel van anderen. 

Welke geheimen heb en/of herken jij?

Fotografie: Ben Sedelman