Natuurlijk is het belangrijk om te proberen iets positiefs uit een situatie te halen. En om te proberen zo constructief mogelijk met een heftige situatie om te leren gaan. Dat lijkt me een fijne en gezonde insteek. Maar gaandeweg deze coronacrisis, waarin we met elkaar toch echt in een crisissituatie zitten, zou je bijna het gevoel krijgen dat je dit moment moet aangrijpen om de beste versie van jezelf te worden. Dat je hier beter uit moet komen. Dat je zen, fit, schoon, opgeruimd, positief, verlicht en twee talen rijker uit quarantaine moet komen...

Maar dat hoeft niet. Hier uitkomen, hier überhaupt doorheen komen, lijkt mij het beste streven op dit moment. Je hebt niet gefaald en geen kans gemist als het bij jou anders gaat. Als je je even niet fit, niet zen en misschien juist wat slechter voelt dan eerst.

'Voor je het weet, weeg je tien kilo meer', zo kopte een artikel in het Algemeen Dagblad. En ik snap het ergens wel. Mijn nekharen gaan overeind staan, maar tegelijkertijd snap ik het ook. Want overgewicht is maatschappij-breed een heel groot thema. Voor veel mensen is dit een belangrijk onderwerp, ook mensen die een gezonde mindset hebben tegenover eten en hun eigen lichaam. Maar vrij snel hierna denk ik aan een willekeurige moeder die plotseling haar kind les moet geven, terwijl ze zelf ook de gevolgen van deze crisis ondervindt op haar eigen werk. Na het lesgeven probeert ze de schermtijd te beperken, vers eten op tafel te krijgen en in het weekend wordt er - ondanks de vermoeidheid - toch een fort in de woonkamer gebouwd. Om het hele gezin even af te leiden en het plezier erin te houden. Diezelfde vrouw kan er zomaar vijf of tien kilo bij hebben na deze periode, maar who cares? Is ze er dan niet goed doorheen gekomen? Is ze dan ook meteen ongezonder? Heeft ze gefaald? Of is ze zichzelf juist op veel vlakken overstegen? 

Het voelt alsof voor mij alsof ergens 'goed' en 'sterk' doorheen komen, gelinkt is aan je lichamelijke conditie en uiterlijk vertoon. Gelinkt aan productiviteit, aanpassingsvermogen en discipline. Het is crisis, maar aan mij zie je niets! Alsof het makkelijk zou zijn, en voor iedereen haalbaar, om mentaal een beetje opgeruimd deze maanden door te komen. Terwijl het voor sommigen vóór deze crisis al een rommeltje was. Of eenzaam, of ontzettend zwaar. Het leven op zich kan al een heel gedoe en een behoorlijke uitdaging zijn waar je hard voor moet werken. Als er een crisis bijkomt die zowel op de volksgezondheid als de economie als ons dagelijks leven invloed heeft, dan is het belangrijkste om daar überhaupt doorheen te komen. En 'zo goed mogelijk' is totaal persoonlijk, niet afhankelijk van een denkbeeldige maatschappelijke lat.

Er goed doorheen komen kan betekenen dat je 'simpwelweg' geen stap terug doet. Dat je geen extra controle zoekt in je eetstoornis en deze maanden probeert geen maaltijden over te slaan. Dat je geen extra eetbuien hebt, of meer compenseert dan eerst. Er goed doorheen komen kan betekenen dat je vaker iemand opbelt terwijl je dat ontzettend eng vindt, omdat je die steun nodig hebt. Er goed doorheen komen kan ook zijn dat je jezelf na een kleine terugval weer hebt herpakt in je dagelijkse eet- en leefritme. Misschien betekent het voor jou dat je niet de hele dag in bed ligt, maar je tussendoor een keer hebt gedoucht en eens per week géén pyjama aan hebt. Er is geen goed of fout, het gaat om jouw welzijn. In een tijd die anders is dan anders.

De druk die erbij komt kijken als we tijdens een coronacrisis ook nog eens van onszelf verwachten dat we er beter uit moeten komen, weegt veel te zwaar en voelt onnodig. Waarom zouden we onszelf dat aandoen? Uiteindelijk kijk je dan strakjes terug op alles wat je niet hebt bereikt, terwijl je dat in andere 'normale' omstandigheden niet eens van jezelf had gevraagd. Het is moeilijker, maar we verwachten meer van onszelf. Dat lijkt me niet eerlijk. Ons welzijn en onze gezondheid is geen wedstrijd, niet met anderen en het liefst ook niet met onszelf.

Ik ben helemaal niet de beste versie van mezelf. Ik kom deze crisis niet perfect door. Het is crisis, en het staat op mijn voorhoofd! Ik ben onrustiger, loop volledig overprikkeld de schappen omver in de Albert Heijn. Ik huil meer en heb vrijwel elke nacht nachtmerries. Ik merk aan mezelf dat alles anders is. Ik leer er elke dag van, maar doe weinig dingen 'beter' dan hiervoor. Een goede dag is nu als het een beetje in de buurt komt van de dagen vóór de coronacrisis, terwijl ik daar harder voor heb moeten werken. 

Never waste a good crisis, is het gezegde. Natuurlijk zou ik hier ook beter uit willen komen, dat lijkt me fantastisch. Maar wat is beter? Beter vind ik het ook als ik tot waardevolle en nieuwe inzichten kom. Als ik mezelf beter leer kennen en ondertussen een beetje stabiel weet te blijven in mijn dagritme en stemming. In deze maanden hebben we misschien meer veranderingen, meer teleurstellingen en meer gemis gevoeld dan in alle jaren hiervoor. We krijgen heftiger binnenlands nieuws te verwerken en we hebben meer zorgen. Stabiel blijven en hier samen - en voor een deel alleen - doorheen komen komen, is eigenlijk al perfect. Goed genoeg zoals het gaat. 

Straks, als de crisis voorbij is en het leven zoals je dat kende weer zijn vertrouwde vormen gaat aannemen, is het voor jou dan belangrijk geweest om de beste thuis-workouts gedaan te hebben? Is het voor jou noodzakelijk geweest dat je je een ongeluk hebt gepoetst in huis? Zal het op dat moment van belang zijn geweest, om de afgelopen maanden een druk gevoeld te hebben? Wat heb jij er straks aan, om nu iets te moeten bewijzen?

♥