"Goh, wat zie je er goed uit! Je straalt helemaal!" Hoorde ik tijdens een verjaardag. De maanden daarvoor hadden in het teken gestaan van uitputting en eenzaamheid. Ik had mijn eetstoornis weer ruimte gegeven. De complimenten over mijn uiterlijk kreeg ik niet voor het eerst. In de periode rond mijn eerste diagnose werd ik ook overspoeld met goedbedoelde opmerkingen over mijn nieuwe voorkomen. Hoe goed die paar kilo minder mij stond... "Eindelijk dat babyvet eraf!"

Het werd voor mij steeds lastiger om de eetstoornis de deur te wijzen. Ook omdat ze zo vertrouwd voelde. De complimenten betekenden voor mij dat ik eindelijk iets goeds deed. Eindelijk werd ik gezien. Ik deed ertoe. 

Mijn hoofd op hol

Diezelfde complimenten waren voor mij ook het ultieme bewijs van mijn harde werken. De strijd werd zichtbaar. Iets waar ik gemengde gevoelens over had. Aan de ene kant was mijn eetstoornis trots; hier deed ik het voor. Aan de andere kant was diezelfde eetstoornis ook op haar hoede. Want wat nou als ze ontdekt zou worden? Ook mijn gezonde verstand had hier meerdere meningen over. Ik schaamde me vreselijk voor het lichaam dat ik bij me droeg, maar wat meer en meer tekort kwam. Enerzijds kon ik wel inzien dat ik niet gezond bezig was en dat ik dit ook uit begon te stralen. Hier stond tegenover dat dit wellicht de drempel tot hulpverlening zou verkleinen. Ergens hoopte ik dat ik er ziek uit zou zien. Zelf durfde ik de stap naar hulp namelijk niet te zetten. Als niemand het ziet, is het niet erg genoeg... Een gedachte die alleen maar eetstoornis schreeuwt.. 

Nu ik hieraan terugdenk, word ik eigenlijk een beetje verdrietig en ontdaan. Ik weet nog wel dat ik mezelf helemaal gek kon maken als iemand anders iets aardigs tegen mij zei. Mijn eetstoornis had hier van alles over te vinden en mijn gezonde kant ook. Dit resulteerde in mentale gevechten die vaak tot diep in de nacht doorgingen. Dit kan toch nooit de bedoeling van een compliment zijn...?

Ik geloofde het niet

Wat het voor mij denk ik zo lastig maakte, is dat ik de goedbedoelde opmerkingen vaak niet geloofde. Ik kon de hele dag bezig zijn met mijn uitstraling en hoe ik overkwam. Als dit dan benoemd werd, voelde het alsof ik betrapt werd op mijn onzekerheid. Alsof het voor anderen grappig was om te benoemen waar ik mezelf zo druk over maakte. Alsof anderen konden ruiken wat ik dacht. Natuurlijk is dat niet zo en ook nooit geweest, maar ik merkte dat ik altijd een gevoel van achterdochtigheid ervoer als ik een compliment kreeg. Wat willen ze van me? Of zouden ze het grappig vinden om dit uit te spreken? Ik ging er bij voorbaat al vanuit dat goeie opmerkingen een sarcastische ondertoon hadden. 

Daarnaast had ik ook last van een laag zelfbeeld, waardoor ik het gewoon echt niet eens was met de complimenten. Ik kon me niet voorstellen dat ze al die aardigheid zouden menen. Dat was gewoon niet mogelijk. 

Ik ben meer dan mijn uiterlijk

Waar ik tijdens mijn dieptepunt van mijn eetstoornis misschien wel viste naar die complimentjes, begon ik tijdens mijn herstel een afkeer tegen die complimenten te ontwikkelen. Mijn eetstoornis wilde graag die bevestiging, de beloning op die strijd. In de periode van mijn herstel begon hier echter een verschuiving in plaats te vinden. Ik wilde niet geconfronteerd worden met mijn 'nieuwe' lichaam. Ik vond het te moeilijk om nu ineens weer te moeten horen dat die extra kilo's 'mij wel sierden.' Ik was het daar helemaal niet mee eens. Daarnaast was ik eindelijk zover dat ik mezelf als meer zag dan alleen mijn lichaam. Waar ik voorheen ook wel trots kon zijn op mijn lichaam, zo erg walgde ik hier nu van. Ik vond het ineens maar oppervlakkige opmerkingen. 

Waar ik tijdens mijn herstel tegenaan liep, is dat ik al vrij snel weer een gezond gewicht had bereikt. Aan de buitenkant was niet te zien hoe lastig ik het echter nog steeds had. Want nog steeds had ik een eetstoornis. Juist toen ik weer op een normaal gewicht zat, werd de eetstoornis misschien wel sterker en stiekemer. Ik was wanhopig op zoek naar manieren om die eetstoornis bij me te houden en daarnaast werden de verwijten groter toen de nummers op de weegschaal stegen. Ook al zag ik er weer een stuk gezonder uit, het voelde voor mij alsof ik nu pas een eetstoornis had. En door de complimenten had ik het gevoel dat dit een beetje werd vergeten. Hierdoor kreeg ik het idee dat ik dus eigenlijk gezond moest zijn, me gezond moest voelen. Maar dat gebeurde niet.

Kleine cadeautjes

Het krijgen van complimenten had voor mij best wat voeten in de aarde. Omdat ik ze niet goed kon ontvangen, bleef ik er lang mee zitten en begon ik aan alles te twijfelen. Dit is iets waar ik nog steeds wel eens moeite mee heb. Nog steeds vind ik het wel eens lastig om een compliment te krijgen over mijn uiterlijk. Misschien ook omdat dit zo lang heeft gespeeld. Ik heb wel gemerkt dat hoe zekerder ik van mezelf werd, deze complimentjes innen ook makkelijker is geworden. Ik denk ook omdat ik weet dat ze goedbedoeld zijn. Ik vertrouw mensen iets meer en ik probeer complimentjes dan ook te zien als een soort cadeautjes. Iemand hoeft niet iets te zeggen, maar wil je wel een goed gevoel geven door iets uit te spreken. Iets wat denk ik een heel mooi gegeven is.  

Nu ik er zo over terugdenk, was het vooral mijn onzekerheid die deze acceptatie in de weg zat. Ik maakte het voor mezelf zo lastig om hier goed mee om te gaan. Als ik het zo teruglees, vind ik het eigenlijk heel verdrietig dat het wantrouwen dat ik had in mensen hier zo duidelijk in naar voren kwam. Ik ben veel gekwetst en het doet me verdriet dat dit mij later alsnog in de weg is gaan zitten. Ik denk dat een compliment juist een heel fijn en mooi moment kan zijn. Een moment waarin iemand zijn of haar waardering uit en zich best kwetsbaar op stelt. Een moment dat ik nu gelukkig op een positieve manier kan ontvangen en met een glimlach aan terug kan denken. 

Hoe ga jij om met complimenten?

Wil je meer lezen over dit onderwerp? Lees dan ook deze blog.