Het is vreemd, onwerkelijk: het idee dat je jarenlang een 'versie' van jezelf hebt gecreëerd. Soms bewust, veelal ook zonder besef dat je niet honderd procent jezelf bent. Of nou ja, ik was wel mezelf, maar veelal oppervlakkig. Ik was mezelf op een sociaal wenselijk niveau. En dat ging schijnbaar zo diep, dat niet eens zozeer mijn werk, maar de manier hoe ik leefde, me in een burn-out heeft gestuurd.

Natuurlijk is het veel gecompliceerder dan dat, het is namelijk best wel ingewikkeld allemaal. Maar kort gezegd is dat wat er is gebeurd: ik heb mezelf ontleefd. Door te doen wat anderen deden. Hoe meer en vaker ik op copy paste drukte, hoe meer ik aan mezelf voorbijging en langzaam het contact met mezelf verloor. Onopgemerkt. Op slot.

Autisme. Dat bleek het missende puzzelstukje. Het slot had ik, was ik, de sleutel heb ik nu ook. Ergens vind ik het schrijnend dat ik zelf tot die conclusie moest komen. Voel ik soms medelijden met mezelf, en met vele anderen die gepusht worden, zichzelf onder druk zetten, om maar mee te komen. Totdat ik het ook daadwerkelijk bevestigd kreeg, heb ik mezelf al die tijd gegaslight. Dat ik maar nog harder moest werken, nóg beter mijn best moest doen, om mezelf door en over die grenzen heen te forceren. Want er is toch niets aan de hand? Ik kan toch gewoon oogcontact maken? Ik ben gewoon een beetje angstig. Dwangmatig. Ik speel toch niet met treinen? Ik ben toch niet zoals autisme hoort te zijn?

Nee, ik heb me nooit autistisch gevoeld. Want lang wist ik niet wat het echt inhield om autistisch te zijn. Alle autistische gedragingen die ik vertoonde, hoorden gewoon bij mij. Daarnaast zijn veel dingen ook niet te meten, want iedereen is wel eens angstig, in paniek, dwangmatig, zoekend. Wanneer is het 'normaal' en wanneer is het autisme? 

Het is dubbel. Geweest, maar ook nu nog steeds. Want aan de ene kant heb ik jarenlang mezelf voorgehouden dat er niets aan de hand is, terwijl ik aan de andere kant wel degelijk voelde dat ik niet in alles even goed mee kan komen. Dat ik het gevoel had dat anderen wél alle stukjes van hun puzzel hadden en ik de memo had gemist. Dat ik constant in paniek raak als er iets verandert, om vervolgens migraine-aanvallen te hebben na een drukke en onvoorspelbare dag. Dat ik sinds ik een kind was al doorschiet in dwangmatig gedrag, omdat ik het gewoonweg niet meer weet. Omdat alles zo chaotisch is dat ik alleen maar kan huilen en op slot schiet.

Ik was al die tijd autistisch, maar ik wist het niet. Ik had hulp nodig, die ik niet kreeg en mezelf ook niet toestond. En nu ik besef dat sommige dingen wel degelijk zwaar voor me zijn, weet ik niet meer wie ik ben. De afgelopen maanden heb ik me ook écht autistisch gevoeld, en wat heb ik mezelf daarom gehaat. Ik herken nu wat er gebeurt, maar daarin herken ik mezelf niet meer. Maar juist hierdoor, door dat stukje besef, kan ik het ook niet meer ontkennen: dat ik al die tijd precies zo was zoals autisme óók is. Daarnaast probeer ik in te zien dat alles wat mij heeft bewogen naar deze diagnose, alle moeizaamheden en beperkingen, niet alleen komen. Ik zie steeds meer dat alle fijne en mooie dingen aan mij óók vanuit mijn autisme komen. Het helpt me om ook daar bij stil te staan, om ook de focus te leggen op wat het me geeft en niet te denken in wat het me ontneemt.

Vanaf het moment dat ik daadwerkelijk de diagnose kreeg, heb ik regelmatig gewild dat ik op een magische manier te tijd door kon spoelen. Gewoon om te weten of het wel goed zou komen. Of ik wel een manier zou vinden om dit een plekje te geven en of ik mezelf de kans kan geven om mezelf meer balans toe te staan. Hoe waardevol het weten aan de ene kant is, hoe verwarrend en verdrietig het me ook maakt. Het ontketende, zeker in het begin, een wervelwind aan gevoelens die ik lang niet zo intens heb gevoeld. Het feit dat ik al die jaren mezelf zo heb gepusht dat ik er letterlijk ziek van ben geworden, alsmede het besef hoeveel trauma ik mezelf heb aangedaan doordat ik niet wist hoe moeilijk ik het daadwerkelijk vond, deed me al die tijd pijn; maar nu voelde ik het ook.

Ik ben, natuurlijk, nog steeds autistisch, maar ik leer steeds meer dat je daarmee prima kan leven. Zeker nu ik merk dat als ik daadwerkelijk aanpassingen maak, mezelf serieus neem en het niet wegmaak, echt mijn grenzen aangeef, dat het met mij beter gaat. Maar in de praktijk betekent dat voor nu nog: mezelf blijven vertellen dat ik niet overal 'ja' op hoef te zeggen. Mezelf er soms van overtuigen dat ik daadwerkelijk iets anders in elkaar zit dan sommigen, dat dat niet erg is, en dat ik vaak wéét wat voor mij het beste is, ook al voel ik het vaak nog niet. Dat ik het beeld dat ik over mezelf heb moet veranderen. En dat ik niet alleen tegen mijn eigen verwachtingspatroon aanloop, maar ook tegen dat van anderen. Want dat ik het altijd 'kon', betekent niet dat het me daadwerkelijk lukte.

Ik ben nog niet op het punt waar ik wil zijn als ik daadwerkelijk doorspoel. Ik ben nog niet zover dat het oké is, dat ik handel naar wat ik weet en voel. Maar ik ben al veel verder dan maanden geleden. Het is vreemd om jarenlang te willen helen van iets, waarvan ik nu weet dat het niet op te lossen is, maar dat betekent niet dat het hoeft te blijven zoals het nu is. Alles wat bij mij hoorde, hoort nog steeds bij mij. Het afgelopen jaar is ontzettend zwaar geweest, maar ik voel dat het beter gaat. Dat ik het nodig heb gehad om dit te leren over mezelf, om te leren over wat autisme is, en hoe het bij mij werkt. Dat ene puzzelstukje is een puzzel an sich geworden, heeft me een bubbel in gesleept waarvan ik niet wist dat deze bestond, en het heeft me antwoorden gegeven die ik liever eerder had willen weten, maar daar probeer ik oké mee te zijn. Dat dingen gaan en lopen zoals ze misschien wel moeten. Dat als ik het eerder had geweten, ik niet in een autistische burn-out was geraakt, ik er waarschijnlijk ook anders mee om was gegaan en ik nooit mezelf had voorzien in wat ik echt nodig heb. Dat ik nu weer informatie heb waar ik mee verder kan.

Ik heb mezelf ontleefd. Zo noemde ik het eerder al. Onbewust heb ik mezelf een passend leven ontzegd, een leven wat ik nu probeer te ontrafelen en te ontstoffen. Want ergens weet ik hoe het moet. Hoe ik mezelf moet zijn. Ik moet het alleen nog even leren voelen.