Een puur lichtpuntje kan soms uit zo'n onverwachte hoek komen. Als ik bij mijn ouders het huis binnen stap, vliegt mijn zusje me om de nek met een best grote envelop in haar hand. Als ik de envelop beter bekijk, zie ik mijn naam en het adres van mijn ouders erop staan. Het verrast me, want ik krijg al jaren mijn post op mijn eigen adres. Het maakte me best nieuwsgierig maar ik besloot het even te laten voor wat het was.

Het moment dat ik eindelijk even rustig kon zitten met een heerlijk kop koffie, was het juiste moment om de brief te openen. Ik had natuurlijk ervoor kunnen kiezen 'm vluchtig te lezen maar omdat het me nieuwsgierig maakte, wilde ik er echt even de tijd voor nemen.

Terwijl ik de brief uit de envelop haalde, zag ik rechts in de bovenhoek een datum staan: 2013. Dan weet ik het weer. Zo'n anderhalf jaar terug heb ik mijzelf een brief geschreven. Een brief met daarin mooie dingen die ik mijzelf toewenste. Langzaamaan lees ik de brief en vallen er tranen over mijn wangen. Niet uit verdriet of boosheid maar omdat het mijn ogen opent.

"Het moment dat je echt weer een lichtje mag uitstralen naar de mensen om je heen."

In de tijd dat ik de brief schreef, voelde ik me niet altijd even blij. Veel dingen zag ik somber in. Een lichtje zijn naar mensen om mij heen maar ook naar mijzelf toe, was iets wat mij op dat moment écht niet lukte. Terwijl ik de brief schreef, hoopte ik heel erg dat ik dat weer terug mocht vinden.

"Ik zou willen dat je alles rondom je biologische vader een plek kan geven. Alle narigheid achter je kan laten en vooruit kan kijken naar het mooie wat gaat komen."

Niet dat ik op dat moment, toen ik de brief schreef, had gedacht dat ik vanaf toen aan de slag ging met mijzelf. Nooit eigenlijk, ik duwde al mijn gevoel en gedachten weg. Het laatste wat ik wilde, was aan mijzelf werken. Maar onverwacht gingen er deuren open en merkte ik dat het wel nodig was. Hoe moeilijk die stappen ook waren.

"Ik hoop oprecht dat je het leven weer als mooi mag vinden en dat je niet meer bang hoef te zijn voor de dood."

Met het schrijven van de brief, besefte ik mij maar al te goed dat het niet goed met me ging. Ik raakte regelmatig in paniek wanneer ik nadacht over de dood. Gek werd ik ervan. En terwijl ik in de brief schreef dat ik hoopte daar vanaf te komen, dacht ik dat dat nooit zou lukken.

Het moment dat mijn brief na een jaar op de deurmat viel, heeft me intens gelukkig gemaakt. Het opende mijn ogen en liet zien dat er zoveel in een jaar kan gebeuren. De waardevolle woorden in de brief zijn een leven gaan leiden en hebben onverwachts zoveel betekend voor me afgelopen jaar.

Sommige bovengenoemde dingen zijn zoveel beter nu, dan wanneer ik terug kijk. Ook ben ik in therapie om weer gelukkig te kunnen worden en alle narigheid achter me te kunnen laten. Dit had ik nooit kunnen denken op het moment dat ik de brief schreef. Het schrijven van een brief aan jezelf kan misschien best even eng zijn, maar ik denk dat het écht heel waardevol kan zijn.

Durf jij een brief te schrijven aan jezelf, en deze door iemand in jouw omgeving een jaar later op te laten sturen?