Ben ik 100 procent hersteld van mijn eetstoornis?

 

Ik durf te beweren dat ik hersteld ben van mijn eetstoornis. Hoe ik dat weet? Dat is moeilijk in woorden uit te drukken. De zorgen die ik vroeger had, spelen nu geen rol meer in mijn leven. Ik kan vrij met eten omgaan. Ik denk niet meer constant aan eten. Eten geeft geen angsten meer, ik ben niet meer bang. Mijn gewicht heeft geen invloed meer op mijn gemoedstoestand. De obsessie is verdwenen. Het is rustig in mijn hoofd.

Er was niet één moment waarop ik wist 'nu ben ik genezen', maar er was evengoed ook geen moment waarop ik dacht 'nu heb ik een eetstoornis'. Het sloop er langzaam in. Daar is best wat tijd overheen gegaan. Genezen was eveneens een proces dat tijd heeft gekost. Het was niet van de ene op de ander dag voorbij. Het is gegaan met vallen en opstaan. Twee stapjes vooruit, eentje achteruit.

Ik wéét dat ik 100% genezen ben, maar het is soms lastig om aan te geven waar dat hem dan in zit. Stoppen met compenseren was voor mij bijvoorbeeld een belangrijk onderdeel van herstellen. Ook heb ik grote stappen kunnen zetten toen ik de wens om af te vallen echt ging loslaten. Hiernaast merkte ik dat het stukke beter met me ging toen ik voedsel niet meer als 'goed' of 'slecht' ging zien.

Ik wist ook echt dat ik op de goede weg zat toen ik op een gegeven moment merkte dat ik steeds minder aan eten begon te denken. Het vele plannen, tellen en piekeren hield langzaam op, totdat het helemaal stil werd. Natuurlijk denk ik nog weleens aan eten, maar dat is logisch, dat doet ieder mens. Ik heb trek, wat zal ik eten? Moet ik nog naar de winkel vandaag? Ik heb echt zin in dit en dat. Gewone alledaagse gedachten, geen storm meer in mijn hoofd.

De regels rondom eten die ik mezelf had opgelegd vielen tijdens mijn herstel geleidelijk weg. Het lukte me namelijk steeds beter om ze te identificeren en te relativeren, vaak met wat hulp van buitenaf. Een aantal regels en overtuigingen zaten dieper geworteld dan andere, waardoor het soms snel ging, maar regelmatig ook echt een worsteling was. Nu zijn er geen regels meer, alles mag, niets moet.

Ik probeer ernaar te streven om gezond te leven en bijvoorbeeld twee keer per dag fruit te eten, maar als dit een keer niet lukt, hou ik daar geen schuldgevoel aan over. Tijdens mijn eetstoornis had ik hier wel veel last van. Ik kon het mezelf enorm kwalijk nemen als ik niet voldeed aan de eisen die ik voor mezelf had opgesteld. Dat voelde als falen. Ik was erg streng voor mezelf. Coulanter naar mezelf toe worden was essentieel in mijn genezingsproces.

Ik ben genezen, maar ik kan het niet bewijzen. Mensen zullen het van me aan moeten nemen. Ik weet zelf in ieder geval dat ik nooit meer wil doen alsof, dat heb ik tijdens mijn eetstoornis al genoeg gedaan en het bracht me geen geluk. Ik voel me goed, beter dan ooit en ik kan nu zelfs andere mensen helpen met mijn ervaring.

De criteria voor herstel zijn lastig te definiëren. Het gaat naar mijn idee namelijk niet alleen om het uitvoeren of nalaten van bepaald gedrag of het hebben van een gezond gewicht. In plaats daarvan gaat het denk ik vooral om wat er zich in je hoofd afspeelt en dat is natuurlijk niet zichtbaar voor de buitenwereld. Bovendien zijn geen twee mensen hetzelfde en zal iedereen een eetstoornis net anders ervaren.

Toch zullen er ongetwijfeld een aantal dingen zijn die voor de meeste mensen wel min of meer herkenbaar zijn als het gaat om eetstoornissen en herstellen daarvan. Op dit moment wordt er door de Eating Disorder Research Society onderzoek gedaan naar een gemeenschappelijke definitie van herstel van eetstoornissen. Eric van Furth, bijzonder hoogleraar op het gebied van eetstoornissen, is gevraagd te spreken over herstel vanuit een cliënt perspectief. Je zou hem daarbij enorm kunnen helpen door de vragenlijst in deze blog in te vullen.

Ik hoop dat mensen met een eetstoornis in de toekomst beter geholpen kunnen worden wanneer de definitie van herstel wordt toegespitst. Herstellen draait namelijk niet enkel om voldoende eten en het hebben van een gezond gewicht. In mijn ervaring wegen juist de 'onzichtbare' factoren het zwaarst: Hoe je in je vel zit en of je het gevoel hebt het leven weer aan te kunnen.

Ontzettend dankbaar ben ik, dat ik kan zeggen dat ik mijn eetstoornis overwonnen heb. Het was niet makkelijk en bij tijden dacht ik dat het me nooit zou lukken, maar hier sta ik dan toch en voor een terugval ben ik niet bang. Als ik merk dat ik ooit nog op welke manier dan ook ga struggelen met eten of wat anders, trek ik gelijk aan de bel, dat weet ik zeker. 100% hersteld, niet alleen zichtbaar, maar juist ook onzichtbaar.

♥ Ga jij voor 100% herstel?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

I. - Donderdag 23 augustus 2018 19:30
Wat een fijne en mooie blog! Ik ga zeker weten voor 100% herstel!!
Elizabeth4 - Donderdag 23 augustus 2018 19:30
Hele goede blog! Ik zit denk ik (?) in de één-na-laatste fase van herstel. De laatste fase is naar mijn mening de eetlijst loslaten, het wegen afbouwen en loslaten, dus dat het niet meer je dag en stemming beïnvloedt en je er geen obsessie mee hebt, zoals Lotte noemt in de blog. Geen fearfoods meer hebben etc.

Ik vind het zelf ook lastig definiëren wanneer je wel of niet hersteld bent. Anderen zouden bijvoorbeeld over mij kunnen zeggen dat ik ‘hersteld’ ben, mijn gewicht is weer gezond en ik werk aan mijn uitdagingenlijst. Maar verder is het in mijn hoofd nog een chaos en heb ik vaak nog last van die kleine irritante eetstoornis dingetjes. Ben ik dan hersteld of niet? Lastig...

Dit soort blogs zijn daarom erg helpend!
Jessica - Donderdag 23 augustus 2018 20:38
Misschien is het een idee om de fasen van herstel en definitie van herstel zoals die door Anthony (1994) beschreven is en breder in GGZ gebruikelijk zijn te leren kennen. Ik werk als ervaringsdeskundige en ik merk dat dit mensen meer houvast biedt bij dit soort vraagstukken.
Herstel is niet hetzelfde als genezen maar gaat over een proces waarin men over de levensontwrichtende gevolgen van een kwetsbaarheid heen groeit. Genezing kan hier deel van uit maken, zeker voor een eetstoornis maar herstel gaat verder dan dat.

Iris - Donderdag 23 augustus 2018 21:29
Voor mij niet. Door m'n autisme blijft er altijd wel een stukje in me. Zeker als ik overprikkelt ben en er helemaal door heen zit. Gelukkig blijft het alleen bij gedachten en worden het geen daden. Dat kan ik mij niet permiteren qua werk omdat ik best fysiek werk doe.
V. - Donderdag 23 augustus 2018 22:32
Over een maand gaat mijn weg naar herstel echt beginnen. Ik ben nu ingeschreven bij een kliniek die mij gaat helpen. Ik ga voor 100% herstel. Het is spannend en eng, maar dit is wat ik wil. Rust in mijn hoofd precies zoals je beschrijft. Dank je wel voor je mooie blog.
marleen - Donderdag 23 augustus 2018 23:50
denk je dan niet dat de weg naar herstel al begonnen is? Door alleen al te erkennen dat je hulp nodig hebt...
en ik hoop ook echt dat je met andere stappen niet nog een maand gaat wachten!
V. - Vrijdag 24 augustus 2018 09:17
Ik weet dat ik de eerste stappen al heb gezet en daarmee is de weg inderdaad al begonnen. Ik heb erkent dat ik het niet meer zelf kon en hulp nodig heb en heb die hulp nu ook nog eens gezocht. Tot de tijd dat de hulp gaat beginnen, om het dan zo te omschrijven, doe ik natuurlijk reuze mijn best om door te zetten met stappen maken. Ik kijk alleen heel erg uit naar het moment dat de echte hulp gaat beginnen.
Cylu - Donderdag 23 augustus 2018 23:27
Mooie blog
Jo - Vrijdag 24 augustus 2018 11:03
Onrust zal altijd blijven met prikkels en Social media
J. - Vrijdag 24 augustus 2018 22:06
bij jou of in het algemeen? Want ik denk niet dat social media, uiterlijk van mannen/vrouwen om mij heen invloed hebben op mijn herstel en zelfbeeld, en zo nog wel meer met mij. Al denk ik dat op bepaalde doelgroepen social media wel invloed heeft en herstel kan tegengaan of juist bijdragen.
Noomie - Zaterdag 25 augustus 2018 18:12
Wat mooi en motiverend om te lezen. Geeft zeker hoop en daar gaan we voor :)