BED, Binge Eating Disorder, of ook wel eetbuistoornis. De meest voorkomende en toch meest onderbelichte eetstoornis die we kennen. Zelf heb ik zowel voor als na mijn periode van anorexia ook last gehad van een eetbuistoornis. Voordat ik anorexia kreeg, had ik eetbuien nog voordat ik wist wat het was. Pas achteraf leerde ik dat ik toen al een eetstoornis had. Ik was een stuk dikker dan mijn klasgenootjes en begon met afvallen, dit lukte goed, maar eindigde in anorexia. Toen ik herstellende was van mijn anorexia kreeg ik weer veel last van eetbuien die ik niet compenseerde, waardoor ik in een mum van tijd heel veel kilo aan kwam. Ik had ondergewicht en ging naar een gewicht wat weliswaar aan de hoge kant, maar toch nog gezond was. Hierdoor het leek allemaal niet zo erg. Niks was minder waar...

In deze blog schrijf ik 10 bekentenissen op van mijn periode met een eetbuistoornis. Dit zijn mijn eigen bekentenissen, ze hoeven niet voor iedereen te gelden, maar het zou wel kunnen. Mis jij nog bekentenissen of herken je je ergens totaal niet in? Voel je vrij dat onder deze blog te delen. Wellicht vinden we een stukje herkenning en erkenning in het delen van onze bekentenissen. Je staat er niet alleen voor... 

1. Mijn eetstoornis is niet erg
Ik had al een eetbuistoornis nog voordat het omsloeg in anorexia, echter ben ik hier pas achter gekomen toen ik in behandeling ging en me eetstoornissen begon te verdiepen. Je ziet het vaker bij mensen, dat BED niet als eetstoornis herkent wordt. Mensen komen er pas erg laat achter, waardoor het herstel ook heel lang duurt. 

Toen ik na mijn periode van anorexia weer eetbuien begon te krijgen kon ik mezelf niet serieus nemen. Ik had al snel geen ondergewicht meer. Ik vond mezelf gewoon een zwakkeling, niet iemand met een eetstoornis. Ik had de diagnose anorexia gekregen... Nou! Dat heb ik duidelijk niet meer! Dacht ik bij mezelf. Hier willen ze me vast niet voor helpen, want dit is niet erg genoeg. Ik zweeg over mijn eetbuien en bouwde mijn therapie af. Ik zocht pas opnieuw hulp toen ik begon met compenseren en ik boulimia kreeg. Had ik deze hulp eerder gezocht, dan had het me een hoop leed bespaard. Pas nu ik hersteld ben, zie ik in dat die eetbuien echt niet goed waren en dat ik hulp had moeten zoeken. Herken jij jezelf in de kenmerken van BED? Schroom dan niet om hulp te zoeken. Jouw eetstoornis is net zo erg als elke andere vorm van een eetstoornis. Jij verdient hulp.

2. Ik vind mezelf zwak
Ik kon soms zo boos op mezelf worden. Waarom kon ik mezelf toch niet inhouden? Waarom gaf ik toch elke keer maar toe aan die eetbui? Toen ik anorexia had voelde ik me zo sterk en nu voel ik me zo zwak. Ik probeerde wel eens tevergeefs weer te beginnen met lijnen en af te vallen zoals ik eerder had gedaan, maar het lukte me niet meer. Had ik maar anorexia... een zieke gedachte. Ik vond dat ik geen discipline had en me aanstelde. Tijdens een eetbui voelde het alsof ik de controle totaal losliet. 

Anorexia hebben is niet beter dan een ander soort eetstoornis en het maakt je al helemaal niet sterk. In beide gevallen neem je bepaald gedrag aan om iets anders weg te drukken en heeft dit gedrag betrekking op eten. Het is anders, maar ergens ook hetzelfde.

3. Ik kan niet zonder eetbuien
Ik wou er zo graag mee stoppen, geen eetbuien meer hebben, maar het lukte me echt niet. Hoe harder ik het probeerde, hoe vaker het mis leek te gaan. Soms wou ik er ook niet mee stoppen, dan plande ik mijn eetbuien in. Ik kon zo verlangen naar de rust die een eetbui mij bracht. Ik was er heilig van overtuigd dat ik niet zonder eetbuien zou kunnen. Waarom zou ik er anders niet gewoon mee stoppen? De drang om een eetbui te hebben en de paniek die ik voelde als ik hem uitstelde, waren zo groot dat ik dacht dat ik daar nooit mee zou kunnen leren leven. 

Nu heb ik ondervonden dat die drang en paniek ook anders kunnen worden ingevuld en zelfs kunnen worden opgelost. Je zal niet voor altijd die onrust blijven voelen en daar keer op keer doorheen moeten gaan. Als je het vol blijft houden kan je werken aan de achterliggende problemen van je eetstoornis en zal je ook beter met je gevoelens om leren gaan. De onrust die ik voelde voor een eetbui is nu iets wat ik me bijna niet meer kan voorstellen. 

4. Ik geef al mijn geld uit aan eten 
Ik woonde nog thuis, maar daar kon ik moeilijk de kast van m'n ouders leeg eten. Daarom kocht ik regelmatig grote hoeveelheden eten in de supermarkt die ik stiekem op at. Ik studeerde nog en mijn hele studiefinanciëring ging op aan eten. Hierdoor kon ik geen tekenspullen kopen voor school of iets leuks gaan doen met mijn vrienden. Ik kwam hier dan best wel eens door in de problemen. Gelukkig ging het niet om mijn huur, maar slechts om een tramkaartje of iets dergelijks.

Ik heb nog geprobeerd mijn geld in bewaring te geven, zodat ik er geen eten van kon kopen, maar als een soort verslaafde wist ik toch aan een kleine hoeveelheid geld te komen en goedkoop eten te kopen. Ik vond een euro op straat of ik loog over hoeveel geld ik ergens voor nodig had zodat ik van het restant eten kon kopen. We hadden uit wanhoop sloten op de kasten waar ik me al snel een weg om heen wist te vinden. Ik voelde me echt een junk, dat was verschrikkelijk.

5. Ik ben niet graag onder de mensen
Ik voelde me altijd enorm vies en schuldig na een eetbui. Het liefst was ik dan ook niet onder de mensen. Ik vond mezelf echt geen leuk persoon, dus waarom zou iemand anders mijn aanwezigheid wel kunnen waarderen? Bovendien was de drang om een eetbui te hebben soms zo groot, dat tussen mensen zijn mij zenuwachtig maakte. Onder mensen zijn betekende dat ik geen eetbui kon hebben. Het liefst wilde ik gewoon de hele dag in m'n eentje in m'n bed liggen, een beetje tv kijken en nog meer eten. Hierdoor was ik constant gespannen en met mijn hoofd er niet bij. Ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar huis en verzon smoesjes dat ik moest gaan om maar een eetbui te kunnen hebben

6. Ik wil graag afvallen
Ik voelde me helemaal niet op mijn gemak in mijn steeds zwaarder wordende lichaam. Eigenlijk wilde ik daarom heel graag terug afvallen. Ik begon crashdieet na crashdieet, om vervolgens twee keer zo hard terug te vallen in een eetbui. Een crashdieet helpt niemand en al helemaal niet iemand met een eetstoornis. Je doet je lichaam er een serieus tekort mee, waardoor het enorm naar eten zal verlangen. Dit verlangen van je lichaam is er niet voor niets en lokt eetbuien uit. 

Wanneer ik meer controle kreeg over mijn eetbuien viel ik vanzelf weer wat af. Als jouw eetpatroon weer normaal is zal je lichaam vanzelf naar een gewicht gaan wat bij jou past. Dit gewicht is voor iedereen anders, maar je voelt je er echt het lekkerst in. Het kan zijn dat je lichaam even moet wennen aan het regelmatige eten en het zal daar ook op reageren. Misschien voelt dit even wat ongemakkelijk, maar dit gaat echt voorbij. 

7. Kon/durfde ik maar over te geven
Ik heb weliswaar uiteindelijk boulimia gekregen, maar een heel lange tijd compenseerde ik mijn eetbuien niet. Toch had ik best de wens te kunnen overgeven, de 'kracht' te hebben overmatig te sporten of de volgende dag niks te kunnen eten. Ik vond het verschrikkelijk dat ik mezelf steeds meer zag aankomen. Als ik nou maar kon overgeven, dan kon ik lekker eetbuien hebben zonder er dik van te worden. Zonder gevolgen... dacht ik. Toen het me na een aantal jaar toch lukte om over te geven kon ik daar niet meer mee stoppen en werden de gevolgen van braken mij gauw duidelijk. Ik had nog steeds gevolgen, maar andere gevolgen en ze waren even erg.

8. Het gaat niet over eten
Mijn eetbuien gingen niet over eten. Sterker nog, ik proefde het eten niet eens. Ik genoot er niet van. Soms wist ik aan het einde van een eetbui niet eens meer wat ik precies had gegeten. Het ging zo snel en onbewust. Misschien vond ik het wel lekker, maar dan vond ik de eetbui en niet het eten zelf echt lekker. Een eetbui was een ontsnapping aan het dagelijks leven waarin ik worstelde met mijn gevoelens. Het was een moment van ontspanning, maar dat was maar van korte duur. Daarna kwam de schaamte, het vieze, volle gevoel, het enorme schuldgevoel en intense zelfhaat.

9. Je weet niet hoe het is
Af en toe zeiden mensen tegen mij: "Oh, maar ik heb ook wel eens een eetbui hoor!" Ze hadden het dan over een zak chips of een reep chocolade in de avond. Ze moesten eens weten. Ze moesten eens weten dat dit wel 8 zakken chips en 10 repen chocolade waren. Voor een ander is het gewoon onmogelijk voor te stellen wat een echte (objectieve) eetbui is. Hierdoor voelde ik me vaak heel eenzaam en onbegrepen.

10. Ik schaam me voor mijn eetbuien
Al zou ik willen dat mensen het begrepen, ik zou het nooit durven uitleggen. "Maar wat eet jij dan tijdens een eetbui?" Ik schaamde me hier zo voor dat ik nooit tegen iemand heb verteld wat ik nou eigenlijk eet. Ook niet tegen mijn psychologen of groepsgenoten. Terwijl ze wel zeiden dat ik dat gewoon moest opschrijven in mijn eetschema als het gebeurde. Ik bleef het woordje 'eetbui' schrijven en niet meer of minder. Ik vond het gewoon walgelijk en schaamde mezelf dood voor de keuze in eten die ik maakte, los van de hoeveelheid. Ik koos wel allemaal lekkere producten... waarom zei ik dan dat het niet om eten ging en dat ik het toch niet proefde? Ik ben gewoon een vreetzak. Ze zullen er vast een oordeel over hebben.

Ik was niet gewoon een vreetzak en jij bent dat ook niet als jij deze gedachtes herkent. De reden dat je tijdens een eetbui voor lekker eten kiest is omdat dat dingen zijn die je jezelf in het dagelijks leven niet gunt. Het is een bevrijding van de strenge regels die jij jezelf oplegt. Het is een bevrijding van wat je denkt dat jouw omgeving van je verwacht. Echter is deze vrijheid slechts schijn... wanneer jij je vrijer kan voelen in het dagelijks leven zal je deze schijnveiligheid ook niet meer nodig hebben. Deze vrijheid is voor iedereen anders, maar hij is er, ook voor jou. 

Heb jij nog bekentenissen?

♥ Liefs, Irene

Vanavond om 20:00 uur is er een themachat over eetbuien. Je bent van harte welkom om hierbij aanwezig te zijn, mee te lezen en te praten over jouw ervaring met eetbuien.

Fotografie door Coloredgrey