Ze heeft het beste met mij voor, ik zie het en voel het aan alles. Elke keer opnieuw neemt ze ruim de tijd om mij te vertellen dat ik voor mezelf moet zorgen, voor mezelf moet kiezen. Na de therapieën vraagt ze of ik nog wil wandelen, ze vraagt mij wat ik nodig heb. Ze belde haar volgende cliënt af om er voor mij te zijn die dag. Ze doet er echt alles aan en dit heb ik nog nooit ervaren. Het maakt mij bijna angstig en ik voel mij bezwaard. Ik wil niet dat ze om mij geeft. Ik kan haar adviezen niet altijd opvolgen en ik wil haar niet teleurstellen. Ik wil dat haar moeite niet voor niks geweest is.  
 
Soms is de motivatie om het 'goede' te doen ver te zoeken en dan voel ik mij schuldig tegenover mijn hulpverleners. Ik wil dat hun moeite niet voor niks geweest is. De verkeerde motivatie hebben heeft mij vaak enorm in de weg gestaan, want het is ongelooflijk moeilijk om te herstellen voor een ander. En wat als zij straks wegvallen? Je zal enkel jezelf altijd meedragen en zij doen het werk voor jou. Ze willen het beste voor jou, niet voor zichzelf. Zij zijn getraind om te werken met weerstand. Als herstel een lineaire lijn zou zijn zou het geen zin hebben om jaren therapie te hebben. De problemen die je hebt zijn complex en liggen dieper dan het tevreden stellen van je therapeut. Het is oké om tijd nodig te hebben en soms is een stap terug nodig, om te leren omgaan met tegenslagen. 

Maar voor wie herstel jij? Wat is jouw reden? Zoek naar intrinsieke motivaties; sterker willen worden, een familie willen starten, minder stress ervaren. De mogelijkheden zijn eindeloos, je ziet ze nu alleen niet. Het enige wat je ziet is vandaag en morgen, want dat is waar je focus ligt. De dag doorkomen en wellicht weer je best doen om je volgende therapie-afspraak weer sociaal wenselijk te zijn. Hoewel je je kunt afvragen of dit daadwerkelijk bevorderlijk is voor je therapie: jouw gedrag binnen therapieruimte is namelijk niet sociaal wenselijk in die setting. Je therapeut wil zien dat je het soms moeilijk hebt, want die wil je helpen. Therapeuten willen zien wat de reden is van je aanmelding. Rauwe emoties zonder een sociaal wenselijk filter. Soms is breken ook een deel van je helingsproces.  
 
Laatst had ik een gesprek en ik merkte dat zij hun best deden om mijn schema’s te doorbreken. Er waren twee therapeuten en mijn hardnekkige onveilige gevoel bleef hangen. Het raakte mij en ik raakte in paniek. Ik voelde mij helemaal van mijn à propos maar terwijl daar normaal naar op gereageerd werd vanuit mijn omgeving, wisten zij nu precies het juiste te doen. Ze accepteerden mij en waren niet boos, want dit hoort erbij. Ze pakten mijn handen en zeiden dat het oké was; goedbedoeld en tegelijkertijd ongemakkelijk. Niet vanwege de aanraking, maar ik was het geduld niet gewend. Later in het gesprek deden ze er alles aan om mij bij mijn gevoel te krijgen. Het lukte hen en ik brak, ik voelde mij kwetsbaarder dan ooit tevoren. Niet alleen maar om waar we het over hadden, maar vooral door hun reactie. Ze luisterden, ze stonden stil bij mij en respecteerden mijn grenzen. Ze hadden aandacht voor mij en namen ruim hun tijd. En toch deed ik vervolgens precies wat mij afgeraden was; ik ging mee in de verwachtingen van mijn familie. Hier hebben ze mij uren vanaf proberen te praten en toch deed ik het. Ik voelde mij schuldig tegenover hen.  
 
Ik heb erg lang afgehouden dat ik last had van overdrachtsgevoelens, want ik hecht mij niet snel aan andere mensen. Ik ben me inmiddels echter wel heel bewust van mijn overdrachtsgevoelens. Niet in de vorm van het hechten aan een persoon, maar ik hecht wel heel veel waarde aan hun reactie. Hun reactie betekent vaak erg veel voor mij en dat doet pijn, want niks is goed. Als ze goed reageren voel ik mij niet op mijn gemak. Zouden ze oprecht dit geduld hebben of doen ze alsof? Ik voel mij bezwaard. Ik wacht vaak huiverig af op een boze of gefrustreerde reactie. Al mijn focus ligt op hun reactie en dus niet op mijn gevoelens. Ik word afgeleid door het feit dat er mensen om mij heen zijn, al zijn ze helemaal stil. Ik wil geen conflict met hen, straks worden ze ineens heel erg boos.  
 
Conflictvermijdend gedrag is een traumarespons, want je wil niet dat het verleden zich herhaalt. Heb het erover en spreek je uit, want dit is belangrijk. Vertel je therapeuten over je angsten en gevoelens, want dit kan weleens de kern zijn. Zij zullen niet teleurgesteld zijn als je je ware gronden laat zien, want zij willen die zien. Ze begrijpen niet alles als je het niet uitlegt. Je bent nu veilig en jij mag dus ook eerlijk zijn, want dat is pas echt sociaal wenselijk in de therapieruimte. Laat zien hoe je je voelt, laat zien wat je klem zet en laat zien dat hun reactie je veel doet. Zowel een positieve als een negatieve reactie kan veel losmaken. Dit zijn zaken waar je nu aan kan werken in een veilige omgeving, het is nu jouw tijd. Jij mag ruimte innemen.  
 
Ja, je behandelaren hebben het beste met je voor. Het beste voor jou staat niet gelijk aan een theaterspel opzetten tegenover hen. Het gaat om jou. Onthoud dat je je nu niet sociaal wenselijk gedraagt, maar dat je nu enkel angst en trauma weerspiegelt; hetgeen waar je vanaf wilt komen, toch?