BED voelt als falen. Dat lees je goed. Het hebben van een eetstoornis, maar daarbij ook nog overgewicht hebben, voelt voor mij als falen.

BED uit zich bij mij in 'alles-of-niets-periodes'. In de alles-periode heb ik wekelijks eetbuien en kom ik aan. Dan draag ik alleen nog maar leggings en wijde truien en mag ik mezelf niet verzorgen totdat ik weer ben afgevallen. In een niets-periode ben ik streng aan het diëten, sta ik meerdere keren per dag op de weegschaal en maak ik heel de dag door foto's in de spiegel om te body-checken.

Shirley blogt sinds 2022 voor Proud2Bme over haar ervaring met BED - binge eating disorder, in het Nederlands ook wel de eetbuistoornis genoemd. Wil je meer lezen van Shirley? Dat kan via de tag 'Shirley blogt'. Haar voorstelblog vind je hier.

Bron foto

Het is voor mij al zeker 10 jaar een soort verslaving om na een 'alles-periode' af te vallen. Ik heb de gekste dingen geprobeerd om af te vallen: shakes en maaltijdvervangers, een maagverkleining onder hypnose, het ziekenhuisdieet en ga zo maar door. De reacties van de mensen om mij heen geven me een soort kick. Ik postte voor- en nafoto's op social media om van anderen bevestiging te krijgen dat ik er goed uitzie. Zelf zie ik het namelijk niet als ik ben afgevallen. Dan voel ik me van binnen nog steeds walgelijk en denk ik bij elke kilo die ik afval alweer aan de volgende kilo die eraf moet van mezelf. Zo koop ik expres kleding een maat kleiner, want het moet van mezelf allemaal strakker en slanker. Tot het moment dat ik het strenge dieet en mezelf straffen niet meer uithoud en alles weer van voor af aan begint. De bekende vicieuze cirkel.

Ik heb best vaak de gedachte gehad; had ik maar anorexia, dan had ik in elk geval geen overgewicht. Talloze keren heb ik eraan gedacht om na een eetbui te compenseren. Maar toch word ik dan weer helder en zie ik in dat ik mezelf daar alleen maar zieker mee zou maken.

En dan de eetbuien.

Het hebben van een eetbui heeft voor mij zowel positieve als negatieve kanten. Zoals we het bij therapie noemen: korte termijn fijn, lange termijn pijn. Want inderdaad: een eetbui geeft mij een geborgen en fijn gevoel. Het dempt mijn emoties. In bed of op de bank met een warme deken om me heen en alles naar binnen stoppen wat ik kan vinden. Een restje koud avondeten dat nog op het aanrecht staat, slagroom, chocola en ijs en op mijn dieptepunt was de prullenbak zelfs niet veilig. Dit is voor mij de manier om niets te voelen wat ik niet wil voelen. Geen verdriet, geen eenzaamheid, geen angst. Alleen maar het eten dat in mijn mond gaat. Het kauwen waar ik rustig van word en de drang stillen om zoveel mogelijk naar binnen te werken.

Als de drang is gestild en de eetbui en spanning weer zakken, voel ik direct alweer de keerzijde.
De schaamte - heb ik nou echt uit de prullenbak gegeten? Het stiekeme gedrag: alle verpakkingen snel weggooien voordat mijn partner ziet wat ik allemaal heb gegeten. De lichamelijke klachten: ik heb mezelf letterlijk ziek gegeten en lig misselijk in bed. Ik moet een maagtabletje nemen voor de pijn. Het voelt alsof ik niet alleen mezelf, maar ook mijn organen van binnen kapot aan het maken ben.

Na elke eetbui besef ik maar al te goed dat ik wil dat dit stopt. De eetstoornis heeft me in haar macht. Ik besef steeds meer dat ze eigenlijk helemaal niet mijn veiligheid is, integendeel. Ze zorgt ervoor dat ik dingen doe die ik niet wil. Dat ik stiekem gedrag vertoon, dat ik lieg en heel de dag lelijk tegen mezelf praat.

Mijn omgeving weet wel dat ik BED heb, maar deze details heb ik niet gedeeld. De schaamte is enorm. Ik ben bang om veroordeeld te worden en vul de gedachten voor anderen in. Ze zullen vast denken dat het mijn eigen schuld is dat ik dik ben, want ik kan toch 'gewoon' stoppen met de eetbuien?

Nu ik aan het herstellen ben, zie ik de eetbuien met de week minder worden. Deze registreren we bij therapie namelijk elke week. Ik heb niet meer de drang om mezelf heel de dag te wegen. Ik kijk niet meer zo vaak in de spiegel, en als ik het wel doe probeer ik iets positiefs aan mijn uiterlijk te benoemen. Ik praat heel veel over mijn gevoelens en laat mijn emoties soms weer zien.

Het gaat steeds beter met me, sinds het oké is als het soms even wat minder gaat.