Hallo, wij zijn Anne en Janneke, sinds 2008 elkaars beste vriendinnen. In 2013 begon Janneke een eetstoornis te ontwikkelen, anorexia. Dit heeft zowel ons leven als onze vriendschap beïnvloed. Janneke is nog in het midden van haar herstel proces, maar het gaat inmiddels gelukkig een stuk beter met haar. Omdat onze gesprekken vaak over onderwerpen gaan die betrekking hebben op het onderwerp eetstoornis, die wellicht ook relevant zijn voor anderen, besloten wij dit met jullie te delen. In de volgende Blogs zullen wij elkaar vragen stellen over verschillende onderwerpen. Zo wordt dit onderwerp van twee verschillende kanten belicht. We hopen dat jullie het interessant vinden om te lezen.

In dit eerste deel hebben wij algemene vragen opgesteld over het onderwerp eetstoornis. Deze zullen wij beiden beantwoorden.

Let op: Janneke heeft een eetstoornis gehad, Anne is haar vriendin.

♦ Hoe keek je vroeger tegen het onderwerp eetstoornis aan?

Anne: Bij het woord eetstoornis had ik over het algemeen anorexia in gedachten. Anorexia was in mijn beleving een obsessieve poging om af te vallen, waarbij de persoon in kwestie een onrealistisch, negatief zelfbeeld heeft. In mijn gedachten ging het hierbij om dunne meisjes die niet meer willen eten en zichzelf blijvend te dik vinden. Ik ben er inmiddels achter dat mijn beeld niet klopt, maar slechts een klein deel van de werkelijkheid omvat. Voordat ik daadwerkelijk in aanraking kwam met een eetstoornis in mijn omgeving leek dit voor mij altijd ontzettend ver weg. Het was iets uitzonderlijks dat mij of iemand uit mijn naaste omgeving nooit zou overkomen. Ook dit bleek niet te kloppen...

Janneke (heeft een eetstoornis gehad): Eigenlijk was het een onderwerp waar ik bijna nooit over nadacht. Het leek erg ver van mijn eigen leven af te staan. Het was iets dat bij anderen gebeurde, maar niet in mijn omgeving en zeker niet bij mij. Ik was er dus ook helemaal niet mee bezig. Ik kan me eerlijk gezegd niet eens herinneren of ik het toen een moeilijk, raar of lastig onderwerp vond. Ik dacht toen dat maar een paar mensen hier last van hadden. Ik was ook in de waan dat je het aan deze mensen duidelijk zou kunnen zien, dus dat het mij meteen zou opvallen.

♦ Welke woorden associeerde vroeger je met het onderwerp eetstoornis?

Anne: Dun. Afvallen. Ik denk dat dit de twee woorden zijn die ik altijd aan het onderwerp eetstoornis plakte. Dun omdat ik een eetstoornis, zoals ik eerder al noemde, altijd associeerde met anorexia. De ‘stoornis’ uit het woord eetstoornis was voor mij het feit dat de betreffende meisjes, hoewel ze al zo dun zijn, nog dunner willen worden. Afvallen dus.

Janneke: De woorden die meteen in mij opkwamen waren: mager, extreem dun, anorexia en afvalpoging.

♦Hoe is dat veranderd sinds je hiermee in aanraking bent gekomen?

Anne: Van mijn vroegere definitie van een eetstoornis is weinig meer over. Ten eerste besef ik me dat anorexia absoluut niet de enige eetstoornis is, maar dat bijvoorbeeld boulimia en een eetbuistoornis hier ook onder vallen. Ten tweede komt deze ziekte niet alleen voor bij dunne meisjes, zoals ik vroeger altijd dacht. Maar meisjes van elk gewicht kunnen aan een eetstoornis lijden en ook jongens, mannen en vrouwen. Ten derde, en dit is voor mij de belangrijkste ontdekking, ben ik mij er inmiddels bewust van dat een eetstoornis helemaal niet over het eten zelf gaat. Het eten, of juist het niet willen eten, is slechts een manier om een groot gevoel van pijn te onderdrukken, weg te stoppen. Het is een verslaving die je hele leven beïnvloed en naar mijn mening in onze maatschappij te weinig onderkend is.

Janneke: Dit is echt enorm veranderd. Het is niet meer een onderwerp dat ver van mijn bed staat, want het heeft mijn eigen hele leven totaal in de greep (gehad). Ik ben er achter gekomen dat een eetstoornis lang niet altijd bij iedereen zichtbaar is. Dat hier ook niet altijd magerte en een laag gewicht bij hoort. Ik weet nu pas hoe zwaar de strijd is die deze mensen moeten leveren. Een eetstoornis houdt helaas veel meer mensen in de greep dan ik mij ooit realiseerde. Ik denk niet meer (alleen) aan woorden zoals: mager, dun en afvallen, want ik weet dat dit er niet altijd bij hoeft te horen. Waar ik nu aan denk is: tweestrijd, dwangmatig bezig zijn met eten en gewicht, geen behoeften durven uiten, hulp (niet durven vragen), steun en liefde nodig hebben.

♦ Anne, hoe heeft de eetstoornis van jouw beste vriendin jouw leven beïnvloed?

Sinds Janneke een eetstoornis heeft ontwikkeld ben ik mij er langzaamaan steeds bewuster van geworden dat hele kleine gebeurtenissen in het leven al tot een grote ommekeer van je gevoel (over jezelf) kan leiden. Janneke was en is veel bezig met haar mentale toestand en het omkeren van negatieve gevoelens en ook ik ben mij hierop gaan richten. Wij helpen elkaar hierbij en dit heeft zowel onszelf als ook onze vriendschap versterkt.

Janneke, hoe heeft het hebben van een eetstoornis jouw leven beïnvloed?

Mijn eetstoornis heeft mijn leven enorm beïnvloed. Het heeft ervoor gezorgd dat ik het contact met mijn lichaam verloor. Hierdoor verdween niet alleen het hongergevoel, maar ook de passie voor leuke dingen, levenslust en voelen waar ik behoefte aan had. Gelukkig begin ik deze dingen langzaamaan weer terug te krijgen, hoewel ik nog wel erg veel moeite kan hebben met het voelen van behoeften. Door mijn eetstoornis is er veel meer onzekerheid gekomen. Ga ik wel ooit tevreden zijn met en over mijzelf? Op welk gewicht ga ik stabiliseren? Gaan deze gedachten over eten en calorieën ooit helemaal over? Of zal er altijd een klein deel in mij zich daarmee bezig blijven houden? De eetstoornis heeft ervoor gezorgd dat ik, in mijn perceptie, met mijn gedrag mensen in mijn omgeving pijn heb gedaan. Ook wilde ik mij vaak liever terugtrekken dan bij de mensen te zijn van wie ik hield. Maar de eetstoornis heeft mij ook een doel gegeven: psychologie studeren en later mensen bij deze zware strijd helpen. En daar ben ik toch erg dankbaar voor.

♦ Waar zou je mensen van bewust willen maken t.o.v. eetstoornissen?

Anne: Ik heb het gevoel dat een eetstoornis in onze maatschappij over het algemeen geassocieerd wordt met een uit de hand gelopen dieet, aanstellerij, aandacht vragen en dat er zelfs grapjes over gemaakt worden. Waar ik mensen bewust van wil maken is dat een eetstoornis veel meer is dan het (niet) willen eten. Dat er zoveel (negatieve) gevoelens bij komen kijken en dat daar aandacht en steun voor moet zijn. Dat die ‘aanstellerij’ en het ‘aandacht vragen’ een achterliggende reden hebben die moet worden gezien en niet moet worden weggewuifd. Op die manier geloof ik dat mensen met een eetstoornis beter begrepen en geholpen kunnen worden.

Janneke: Ik zou mensen bewust willen maken van het feit dat mensen die met een eetstoornis worstelen vooral heel veel begrip en liefde nodig hebben. Dat het niet hun schuld is en dat ze hier echt niet om hebben gevraagd. En dat het echt niet zo makkelijk is om te veranderen, hoe simpel de oplossing ook kan lijken. Onbegrip hierover is enorm lastig te verduren… Ik hoop dat mensen zich kunnen gaan realiseren dat een eetstoornis niet altijd te zien is, maar dat de persoon hierachter zich wel graag wilt laten zien, maar hier vaak hulp bij nodig heeft.

Hoe is jouw leven beïnvloed door een eetstoornis?