Jaren terug schreef ik over het herstel van mijn eetstoornis. Ik schreef over wat ik allemaal geleerd had. Dat waren zulke fijne levenslessen. Wanneer je al wat langer hersteld bent, dan ga je nog meer mooie dingen zien. Je ziet nog meer dingen die je geleerd hebt in de afgelopen jaren. Je gaat alles in een nog breder perspectief zien. En daar wil ik vandaag over schrijven.

Als ik geen eetstoornis meer heb, dan...

Dan ga weer naar school, opnieuw studeren. Ik zoek een leuke bijbaan, want als mijn eetstoornis er niet meer is, heb ik bergen energie. Ik ga leuke dingen doen, met vrienden. Ik ben namelijk klaar met mijn kleine wereld, waarin ik mij bevind. Kortom ik wil leven!

Alles kwijt

Op de top van mijn eetstoornis raakte ik alles kwijt. Ik kon niet meer studeren en ik stopte met mijn bijbaan. Maar er was meer. Ook mijn topsport-carrière was niet meer haalbaar. Er waren mensen om mij heen die zorgzaam en met veel liefde met mij omgingen, maar er waren ook een hoop 'vrienden' die mij als een baksteen lieten vallen. Die mij niet begrepen. Mijn wereld was klein, want ik durfde veel dingen door mijn eetstoornis niet te doen.

Hoop

Tijdens mijn behandeling gloorde er op een zeker moment licht aan het einde van de tunnel. Door de behandeling zelf, maar ook door Proud2Bme en het kijken naar verschillende documentaires, zag ik dat het ook anders kon. Ik zag dat er mogelijkheden waren om uit deze gevangenis te kruipen. Te kruipen, want het zou niet gemakkelijk zijn. Er zou maar een kleine opening zijn, waar ik mij door zou moeten proppen. Maar het kon echt! Er waren mensen die ook ontsnapt waren. En dat gaf mij hoop.  

Er kwam dus een zeker moment binnen mijn behandeling, dat ik ging nadenken over mijn tijd na mijn eetstoornis. Ik wist wel dat ik er zeker weten nog niet was, maar ik wilde dromen. Ik wilde doelen stellen, ik vond het fijn om iets te hebben om naar uit te kijken. Het idee dat mijn eetstoornis misschien wel tijdelijk zou kunnen zijn, gaf mij energie en kracht. Het zorgde ervoor dat ik nog harder werkte aan mijn herstel.

Ik had het mij anders voorgesteld

Soms waren het twee stappen vooruit en eentje terug, maar over het algemeen ging ik vooruit. Dus ik bleef dromen, dromen over vrijheid, dromen over leven. Maar hoe hard ik ook werkte, hoe ik psychisch vooruit ging, mijn lichaam ging niet mee in die vooruitgang. Ik bleef last houden van vermoeidheid en lichamelijke klachten. Ik sprak daar ook over met behandelaren en mensen om mij heen. Het feit bleef, ik had jarenlang roofbouw op mijn lichaam gepleegd. Mijn lichaam zou tijd nodig hebben om te herstellen na wat ik mijn lichaam jarenlang had aangedaan.  
 
In eerste instantie begreep ik dat wel. Ik probeerde begrip op te brengen voor mijn lichaam. Ik hield rekening met mijn lichaam, maar hield toch mijn plannen en doelen voor ogen. Dit zou iets tijdelijks zijn, maar dan.. Daarna kon ik alsnog gaan leven en alles doen wat ik wilde. Maar hoe langer dat duurde, hoe moeilijker het werd om begrip voor mijn lichaam op te brengen. Dit was niet hoe ik het mijzelf had voorgesteld! Mijn toekomstplannen vielen in duigen en ik was boos!

Ik probeerde te leven

Ik kreeg een leuk baantje, pakte weer wat hobby’s op, maar ik stootte mijn hoofd tegen de realiteit. Au! Dat was helemaal niet leuk. Sterker nog, mijn wereld werd wéér klein. Ik kon urenlang in bed liggen zonder uit te rusten. Al was ik wel blij als ik veel uren sliep, zo merkte ik minder van mijn ellendige gevoelens.  
 
Na een hoop onderzoeken, kwam er toch een diagnose. Gelukkig, ik was niet gek. Maar accepteren kon ik het niet. Ik voelde mij te jong om ziek te zijn en ik wilde nog zoveel. Ik ging manieren zoeken om onder mijn ziekte uit te komen. Ik kon mijn eetstoornis overwinnen, dus dit toch ook? Ik werd weer net zo strijdvaardig als eerst. Zo bleef ik toch een poos strubbelen en mijn hoofd stoten tegen de realiteit. Au! Au! Au!

Was het allemaal voor niets geweest?

Dat vroeg ik mij inderdaad wel een paar keer af. Had het wel zin dat ik van mijn eetstoornis hersteld was? Want nu was ik weer ziek, maar dan chronisch ziek. Dus zonder dat licht aan het einde van de tunnel. Hoe langer ik daar over dacht, hoe meer ik ervan overtuigd raakte, dat ik blij was dat ik hersteld was van mijn eetstoornis. Natuurlijk kon ik niet meer alles doen wat er in mijn plannen en dromen voorkwam, maar ook met mijn ziekte kon ik leven. Met mijn eetstoornis kon ik niet leven, maar met deze ziekte wel, mits ik wat water bij de wijn zou doen en wat aanpassingen zou maken. Daarnaast leerde ik dat tegenslag ook hoort bij het leven. Het leven is nu eenmaal geen constante stijgende lijn naar boven. Het is lijn die soms wat naar beneden gaat, soms wat naar boven en dat is oké. Het is ook oké dat niet alles wat jij van het leven verwacht, wil of waar je over droomt daadwerkelijk zo gebeurd. Dat leert je omgaan met teleurstellingen en dat is juist zo waardevol.

En nu

Nu ben ik dankbaar waar ik nu sta. Natuurlijk heb ik weleens een baaldag, dat heeft iedereen wel en is heel menselijk. Maar ik ben blij met hoe het gaat. Inmiddels heb ik een leuke baan, die niet fulltime is, maar waar ik wel heel trots op ben. Het is misschien niet hoe ik het allemaal verwacht, gepland en gedroomd heb, maar eerlijk? Eigenlijks het misschien wel beter zo, met alle levenslessen die ik hierdoor geleerd heb.