In 2020 ben ik voor de tweede keer in behandeling gegaan voor mijn eetstoornis. Ik werkte hard en veranderde mijn gedachtes over eten. Toch leek er iets te blokkeren, waardoor het me niet leek te lukken om volledig te herstellen. Mijn lichaam bleef zich verzetten tegen het eten. Ik ervoer zelfs een soort walging voor eten. Ik besloot heel bewust bezig te zijn met wat ik voelde door de dag heen en wat er in me omging, om te onderzoeken wat ik nog nodig had om te kunnen herstellen. Ineens werd ik me bewust van wat mij blokkeerde: Ik had een extreme angst om te wegen. Ik had een licht trauma en heb door middel van EMDR eindelijk mijn eetstoornis los kunnen laten.  
 
Ik moest vanaf mijn 6e jaar al op de weegschaal voor judo. Ik snapte nog niks van calorieën, maar ik kreeg al snel door dat er iets was met mijn gewicht. Mijn omgeving kon wel eens nare opmerkingen maken over mensen met overgewicht en tegelijkertijd werd ik 'gecontroleerd' op de weegschaal. Al snel kreeg ik de overtuiging dat aankomen slecht was. Dit mocht mij dus absoluut niet overkomen. Helaas was ik nog te jong om te snappen dat ik een kind was en moest groeien en aankomen. Ik zag het getal omhoog gaan en had het idee dat dat heel slecht was en dat andere mensen mij hierdoor zwak zouden vinden. Ik werd doodsbang voor de weegschaal en werd hier elke week opnieuw mee geconfronteerd.

Bron foto

Toen ik ouder was, gingen de judocoaches met mij (maar ook met anderen) het gesprek aan wanneer iemand was aangekomen. Wanneer we, net voor de wedstrijd, aan waren gekomen en we te zwaar waren voor onze gewichtsklasse, werden de coaches boos op ons. Dit maakte me nog banger. Ik was destijds een sensitief, perfectionistisch kind en wilde alles goed doen. Met wegen kon ik het echter nooit goed doen. We waren kinderen die moesten groeien, maar de coaches waren alleen geïnteresseerd in onze sportprestatie. De druk die de coaches en de judowereld op ons legden om elke week weer op hetzelfde gewicht te zitten, om zo in de gewichtsklasse te passen, was voor mij te veel. Het bezorgde mij keer op keer zoveel verdriet en angst om op de weegschaal te staan. Het getal was nooit goed, ik voelde me altijd te zwaar. Ik had altijd angst dat ik te zwaar zou zijn bij de wedstrijd voor mijn gewichtsklasse, ook al had ik die ochtend mijn gewicht al gezien en was het goed. Ik deed mijn best om het gewicht zo laag mogelijk te krijgen (en te houden), maar het hielp niet tegen de angst. Ik voelde me een mislukkeling, omdat ik at en een gewicht had. Eten was fout, het gewicht was fout, ik was fout. Doordat dit wegen zo vaak gebeurde, kon ik het niet verwerken.  
 
Toen ik 13 jaar was is er, bovenop de bestaande spanning, nog iets gebeurd. Ik moest mezelf voor een belangrijke wedstrijd wegen. Toen ik op de weegschaal wilde stappen, hebben de vrouwen die mijn gewicht moesten controleren mij zover gekregen om mijn kleding en mijn bh uit te trekken. Ze waren bang dat ik anders te zwaar zou zijn. Ik wilde dit niet, maar ze bleven op mij inpraten. Het was nergens voor nodig, ik was op gewicht en ik was pas 13 jaar. Tegen mijn wil in heb ik toen toch mijn bh uitgetrokken. Daar stond ik dan, halfnaakt op de weegschaal terwijl die vrouwen mij aankeken. Ik had het gevoel dat ze mijn gewicht en mijn lichaam afkeurden. Ik voelde me machteloos, klein en schaamde me enorm. Ik heb me daarna aangekleed en ben de kleedkamer uitgelopen zonder iets te zeggen. Ik denk niet dat die vrouwen het verkeerd bedoelden of zich beseften wat dat kan doen met iemand. Ik neem het ze dan ook niet kwalijk, maar het heeft mij wel heel erg geraakt. Ik heb dit daarna ook aan niemand verteld. Ik schaamde me en had het gevoel dat het mijn eigen schuld was, dat ik iets verkeerd had gedaan. Ik ben tenslotte er zelf in meegegaan. Ik heb mijn bh uitgetrokken. Ik had me tegen hen moeten verzetten. 
 
Jarenlang heeft dit voor heel veel stress en angst gezorgd. Het heeft mijn eetstoornis toen enorm verergerd. Eten voelde nog meer verkeerd dan het al was en ik werd nog banger voor wegen en mijn gewicht. Ik kreeg last van hartkloppingen, was constant moe en kon slecht slapen. Bij triggers kon ik herbelevingen krijgen, ook tijdens het eten. Bij elke hap zag ik mezelf weer op de weegschaal staan, voelde ik weer de afkeurende blikken van die vrouwen. Ik voelde me zwak en veel te zwaar, waardoor het op die momenten al helemaal niet meer lukte om te eten. Maar ook kreeg ik - uit het niets - herbelevingen, waarna ik de rest van de dag moe, in paniek en verdrietig was. Ik raakte compleet in paniek als ik een weegschaal zag of als iemand iets zei wat me daar aan deed denken. Dit had enorm veel invloed op mijn dagelijks leven. Jarenlang heb ik dit verborgen gehouden. Enerzijds omdat ik me er niet bewust van was dat dit gebeurd was, anderzijds omdat ik het probeerde weg te drukken. Op het moment dat ik ondergewicht had of veel te weinig at, onderdrukte ik deze gevoelens en herbelevingen ook. Iedere keer als ik probeerde te herstellen, kwam het gevoel weer terug en kreeg ik weer de neiging om terug te vallen. Toch heb ik het ook verborgen gehouden omdat ik me ervoor schaamde. Ik had nog steeds het gevoel dat die gebeurtenissen mijn eigen schuld waren en dat het niet heftig genoeg was om erover te mogen praten. Zo heftig was het niet wat er gebeurd is: er zijn mensen die veel ergere dingen meemaken. Ik had geen recht om me zo te voelen.  
 
Nu kijk ik daar anders tegenaan. Hoe klein of groot je trauma ook is; het is en blijft een trauma. Er hoeft niet iets heel heftigs te zijn gebeurd om een trauma te hebben. Er zijn zoveel factoren die beïnvloeden of iets een trauma wordt of niet. Ik heb het als heel heftig ervaren en de andere momenten van het wegen bezorgden herhaaldelijk voor zoveel angst en stress dat ik het uiteindelijk niet kon verwerken. Ik heb er last van, dus ik mag er hulp voor krijgen. Ik voelde hoe erg het me blokkeerde om te herstellen en ik besloot erover te praten met mijn psycholoog. Ik vond het heel moeilijk om te vertellen en weer terug te gaan naar het gevoel. Door erover te praten, ervoer ik de herbelevingen namelijk volledig en kon ik ze niet wegdrukken. Ook het gevoel van schaamte was groot. We hebben destijds EMDR-sessies gedaan en nu gaat het enorm goed met mij. Ik voelde na elke EMDR-sessie de spanning uit mijn lijf gaan, waardoor ik me letterlijk lichter ging voelen en me beter kon ontspannen. Het eten ging daarna ook een stuk makkelijker. 

Ik vind het nog steeds niet leuk om over die gebeurtenissen na te denken, maar ik ervaar niet meer zoveel spanning. Het grootste verschil is vooral ook dat het mijn dagelijks leven niet meer beïnvloed. Ik raak niet meer in paniek door triggers en ik kan nu rustig verder werken aan mijn herstel. Ik vind eten en gewicht nog steeds enorm moeilijk en ik heb nog steeds een eetstoornis, maar ik voel het nu minder in mijn lichaam. Hierdoor voelt herstel niet zo zwaar meer, kan ik buiten mijn herstel mijn leven weer leiden en voel ik dat compleet herstel mogelijk gaat zijn als ik maar hard genoeg blijf werken.  
 
Neem jezelf serieus. Je voelt wat je voelt. Je mag over alles praten en voor alles hulp vragen als jij dat nodig hebt. Je hoeft jezelf niet te vergelijken met mensen die iets ergers hebben meegemaakt, jouw ervaring is valide. Jij bent valide. Ik ben heel blij dat ik mezelf uiteindelijk serieus heb genomen. Hierdoor voel ik me nu zoveel beter, heb ik veel meer energie en ga ik deze zomer na 4 jaar therapie eindelijk herstellen.  

Wil je meer blogs lezen over wegen? Dat kan hier.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.