Afvallen door te braken

 

De eerste keer dat het me lukte om zelfopgewekt te braken voelde het alsof ik het wiel had uitgevonden. Ik weet dat moment echt nog ontzettend goed. In die tijd worstelde ik al een tijdje met eetbuien en dit voelde als de oplossing van al mijn problemen. Eindelijk kon ik gewoon eten wat ik wilde, zonder dat ik daarvan aan hoefde te komen. Ideaal. Sterker nog, ik zou er misschien best makkelijk mee af kunnen vallen.

Omdat ik in de begintijd van mijn eetstoornis actief was op pro-ana sites, wist ik dat er mensen waren die hun eten uitbraakten. Ik deed dat niet, maar het leek me best handig om dat te kunnen. Als ik noodgedwongen meer had moeten eten dan ik van plan was, kon het er tenminste uit. Misschien zou ik daarmee zelfs nog sneller kunnen afvallen en moest ik het ook maar doen. Proberen kon geen kwaad, toch?

Toen m'n ouders een middag niet thuis waren stond ik zenuwachtig boven de wc, maar het lukte me niet. Overgeven, nee, dat was eigenlijk doodeng. Ik heb daarna nog een aantal pogingen gedaan, maar ik liet het er maar bij. Dan maar zo min mogelijk eten. M'n gewicht was in die tijd nog altijd aan het zakken, dus m'n eetstoornis was tevreden. Tot ik jaren later zo in paniek was, dat het er uit moest. Kosten wat het kost.

Het was me gelukt. Ik herinner me dat moment nog als de dag van gisteren. Op die dag was mijn eetstoornis ontzettend sterk. Ik was niet in behandeling, maar ook niet op school. Terwijl m'n moeder naar haar werk was, was ik thuis als een bezetene fitnessoefeningen aan het doen en terwijl naast mij twee volle boodschappentassen aan eetbuivoedsel stonden. Stress level 1000. Van mijn ondergewicht was niks meer over. Iedereen om mij heen was daar blij mee, maar ik voelde me er rot over. Wanneer zou het aankomen stoppen?

Intussen hield ik de schijn op. Ik zou me wel redden. Ik wilde gewoon mijn eetstoornis terug en dat moest ik zelf doen. Ik wilde weer afvallen, maar al mijn pogingen tot gewichtsverlies eindigden in een eetbui. Voor m'n gevoel was ik het kwijt. De dag was in een waas aan me voorbij gegaan zonder dat ik er echt bij was. In m'n hoofd was het een wervelwind. Chaos: "Ik ben niet op school. Ik word dik. Ik lieg. Ik ben moe, nee, ik ben vast gewoon lui. Ik ben lui en zwak en dom. Ik voel me eenzaam. Niemand moet mij. Als ik nou afval. Eetbuidrang. Ik hoop dat niemand thuis komt. Gordijnen dicht. Bewegen. Eten. Help."

Het moest en het zou. Het was me gelukt. M'n hele eetbui weer eruit gegooid en door de plee gespoeld. Ik herinner me dat ik een vreugdedansje door de kamer deed. "Yes, nu gaat het allemaal goed komen." Ik had toch nog geen idee wat dit allemaal teweeg zou brengen. Besloot de rest van de boodschappen ook op te eten en stapte met sterretjes voor mijn ogen de badkamer weer uit. Ik wist zeker dat ik binnen no time weer dun zou zijn. Wat dat dun zijn ook mocht betekenen, want mijn gewicht was destijds niet hoger dan het op dit moment is.

Als je minder voedsel binnenkrijgt dan je verbrandt, val je af. Als je al je eten er weer uitgooit, krijg je dus minder binnen. Het is inderdaad zo dat je door over te geven af kan vallen. Net zoals dat je door te weinig te eten af kan vallen. Zodoende viel ik een klein beetje af, maar mijn eetstoornis kwam alleen maar groter. Wat je voedt, dat groeit en ik was niet degene die gevoed werd. Letterlijk, maar zeker ook niet figuurlijk. Mijn eetstoornis deinde steeds verder en verder uit tot het me helemaal in beslag nam. Van mij was niks meer over.

De controle waar ik zo hevig naar verlangde verloor ik meer en meer. Mijn leven bestond voornamelijk uit eetbuien en braken. Ik kreeg er geen grip meer op. Nu ik wist dat ik kon braken, leek het hek van de dam. Het was zo'n makkelijke, snelle oplossing voor de eetbuien waar ik al zo'n tijd last van had. De eetbuien werden er echter niet minder om. Sterker nog, door al dat gerommel met eten raakte mijn lijf alleen maar meer uit balans en mijn gemoedstoestand alleen maar negatiever. De eetbuien werden groter.

Mijn gewicht schommelde enorm. Ik viel af en kwam weer aan. Mijn hongergevoel was volledig verstoord, mijn gezicht was dik en pafferig van de opgezwollen klieren en het vocht dat ik vasthield. Ik was vaak duizelig, voelde me slecht, had hoofdpijn, ogen met knalrode, gesprongen bloedvaten, pijn aan m'n tanden, pijn aan m'n keel en een onregelmatige stoelgang. Ook nam m'n eetstoornis steeds meer tijd in beslag en kostten de eetbuien me ontzettend veel geld. Ik voelde me vies en mislukt, maar schrok pas echt toen ik bloed in de wc zag liggen. Shit, dit gaat verkeerd.

"Mam, ik moet je iets vertellen."

Nadat ik deze woorden uitgesproken had duurde het tien minuten voordat het me lukte om uit te spreken wat er daadwerkelijk aan de hand was. Het leek wel een uur te duren. "Ik geef over." De angst om het te vertellen was groot, maar uiteindelijk luchtte het ontzettend op. Daarna heb ik zelf een afspraak met de dokter gemaakt en besloot ik opnieuw in behandeling te gaan voor mijn eetstoornis. Vanaf dat moment was het nog een heel lange weg tot het moment dat ik hier, vrij van m'n eetstoornis, deze blog aan het typen ben.

Ondanks dat ik me heel ongelukkig voelde en geschrokken was van het feit dat het zo slecht met me ging, vond ik het lastig om mijn motivatie elke dag vast te houden. Achteraf gezien weet ik dat dat logisch is. Herstellen gaan niet in een rechte weg omhoog, zelfs niet al je het heel graag wilt, maar hoe graag wilde ik het? Ik wilde graag weer gelukkig zijn en grip hebben op het leven. Desnoods met een eetstoornis, maar niet met deze. Uiteindelijk kwam ik erachter dat een eetstoornis een eetstoornis is. Dat er geen goed of fout is daarin. Anorexia niet beter dan boulimia. Vasten niet beter dan eetbuien, maar het was een hele klus om die overtuiging los te durven en kunnen laten.

Tijdens mijn herstel heb ik geregeld gedacht dat deze eetstoornis wel prima was, pogingen gedaan om m'n anorexia terug te krijgen en proberen af te vallen door te braken. Ik besloot dat ik daar dan wel weer mee kon stoppen als ik dun genoeg zou zijn, maar wanneer is het genoeg? Bleek uit mijn periode met anorexia dan niet dat het nooit goed genoeg zou zijn? Soms lukte het even om af te vallen, maar meestal niet voor lang. Soms lukte het wat langer, maar voelde ik me niet beter. Nog altijd was ik obsessief bezig met eten, altijd gespannen, altijd gestrest, altijd op m'n hoede, altijd vol met angst.

Door mijn eetstoornis kon ik niet zijn wie ik werkelijk was. Ik kon niet goed leren op school, ik vond het moeilijk om aansluiting te vinden met de mensen om me heen, ik voelde me vaak eenzaam en durfde niemand te vertrouwen. De eetstoornis nam veel tijd in beslag. Tijd die ik niet kon steken in mijn ontwikkeling. Tijd die ik niet kon steken in de dingen waar ik blij van werd. Oplossingen voor de korte termijn en enorme, negatieve gevolgen voor de lange termijn. Een eetstoornis komt niet zonder gevolgen. Braken is ontzettend schadelijk en zelfs gevaarlijk. Mijn lichaam ging stuk. Mijn leven stond stil. Ik ging nergens heen.

Je zou je kunnen afvragen waar die wens om af te vallen vandaan komt. Of nog belangrijker, waar je hoopt dat het je gaat brengen? Waarom ben je dan pas beter? Goed is goed genoeg. Het leven is zo veel meer dan dat getal op de weegschaal.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Elske - Vrijdag 26 april 2019 19:28
💚
anoniem - Dinsdag 7 april 2020 15:36
Zo herkenbaar allemaal... Soms bewust extra eten om genoeg 'materiaal' te hebben om te kunnen braken nadien... Niet enkel voor vrouwen en niet enkel bij anorexie, maar misschien soms ook gewoon gemakzucht. Het beste van twee werelden, onbeperkt eten en toch niet verdikkken. Zo lijkt het in het begin. Voor CB: al brakend ging ik toch boven de 100 kilo, dus zelfs op dat vlak is er op lange termijn geen winst te halen... Het braken zelf kost me geen moeite, maar het blijft roofbouw op mijn lichaam en eventuele 'winst' wordt altijd teniet gedaan door nieuwe vreetbuien.
LisaLynn - Vrijdag 26 april 2019 20:00
Wow, wat een heftige weerspiegeling.. Respect Irene 💜
L - Vrijdag 26 april 2019 20:11
Oh, mooi lief en dapper mens. Dank voor je openheid. ♡
Maya - Vrijdag 26 april 2019 21:02
Braken is een vrijbrief voor je eetstoornis om eetbuien te hebben, "want het kan er toch weer uit".
Eetbuien worden alleen maar meer en groter.
Meer tijd ben je kwijt.
Meer geld.
Meer schuldgevoelens.
Braken is geen oplossing. Braken is een probleem erbij.
Tazzie - Vrijdag 26 april 2019 22:21
Klopt helemaal wat je zegt
I. - Vrijdag 26 april 2019 22:22
"Anorexia niet beter dan boulimia. Vasten niet beter dan eetbuien, maar het was een hele klus om die overtuiging los te durven en kunnen laten." moet dat niet " Anorexia IS niet beter dan boulimia. Vasten IS niet beter dan eetbuien, maar het was een hele klus om die overtuiging los te durven en kunnen laten." zijn?

Hele goede blog voor de rest! :)
Vitamien! - Zaterdag 27 april 2019 08:15
Hoeft niet per sé hoor! Net welke schrijfstijl je kiest (:
Anoniem - Zaterdag 27 april 2019 09:05
Qua Nederlands heeft L. gelijk. Maar ik ben meer onder de indruk van de inhoud. Mooi geschreven.
Starchild - Zaterdag 27 april 2019 23:17
Over 17 dagen een jaar braak vrij! Proud of myself!
Alice - Zaterdag 27 april 2019 23:40
Wouw, Starchild. Wat een fantastische prestatie! Ik wou dat ik kon zeggen dat ik daar ook al was.
:) - Zondag 28 april 2019 11:42
Wat super knap! Daar maar je zeker Proud op zijn!
Zelf heb ik helaas onlangs weer opnieuw moeten beginnen met tellen, dan is zo'n blog wel even heel fijn!
Lisasjourney - Maandag 29 april 2019 03:49
Zo ontzettend herkenbaar. Heel erg bedankt voor deze blog. Heeft iemand ervaring met behandeling voor boulima?
CB - Zondag 10 november 2019 20:17
En toch, ook nog na het lezen van dit artikel zou ik willen dat ik het kon. Een heel slechte gedachte van mij en ik wil er zeker niemand pijn mee doen of beledigen maar ik zou willen dat ik mijn eetbuien uit kon braken. Ik hunker weer naar dun zijn, maar daarentegen vreet ik mezelf vol en walg ik van mijzelf en mijn uitdijende lijf. En ik realiseer me ook heel goed dat braken heel ongezond is en slecht voor je lichaam. Toch ben ik jaloers...
Anoniem - Maandag 30 december 2019 00:55
Ik heb dit al bijna 1 jaar. Ik probeer het geheim te houden, als ik eet dan voel ik mezelf altijd schuldig en heb ik spijt. Mijn gedachten gaan dan altijd naar de toilet om alles te braken. Dit is soms elke dag en soms heel weinig. Ik ben ook al 1 jaar op dieet en ben * kilo afgevallen. Ik weet dat dit heel slecht is maar toch wil ik er niet mee stoppen omdat ik me anders niet goed in mijn vel zou voelen.

*aangepast door moderator
Sophie - Woensdag 6 januari 2021 21:04
Ik herken mezelf helemaal als ik dit lees.
Mijn lichaam/uiterlijk is zo belangrijk.
Er gaat geen dag voorbij ik niet denk aan voeding, uiterlijk 😔
Sophie - Zaterdag 9 januari 2021 16:41
Ik ben momenteel in behandeling voor boulimia.
De hulp helpt mij terug te eten op de juiste manier zonder hongerbuien te hebben.
Natuurlijk verzwaar ik, wat ik eigenlijk niet wil 😪
Ikzelf moet ook realistisch zijn en weten dat dit normaal is.
Daardoor heb ik nu een terugval waardoor ik eet en ga braken.
Ik wil mijn dun lijf terug!
Iemand ervaring hoe je u eigen lichaam aanvaard? Psycholoog zegt dit voor mij nog tevroeg is.
Vicky Kessels - Maandag 10 januari 2022 18:26
Ik ben enorm dik. *** kilo terwijl ik een meter 60 ben. Afvallen lukt niet omdat ik borderline heb. Vaak wilde ik dat ik gewoon een eetstoornis had zoals boulimie of anorexia omdat dunne mensen veel liever gezien worden dan vette varkens zoals ik. Duizenden keren heb ik al geprobeerd iets aan mijn gewicht te doen. Psychologen zitten allemaal vol en als je er dan binnen geraakt moet je maar wat positiever zijn. Ik ben gedoemd om voor de rest van mijn leven een dikke vette lelijke koe te zijn. De enige oplossing die ik nog zie is een maagverkleining of simpelweg zelfmoord plegen.
Irene - Team Proud2Bme - Dinsdag 11 januari 2022 15:15
Hey Vicky,

Wat een harde woorden naar jezelf. Ik zou er erg verdrietig van worden als iemand dat tegen mij zou zeggen, en zo werkt het helaas ook als je dat tegen jezelf zegt. Meteen een mooie spiegel, zou je zulke harde woorden ooit tegen een ander zeggen? Tegen je moeder of je beste vriendin? Nee toch?!

En lieve Vicky, deze woorden hoef je ook echt niet tegen jezelf te zeggen. Ik weet hoe zwaar het is om eetbuien te hebben, hoe zwak en vies je je dan voelt. Ik weet niet hoe het voelt om overgewicht te hebben, maar ik weet wel dat je veel afkeuring kan ervaren vanuit de maatschappij. Ik vind dat zo kwalijk en niet terecht!

Gelukkig heb ik ook veel andere geluiden mogen horen. Mensen met overgewicht die toch lekker in hun vel zitten. Die toch trots zijn op zichzelf, op hun lijf, maar ook ongeacht hun lichaam. Want je bent zo zo zo ontzettend veel meer dan een lichaam. En of afvallen nu wel of niet lukt, er zijn zo veel manieren om zelfvertrouwen en eigenwaarde te winnen. Daar geloof ik echt in.

Op het forum zijn lotgenoten die in ditzelfde proces zitten. Kom gerust eens langs om mee te lezen of zelf je verhaal kwijt te kunnen. We zijn er graag voor je! Je bent de moeite waard. :)

Liefs