Na lang twijfelen besluit je dan eindelijk dat het tijd is. Het is tijd om hulp te zoeken. In het begin vond je nog dat je je aanstelde, dat je geen echte eetstoornis had. Je had geen of nauwelijks ondergewicht en je functioneerde nog best redelijk. Bovendien had je helemaal niet zoveel meegemaakt in het verleden waardoor je ook vond dat je geen reden had om een eetstoornis te hebben. Inmiddels een flinke tijd later ben je zo vastgelopen in het leven dat je niet verder kan. Je kunt bijna niets anders dan hulp zoeken. Je bent radeloos, voelt dat je op een dieptepunt zit en dat er nu écht iets moet veranderen wil je weer ooit gelukkig kunnen zijn. Kortom: Je besluit hulp te zoeken. 

Via de huisarts kom je terecht bij een GGZ instantie. Je moet wat weken wachten voordat je een intake kunt doen. Deze weken lijken een eeuwigheid te duren. Ergens wil je dat het nu slechter met je gaat zodat je voor jezelf én de instantie extra bewijs hebt dat je hulp nodig hebt. Die weken voor de intake gaat het hierdoor ook bergafwaarts met je. Dan is eindelijk die dag. De dag waarop je zo lang gewacht hebt en waar je tegelijkertijd zo tegenop hebt gezien. Die dag voelt als verlossing en falen tegelijk. Je had het immers zelf op willen lossen, je had geen hulp nodig willen hebben.

 
Bron foto 

Je voelt je een sukkel, een mislukking als je dat GGZ terrein oploopt. In de wachtkamer kijk je angstvallig om je heen naar medestanders. Als snel merk je dat ze niet als medestanders, maar als concurrenten voelen. Je vraagt je bij iedereen af of die er slechter aan toe is dan jij en of die meer steun en hulp verdient dan jij. Eindelijk, een half uur te laat, word je geroepen door een dame op luid klinkende hakken en een bril. Ze neemt je mee naar haar kamer en jij voelt je ongemakkelijk tot in het extreme. Er worden je bijna 100 vragen gesteld en jij antwoord ze stuk voor stuk netjes, soms met wat meer emotie in je stem dan je had gewild. Het is geen leuk gesprek, maar het voelt goed dat iemand eindelijk interesse in je problemen toont. Je hebt na lange tijd het gevoel dat er hoop is.

Dan start opnieuw het lange wachten. Je zal over twee weken besproken worden binnen het team. Zij bespreken met elkaar welke hulp goed voor je is en wat ze je kunnen bieden. Dat voelt eng. Je hebt net jezelf helemaal blootgegeven, jezelf tot aan je tenen kwetsbaar opgesteld en nu ligt jouw lot in hun handen. Je weet dat dit nodig was om je de juiste hulp te kunnen bieden, maar het voelt tegelijkertijd oneerlijk. Het evenwicht is zoek en je hebt niets om je aan vast te houden. Twee weken later is het opnieuw woensdag. Je zou voor 16:00 uur gebeld worden. Het is 15:45 uur en je bent nog niet gebeld. Om 16:30 uur zit je nog gespannen naast de telefoon. Om 17:35 uur besef je je dat ze je zijn vergeten. 

De volgende ochtend trek je je stoute schoenen aan terwijl een stem in je hoofd gilt dat je gewoon een aansteller bent en dat ze je niet hebben gebeld omdat je niet ernstig genoeg bent. Je zoekt het nummer op van de instantie en je belt. De telefoniste snapt er eerst niet zoveel van maar spreekt uiteindelijk af dat je die dag alsnog voor 16:00 uur teruggebeld zal worden. Die dag word je om 16:10 uur gebeld door een andere dame dan degene met wie je het gesprek had. Zij vertelt dat je binnen het team bent besproken, maar dat de problematiek dermate ingewikkeld is dat zij denken dat je niet geschikt bent voor de hulp die zij je kunnen bieden. Ze raadt je aan terug te gaan naar de huisarts en je te laten verwijzen naar een instantie die meer gespecialiseerd is in deze problematiek. 

De moed zakt je in de schoenen, alle hoop verzuipt in het glas water dat je naast je hebt staan en de tranen achter je ogen komen er met bakken uit. Je voelt je koud en afgedankt. Je voelt je minderwaardig en eenzaam. Als goed functionerend mens ben je al gefaald, maar als patiënt voel je je nu ook gefaald. Hoe diep kan een mens zinken, hoe mislukt kan je zijn? Dat je wordt afgewezen tijdens een sollicitatie kan je prima begrijpen, maar dat je wordt afgewezen bij een hulpinstantie kan je niet verkroppen. 

Je bent weer terug bij af. Het voelt vreselijk om terug te gaan naar de huisarts en weer van voren af aan te moeten beginnen. Je kunt het gewoon niet aan om weer weken te wachten, weer weken in spanning te zitten en je zo afhankelijk te voelen van toekomstige hulpverlening...

Afgewezen worden door een hulpinstantie is heel naar en pijnlijk. Het doet iets met dat kleine beetje zelfvertrouwen en zelfwaardering dat nog in je zit. De manier waarop je door een hulpinstantie wordt 'afgewezen' is in deze heel belangrijk. Het is noodzakelijk dat je een goede uitleg krijgt en niet met tig vragen of een groter minderwaardigheidscomplex blijft zitten. Daarnaast is het belangrijk dat je verder wordt geholpen naar een andere, meer passende hulpinstantie. Wordt dit alles niet goed gedaan, dan mag je dit best afdwingen. Hoe eng ook, het is belangrijk dat je voor jezelf opkomt. Durf je dit echt niet, dan kan je iemand in je omgeving om hulp vragen.

bron foto

Ikzelf ben in het verleden ook weleens ergens afgewezen. Dit als gevolg van een erg slecht geschreven doorverwijzing. Het kwetste me enorm. Ze hadden dit immers bij de doorverwijzing al kunnen beslissen en niet eerst twee intakegesprekken met mij voeren waarin ik mezelf volkomen bloot moest geven. Inmiddels weet ik ook dat ik dit niet te persoonlijk moet nemen. Het heeft niets met mij als persoon of met de waarde van mij als persoon te maken. Het heeft enkel te maken met dat de problemen die ik heb misschien beter ergens anders kunnen worden behandeld. Ergens is het dus juist goed dat iemand je 'afwijst' en iets beters wenst. Zo moet je het ook zien, niet als persoonlijke afwijzing of als graadmeter voor de ernst van je problemen.

Soms is het ook goed om je pijlen op twee hulpverleners te richten. Op die manier houd je zelf ook een beetje de touwtjes in handen en kan jijzelf ook nog een keuze maken in plaats van dat de keuze enkel voor je gemaakt wordt. Je bent daarnaast dan ook minder kostbare tijd kwijt aan wachttijden, mocht een instantie toch niets voor je te zijn. Mocht een intake anders lopen dan je had verwacht, wordt dan niet direct boos op jezelf of de instantie. Bespreek met anderen wat er is gebeurd en hoe het voor jou voelt. Evalueer hoe alles is verlopen en wat jijzelf een volgende keer anders zou kunnen doen. Misschien is dat wel niets, misschien is dat wel meer open zijn over je problemen. Leer ervan en ga verder, zoek verder. Uiteindelijk zal je dan de hulp krijgen die bij je past.

Geef niet op, 

Scarlet ♥