Ik ben nooit verkracht of aangerand, mijn ouders hebben me niet geslagen, ik heb geen naaste verloren aan de dood en ben niet kapot getreiterd op de middelbare school... en toch heb ik een eetstoornis. Hoe kan dat nou? Ik heb geen enkele reden om een eetstoornis te hebben. Stel ik me aan of fake ik gewoon dat ik een eetstoornis heb omdat ik aandacht wil ofzo? Soms zou ik willen dat ik een goede reden had om een eetstoornis te hebben.

Om mij heen hebben mensen allerlei heftige dingen meegemaakt. Ik heb een vriendin die door haar broer is misbruikt, een andere vriendin is tijdens een fietstocht aangerand en weer een andere vriendin heeft haar zusje verloren aan een auto ongeluk.

Al die vriendinnen hebben echter geen eetstoornis, terwijl zij allen een verdomd goede reden hebben om een dergelijk probleem te hebben. Ik heb dat niet, dus wat ben ik dan voor zwak persoon?

In de therapiegroep waar meerdere meiden een eetstoornis hebben, heeft voor mijn gevoel iedereen een goede reden voor haar eetstoornis. Iedereen lijkt een zwaarder leven achter de rug te hebben dan ik. Het voelt alsof ik hier niet hoor te zijn, alsof ik die hulp niet verdien. Soms hoop en droom ik wel eens dat ik zoiets ernrstig meemaak, want dan zou ik eindelijk het gevoel krijgen dat ik een reden heb om deze eetstoornis te hebben, dan zou ik de hulp verdienen en kan ik het accepteren. Vervolgens schaam ik me weer voor deze gedachtes, want wie hoopt er nou in hemelsnaam dat hij of zij iets ernstigs overkomt, dat is toch gestoord?!

Regelmatig wordt er gezegd dat ik moet gaan praten over de redenen achter mijn eetstoornis, maar ik heb het gevoel dat ik helemaal geen gegronde redenen heb. Ik voel me echt een bedrieger en schaam me en ben boos op mezelf. Waarom moet ik zo'n ingewikkeld en stom mens zijn?

Ik heb me jaren geschaamd voor het feit dat ik niets heftigs had meegemaakt, wat me ook jaren heeft weerhouden om mezelf en mijn problemen serieus te nemen. Mijn problemen stelden in verhouding tot andere mensen immers niets voor, dus ik had geen recht om te praten of om geholpen te worden. Ik heb tijden naar vage oorzaken gezocht, zelfs gedacht dat ik dingen wellicht verdrongen had, in de hoop wel een goede reden te hebben....

Uiteindelijk besefte ik me dat ik met mijzelf verder moet in het leven en dat het geen nut heeft om mijn problemen en de oorzaken voor mijn problemen te vergelijken met die van anderen.

Vanaf het moment dat ik mijzelf en mijn eigen problemen serieus ging nemen, ging ik inzien dat er wel degelijk oorzaken waren voor mijn eetstoornis. Zo was mijn moeder mijn hele leven extreem kritisch geweest, heb ik mij altijd minderwaardig gevoeld ten opzichte van mijn broer en heb ik nooit de liefde en warmte thuis ervaren waar ik als kind zoveel behoefte aan had. Wellicht zijn deze oorzaken minder ernstig dat die van anderen, wat maakt het uit, het gevolg, problemen (de eetstoornis), is hetzelfde... en daar moeten we allemaal van af om weer een goed en gelukkig leven te kunnen leiden.

Ik ben een ingewikkeld meisje en zou willen dat ik voor alles een eenvoudige reden kon bedenken, maar dat kan niet. Zo is het nu eenmaal. Ik heb geen heftig verleden, maar ook geen makkelijk leven. Ik neem mijzelf, mijn problemen en verleden nu serieus en probeer alle steun en hulp die me wordt aangeboden aan te nemen, ondanks dat ik me soms nog erg bezwaard voel....

Herken je dit?