Mijn lichaam is anders, het aankomen gaat nooit stoppen en straks ben ik hartstikke dik! Deze gedachtes had ik dagelijks tijdens mijn herstel, toen ik aan moest komen. Ik was ervan overtuigd dat mijn lichaam 'anders' reageerde op de voedingslijsten en dat ik een uitzondering was. Dat het gewicht bij anderen wél zou stabiliseren, maar bij mij niet. Toen ik eenmaal hersteld was, hing ik aan de ondergrens van een gezond BMI. Ik kon de angst rondom mijn gewicht nog steeds niet echt loslaten. Daarom ging ik een uitdaging aan. Ik wilde aankomen om mijn setpoint te vinden en alle achterdeurtjes voorgoed te sluiten.

Een tijd geleden nam ik jullie door middel van de blogs 'Ik werd bewust dik' en 'Hoe ik mijn setpoint bereikte' mee in mijn persoonlijke onderzoek naar mijn setpoint. Dit resulteerde erin dat ik, terwijl ik al een gezond gewicht had, wat ben aangekomen. Toen ik nog een eetstoornis had, was dit echt ondenkbaar geweest. Het idee dat ik bewust, op eigen initiatief, aan zou komen terwijl dat niet nodig was?! Waarom zou je aankomen als het niet nodig is? Ook al was het voor mijn lichaam niet nodig, toch denk ik dat het voor mijn mentale welzijn wél nodig is geweest.

Vandaag wil ik deze periodes onder de loep nemen en met jou delen. Waarin overlappen ze met elkaar en wat heeft mij geholpen om tóch door te zetten? 

Aankomen met een eetstoornis: mijn lichaam is anders

Tijdens mijn herstel moest ik redelijk wat aankomen. Dit vond ik onwijs spannend. Aan de ene kant durfde ik het wel aan te gaan, want ik zag het aankomen namelijk als iets 'tijdelijks'. Zodra ik klaar was met de behandeling, kon ik gewoon weer mijn eigen gang gaan. Aan de andere kant wist ik wel dat dit een keerpunt moest zijn. Het kon niet langer zo doorgaan. Ik voelde dat mijn lichaam op was en ik was er eerlijk gezegd ook wel klaar mee. De eetstoornis was me inmiddels zo in de weg gaan zitten, dat ik me ook wel verheugde op de vrijheid die een eetstoornisvrij leven me kon geven.

In het begin ging het aankomen snel. Hier schrok ik enorm van. Op dat moment volgde ik een wenlijst ter voorbereiding. Dit maakte het aankomen nog lastiger. Ik kon het niet zo goed verklaren en ik was bang dat, wanneer ik echt zou beginnen met een basislijst, ik alleen maar meer aan zou komen. Wat als het aankomen niet stopt? 

Wat heeft me toen geholpen?

• Ervaringsverhalen: het gevoel dat jouw lichaam anders zou werken dan dat van iemand anders, bleek bij meer mensen in mijn groep te spelen. Ik was dus niet de enige die ervan overtuigd was dat mijn eigen lichaam niet voldeed aan de 'normen'. Mede door deze gesprekken, maar ook door het lezen van ervaringsverhalen over dit onderwerp (die kun je hier vinden), begon ik in te zien dat dit gevoel juist een sterk kenmerk was van mijn eetstoornis en dat het niet gek is wanneer je deze gedachtes ervaart.
• Geruststelling artsen/diëtisten: hiernaast hebben de opmerkingen van artsen en diëtisten over dit onderwerp mij ook geholpen. Ook al was ik er dus van overtuigd dat mijn lichaam anders werkte, dat het niet te vergelijken was met anderen die hetzelfde plan volgden, toch vond ik het een geruststelling dat er mensen met me meekeken die er verstand van hadden.

Aankomen zonder eetstoornis: mijn lichaam is geen uitzondering

Zoals ik in het intro vertelde, schreef ik eerder twee blogs over aankomen zonder ondergewicht. Het doel voor mij was hierbij om echt op zoek te gaan naar mijn setpoint en écht alle achterdeurtjes te sluiten. Daarover schreef ik in deze blog al het volgende:

"Het is ondertussen jaren geleden dat ik een eetstoornis heb gehad. Ik ben dan ook al jaren in gewicht hersteld. Toch hing ik altijd een beetje aan de ondergrens van een gezond BMI. Waarom? Misschien was ik toch te bang om meer te wegen? Misschien was ik bang om toch die eetstoornis te triggeren? Misschien wilde ik toch een beetje op safe spelen? Herstellen onder mijn eigen voorwaarden. Zoiets?"

Wat mij vooral aangaf dat ik nog niet helemaal hersteld was, was het feit dat ik deze 'uitdaging' in het begin zag als vrijbrief om alles wat ik 'liet' te eten. Deze 'vrijheid' voelde ik ook toen ik aan moest komen tijdens mijn herstel. Ik wílde wel op gevoel eten, maar ik mocht het nog niet van mezelf. Door mezelf toe te staan aan te komen, mocht ik dit ineens wel. 

"Ik had verwacht dat ik vrij snel zou merken dat ik wat was aangekomen. Dat is hoe ik het me ook herinnerde vanuit mijn eetstoornis. Het aankomen tijdens het herstel ging rap. Maar ik ben stabieler. Veel stabieler dan ik destijds was. Tijdens mijn herstel was een dag 'anders' eten meteen merkbaar. Nu ervoer ik geen verschil."

Dit stukje schreef ik al eerder in deze blog. Wat ik hier nu mee wil zeggen: tijdens mijn eetstoornis was mijn lichaam ook veel minder stabiel. Het had geen goede basis, geen houvast. Elke dag was anders en mijn lichaam kwam veel tekort. Ik merkte dat ik aan mijn lichaam vrij snel merkte wanneer ik wat meer had gegeten. Zo hield ik meer vocht was en werkten mijn darmen minder goed, waardoor ik het ook terug leek te zien op de weegschaal. Pas toen ik echt gewichtshersteld was, merkte ik dat die dagen dat ik 'anders' at, veel minder effect en invloed hadden. Ik leerde hier ook dat mijn lichaam 'gewoon' mijn lichaam was en dat het per definitie anders is dan dat van anderen, maar met deze processen mag ik er wel op vertrouwen dat het zichzelf herstelt en dat het in dat opzicht geen uitzondering is. 

Wat heeft me hierin geholpen?

• Vertrouw het proces: ook al had ik geen eetstoornis meer, toch merkte ik wel dat het idee dat ik aan ging komen me in het begin wat spanning gaf. Waar ik tijdens mijn eetstoornis vooral op zoek was naar antwoorden buiten mezelf, keerde ik dit keer juist naar binnen toe. Ik ben hier al eerder geweest en toen is het ook allemaal goed afgelopen. Het idee dat het aankomen destijds ook vanzelf was gestopt, hielp me dit keer ook. Dat het vertrouwen dat ik destijds in mijn lichaam had niet misplaatst bleek, gaf me hoop dat het dit keer ook goed zou komen. 
• Til er niet te zwaar aan: wat ik zelf bijzonder vond om te merken, was dat het 'resultaat' me veel minder interesseerde als ik had verwacht. Tijdens mijn eetstoornis lag de focus op het gewicht - ik had een gewicht waar ik niet aan voorbij wilde gaan - maar nu ik daar eenmaal overheen was, deed het niets met me. Ik ben nog steeds dezelfde persoon. Het gewicht heeft hier niets aan veranderd. Die extra kilo's hebben me eerder vrijer gemaakt. 

Extrinsieke en intrinsieke motivatie

Het verschil tussen de periodes is denk ik vooral de kern van de motivatie. Toen ik vanuit de kliniek aan moest komen, ging dit gepaard met een extrinsieke motivatie: ik werd door mijn omgeving gemotiveerd om aan te komen. Zelf zag ik herstel als iets tijdelijks, dus aankomen vond ik niet nodig. Ik had zelf die motivatie dus niet. Toen ik daarna zélf aan wilde komen, lag dit heel anders. De motivatie kwam echt uit mezelf, waardoor ik het hele proces ook anders heb ervaren. Ik wist immers wat een eetstoornisvrij leven me kon bieden en ik was nieuwsgierig wat ik hier nog meer in kon bereiken. Dat is dus per definitie al een heel ander startpunt. Daarnaast hing ik veel minder waarde aan mijn gewicht. Ik had inmiddels geleerd dat ik meer ben dan alleen mijn eetstoornis. Het idee dat ik mijn eigenwaarde niet hoefde te baseren op wat ik at of hoeveel ik woog, was dan ook veel sterker aanwezig toen ik er zelf voor koos om aan te komen.

Meer lezen over dit onderwerp? Bekijk dan ook eens de blog Voldoende hersteld met een gezond BMI.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.