2020 - In de blog 'Ik werd bewust dik' schreef ik een tijd geleden over mijn persoonlijke onderzoek naar mijn setpoint. Het was voor mij heel bevrijdend om dit te onderzoeken en hier uiteindelijk over te schrijven. Tijdens mijn eetstoornis had ik nooit gedacht dat ik dit aan zou gaan. Maar nu, enige tijd later, ben ik blij dat ik het heb gedaan. Het heeft mij veel inzichten gegeven en ik voel me krachtiger dan ooit. Middels deze blog wil ik jullie meenemen in dat experiment; hoe dit er uit heeft gezien en tegen wat voor punten ik wel en niet aanliep.

Nu terugdenkend was ik wel terughoudender wat betreft voeding dan ik eigenlijk zou willen. Ik weet nu bijvoorbeeld niet meer wat ik gisteren heb gegeten; een jaar geleden had ik dat nog wel geweten. Ik was genezen, maar misschien nog niet volledig geheeld. - Uit de blog 'Ik werd bewust dik' 

Niet wegen, maar voelen

Ik woog mezelf al een flinke tijd niet meer. Het was op een manier toch een beetje verleidelijk om dit op te pakken zodra ik wat meer begon te eten, maar ik liet het. Ik moest dit zelf onderzoeken, dat gewicht deed er niet zoveel toe. Ik had geen streefgewicht waar ik heen wilde, ik wilde kijken wat mijn lichaam deed. Waar mijn lichaam heen ging, zonder me druk te hoeven maken of dat gewicht wel paste binnen het plaatje dat ik van mezelf had. De weegschaal bleef uit, maar ik ging door. Ik had verwacht dat ik vrij snel zou merken dat ik wat was aangekomen. Dat is hoe ik het me ook herinnerde vanuit mijn eetstoornis. Het aankomen tijdens het herstel ging rap. Maar ik ben stabieler. Veel stabieler dan ik destijds was. Tijdens mijn herstel was een dag 'anders' eten meteen merkbaar. Nu ervoer ik geen verschil. 

Ik heb ooit eens gehoord dat - voordat je je setpoint bereikt - je eerst iets boven dit gewicht hangt, om uiteindelijk iets lager te stabiliseren. Op een manier klinkt dit best logisch. Maar omdat ik die periode niet heb gewogen, kan ik dit niet bevestigen. En dat is denk ik alleen maar goed. Het was voor mij heel helpend om dit gewicht los te laten. Op die manier kon ik pas écht ervaren wat mijn lichaam deed, of het veranderde. Het gewicht hing op een manier nog zo verbonden met het hebben van een eetstoornis, dat ik dit ook maar moeilijk los kon zien. Het was voor mij dus heel verfrissend om dat gewicht er niet bij te betrekken. Het zegt - in mijn ogen - namelijk niet zoveel over mijn algehele gezondheid. 

Van zoetige trek naar balans

Toch was dit experiment in het begin ook zeker een vrijbrief om alles te eten. Dat is denk ik ook wat ik bedoelde met het 'ik was misschien nog niet helemaal geheeld'. Ik denk dat herstel niet eens zozeer gaat om alles kunnen en willen eten, maar wel eten naar behoefte. En misschien dat ik hier toch nog wat stappen in kon zetten, ook al had ik geen eetstoornis meer. Mijn behoefte was dan ook vooral zoet. Ik wilde chocola. Anderhalf jaar geleden riep ik mezelf toch nog wel tot een halt toe, waar ik dat nu niet meer deed. Ik at naar behoefte, hoeveel ik ook wilde. Het was oké. Dat was best even spannend soms, maar ik genoot er stiekem ook te erg van om het te laten. 

Misschien had ik een fysieke trek in zoetigheid, misschien een mentale honger, maar ineens maakte dat niet zo heel veel uit. Ik merkte dat juist door dit aan te gaan, het uiteindelijk vanzelf iets meer begon te stabiliseren. Ik kreeg wat meer trek in crackers en fruit, misschien omdat ik juist die zoete honger voor het eerst echt durfde te stillen. Misschien ook wel omdat ik niet meer tegen de zoete honger vocht, ik het nu echt mocht ervaren, ik deze ook minder nodig leek te hebben. 

Sterker en krachtiger

Hoe minder ik woog, hoe meer ik mijn lichaam verafschuwde. Hoe dit allemaal precies werkt weet ik eigenlijk niet zo goed. Maar hoe voller ik werd, hoe minder ik bezig was met het feit dat ik was aangekomen. Ik begon het op een manier misschien wel te omarmen. Tijdens mijn eetstoornis (en herstel) wilde ik de dunste van de groep zijn. Van iedereen; mijn vrienden, huisgenoten, familie... Iedereen moest op een manier dikker zijn dan ik. Continu was ik bezig met het maken van die vergelijking. Tijdens mijn herstel heb ik hier veel stappen in gezet gelukkig. Toen ik een aantal maanden in mijn experiment zat, bedacht ik me dat ik er vroeger een gewoonte van had om mijn lichaam te vergelijken met anderen. Op dat moment kwam ik tot de conclusie dat ik misschien wel één van de 'diksten' in de kamer was op dat moment. En eigenlijk was ik alleen maar trots. Wat fijn, dacht ik. Wat fijn dat dat kan en dat het me niks uitmaakt. En dat meende ik, want het raakte me niet meer. 

Jarenlang ben ik bang geweest om boven een bepaald gewicht uit te komen. Bang dat ik dik zou zijn. Ook al lag dat gewicht binnen de gezonde marge, toch had ik het idee dat ik dan overgewicht zou hebben. Ik was hersteld - al een tijd - maar toch had ik nog last van deze ongezonde gedachtes. Ze voelden alleen niet als ongezond, wat het vrij ingewikkeld maakte.

Misschien dat het gewicht dat ik vóór dit onderzoek had op een manier ook wel een soort schijnveiligheid bood. Ik had een gezond gewicht, dus het was goed. In principe was het ook goed, maar het kon dus beter. Inmiddels heb ik me één keer gewogen. Het gewicht dat ik nu heb, is nog steeds gezond en gestabiliseerd. Voor mij is dat een teken dat dit een gewicht is wat wellicht dus beter bij mij past dan het gewicht dat ik hiervoor had, maar waar ik op een manier dus nog wel wat moeite voor moest doen.

Voor dit gewicht hoef ik geen moeite te doen. Het is geen streefgewicht, het is mijn leefgewicht. Mijn lichaam doet het, ik kan er alles mee. En het voelt gek genoeg nu ook meer van mij. Alsof wij in dat ene jaar dichter naar elkaar zijn gegroeid, mijn lichaam en ik. Ik denk dat ik mijn lichaam ook altijd zag als een soort last, iets dat ik maar bij me droeg. Nu zijn we wat meer in elkaar verweven, op een goede manier. We kijken uit voor elkaar in plaats van naar elkaar. En dat is mij heel waardevol. 

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.