Er is natuurlijk niets mis met lief zijn. Het liefst vul ik deze wereld met enkel lieve mensen en voeden we onszelf met liefde voor elkaar. Maar alles waar té voor staat is niet goed, heb ik geleerd. En dat geldt denk ik ook voor lief zijn. Niet omdat je te veel ‘lief’ kunt hebben, maar omdat het misschien wel nadelige gevolgen kan hebben voor jou. Omdat balans juist hierin zo belangrijk is. Lief zijn is goed, als je maar genoeg oog blijft houden voor jezelf. 

Te lief zijn kan namelijk wel nadelige gevolgen voor je hebben. Gevolgen die je misschien niet eens doorhebt, omdat je gewend bent aan de manier hoe je de dingen aanpakt. Misschien omdat dit het beste voelt, het meest veilig, of omdat je niet beter weet. Dat hoef je natuurlijk helemaal niet te veranderen, dat zachtaardige is namelijk echt wel iets om te koesteren en te omarmen. Maar het kan je misschien ook in de weg staan. Misschien raak je zelf soms ondergesneeuwd, omdat je zo lief wilt zijn voor anderen. Dat is fijn voor anderen, maar wanneer kom jij dan aan de beurt? En waarom zou je daarop moeten wachten? Misschien kan dat best naast elkaar bestaan. Maar dat is wel aan jou!

1. Je wordt nooit boos

"Ik voel me gewoon nooit boos." Dat was altijd mijn antwoord. Ik werd nooit boos. Ik was er ook heilig van overtuigd dat ik boosheid niet echt kende en ik voelde nooit woede tegenover een ander. Ik begreep het altijd wel, geloof ik. Tegelijkertijd kende ik wel frustratie, stress en grote woede tegenover mijzelf. Dus die emoties zaten er wel degelijk, maar het is een totaal ander verhaal of je dat ook echt kunt en durft te uiten naar een ander.

Boos worden - je emoties uiten en je onvrede bespreken - maakt jou namelijk helemaal niet minder lief. Het doet niets af aan de liefde die je voelt voor iemand, het geeft simpelweg aan dat er ook nog andere emoties in je omgaan die een ander bij je los kan maken. Niets menselijkers dan dat. Zeker als die opgekropte emoties ondertussen wel veel energie van jou vragen, kan het heel waardevol zijn om die wél te uiten en te kijken hoe je die er kunt laten zijn. Op een manier die goed voelt voor jou, maar waarmee ze niet weggedrukt worden.

De keren dat ik met trillende handjes en rode ogen toch wilde zeggen dat iets me pijn had gedaan, merkte ik juist dat de ander het goed vond. Dat het veel beter uitpakte dan ik had kunnen voorzien. Dat er niemand bij mij wegging, maar dat we eigenlijk allebei meer bewust werden van mijn grenzen op dat moment. Ik, omdat ik ze voor het eerst aangaf en er naar luisterde. De ander, omdat die persoon juist de mogelijkheid kreeg om rekening te houden met iets dat voor mij belangrijk was. De ander doet ook graag lief tegen jou, dat hoeft niet altijd en de hele tijd van jouw kant te komen. Je geeft iemand de mogelijkheid om rekening te houden met jouw grenzen, dat kan voor iedereen fijn en verhelderend zijn. 

2. Je zegt onterecht sorry 

Het ontglipt je misschien gewoon, maar dat is misschien nog wel veel erger. Je verontschuldigingen aanbieden terwijl je niets verkeerds hebt gedaan is simpelweg niet nodig. Iets is niet altijd jouw schuld. Misschien ook niet van de ander, maar dus ook niet altijd van jou. Het doet ook een beetje af aan de waarde van het woordje 'sorry' en je zet jezelf eigenlijk in een verkeerde positie. Alsof je iets goed te maken hebt. Dat is misschien het gevoel dat je zelf ook meteen krijgt, als je op die manier reageert? Terwijl dat niet altijd terecht is. 

3. Je hakt geen knopen door

Je gaat altijd eten bij het restaurant dat de ander graag wilt. Je schikt je naar de planning van de rest van de groep. Je laat de beslissing, wat er ook besloten moet worden, afhangen van een ander persoon. Dat is natuurlijk prima, maar als je dat consequent doet is het misschien niet de optimale situatie voor je.

Herkenbaar dat alles eerst wilt overleggen? Eindeloos blijft twijfelen? De knopen het liefst door anderen laat doorhakken? Net zo lang wacht op goedkeuring of een bevestigende mening van anderen, ook als hun mening misschien niet eens echt uitmaakt? Misschien is het dan wel nuttig om te kijken waarom dat zo belangrijk voor je is.

4. Je doet in eerste instantie wat de ander graag wilt

Misschien voelt het echt niet als moeite om je naar een ander te schikken, dat herken ik volledig. Misschien voelt het juist wel prettig om te doen wat de rest graag wilt. Zeker als ze daar al een duidelijke mening over hebben. "Als jij blij bent, ben ik dat ook." Dat is natuurlijk hartstikke fijn, maar het feit dat het zo ontzettend veilig voelt geeft ook wel iets aan. Wat gebeurt er als jij eens mag, of misschien wel moet kiezen? Hoe voelt dat? Ben je bang om het verkeerd te doen of dat jouw keuze anderen teleurstelt? Terwijl jij net zo goed in staat bent om een restaurant, een gerecht of een dagplanning te kiezen, maar je jezelf eigenlijk nooit de kans geeft. Als je op dat vlak ook je ruimte inneemt, betekent dat niet dat er voor die ander niets overblijft. Het wordt misschien juist een stuk gelijkwaardiger. En misschien verras je jezelf nog eens!

5. Grenzen? Niet echt geloof ik

Over alles is wel te praten. Je kunt je in iedereen inleven en je begrijpt vaak de hele wereld, ook als ze niet per se lief terug doen tegen jou. Dat is een hele mooie eigenschap, maar dat betekent natuurlijk niet dat jouw grenzen niet bestaan. Misschien ben je je er nog niet bewust van of heb je jezelf nog niet de mogelijkheid gegeven om die grenzen te ontdekken. Maar ze zijn er ongetwijfeld en ze zijn belangrijk!

Geef jezelf de kans om die grenzen eens te gaan onderzoeken. Hoe kijk jij tegen bepaalde dingen aan als je eens met niemand rekening hoefde te houden? Wat vind jij belangrijk? Hoe doe jij het liefst tegen de mensen om je heen en wat vind jij prettig om terug te krijgen? Het is heel gezond om daarin jezelf te leren kennen, om duidelijk te hebben waar jij je eigenlijk het beste bij voelt. Zo kun je steeds beter leren herkennen als iemand over die grens heengaat. Misschien gebeurt dat al weleens, maar omdat je je er niet bewust van bent, kun je er ook moeilijk op ingaan.

Zelf dacht ik vaak dat grenzen aangeven ging over 'boos worden' en misschien wel ruzie krijgen. Ik wilde niet dat mensen weggingen, dus ik dacht niet na over grenzen en het ging echt volledig automatisch om mee te waaien met de wind van anderen. Maar ik leerde, en nog steeds overigens, dat grenzen aangeven veel meer gaat over leren wat ik belangrijk vind in relaties. Dat ik dat juist op een liefdevolle en respectvolle manier kan aangeven en dat het voor de ander ook meer duidelijk wordt hoe die persoon mij tegemoet kan komen. Dat mensen veel liever rekening houden met jouw grenzen, zelfs behoefte hebben aan jouw grenzen, dan je zelf zou verwachten.

Op welk vlak ben jij te lief?