Mijn eetstoornis heeft een lange tijd mijn leven beheerst. Herstellen hiervan was dan ook één van de zwaarste gevechten die ik heb gestreden. Lang heb ik gedacht dat herstel niet voor mij was weggelegd, dat ik het niet in mij had om sterker dan die eetstoornis te zijn. Door middel van een intensieve therapie is het mij uiteindelijk wel gelukt om afscheid te nemen van de duivel die lang genoeg achter het roer had gestaan. Het was tijd om mijn leven weer terug te krijgen. Vijf tips die mij hierbij hebben geholpen deel ik in deze blog graag met jullie.

Deze tips hebben er niet voor gezorgd dat ik ineens wakker werd zonder eetstoornis. Het zijn geen gouden regels die een eetstoornis meteen wegmaken. Wel hebben zij me laten inzien hoeveel ruimte ik mijn eetstoornis gaf en hoe ik weer mijn eigen stem een beetje terug kon gaan vinden.

♥ Spelen met de eetmomenten

Deze tip kreeg ik tijdens mijn behandeling. Ik hield krampachtig vast aan de vaste tijden van mijn eetmomenten en vond het moeilijk om dit los te laten. Ik kon rustig 5 minuten achter mijn bord wachten tot het tijd was om te eten. Dat stond in mijn eetlijst, ...die moest ik volgen. Ik merkte dit mij na een tijdje in de weg begon te zitten. In de kliniek at ik tussen de middag een warme maaltijd. Hierdoor moest ik 's avonds mijn eigenlijke lunch eten. Dit vond ik extreem lastig. Dit hoorde niet, niemand deed dit toch zo? 

Ik probeerde terug te denken aan de tijd zonder eetstoornis. Hoe deed ik dat toen? Had ik hier toen ook zo'n moeite mee? Ik dacht aan de momenten dat ik tussen de middag een bord met pasta at, omdat ik die avond een bijbaantje had bij een broodzaak. Hier at ik dan 's avonds brood. Had ik hier toen ook moeite mee? Nee, dat had ik niet. Ik begon te merken dat ik dwangmatig vasthield aan die strakke momenten en dat ik het echt lastig vond om hier ruimte in te creëren. 

Een tip die ik meekreeg van een socio heeft mij hierbij geholpen. Zij vroeg mij of ik kon proberen om ook thuis de eetmomenten om te draaien. Of ik een keer 's avonds kon ontbijten en 's ochtends kon lunchen. Ik vond dit maar vreemd klinken en ging hier in eerste instantie ook niet op in. Toch heb ik het geprobeerd. Een aantal weken later, in het weekend.

De eetlijst lag voor mijn neus op de keuken. In plaats van de yoghurt die ik eigenlijk moest pakken, pakte ik het brood. Die middag at ik rijst en 's avonds at ik yoghurt. De angst die ik had verwacht te voelen, viel mij eigenlijk alles mee. De eerste happen waren oncomfortabel, maar ik ging er niet dood aan. Ik ben er niet van aangekomen. Er is niks raars gebeurd. Dit is een voorbeeld dat mij vertrouwen gaf dat het oké was om die structuur iets meer los te mogen laten. 

♥ Niet te snel willen gaan

Ik wilde de perfecte anorect zijn. Ook wilde ik de perfecte patiënt zijn. Het meisje wat het snelst hersteld was en alles goed deed zonder te huilen. Het meisje dat geen moeites had, of wat de moeites meteen aanging.

Toen ik eenmaal de knop naar herstel had omgezet, wilde ik beter worden. Niet een beetje beter worden, maar meteen hersteld zijn. Ineens vond ik mijn moeites maar onzin. Ik stapte over mijn grenzen heen, zonder ze eerst af te tasten. Ik wilde niet meer verder vallen in mijn eetstoornis, maar dit is wel wat ik hierdoor heb gedaan. En toen ik eenmaal viel, was de klap pijnlijker dan ik had verwacht.

Ik ging te snel, veel te snel. De motivatie was er, maar de kracht nog niet. Ik was gevallen. Het pijnlijke besef drong tot me door. Ik was nog helemaal niet zo ver. Wie hield ik nou eigenlijk voor de gek? 

Herstellen is niet iets wat je in een paar dagen doet. Een eetstoornis ontwikkelen duurt lang, genezen ook. Een eetstoornis is niet voorbij als je een frietje eet of niet meer compenseert. Een eetstoornis is voorbij als je je niet meer laat leiden door de eetgestoorde gedachtes en je deze lijn vol kunt houden. Als je kunt blijven genieten, ook als je aankomt. Ook als je spanning ervaart. Dit zag ik toen niet. Ik eet toch? De angsten die ik had onderdrukt kwamen weer terug. Voor mij heel onverwachts. Het is oké om dan een stapje terug te doen. Geef jezelf de tijd om te wennen en om te leren. 

♥ De stemmen leren herkennen

De stem van mijn eetstoornis was een nare, gemene stem. Ik loog voor haar, werd boos op anderen voor haar. Had alles over voor haar, want zij gaf mij die veiligheid. Die controle waar ik zo wanhopig naar verlangde. Op mijn dieptepunt herkende ik de stemmen niet meer. Ik wist niet meer wie ik was en wat er voortkwam vanuit de eetstoornis. Ik wist niet meer naar wie ik moest luisteren, wanneer ik het juiste deed. En wat was het juiste? Ik wist niet meer waar ik heen moest en wilde.

Mijn hoofd was chaos, constant ruzie en ik hing er tussenin. Als twee stemmen beiden boos zijn, naar wie luister je dan? Ik wist het echt niet meer. Ik begon de gedachtes op te schrijven. Alles wat ik dacht belande op papier. De stemmen werden wat zachter, alsof ik ze had erkent. 

Toen ik uiteindelijk een heel a4tje had volgeschreven, pakte ik een rode en blauwe stift. Achter elke positieve, fijne gedachte, zette ik een blauw puntje. Achter elke dwingende, nare gedachte plaatste ik een rood streepje. Na een aantal minuten bekeek ik mijn werk. Tussen alle rode streepjes vond ik een paar blauwe puntjes. Hoe vaker ik de gedachtes las, hoe meer het mij duidelijk werd dat ik zelf die blauwe puntjes was. Alle streepjes kwamen voort uit mijn eetstoornis.

Het heeft mij geholpen om hierna bij alles wat ik dacht te bedenken waar de gedachte vandaan kwam. Is dit een blauwe of een rooie gedachte? Wat gebeurt er als ik hier naar luister? Zo lukte het mij veel beter om de destructieve stemmen te kunnen negeren. 

♥ Vergelijken

Hoewel het vergelijken mij tijdens mijn eetstoornis en in de kliniek niet heel veel goeds heeft gebracht, heeft dit mij tijdens mijn herstel wel geholpen. Ik vond het lastig om buiten de kliniek om echt te eten wat normaal was. Ik kon lastig inschatten hoeveel anderen aten, wat ze dan aten, hoeveel ze bewogen en of ze wel eens snoepte. Ik heb regelmatig bij vrienden en familie op hun bordjes gespiekt om te kijken hoe het er daar uit zag. Had ik ongeveer hetzelfde? Of moest ik er juist iets bij doen? 

Het vergelijken hoeft dus niet alleen negatief zijn. Ik heb het hier vooral ingezet als tool tijdens mijn herstel. Op deze manier werd het voor mij makkelijker om toch even die extra stap te zetten. 

♥ Leven zonder oordeel

Dit was voor mij de meest moeilijke, maar wel denk ik de belangrijkste. Bij alles wat ik deed of dacht hing automatisch een oordeel aan. Ik kon onmogelijk naar mijzelf kijken met compassie. Ik had geen vertrouwen in mijzelf en was de connectie met mijzelf al lang geleden verloren. Alles was mis, mijn leven was waardeloos en ik was alles behalve tevreden.

Naarmate mijn herstel vorderde, begon ik de stappen die ik had gezet te zien. Ik zag hoe hard ik mijn best deed en hoeveel winst ik al had behaald. Voor het eerst in tijden kon ik mijzelf zien als goed genoeg. Ik deed het goed, ik mocht er zijn. Ik werd dankbaarder voor de kans die ik had gekregen en wilde deze aanpakken, benutten. 

Ik kreeg door dat ik veel meegemaakt had. Voor het eerst stond ik hier echt bij stil en ineens werd ik overvallen door een intens zelfmedelijden. Het leven is al zwaar genoeg, waarom wil ik dit voor mijzelf nog zwaarder maken?  

Herstellen is een proces wat voor iedereen anders verloopt en werkt. Het is aan jou om te kijken en ontdekken wat voor jou helpt en wat bij je past. Ik hoop dat deze tips jou hier een beetje kunnen helpen. 

♥

Liefs,

Lonneke