Waar we vorig jaar massaal thuisbleven, is de kans aanwezig dat je dit jaar wel weer even op vakantie kunt. Voor veel mensen iets fijns om naar uit te kijken, maar wanneer je last hebt van een eetstoornis, kan dit ook veel onzekerheid en spanning met zich meebrengen. Een eetstoornis laat je namelijk niet zomaar even thuis. Of toch wel? En hoe gaat dat dan?

Zelf heb ik redelijk wat reizen gemaakt met een eetstoornis. En elke keer zag dit er weer anders uit. In Italië ervoer ik veel spanning rondom het eten waardoor ik bijna niets durfde en in Frankrijk had ik last van bewegingsdrang. In Portugal leek mijn eetstoornis helemaal weg te zijn en in Vietnam kwam ik erachter dat ik toch nog niet helemaal hersteld was. Vier verschillende vakanties, allemaal met dezelfde eetstoornis. 

Ik hoop dat deze blog je in kan laten zien dat een vakantie met een eetstoornis er elke keer zo anders uit kan zien en dat elke variant eetstoornis evenveel aandacht en zorg verdient. Dat, zelfs wanneer het lijkt alsof je 'genezen' bent, dat helaas niet altijd zo blijkt te zijn bij thuiskomst. Hopelijk kun je iets concreets uit deze blog meenemen. Ook hoop ik dat je, waar je ook doorheen gaat, weet dat je steun mag zoeken, jouw eetstoornis mag (blijven) erkennen.

Italië: spanning rondom eten

Op dit moment had ik officieel geen diagnose. Het was het najaar dat hierop volgde waarin ik voor het eerst zou beginnen met therapie, maar daar was tijdens deze vakantie nog geen sprake van. De maanden hiervoor hadden in het teken gestaan van 'beter in mijn vel zitten' en hier, in Italië, merkte ik hoe obsessief dit was geworden. Dit is de eerste vakantie die ik me kan herinneren waarin de angst rondom het eten het plezier overschaduwde. De focus lag vooral op het eten. Ik weet nog precies hoeveel moeite ik had met bepaalde eetmomenten, maar waar ik die vakantie allemaal ben geweest en wat ik heb gezien? Ik weet het niet meer. Het eten, en vooral de angst hiervoor, overheerste. Ik dacht alleen maar aan eten, wat ik wel en niet had gegeten, wat ik nog moest gaan eten en wanneer ik dat moest doen.

Denken aan eten, zeker wanneer je een eetstoornis hebt, is je misschien niet onbekend. Echter kan het jouw leven en jouw plezier onwijs in de weg staan. Zo zonde, maar het is helaas ook heel lastig om dit (zelf) te veranderen. Je zet je hoofd niet zomaar even uit. 

Tip: Omdat ik de focus op het eten had, was het voor mijn gevoel ook overal. Alles ging over eten. Ik kon gezellig samen zijn en eten niet meer los zien van elkaar. Voor mij hielp het soms om bewust afleiding te zoeken. Om die focus een beetje los te laten. Zo ben ik op vakantie weer begonnen met tekenen en ik had ook veel aan mijn camera. Hierdoor kon ik die eetstoornis af en toe een beetje loslaten en kon ik ervaren dat er meer was dan eten. 

Denk jij de hele dag aan eten en wil je hier wat concrete tips bij? Die kun je vinden in deze blog.

Frankrijk: beweegdrang

Ik was net klaar met mijn ambulante therapie. Dit was een lastige tijd. Niet alleen was ik nog steeds in dubio óf ik wel echt een eetstoornis had, maar hiernaast wilde ik ook niets veranderen. Ik had tijdens de behandeling geleerd dat ik nóg voorzichtiger moest zijn, stiekem. Ik wist inmiddels wat ik wel en niet moest zeggen om geen argwaan te wekken en hierdoor kon ik mijn eetgestoorde gedragingen steeds beter verhullen.

Reizen vond (en vind ik nog steeds) heerlijk. Later werd dit zelfs een echte motivatie om voor herstel te kiezen. Maar reizen met een eetstoornis gaf me enorm veel spanning. Het andere eten, de andere tijden, een ander ritme... Dat vond ik heel lastig. Omdat ik met mijn familie ging, had ik niet de ruimte om die spanning kwijt te raken op de manier die me gewoon was: het toegeven aan restricties. Het huisje in Frankrijk lag op een prachtige plek, midden tussen de olijfbomen en wijngaarden. Egeltjes, hertjes, alles was aanwezig. Ook mijn eetstoornis. Op een manier die ik zelf niet (h)erkende als schadelijk. Als ik denk aan deze vakantie denk ik aan het overmatig bewegen, het obsessief sporten en het niet stil kunnen zitten. 

Tip: Beweegdrang is lastig. Zo werd het tijdens deze vakantie door mijn omgeving niet gezien als iets 'slechts'. Ik had eindelijk weer energie om iets te ondernemen. En sporten is gezond, toch? Achteraf gezien, vind ik het jammer dat het me destijds niet lukte om uit te spreken hoe het écht ging. Iedereen die mee was op vakantie, wist immers van mijn eetstoornis. Ik vond het vooral zelf heel lastig om toe te geven dat het niet goed ging en dat hield me tegen. Mocht jij dat herkennen: herstel gaat, zoals we vaak zeggen, met ups en downs. Dit wisten mijn omgeving en ik destijds niet, waardoor ik het niet kon plaatsen. Ik denk zelf dat hierover in gesprek gaan met jouw omgeving (als dat mogelijk is) echt een steun kan zijn. Niet zozeer voor dat deel begrenzing, maar wel dat je kunt spuien als nodig en dat je het gevoel mag ervaren dat je niet alleen bent in jouw strijd. 

Heb jij last van bewegingsdrang? Deze blogs kunnen je wat herkenning en tips geven.

Portugal: de eetstoornis is niet mee

Een tweetal jaren later bracht ik een deel van mijn zomervakantie door in Portugal. Op dat punt was het een tijd geleden dat ik therapie had gehad en het ging eigenlijk heel goed met me. Nu ik hierop terugkijk, kan ik ook zien dat ik er nog niet was, maar op dat moment voelde het alsof ik geen last meer had van mijn eetstoornis. Ik kon gezellig meedoen en ik was niet met het eten bezig. Toen ik na drie weken weer thuiskwam, viel ik echter terug in mijn eetstoornis. Juist omdat ik zoveel afleiding had op vakantie, ging ik onbewust grenzen over waar ik misschien nog niet klaar voor was. Eenmaal thuis zonk dit besef in en begon ik weer met compenseren en restricties. 

Tip: Dat er nog een stuk eetstoornis aanwezig was, vond ik pittig. Het was confronterend en het kwam voor mijn gevoel zo onverwachts. Ik heb hier wel van geleerd dat het zo waardevol is om regelmatig stil te staan bij mijn gevoelens, om zo te voorkomen dat bepaalde gedachtes zich opstapelen. Hiernaast had ik het na de vakantie moeilijk met het serieus nemen van mezelf. Het voelde alsof ik alleen een eetstoornis had als het 'me uitkwam'. Maar zo ligt het niet natuurlijk. Het is moeilijk om jezelf op dat soort momenten hulp toe te staan, maar misschien zijn dit juist de momenten dat je die hulp en ondersteuning het meest nodig hebt.

Eetstoornisvrije dagen of periodes kunnen lastig zijn. Daar schreef ik eerder ook al deze blog over. Herken jij het gevoel dat je je aanstelt? Alle blogs die we hierover hebben geschreven, vind je hier. 

Vietnam: ik dacht dat ik verder was

Na de vakantie in Portugal, raakte ik in een terugval. Het heeft toen nog een tijd geduurd voordat ik daar hulp bij zocht, maar die hulp kwam uiteindelijk in de vorm van een deeltijdbehandeling. Eén van mijn motivaties om te herstellen bleek het reizen. Ik wilde zo graag naar Australië en delen van Azië toe, dat ik voor de behandeling daadwerkelijk begon, al een reis boekte. Er zat nog wel flink wat tijd tussen de behandeling en de daadwerkelijke reis. Door deels dit stukje intrinsieke motivatie lukte het me dit keer om echt stappen vanuit mezelf te zetten. Hierdoor wilde ik al snel te veel. Mijn herstel werd een obsessie en de stappen die ik zette, waren eigenlijk te groot. Hierdoor voelde het voor mij alsof het goed ging, maar op de lange termijn was dit niet haalbaar. Die lange termijn merkte ik in Azië. Hier merkte ik pas hoeveel waarde ik nog hechtte aan structuur en 'veilig' eten. Iets dat op reis natuurlijk beiden worden uitgedaagd. 

Tip: Het is niet erg als je merkt dat het toch niet zo goed gaat als je had gehoopt, dat je misschien minder ver bent dan je had verwacht. Je bent mens. Ik probeerde er destijds vooral een uitdaging van te maken, de handvatten uit mijn behandeling in de praktijk te brengen. Wat had ik geleerd? Hoe houd ik het voor mezelf haalbaar? Dat is niet makkelijk natuurlijk, maar ik leerde hier wel echt wat de eetstoornis voor mij betekende en waar mijn knelpunten lagen. Iets waar ik later ook profijt van had. 

Eerder schreef ik al over mijn reis naar Azië. Die blog kun je hier lezen. 

Blijf bij jezelf

Hoe jouw eetstoornis er ook uitziet, weet dat je op zoek mag naar de tip die voor jou werkt. Dat je mag ontdekken wat jouw eetstoornis op dat moment wil zeggen en wat voor jou helpend is. Dat het niet gek is wanneer de uiting van de eetstoornis verandert en je dit misschien niet herkent. Maar vergeet niet dat je hier hulp en ondersteuning bij mag zoeken. 

Wil je meer lezen over eetstoornissen en vakanties? Dat kan hier.

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.