Een aantal weken geleden wilde ik even bellen met een vriendin die ik had ontmoet op een groep waar ik woonde. Het was een groep voor meiden die te maken hadden met eergerelateerd geweld. We woonden twee maanden samen en waren in die tijd onafscheidelijk. Er zijn echter dingen veranderd voor ons beide en de raakvlakken nemen af. We hadden een afspraak en ze nam niet op en mijn berichtjes bleven vaak onbeantwoord. Eerst voelde ik mij afgewezen: alsof het aan mij lag. Ze vindt mij vast niet leuk genoeg. Nu begin ik haar steeds beter te begrijpen; ons contact is niet op basis van keuze gegaan, maar op basis van noodzaak. De noodzaak is weggevallen en ze wil het donkere hoofdstuk waarschijnlijk afsluiten. Ik maakte het niet donker, maar ik was wel deel van een hectische periode. 

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'. 
 
Er is niks ergs aan een hoofdstuk af willen sluiten. Jij hoeft je niet schuldig te voelen omdat je iemand 'laat vallen'. Jij hoeft niet alles en iedereen om je heen te redden, want het is niet jouw verantwoordelijkheid. Er is oprecht niks gezonders dan weer in de 'normale' maatschappij willen functioneren en sommige contacten weerhouden je daarvan. De fijne herinneringen zullen niet vergaan, er zal enkel plek komen voor meer fijne herinneringen met andere mensen. Ik vergeet mijn vriendin vanuit de groep echt niet en hoewel ik mij gepasseerd voelde, kan ik nu terugkijken met een lach op mijn gezicht. Ze gaat door met haar leven en daar ben ik onnoemelijk trots op. Ik ben trots op het feit dat ze voor zichzelf kiest en bovenal dat het (naar mijn weten) goed gaat. Ze studeert, ze woont op kamers, ze heeft een fijne relatie en mensen die van haar houden. Haar blijdschap betekent meer voor mij dan een formaliteit om elkaar te appen of te bellen uit schuldgevoel. 

Bron foto

Op het moment dat je elkaar leert kennen wanneer jullie beide in kwetsbare staat verkeren, dan is dat een raakvlak. Op de groep waar ik woonde, spraken veel meiden geen Nederlands. Het feit dat die vriendin Nederlands sprak, was genoeg reden om dag in dag uit te praten. Inmiddels ben ik in de 'normale' maatschappij gerold waar er in mijn geval genoeg Nederlands sprekende mensen zijn en daardoor word ik automatisch kieskeuriger. Ik kan kiezen met wie ik omga en er komen niet meer ongevraagd mensen in mijn comfort zone. De kwetsbaarheid is er vanaf en daarmee is er een raakvlak vervallen. Er zijn na jaren in de hulpverlening en tientallen groepsgenoten slechts een handjevol mensen waar ik nog echt heel regelmatig mee praat en dat is helemaal oké. Liever een aantal heel goede vrienden dan ontelbaar veel vrienden waar je niet op kan bouwen. Je ontwikkelt en je groeit gelukkig elke dag en uit elkaar groeien en ontwikkelen hoort er dan ook bij. Wees blij met de groei en ontwikkeling die je doormaakt, ook al is het ten koste van de raakvlakken die je maar al te graag koestert.  
 
Ik heb het net met name gehad over een vriendin van mij vanuit een groep voor eergerelateerd geweld, maar ik weet dat hetzelfde geldt voor contacten vanuit een eetstoorniskliniek. Ook daar heb ik ervaring mee en ik heb eigenlijk heel snel na mijn ontslag iedereen die ik daar leerde kennen ook weer laten gaan. Ik wilde niks met ze te maken hebben. Niet omdat ik ze niet aardig vond, maar omdat ik de positiviteit miste. Ik moest me focussen op mijn eigen proces en deze contacten weerhielden mij van een gezonde groei die ik moest doormaken. Er was teveel competitie en vergelijkingsmateriaal binnen de eetstoorniskliniek en dat bracht negativiteit met zich mee. Ik had amper raakvlakken met de meiden daar, omdat de kern en mijn zorgen eenmaal anders lagen. Ik legde dit eerder uit in de blog 'Hoe vertaal ik een eetstoornis?' Het was hier voor mij veel gemakkelijker om het contact los te laten, maar dat is niet voor iedereen zo. Inmiddels worden we vaak continu geconfronteerd met prikkels vanuit sociale media en dit maakt dat loslaten een extra drempel krijgt.  
 
Het is je, als je je in de eetstoornis wereld begeeft, vast niet ontgaan dat er ook op sociale media een gemeenschap actief is. Iedereen kent elkaar en je begint je te bekommeren om heel veel mensen. Het kan een steun zijn, maar tegelijkertijd ook een extra druk. Het werkte voor mij meer triggerend dan helend en daardoor ontvolgde ik iedereen. Dit is voor mij de beste keuze geweest. Het kan voor iedereen verschillen en het is voor jou wellicht eerder helend dan brekend, maar blijf kritisch kijken op wat het met je doet. Er zit altijd een negatieve lading op egoïsme, maar jij moet jezelf in elke overweging vooraan hebben staan. Laatst hoorde ik een mooi metafoor: wanneer je je zuurstofmasker moet opdoen in een vliegtuig, dan moet je eerst je eigen masker opdoen voordat je een ander kan helpen. Als jij geen lucht krijgt, dan kan je er niet voor een ander zijn. Het is menselijk om egoïstisch te zijn; je kan de wereld niet redden, als je niet eens voor jezelf kan zorgen.  

Na jaren in de zorg kijk ik terug op fijne en minder fijne momenten. Je zit in de zorg om een reden en soms wil je een hoofdstuk gewoon compleet afsluiten en dat betekent afstand doen van alles wat je eraan doet denken. Al het fijne en al het minder fijne. Ik ben trots op het feit dat meiden die ik kende zijn doorgegaan en dat is oprecht het grootste cadeau wat ik als vriendin kan krijgen. Ik weet niet of je dit leest, maar ik ben trots op je. Jij mag mijn berichten negeren en de telefoon niet opnemen, spreid je vleugels en laat mij maar gaan. Ik gun je al het geluk van de wereld, met of zonder mij.  

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.