Een viezerik die vlees eet
Het was koud, donker en rumoerig op straat. Ik had al uren niks meer gegeten. Honger, had ik, een pijnlijke leegte in mijn maag. Ik was uit met vrienden, maar kon me nauwelijks nog focussen op de gezelligheid. Ik moest eten, elke vezel in mijn lijf schreeuwde om voedsel. Ik durfde niet te eten, was bang dat ik weer door zou slaan in een eetbui als ik toegaf aan de honger. Na een strijd in mijn hoofd die uren leek te duren besloot ik om dan toch maar wat te nemen, het kon niet anders. Alleen de snackbar was nog open.
Verlekkerd staarde ik naar al het eten. Het mocht niet! Dit was te vet, te veel, te eng. Ik besloot toch een klein kroketje te bestellen. Ik haatte mezelf terwijl ik daar met die kroket in mijn hand stond, twijfelde bij elke hap. Totdat iemand van de groep naar mij toekwam en het ding zowat uit mijn hand sloeg. Want: Er zat vlees in! Zij was vegetarisch en een beetje dronken. Mijn kroket betekende gezeik. Ik was een viezerik die vlees at.
Ze bedoelde het ongetwijfeld als grapje. Zo zette ze het tenminste weg. Ik vond het verre van leuk, moest in de eerste paar minuten alles op alles zetten om een huilbui te voorkomen. Daarna werd ik boos, woedend zelfs. Hoe kon iemand dit doen, terwijl ik het al zo moeilijk had? Zij was één van de weinige mensen die ik destijds wel eens wat had verteld over mijn eetstoornis. Iemand die ik in vertrouwen had genomen. Wat een verraad. "Wees blij dat ik überhaupt iets eet!"
Toch deed ik niets. Te onzeker om voor mezelf op te komen. Te moe voor discussie. Ik lachte wat, propte die rot kroket naar binnen, wenste dat de avond snel voorbij zou zijn.
Ik ben zo lang, nog zo woest geweest om dit moment. Als het ging om mijn eetstoornis had ik mijn emoties niet in de hand. Mijn zwakke plek. Het was ook nooit goed. Op dat moment werd ik voor het eerst in mijn leven op een pijnlijke en ook best agressieve manier geconfronteerd met het vegetarisme. Het zorgde ervoor dat ik me op dat moment het liefst wilde afzetten tegen alles en iedereen met een vegetarische levensstijl. De boosheid die ik voelde van binnen, het onbegrip over mijn eetstoornis, al mijn verkrampte emoties, ze stonden klaar om zich te bundelen in een fixe afkeer tegen vegetariërs.
Een kleine gebeurtenis of trigger kan soms een grote impact hebben, zeker op een kwetsbaar moment, wanneer de emoties hoog oplopen. Het kan dan zelfs verleidelijk zijn om een grote, diverse groep mensen strak over één kam te scheren. Een valkuil, totaal onterecht natuurlijk!
Ik heb geen hekel aan vegetariërs. Sterker nog, ik overweeg zelf al een tijdje om er één te worden. Momenteel zou ik al gelabeld kunnen worden als 'flexitariër'. Één slechte ervaring wil niet zeggen dat je iets maar voor altijd af moet zweren. Toch moet ik bekennen dat het tijd nodig heeft gehad om me over mijn nare en ook boze gevoelens heen te zetten.
Vegetariër zou ik willen worden omdat ik graag mijn steentje bij wil dragen aan het milieu en aan onze aarde. Niet omdat iemand een keer een kroket bijna uit mijn handen sloeg terwijl ik een eetstoornis had. Motivatie moet van binnenuit komen en ik merk dat ik, als een dwars kind, niet goed tegen kritiek kan wat betreft dit onderwerp. Het stoot af. Sinds de gebeurtenis die ik hierboven beschrijf, doe ik het liever op mijn eigen manier, op mijn eigen tempo.
Nu ik geen eetstoornis meer heb kan ik naar een hoop dingen veel objectiever kijken, zeker als het gaat om eten. Ik zie nu zelf in dat het eten van vlees niet altijd de juiste keuze is voor mij. Ook kan ik nu het voorval met de kroket veel beter relativeren dan vroeger. Ik vind het jammer dat ik er bijna door geneigd was om in 'kampen' te gaan denken: Vóór of tegen het eten van vlees. Ik probeer de dingen niet zo zwart-wit te zien, maar probeer vooral dicht bij mezelf te blijven.
♥ Liefs,
Lotte
Gerelateerde blogposts
Reacties
Enne, ik ben om net dezelfde reden nu flexitariër: om mijn steentje bij te dragen aan het milieu en de enige aarde die we hebben want daar zit ik echt wel enorm mee in!
Ik besef dat hier bij mij ook eetstoornis achter zit en ik wil hier echt stappen in zetten. Maar tegelijk is het ook helpend om vegetarisch te eten want het kan me ook een trots gevoel geven bij/over het eten, wetende dat ik dus mijn steentje bijgedragen heb aan het milieu en de aarde (én terwijl ook nog eens mezelf aan het helpen ben!). --> en zo'n trots gevoel na het eten vind ik echt een geweldig en belonend gevoel!
Ik sla de eetboekjes van alle vegetarische al over, omdat ik dan denk ‘shit, ik at hetzelfde maar dan met een kipburger ipv groenteschijf’ en dan voel ik me alsnog dik en eetgestoord. Bij ieder vlees dat ik eet voel ik me al schuldig. Als iedereen vegatarisch wordt, wordt dat alleen maar meer.
van wie mag je geen vegetariër worden? uiteindelijk is dit geen verbod voor altijd, ooit ben je oud/hersteld genoeg om zelf te beslissen. dus probeer vegetarisme als een motivatie voor de toekomst te zien, nog even wachten en dan mag jij ook vegetarisch eten. probeer blij te zijn voor anderen die nu wel al op dat punt zijn ♥
Ook absoluut niet als verwijt naar Proud, het is gewoon een onderwerp dat ik lastig vind!
Maar ik kan je iig zeggen dat je heus niet de enige zal zijn op Proud die (weleens) vlees eet. Ik denk dat er zelfs best wat mensen zijn die gewoon *zeggen* dat ze vegetariër zijn, terwijl ze dat niet zijn, om erbij te willen horen. Dat is toch niet te controleren als je niet constant met iemand bent, laat staan zo online!
Ik wil niet graag de woorden van een ander in twijfel trekken, maar ik vind het wel prettig om te horen dat vlees eten niet raar is.
Dat er zo veel keuze is en dat je eten kunt kiezen en heel erg kieskeurig KAN zijn en elkaar dan weer veroordeelt om wat je wel en niet eet is zo ziek allemaal !
We zijn gewoon levende wezens die afhankelijk zijn van voedsel,het is niet meer en niet minder dan dat.
Niet iedereen kan vegan zijn.
Ik word doodziek als ik o.a.soja en peulvruchten ,amandelen en bananen eet ,letterlijk het is kortzichtig om te denken dat iedereen maar vegan en of vegetarisch moet zijn om te deugen.
Iets waar ik me wel een beetje aan stoor soms hier op proud is dat er inderdaad heel veel van jullie vegetarisch zijn. Voor mensen die herstellen van een eetstoornis is het denk ik handig als er wat meer vleesgerechten voorbij komen? Is hartstikke normaal om te eten toch? Ik ben zelf al jaren vegetarisch maar stoor me soms echt aan de 'gezondheidswaarde' en de hype die er bij komen. Alle eten is goed als je er mee varieert ongeacht of er nou vlees bij zit of niet maar ik kan me voorstellen dat voor iemand die nog niet zo ver in zijn herstel staat dat het best wel lastig is om bijna alleen maar vegetarische eetdagboekjes voorbij te zien komen?
Ik eet vlees. Niet perse elke dag, maar wel een liefhebber.