,,Jij leeft niet, jij wórdt geleefd." zei jij tegen mij. En ik weet dat het waar is, ik weet dat het klopt.. maar ik wil het niet zien en al helemaal niet horen, dus sluit ik mijn ogen en doe ik mijn handen voor mijn oren.'' anoniem

Dagenlang zat ik thuis, mijn sociale leven bestond allang niet meer en naar school gaan, daar had ik al helemaal geen zin in. Het liefst zat ik hele dagen op mijn kamer, met de gordijnen dicht, en hoeveel ik ook om muziek geef, zelfs daar had ik geen behoefte aan. Het enige wat ik wilde was stilte, stilte en rust.

Om de tijd door te komen lag ik met mijn laptop in bed en bracht ik de dagen door op een pro-Ana forum. Op zoek naar tips en trucs om zo snel mogelijk af te vallen, op zoek naar inspirerende foto's en teksten. Dagenlang kon ik vasten.. in 'de buitenwereld' was er toch niemand die het interesseerde waar ik mee bezig was.

Een tijdlang ben ik er heilig van overtuigd geweest dat het goed was wat ik deed, ik viel af en bij elke kilo die ik lichter werd, werden de meiden trotser. Ik had eindelijk het gevoel ergens voor gewaardeerd te worden.

Dat ik ook vreselijke eetbuien had wist niemand, zelfs de meiden op het forum durfde ik dit niet toe te vertrouwen. Ik schaamde me ontzettend... De eetbuien waren een geheim, ze waren van mij en daar mocht niemand iets van weten.. Ze vonden plaats op mijn slaapkamer als ik alleen was. Stiekem smokkelde ik enorme hoeveelheden eten naar binnen om deze binnen no-time naar binnen te werken en er net zo snel weer uit te werken. Binnen een uur was het weer 'klaar', had ik de boel opgeruimd, schoongemaakt, nam ik mezelf voor dat 'dit écht de laatste keer was' en ging ik weer verder met het leven waarin ik niets at.... tot de volgende eetbui..

Op school ging het bergafwaarts. Ik ging niet meer, en als ik wel ging was het enkel om af te tekenen dat ik was geweest en daarna weer naar huis te vertrekken. Uitgaan was er al helemaal niet meer bij want de laxeerpillen die ik slikte maakten dat ik hele nachten huilend van de pijn op het toilet doorbracht.

Toen ik vorig jaar de stop-pro-Ana hyves ontdekte waren mijn eerste gedachten woorden die ik hier maar beter niet kan uitspreken. Ik was boos, ontzettend boos.. Want iets wat voor mij als een veilige plek - waar ik mijn dagelijkse bezigheden kwijt kon- was geworden, werd plotseling onveilig gemaakt. Het werd in de media alsmaar bekender en ik was ontzettend bang ontdekt te worden.

Ik maakte, net als vele andere meiden van het forum, een nep-hyves aan en liet een boze krabbel achter op de actie-site waar mijn mening over de stop-pro-Ana actie duidelijk in stond weergegeven. Direct stroomde mijn inbox vol met privé-berichten. Niet alleen berichten van pro-Ana meiden die het met me eens waren, ook berichten van ouders, vol onbegrip en verdriet omdat zij hun eigen dochter dag in dag uit huilend boven een bord eten zagen zitten. Ook zat er een bericht bij van Scarlet, met als laatste woorden; 'Als er iets is wat ik voor je kan doen mag je me altijd mailen' Ik reageerde niet op de berichten maar het zat wel dagenlang in m'n hoofd en het liet me niet meer los.

Ik denk dat dit het begin is geweest van het besef waar mijn eetstoornis voor staat, en waarom ik zo bang ben om mijn eetstoornis los te laten. Ik besprak het met mijn therapeut en toen zij de woorden; 'Jij leeft niet, Jij wórdt geleefd' uitsprak wist ik het zeker;

Het is mijn eetstoornis die mijn hart laat kloppen. Het is mijn eetstoornis die me laat voelen. het is mijn eetstoornis die emoties toont. Om de honger te stillen, heeft de eetstoornis het stukje 'ik' wat ik in mijn jeugd heb ontwikkeld, opgegeten. Er zit nog een klein stukje maar ook dit stukje heeft mijn eetstoornis in haar macht.

Elke keer als ik het toilet doorspoel ben ik er van bewust dat ik mezelf steeds meer kwijt raak. Als dit niet stopt weet ik dat er een dag gaat komen dat ik in de spiegel kijk en mezelf kwijt ben. Dat het niet mijn ogen zijn die me aanstaren, dat het niet mijn lichaam is die ik dagelijks zie. Dat ik letterlijk een wandelend lijk, een wandelende eetstoornis zie lopen. Het is mijn grootste angst mezelf helemaal kwijt te zijn, maar de angst dat mijn hart zal stoppen met kloppen is groter.

Want wie zal mijn hart laten kloppen, wie zal mij helpen met overleven als ik mijn eetstoornis kwijt ben..

De pro-Ana sites heb ik al een tijdje helemaal achter me gelaten. Ik zie nu pas in dat het bezoeken van de sites me alleen maar meer m'n eetstoornis heeft ingetrokken. Ik begrijp niet dat ik ooit zo stom heb kunnen zijn om me er in mee te laten slepen maar het is gebeurd, en nu moet ik mezelf zo sterk houden om mezelf niet weer in de val te lokken.

Mijn account op het forum heb ik nog niet laten opheffen. Aan de ene kant wil ik het graag helemaal los kunnen laten, maar aan de andere kant is er ook die angst. Het laatste stukje controle over de pro-Ana site die ik los zou moeten laten.. ik weet dat het moet, maar voor nu laat ik het nog even zo omdat ik het (nog) niet durf..

Op dit moment zit ik in een zelfhulpgroep en probeer ik stukje bij beetje m'n eetstoornis los te laten. Ik vind het nog steeds doodeng maar het begin is er! Ik heb een eigen werkthema waar ik mee bezig ben, namelijk het thema: Openheid.

Ik had dit eerst anoniem willen opsturen, maar nu ik toch met 'Openheid' geven bezig ben heb ik besloten het toch maar níet anoniem te doen. Spannend, maar ik weet dat het stukje 'openheid' nodig is om mn eetstoornis op een dag helemaal achter me te kunnen laten...

foto1:flickr.com/photos/epsos/
foto2: flickr.com/photos/29393867@N07/