Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vandaag vervolgen we deze serie met de 20-jarige Jutta.
 
Jutta houdt van dieren, werkt op een boerderij en maakt producten voor in een winkel. In haar vrije tijd wandelt en schildert ze graag.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit? 

"Mijn lichaam veranderde door de puberteit en ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Ik ben toen begonnen met gezonder eten, kwam terecht bij adviezen om minder te eten, wat uiteindelijk uit de hand liep. Elke dag lag de focus op eten, gewicht en calorieën. Ik begon mezelf te isoleren. Eten op school lukte niet meer en thuis was er steeds meer spanning en discussie. De dingen die belangrijk voor mij waren, vielen één voor één weg. De mensen om me heen duwde ik weg en hulp weigerde ik. De eetstoornis werd langzaam steeds machtiger. Ik wist zelf wel dat er iets aan de hand was, maar niet precies wat. Uiteindelijk zag de huisarts dat er iets mis was en die vermoedde een eetstoornis." 

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Ik voelde me waardeloos en wilde er niet meer zijn. Door minder te eten, dempte ik mijn gevoelens. Ik heb veel meegemaakt en ik wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Toen ik twaalf jaar was had ik de diagnose autisme gekregen, maar ik wist niet wat dit voor mij betekende. Er werd steeds meer van mij verwacht en daardoor klapte ik dicht. Ik was helemaal vastgelopen en zag geen oplossing. De eetstoornis was een uitweg. Het bracht mij een gevoel van veiligheid en controle. Doordat mijn leven door de eetstoornis op pauze stond, kon ik de moeilijkheden vermijden. Ik kwam er pas veel later achter dat dit een erg destructieve manier is." 

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel? 

"Ik was zo uitgeput van de gedachten die door mijn hoofd spookten, dat ik me realiseerde dat ik dit niet meer wilde. Ik wilde niet de rest van mijn leven in de eetstoornisbubbel vastzitten. Ik wilde geen ongezond lichaam en alle klachten die daarbij kwamen. Ik wilde geen eetlijst en elke week moeten wegen. Ik wilde niet iedereen op afstand houden. Vanaf dat moment heb ik besloten om herstel een kans te geven en om mijn best te doen. Dit was het eerste moment dat de motivatie van mijzelf kwam en niet opgelegd werd door anderen. Ik mocht niet meer naar school en werd afgemeld voor de examens. Dit betekende dat ik het vierde jaar van vmbo-t over moest doen. Ik kreeg een tweede kans om mijn diploma te halen en dit wilde ik heel graag." 

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Mijn grootste uitdaging in herstel, en nu nog steeds wel, is het aangaan van dingen die ik moeilijk vind. Ik merk dat ik snel dingen vermijd terwijl het hierdoor juist erger wordt. Tegenwoordig heb ik hier inzicht in gekregen en ik kijk dan met begeleiding hoe ik iets kan aangaan. De verwachting dat ik na herstel weer zo zijn als vroeger vond ik ook erg lastig. Want dit is namelijk niet zo. Perfectionisme was ook een groot struikelblok voor mij. Zowel rondom het eten en getallen als bij het schilderen. Nu kan ik een perfectionistische gedachte herkennen en bij mezelf vragen of dit wel waarheid is. Social media hebben ook een grote rol gespeeld. Ik had een recovery account. Dit zorgde ervoor dat ik mezelf continu vergeleek en me ging afvragen of ik wel 'erg genoeg' was. Het heeft mij heel erg geholpen om mezelf los te koppelen van dit wereldje."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest? 

"De beste keuze voor mij is geweest om begeleid te gaan wonen. Ik heb dagbesteding bij een boerderij en dat gaat goed. Ik leg mezelf geen onhaalbaar hoge verwachtingen meer op. De begeleiding komt twee keer in de week en helpt me met praktische dingen en bij moeilijkheden."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Ik word er soms verdrietig van als ik eraan terugdenk. Maar door het herstelproces ben ik als persoon veel gegroeid. Ik heb veel dingen geleerd die ik anders waarschijnlijk niet geleerd had. Ik zie nu dat sommige dingen waardevoller zijn dan ik eerst dacht. Dat samen eten heel gezellig kan zijn. Dat zelf koken veel voldoening geeft. Dat eten weer een bijzaak is en niet mijn hele dag bepaalt." 

Wat heeft het herstel jou gebracht? 

"Door herstel een kans te geven, heb ik mijn leven weer stap voor stap opgebouwd. Ik heb weer plezier in schilderen en wandelen. Ik voel me weer verbonden met de mensen om me heen. Ik heb een fijne daginvulling en een fijne woonplek. Ik voel me weer blij en maak mooie dingen mee. Ik heb natuurlijk ook mindere momenten maar daar kan ik beter mee omgaan."

Wat is jouw belangrijkste levensles? 

"De uitdagingen aangaan is moeilijk, maar je krijgt er zoveel positieve dingen en momenten voor terug." 

"Geef niet op, maak jezelf geen uitzondering en geef herstel een echte kans. Een kans die je misschien telkens opnieuw moet geven, maar die het wel waard is. Zoek naar hulp die bij je past. Als iets niet werkt voel je dit aan, geef dit dan ook bij iemand aan. Pak alles stap voor stap aan. En het allerbelangrijkst: geloof in jezelf!"