Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven.

Vorige keer kon je het verhaal van Nienke lezen. Vandaag is Lisa aan het woord. Lisa is 21 jaar en studeert Social Work aan Hogeschool Inholland. In haar vrije tijd spreekt ze graag af met haar vriendinnen en ze houdt ervan om lekker ergens te gaan lunchen, te gaan shoppen en nieuwe steden te ontdekken.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit? 

"Mijn leven met een eetstoornis ging gepaard met heel veel strijd, beperkingen en regels. Ik was continu bezig met de weegschaal, het optellen van calorieën en het bedenken waar ik iets kon overslaan. Ik was heel erg in mezelf gekeerd, maar voelde tegelijkertijd de druk om een masker op te zetten, zodat niemand iets aan me zou merken. Dit ‘toneelspelen’ maakte het allemaal nog extra zwaar. Thuis was er vaak ruzie, aan tafel tijdens het eten, maar ook daarbuiten. Niet iedereen begreep de ernst van mijn situatie, wat mij heel eenzaam deed voelen. Ik bracht dan ook veel tijd door op mijn slaapkamer, zodat ik met niemand hoefde te dealen."  

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Gedurende mijn herstelproces ben ik steeds beter gaan begrijpen wat er achter mijn eetstoornis zat. Ik ben opgegroeid in een groot gezin met vier kinderen, waar de aandacht van mijn ouders dus altijd verdeeld moest worden. Mijn ouders zijn bovendien heel praktisch in hun denken en doen, terwijl ik een heel gevoelig persoon ben. Als ik verdrietig was of als ik een probleem had, werd er veel eerder een oplossing aangereikt, dan dat ik een knuffel of een paar bemoedigende woorden kreeg. Inmiddels weet ik dat ik, als gevoelig meisje, die knuffels en die liefdevolle woorden heb gemist.  
 
Verder was ik als jong meisje al vrij onzeker en perfectionistisch, wat helaas gedurende mijn middelbare schooltijd steeds erger werd. Ik ging naar het tweetalig vwo, net als mijn zus. Mijn zus deed het heel goed op school, en besteedde ook heel erg veel tijd aan het leren en het huiswerk. Omdat ik dit al twee jaar lang van haar gewend was, dacht ik dat dit de normale manier was. Sterker nog; ik dacht dat ikzelf ook zoveel tijd moest besteden aan school, om het te halen. Dus deed ik dat ook, jarenlang. Maar naarmate de stof moeilijker en meer werd, voelde ik steeds meer druk, raakte ik steeds faalangstiger en gestrester. Het voelde alsof ik de controle verloor.  
 
In dezelfde tijd raakte ik ook nog geblesseerd en mocht ik voor lange tijd niet meer sporten. Ik deed echter al jarenlang fanatiek en met veel plezier aan atletiek, mijn grootste hobby. Opeens voelde het alsof ik alles kwijtraakte, alsof ik nergens meer controle over had. Dat is het moment geweest waarop de eetstoornis er langzaam maar zeker in is geslopen. Ik zocht naar een manier om weer het gevoel van controle te ervaren, en vond dat in het eten."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel? 

"Dit moment kwam pas na vele behandelingen. Ik was twee opnames, een deeltijdbehandeling en een lange crisisperiode wegens een depressie verder, toen ik op het punt kwam dat ik echt wilde herstellen. Waar ik destijds tegenaan liep, was dat het met mijn stemming stukken beter ging en ik graag weer wilde genieten van het leven en leuke dingen wilde ondernemen, maar dat mijn lichaam dit niet toeliet. Ik bleef namelijk heel veilig net iets onder mijn streefgewicht en hield koppig vast aan veilige producten. Hierdoor gaf ik mijn lichaam niet dat wat het nodig had, met als gevolg dat ik dagelijks verschrikkelijk moe was, pijnlijke spieren had en dus heel weinig aankon. Dit ging mij op een gegeven moment zo ontzettend tegenstaan: ik wilde leven, maar mijn lichaam hield me tegen.

Tijdens een aantal heel goede gesprekken met behandelaren, leerde ik dat zolang ik vasthield aan mijn minimale voedselinname en mijn streefgewicht bleef zien als een maximaal aanvaardbaar gewicht, er niets zou veranderen. Dan zou ik net zo dodelijk moe blijven en niet kunnen doen wat ik zo graag wilde. Dat is eigenlijk het moment geweest waarop ik besloot: en nu is het klaar, nu ga ik echt herstellen. Om weer te kunnen leven. Vanaf dat moment heb ik het idee van ‘ik mag niet over mijn streef heen’ losgelaten, ben ik veel gevarieerder en ook meer gaan eten, en ben ik de adviezen van mijn behandelaren echt gaan opvolgen. En wat ik wilde, gebeurde, want ik kreeg heel langzaamaan steeds wat meer energie terug. Dit was voor mij zoveel waard, dat het mij lukte om door te zetten en mezelf op moeilijke momenten steeds weer moed in te spreken."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Durven vertrouwen op de mensen om me heen, bijvoorbeeld op mijn behandelaren. Ik heb heel lang vastgehouden aan mijn eigen (niet-kloppende) overtuigingen. Ik kon mij bijvoorbeeld niet voorstellen dat mijn lichaam zoals ik dat zag in de spiegel, niet werkelijk was hoe mijn lichaam eruitzag. Het uit angst vasthouden aan mijn eigen overtuigingen was een grote blokkade in mijn herstelproces. Naarmate ikzelf meer en meer motivatie kreeg om te herstellen, is het mij gelukkig gelukt om langzaamaan meer te vertrouwen op de mensen om mij heen."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest? 

"Het meest positief kijk ik terug op de deeltijdbehandeling voor eetstoornissen. Wat ik zo goed vind aan deze behandeling is dat je ook voldoende tijd hebt om in je thuisomgeving te oefenen met dat wat je hebt geleerd. Dit is namelijk volgens mij heel erg belangrijk voor het herstel. Niet alleen omdat je het uiteindelijk weer thuis moet kunnen, maar ook omdat het soms juist veel meer helpend is om een uitdaging aan te gaan met ‘gezonde’ contacten in een gezonde, ontspannen omgeving, dan met lotgenoten aan een tafel met een grote donderwolk van spanning erboven. Het heeft mij heel erg geholpen om ook die niet-eetstoornisgerelateerde contacten te onderhouden en te betrekken bij mijn herstel.  
 
Verder heb ik ook mezelf heel erg geholpen door een dagboek bij te houden over mijn herstelproces. Ik vond dit schrijven heel verhelderend, relativerend en overzichtelijk werken. Tijdens het schrijven had ik tijd om na te denken over waardoor iets was gegaan zoals het was gegaan. Waardoor was ik bijvoorbeeld weer teruggevallen? Zo ging ik patronen herkennen, waar ik vervolgens mijn gedrag weer op kon aanpassen. Uiteindelijk is dit dagboek zelfs de basis geworden van mijn eerste boek, De reis naar mijn leven."  

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Inmiddels ben ik al weer een tijdje eetstoornisvrij en is het een heel bizar idee dat eten zo’n verschrikkelijk grote rol speelde in mijn leven. Dat is eigenlijk nog heel moeilijk voor te stellen. Maar ondanks dat de jaren waarin ik aan mijn eetstoornis leed simpelweg een hel waren, heeft het mij wel gemaakt tot wie ik nu ben. Ik zou niet dezelfde zijn zonder alles waar ik doorheen ben gegaan, en daarom kijk ik er niet alleen maar negatief op terug."

Wat heeft het herstel jou gebracht? 

"Ik vind het verdrietig dat ik door mijn problemen zoveel dingen heb moeten missen. Echter heb ik juist ook door mijn eetstoornis(herstel) een heel bijzondere reis afgelegd naar het vinden van mijzelf. Naar de persoon die ik echt ben. Ik heb heel veel zelfkennis opgedaan en door alle tegenslagen weet ik inmiddels ook dat ik heel sterk ben.  
 
Voordat ik ziek werd, paste ik me heel snel aan aan de verwachtingen van anderen. Ook zei ik niet snel ‘nee’ en ging ik, mede daardoor, continu over mijn grenzen heen. Tijdens mijn herstel heb ik geleerd dat ik uiteindelijk degene was die aan het stuur van mijn proces stond, en dat ik, wilde ik herstellen, moest doen wat daarvoor nodig was. Daar hoorde onder andere ook bij dat ik voor mezelf moest gaan zorgen en mijn grenzen moest bewaken. Ik heb geleerd dat ik zelf invloed heb op hoe het met mij gaat, en die kennis pas ik nog steeds elke dag toe.  
 
Verder heb ik heel veel ruimte in mijn hoofd teruggekregen, kan ik mij weer concentreren, en heb ik weer de vrijheid om te doen wat ik wil." 

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Zet jezelf op nummer 1 in plaats van continu rekening te houden met anderen. Houd rekening met jouw eigen behoeften en jouw eigen grenzen. Door steeds over je grenzen heen te gaan, zul je steeds weer naar beneden donderen. De kunst is om steeds langere periodes stabiel te zijn. Continu bewuste keuzes maken is hiervoor heel belangrijk. Keuzes waarin jij jezelf voorop stelt. Dat is niet egoïstisch, maar zorgen dat je komt waar je wilt zijn. Je bent bezig met iets enorm ingewikkelds en zwaars. Je mág daar al je focus op leggen, de rest komt later wel weer! Zorg dat je jezelf geeft wat je nodig hebt en wat je verdient, dan weet ik zeker dat jij er komt!"

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.