Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. De vorige keer kon je het verhaal van Carmen lezen. Vandaag vervolgen we deze serie met Doris.

Een sportieve, altijd actieve en ondernemende jongvolwassene, zo omschrijft Do zichzelf.
In het dagelijks leven werkt ze als woonconsulent, waarbij ze op dagelijkse basis in gesprek gaat met huurders om zo overlast en bijzonderheden te bespreken. Daarnaast is ze getrouwd en hebben ze een eigen huis, poezen en een rijk en gezellig sociaal leven. Elk weekend is er wel een feestje of etentje.

"Mensen omschrijven mij als ondernemend en extravert. Daarbij is hardlopen wel mijn passie geworden na mijn eetstoornisverleden."

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn eetstoornis heeft eigenlijk lang de ruimte gekregen. Als kind was ik een ondernemend en assertief persoon. Na de scheiding van mijn ouders is heel die ondernemende kant verdwenen. Men dacht dat dat door de scheiding en onrust kwam, in werkelijkheid begon daar de onzekerheid, ik werd een teruggetrokken en onzeker kind. Tijdens het begin van de middelbare school heeft mijn eetstoornis de overhand gekregen. Dit ging met ups en downs qua aanwezigheid, maar nooit met ups van zelfvertrouwen."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"De onrust thuis en onzekerheid met onstabiele hechting, gecombineerd met een ADHD-persoonlijkheid, heeft geleid tot een heftige onzekerheid. Het gevoel van anders zijn en dat wijten aan gewicht en uiterlijk. Ik miste door mijn ADHD en hoge intelligentie de aansluiting op de basisschool. Daardoor voelde ik mij anders en heb ik mijn controle en invloed gezocht in voeding en gewicht.

Deze schijncontrole is af en aan aanwezig geweest vanaf mijn 14e, op mijn 18e was mijn gewicht dermate laag dat ik de diagnose anorexia nervosa kreeg. Die diagnose daar heb je helemaal niks aan, de hulpverlening kwam erg langzaam op gang."

Wanneer of waarom besloot je; nú is het tijd voor herstel?

"Ik had last van hartkloppingen, kon niet meer sporten en dat deed ik graag, daarbij zag ik mijn kinderwens voor mijn ogen voorbijgaan. Ik had letterlijk een stem in mijn hoofd die mij alles verbood. En steeds lelijke dingen zei. De hulpverlening had nog maanden wachttijd toen ik openstond voor hulpverlening. Toen ben ik zelf gestart met terugvechten."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Doordat de hulpverlening niet snel op gang kwam was de grootste hobbel mezelf bevechten.
Ik ben gaan tegenwerken, alles wat mijn hoofd zei ben ik tegen gaan werken. Niet negeren, maar dubbel terug doen. Als mijn hoofd zei dag ik geen koekje mocht dan nam ik er twee. Als ik moest bewegen dan deed ik dat expres niet en zo ben ik keer op keer blijven tegenwerken. Dit was intensief, ik vroeg hierbij ook hulp aan mijn partner. Als het even niet lukte dan gaf ik het aan of vroeg daar hulp bij. Zo is die stem uiteindelijk weggaan."

Wat is voor jou de beste hulpverlening geweest?

"Kwetsbaar opstellen naar mijn omgeving, niet doelmatig werken, maar per succes denken. Eén dag of een keer niet naar die stem luisteren is al een overwinning.

Ook hielp het mij enorm om afstand te nemen van alle negatieve gedachten. Gedachtenpatronen doorbreken, maar ook wat afstand van mensen met ook een eetstoornis, zodat ik kon focussen op mezelf, heeft enorm geholpen. Ik bleef graag in de ziekte hangen en meelijwekkende cirkeltjes bewandelen.
Andere mensen erger vinden, of me mee laten slepen in de heftige strijd van een ander."

Wat heeft herstel jou gebracht?

"Een energiek persoon, de fijne partner, de brutale puber, de gezellige vriendin en daarbij ook eens de sub-top-hardloopster. Al die mensen ben ik nu, in één. Ik geniet elke dag weer van wat mijn lichaam kan, hoe ik functioneer en hoe sterk mijn lichaam is, ondanks al die jaren roofbouw."

Wat is jouw belangrijkste levensles/wat zou je lezers van Proud mee willen geven?

"Jij bent in de lead, het is jouw leven en als je het zelf wilt, als je het zelf écht wilt dan is herstel binnen handbereik.

Het is een pittige strijd, maar niemand kan dat beter dan jij.

Ik heb nog weleens een terugval gehad. Tijdens die terugval, op zoek naar controle (tijdens een wereldreis) had ik na een aantal dagen het besef: wil ik terugzakken, wil ik zo leven, heb ik hier nou zo voor gestreden? Ook toen open kaart gespeeld. Het boek 'De kracht van kwetsbaarheid' heeft mij ook erg geholpen met sterk kwetsbaar zijn en het niet als verlies zien, maar als winst."