Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven.

Vorige keer kon je het verhaal van Nancy lezen. Vandaag is Anita aan het woord. Anita is net 22 jaar geworden en start momenteel met de opleiding Ervaringsdeskundige aan de Hogeschool in Amsterdam. Ze houdt zich bezig met schrijven en fotografie en ze probeert hier en daar wat mensen te inspireren met haar blog en Instagram.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn eerste negatieve gedachten over eten verschenen toen ik nog op de basisschool zat. Ik was toen elf jaar oud. Mijn negatieve zelfbeeld speelde al op jonge leeftijd een grote rol. Ik werd gepest, wat er niet positief aan bijdroeg. Het begon zoals we allemaal wel kennen; onschuldig. Ik sloeg bepaalde dingen af en werd me wat bewuster van eten. Ik ging maaltijden overslaan en overmatig sporten. Na verloop van tijd verzon ik ook allerlei smoesjes om onder eten uit te komen. Ik bedacht allemaal regels voor mezelf, deze schreef ik op. Ik had hele dagboeken en allerlei schriften met lijstjes. De obsessie die ik voor eten had gecreëerd, groeide uit naar een eetstoornis. Het leven met mijn eetstoornis was een eenzame wereld. Ik vermeed eetgelegenheden en als ik er wel was, voelde het niet alsof ik er echt bij was. Ik had daarnaast een depressie en leefde in mijn eigen bubbel. Ik had muren om mezelf heen gebouwd. Mijn gedachten waren eigenlijk overgenomen door eetstoornisgedachten, waardoor ik een hyperfocus had op alles wat met eten te maken had. Ik leefde in een roes, waardoor alles vaak langs mij ging."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Los van feit dat ik erg onzeker en ontevreden was over mezelf en dat beeld obsessief probeerde te veranderen, waren er ook nog andere factoren die meespeelden in mijn eetgedrag. Er veranderde veel om mij heen. Ik verhuisde vaak, er waren soms wat onveilige situaties en ik voelde mij nergens thuis. Ik wilde juist grip op mijn leven terugpakken en ging telkens weer opzoek naar controle en veiligheid in mijn leven. Emoties voelden vaak als te veel en ik was heel destructief in mijn gedrag. Mijn eten speelde hier een grote rol in. Ik was continu aan het verdoven."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Ik viel iedere keer weer terug in oude patronen van afvallen of het hebben van eetbuien. Mijn keuze voor herstel kwam toen ik zeventien was. Ik studeerde op het moment voor verpleegkundige en niets verliep zoals het zou moeten. Ik voelde me heel somber en was nog steeds bezig met eten. Ik kon mijn plek niet vinden. Ik maakte weer plannen in mijn hoofd om af te vallen. Alle regels kwamen boven water. Leugens over hoeveel en wat ik had gegeten. Ik vermeed sociale gelegenheden als ik wist dat er gegeten zou worden. Mijn gedachten over eten namen alleen maar toe. Ik was heel dwangmatig bezig met zowel eten als sporten.

Ik dacht dat dit mijn leven zou zijn en dat ik hier nooit meer uit zou komen. Ik wist wel dat er iets moest veranderen, maar ik wist niet hoe ik dat moest doen. Toen ik vastliep met stage besloot ik te stoppen met mijn opleiding en weer in behandeling te gaan voor mijn eetstoornis.

Er is altijd een bepaalde opmerking blijven hangen en dat was van iemand die mij vertelde dat ik niet volledig van mijn eetstoornis kon genezen. 'Je hebt het inmiddels al zoveel jaar.' Ik ben van nature heel eigenwijs en heb altijd het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen. En deze opmerking, hoe gek het ook klinkt, werd mijn grootste motivatie. Ik dacht: ik laat je wel zien dat ik er vanaf kan komen. Vanaf dat moment, dat ik echt die motivatie voelde, ging ik meer stappen maken."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Als ik terugkijk waren er verschillende grote uitdagingen. Controle krijgen en willen behouden was iets dat ik graag wilde. Het is iets waar ik mezelf nog steeds wel eens op betrap. Dit op eetgebied loslaten vond ik heel lastig. Durven geloven dat ik de 'controle' over eten niet nodig had. Ik heb lang geloofd dat het mij iets gaf, terwijl ik alleen maar controle verloor. Ook was het accepteren van mijn lichaamsbeeld een grote uitdaging, iets wat ik blijf zien als proces dat altijd doorloopt."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Ik heb niet specifiek een eetstoornisbehandeling gehad die voor mij het beste is geweest. Ik had naast mijn eetstoornis ook andere problematiek, die eigenlijk in samenhang met een eetstoornisbehandeling had moeten gaan. Ik had confrontatie nodig, want ik was enorm eigenwijs en deed zoveel vaak nog op een te veilige en eigen manier. Wel heb ik bij mijn behandeling bij PsyQ wel een gezond eetpatroon kunnen opbouwen en heb ik veel gehad aan de PMT die ze daar aanboden. Ik denk dat de inzichten die ik daar op deed mij verder hebben gebracht in mijn uiteindelijke herstel."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Laatst was ik bezig om mijn herstelverhaal te schrijven voor mijn stage. Ik werd ermee geconfronteerd dat ik merendeels in een roes leefde. Er zitten lege plekken in mijn geheugen als ik terugdenk aan bepaalde gebeurtenissen. Ook zag ik hoe eenzaam die periode geweest is. Maar hoe zwaar en ingewikkeld het ook was, ik heb ook veel mogen leren over deze tijd. Ik zie therapie vaak als een ontdekkingsreis die je soms terugleidt naar jezelf. Mijn eetstoornis was een reactie op alles wat ik wilde controleren in mijn leven."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Mijn herstel gaf mij een groot stuk van mijn vrijheid terug. Ik kreeg ruimte in mijn hoofd, dat normaal gesproken vol zat met eetgestoorde gedachten. Ik nam weer deel aan sociale gelegenheden en leerde opnieuw de gezelligheid van eten. Ik kan gewoon naar de supermarkt gaan en mij niet meer bezighouden met wat andere mensen van mij vinden als ik eten koop. Het niet meer checken van eten en door de winkel heen dwalen voor een uur. De momenten dat ik in een van mijn favorieten restaurantjes zit en mij bedenk dat ik hersteld ben, dat is zo ontzettend fijn.

Ik dacht dus altijd dat ik veel zou verliezen met herstel, maar heb juist voor een deel mijn leven weer teruggekregen. Ik hoop dat ik van deze ervaring in mijn leven een kracht kan maken, waardoor ik anderen kan ondersteunen in hun weg naar herstel. Ik heb inzichten opgedaan over mijzelf en veel geleerd."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Ik zou iedereen die op dit moment worstelt met eten zoveel willen meegeven en voor behoeden. Ik dacht altijd dat ik 'perfect in control' was. Maar gaandeweg had ik geen controle meer; alles was al bepaald. Laat je nooit wijsmaken, ook niet door jezelf, dat je niet kan herstellen. Als je de kracht hebt om het te stoppen in een negatieve manier van coping, heb je ook alle kracht om er iets positiefs van te maken. Mijn grootste les die ik leerde was dat mijn manier van omgaan met situaties en gevoelens slechts een verschuiving was van het probleem. Het veranderde niet.

Weet ook dat jouw gewicht en hoe je eruitziet nooit zegt wat voor mooi persoon er binnenin jou verscholen zit. Ook al zie je het nu nog niet, herstel brengt mooie dingen."

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.