Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven.

Vorige week kon je het verhaal van Suzanne lezen. Vandaag is Nancy aan het woord. Nancy is 23 jaar en werkt momenteel bijna 5 jaar in de sportwereld. Ze is begonnen als fitnesstrainer en heeft zich verder ontwikkeld naar personal trainer en coach. Vorig jaar heeft ze een 200 uurs yoga docenten opleiding gedaan in Thailand. Naast haar werk is ze ontzettend reislustig en gaat ze regelmatig voor een langere tijd op reis om nieuwe plekken en avontuur te ontdekken, de cultuur te proeven en nieuwe mensen te mogen ontmoeten.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Het is begonnen in de zomer van 2010. Precies 10 jaar geleden… Ik was 13 jaar oud en een onzekere tiener. Na een ruzie met mijn beste vriendin - die ervoor zorgde dat we uit elkaar vielen - stond ik voor mijn gevoel helemaal alleen op de wereld. Het afvallen ging onwijs snel en ik zat helemaal in mijn eigen wereld. Mijn sociale contacten werden steeds minder en ook op school had ik niet zoveel behoefte aan leeftijdsgenoten. Na een tijdje ging het erg slecht met me en dus zat ik meer thuis dan op school. Mijn ouders kwamen er best snel achter dat het niet goed met me ging, maar het lukte ze niet om het onder controle te krijgen. De wil van de eetstoornis was te sterk, wat ervoor heeft gezorgd dat het hele proces met veel ups en downs is gegaan.

De eerste twee jaar heb ik geen hulp gehad, ook omdat de klinieken vol zaten. Het was aan mezelf om te gaan eten en dit lukte aardig, maar de strijd in mijn hoofd werd alleen maar erger. In 2013 kwam ik bij het programma 'Tot op het bot' terecht, waardoor ik eindelijk hulp kreeg. Met stapjes ging ik vooruit, maar mijn eetstoornis was een grote tweestrijd in mijn hoofd. Dag in dag uit. Nu vergelijk ik het met een bergetappe. Het was mijn zwaarste rit ooit, met pieken en dalen."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Tijdens mijn therapie kwam ik erachter dat het veel verder terug in de tijd ging dan verwacht. Al vroeg voelde ik me anders dan mijn klasgenootjes. Ik ben dyslectisch, moest blijven zitten in groep 3, in groep 4 moest ik naar het speciaal onderwijs, verloor mijn opa toen ik 6 jaar oud was en iedere keer snapte ik niks van de situatie. Die onzekerheden bleven doorgaan en ik was op zoek naar stabiliteit, controle en iets waar ik wél goed in was. Altijd ben ik op zoek geweest naar wie ik nou eigenlijk was, wat zich uitte in het feit dat ik me bij iedereen ging aanpassen. Mijn eigen mening durfde ik niet meer te geven en toen mijn pubertijd vroeg begon, besefte ik dat alles veel te snel ging. De eetstoornis was mijn uitvlucht om het volwassen worden zo lang mogelijk uit te stellen. Nooit heb ik geweten dat ik hooggevoelig ben. Ik voelde me gewoon anders dan anderen. Sinds het moment dat ik mijn hoog gevoeligheid omarm, lukt het me om die 'krachten' positief in te zetten."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Toen ik in mijn dieptepunt zat, moest ik van de dokter bloed laten prikken om te kijken of mijn organen nog wel functioneerden. Tijdens het bloedprikken ging het mis. Mijn lichaam stopte met bloed geven en ik viel flauw. Mijn hartslag ging onwijs langzaam en toen ik op een gegeven moment weer bijkwam was ik zó geschrokken dat ik me realiseerde dat het inderdaad echt niet goed met me ging. Hierdoor dachten mijn ouders dat ik het licht had gezien en door middel van een eetlijst is het proces naar herstel begonnen.

Ondanks dat ik weer at en wist dat ik wilde herstellen, kwam het moment 'nu is het tijd voor herstel' iedere keer met vlagen. Toen ik in 2013 terugkwam van een maand vrijwilligerswerk in Ghana werd alles pas een stuk stabieler en begonnen mijn eigen gevoelens de overhand te nemen. Die reis heeft mijn ogen echt geopend en vanaf dat moment is ook mijn mentale herstel met stappen omhoog gegaan."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Mijn dromen waren tegelijkertijd ook mijn grootste uitdagingen. Al jaren droomde ik ervan om mensen te helpen, de wereld te zien en dit te combineren. Vrijwilligerswerk doen in Ghana, alleen op reis gaan, maar ook kleine dingen als 'gewoon' weer sociale contacten opbouwen waren mijn uitdagingen. Ook ben ik altijd erg sportief geweest, maar door mijn bewegingsdrang was het helemaal niet verstandig om op dat moment in de sport te gaan werken. Voor mij is de uitspraak 'het moet eerst goed met jezelf gaan voordat je anderen kan helpen' altijd erg belangrijk geweest. Een uitdaging is voor mij niet snel te gek en ondanks dat ik het super eng vind, stap ik iedere keer weer buiten mijn comfortzone. Ondanks dat ik het helemaal niks vond om de controle los te laten, daagde ik mezelf uit. Avontuur had ik nodig en zo blijven er uitdagingen bestaan."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Tijdens mijn eetstoornis heb ik niet veel professionele hulp gehad. Door het programma 'Tot op het bot' kwam ik terecht bij Human Concern. Hier kreeg ik ambulante hulp en had ik wekelijks een gesprek met een ervaringsdeskundige therapeut. Dit was voor mij de juiste hulp en het voelde zo goed om gehoord en gesnapt te worden. Via het Leontienhuis - waar ik nu ervaringsdeskundige vrijwilligster ben - heb ik ook nog even in een nazorg groepje gezeten. De nazorg groep bestaat nu niet meer, maar de hulp die we aanbieden door middel van onder andere mentorschap vind ik een fantastische aanvulling voor mensen die daarnaast professionele hulp krijgen."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Het was een onwijs mooie levensles. Dit klink misschien een beetje gek en natuurlijk kan ik soms erg verdrietig worden wanneer ik terugdenk aan mijn eetstoornisperiode, maar het heeft me gemaakt wie ik nu ben. Nu heb ik mijn eigen persoonlijk blog waar ik onder andere dagboekverhalen deel over mijn eetstoornisperiode. Ik ben onwijs eerlijk over mijn gedag, daden en gedachten in die tijd. Doordat ik al mijn dagboekverhalen aan het herschrijven ben voor mijn blog merk ik dat ik dingen beter kan afsluiten. Het zijn gevoelens die ik nooit meer wil voelen en dit motiveert en inspireert mij om door te pakken."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Als tiener had ik zoveel vragen en ik snapte zoveel dingen niet. Het geweld in de wereld, de eenzaamheid, mensen die elkaar in hokjes stoppen, vooroordelen… Ik kon het allemaal niet plaatsten en ik was niet klaar voor al deze 'volwassen' zaken. Mijn eetstoornis heeft me geleerd dat je gewoon jezelf mag zijn. Al jaren wist ik dat ik mijn spirituele kant erg interessant vind, maar door schaamte en onbegrip uit de westerse cultuur stopte ik het altijd weg en probeerde dingen te doen die mensen van mij verwachtten. Tijdens mijn yoga docenten opleiding vorig jaar zag ik het licht en besefte me dat dit de levensstijl is die bij mij past. Yoga, voor de groep staan om mijn passie te delen, reizen... En ik mag de eeuwige student zijn die nooit uitgeleerd is."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Ga je hart achterna in plaats van je hoofd. Wees als Pippi Langkous: 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!' Stel doelen voor jezelf die jou levensenergie gaan geven en wanneer het niet lukt, probeer het opnieuw. Stel jezelf de vraag: doe ik de dingen die ik doe omdat ik denk dat ze goed voor me zijn, of omdat ik vóél dat ze goed voor me zijn? Dit heeft mij altijd onwijs geholpen en zo kwam ik er achter dat een heleboel dingen in het leven niet bij mij passen. Dit heb ik geaccepteerd en nu focus ik me op de dingen die wel bij mij passen. Geniet van het proces en focus je niet teveel op het einddoel."

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.