Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... 

Vorige keer kon je het verhaal van Len lezen. Vandaag laten we de 24-jarige Soukaina aan het woord. Ze komt uit een groot gezin met zeven kinderen. Haar ouders zijn van Marokkaanse komaf en ze is in Nederland geboren en getogen. Ze had een fijne jeugd, was altijd buiten op het voetbalveld te vinden. Voetballen is nog steeds haar passie - "Ik kan wel met trots zeggen dat ik hier ondanks alles wel tot het uiterste ben gegaan en de Nationale voetbalcompetitie bereikt heb en een aantal keer kampioen gespeeld!" - en tot de dag van vandaag speelt ze dit nog steeds. Maar haar grootste passie ligt toch echt bij het helpen van anderen. De opleiding verpleegkunde heeft ze inmiddels afgerond en ze is werkzaam in de psychiatrie op een forensische afdeling. Daarnaast studeert ze nog psychologie en werkt ze in een fitnesscentrum.

Als je het bovenstaande leest, lijkt het alsof je leven vrij soepel is verlopen...

"Helaas is dit niet zo gegaan. Want het leven werkt niet zo. Er gebeuren nu eenmaal dingen en er komen situaties op ons af die we niet in de hand hebben. Zo begon ik na een lange strijd tegen mijn eetstoornis met een strijd tegen mijn eigen lichaam. Van het ene ziekenhuis naar het ander ziekenhuis. De ene opname na de ander… 'Sorry Soukaina, je hebt een darmprobleem. We kunnen het symptomatisch behandelen met medicatie om het leefbaar te maken en in het ergste geval zouden we moeten opereren', zei de specialist tegen mij. Het ergste is mij dus overkomen aangezien de klachten bleven toenemen. Na mijn opleiding was de operatie ingepland. Een colectomie, de volledige dikke darm wordt dan verwijderd. Helaas niet zonder risico’s, maar ik had het ervoor over; mijn levenskwaliteit werd zwaar beïnvloed door mijn darmproblemen. Eerst moest ik eerst drie maanden met een stoma door het leven om te kijken of het verbetering zou geven. Gelukkig voelde ik verbetering. Vroeger dacht ik altijd dat ik God me strafte met tegenslagen, nu kijk ik er anders naar. Iedere tegenslag is een kans om je levensstijl te veranderen en om dankbaar te zijn voor wat je wel in handen hebt. Mijn geloof in God biedt ook heel veel rust en vertrouwen in de dingen die gebeuren. Het is zeg maar een soort houvast in slechte tijden, maar ook in goede tijden. Ik heb geleerd dankbaar te zijn, ook over zaken die vaak vanzelfsprekend zijn zoals een goed functionerend lichaam en geest."

Hoe is jouw eetstoornis ontstaan?

"Na mijn eerste jaar op de middelbare school gingen we verhuizen, ik was toen 14. Dat was lastig. Het was namelijk ook niet de eerste verhuizing. Toen ik in groep 3 zat, zijn we ook al verhuisd. Weer moest ik mijn vrienden achterlaten en een nieuwe start maken terwijl ik net gewend was aan de middelbare school. Destijds - ruim tien jaar geleden - had je nog geen WhatsApp en Facebook was nog niet zo groot dus contact houden met mijn vriendinnen was moeilijk. Ik moest ook nog eens naar een Belgische school. Wij gingen vlak bij de grens wonen en mijn ouders vonden het Vlaamse schoolsysteem beter. Het gaat er daar allemaal wat gedisciplineerder en strakker aan toe. De overgang was een harde klap voor mij en ik voelde me niet thuis. Tegelijkertijd veranderde mijn lichaam en dat maakte mij onzeker. Die zomer gebeurde ook iets ergs. Ik werd seksueel misbruikt door een kennis. Ik wil er niet te diep op ingaan, maar dat samen met de verhuizingen, die andere school, de puberteit, mijn veranderde lichaam en het misbruik vormden een soort cocktail die mijn hoofd instabiel maakte."

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Vaak was het donker en eenzaam, maar ik ervaarde ook momenten van 'geluk'. Wanneer ik was afgevallen en het gevoel van controle had. Ik leefde een dubbelleven. Ik moest zoveel liegen en dat maakte me van binnen kapot. Controle, controle en nog meer controle; daar draaide mijn leven om. Niet eten, afvallen, sporten, niks voelen, mezelf verdoven. Langzaamaan vervaagde de Soukaina die iedereen kende. Ik herkende mezelf ook niet meer. Wie ben ik? Waarom ben ik er? Wat is het leven waard?"

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Na mijn laatste opname… Ondanks een moeizame opname mocht ik toch (tijdens mijn behandeling) een week naar huis om de bruiloft van mijn zus bij te wonen. Toen ik terugkwam, was mijn gewicht gedaald en daardoor werd mijn behandeling gestopt. Dit was achteraf gezien een zegen, want door die beslissing koos ik voor herstel. Ik dacht het kan twee kanten opgaan. Doorgaan met hoe ik bezig ben, of vechten voor een betere toekomst. Het eerste kende ik al jaren en het bracht me niet verder dan opnames dus let’s fight, dacht ik."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Op mezelf gaan wonen was een grote uitdaging, maar ook mijn redding. Ik ging werken en studeren. Ondertussen boekte ik wat reizen tussendoor, want dat werkt voor mij als een soort medicijn. Ik kon zo even een pauze nemen van de dagdagelijkse stress en ellende."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Ik heb vroeger heel wat moeilijkheden gehad wat betreft hulpverlening. Dit kwam voornamelijk door mijn wantrouwen. Maar ik heb gelukkig heel wat hulpverleners gehad die me allemaal stuk voor stuk wat hebben meegegeven. Ze hebben mijn vertrouwen gewonnen. Directheid en eerlijkheid werkte bij mij. Vaak zijn hulpverleners wat voorzichtig, maar deze hardere aanpak schudde me wakker. Uiteindelijk heb ik ook veel gehad aan een psycholoog die mij jarenlang heeft opgevolgd. Ze heeft me geleerd om te praten over mijn emoties. Ik denk dat er geen 'beste' of 'ideale' hulpverlening bestaat. Iedere hulpverlener heeft een aandeel in mijn proces gehad. Die combinatie heeft het verschil gemaakt. Maar voor mij heeft vooral individuele therapie geholpen. Iedereen is anders en voor iedereen werkt wat anders. Voor mij was het deze combinatie."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Het had echt verkeerd kunnen aflopen. Ik heb geluk gehad dat ik op tijd mijn knop kon omdraaien. Vele mensen konden dit helaas niet. Mijn eetstoornis heeft veel kapotgemaakt, maar achteraf heeft het me ook heel veel bijgebracht. Nare dingen blijven gebeuren, dat heb je niet in de hand. Wel hoe je er in je hoofd mee omgaat. Ik sta steviger in mijn schoenen en door wat ik heb meegemaakt, ga ik anders om met mensen. Van mijn 'zwakte' probeer ik een kracht te maken. Wat ik zelf moeilijk vond, daar ga ik anderen mee helpen. De dingen die gebeurd zijn en die ik heb meegemaakt hebben gemaakt dat ik nu sta waar ik nu sta."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Wat me heeft geholpen is dat ik uiteindelijk een psycholoog vond die mij leerde praten over emoties. Dankzij haar kwam ik achter dat ik PTSS had, iets wat ik jaren lang onderdrukt had. Dat was heel essentieel. Je kunt iemand wel leren om te eten, om een betere band met voedsel te krijgen, maar het mentale hoort er ook bij. Anorexia is een psychische ziekte. Bij mij was de kern van het probleem dat ik zo gesloten was. Als iemand te dichtbij kwam, kreeg ik het benauwd. Ik praatte nooit echt over mijn gevoelens.  Ik leerde om mensen te vertrouwen en opener te zijn, zo kon ik de eetstoornis definitief tackelen. Ik besloot te vechten om mijn leven terug te krijgen.

Daarnaast heeft het verlies van een goede vriendin van me mij ook gemotiveerd. Ze verloor de strijd tegen anorexia. Voor haar was hulp te laat gekomen. 'Doe iets met je verhaal', motiveerde ze mij een maand voor haar dood nog. 'Soukaina, jij kan mensen helpen met je verhaal.' Zij heeft het niet gered, ik wel."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Geef de moed niet op; dat wil ik zeggen tegen iedereen met een eetstoornis. Je kunt genezen. Misschien kom je in klinieken wel vrouwen en mannen tegen die al hun hele leven worstelen met anorexia of boulimia, maar er zijn ook echt veel mensen zoals ik. Die het overleven, die alsnog bereiken wat ze wilden bereiken in het leven. Ik ken zoveel meiden van mijn opnames die nu een gezin hebben, diploma’s hebben gehaald, anderen helpen, hun leven is op de rit. Natuurlijk hebben ze soms nog wel issues en is er een zekere kwetsbaarheid. Maar kijk naar mij: ik ben gelukkig. Ik word niet meer getriggerd om mezelf uit te hongeren. Dus het kan. Wat belangrijk is, is praten over je problemen. Geloof me, dat helpt. Zorg dat je er niet alleen voor staat. Mijn vrienden en familie hebben jarenlang aan mijn bed gestaan. Zonder hen zou ik er niet meer zijn.

Ik dacht vroeger dat mijn leven verspild was, nooit had ik durven denken dat ik hier zou komen. Waar ik nu sta is een droom die uitgekomen is. Dus: het kan. Geef niet op. Probeer weer te praten. Ik weet nog dat ik tegen mijn psycholoog zei: 'Praten is bullshit, dat verandert niets aan je problemen.' Nu weet ik dat het wél helpt. Misschien voel je het niet binnen een week of een maand, maar uiteindelijk merk je dat het beter wordt als je anderen in vertrouwen neemt."