Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... 

Vandaag het verhaal van Len. Len is 24 jaar en woont in Leeuwarden. Ze is ondertussen al 5 jaar werkzaam in de gehandicaptenzorg en volgt daarnaast een opleiding docent theater. Voor haar opleiding schrijft ze nu een voorstelling over het hebben van een eetstoornis.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Controle controle controle. En vooral: hoe ga ik er alles aan doen om te voorkomen dat ik de controle kwijtraak? Ik leefde van eetmoment naar eetmoment en tussen de eetmomenten was ik bezig met wat ik wel of niet ging eten, hoeveel calorieën er in alles zat en hoe ik die calorieën zo snel mogelijk weer kwijt kon raken. Door de jaren heen had ik een schaamte voor eten opgebouwd. Liever at ik helemaal niet bij andere mensen in de buurt, vooral als ik ze niet goed genoeg kende. Ik schaamde me als ik at. En was er van overtuigd dat mensen zouden denken: dat eten kan ze beter laten staan, dat heeft ze echt niet nodig." 

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Ik ben van mezelf behoorlijk perfectionistisch. Alles moest altijd op orde zijn. Mijn huis altijd netjes, geldzaken op orde, een goede baan, school moest altijd goed gaan en ga zo maar door. Ook vond ik het heel belangrijk dat mensen goed over mij dachten. Dat ik er altijd perfect uitzag en dat niemand kwaad over mij kon spreken. En of ik al die dingen altijd op orde had? Natuurlijk niet! Maar om hulp vragen zou wel het laatste zijn wat ik zou doen. Ik moest en zou áltijd alles alleen oplossen."  

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel? 

"Dit moment kwam pas toen ik al langere tijd in behandeling was. Al van jongs af aan had ik een haat-liefde verhouding met eten. Jaren nam dit nog niet mijn leven over, maar ik ben me altijd bewust geweest van hoe ik er uitzag, hoeveel ik woog, wat ik at en wat anderen aten. En vooral wat anderen van mij vonden als ik at. Op mijn twintigste ben ik op mezelf gaan wonen in Leeuwarden. In die tijd is de eetstoornis steeds meer mijn leven over gaan nemen. Op een gegeven moment zat ik zo vast tussen niks eten, eetbuien, compenseren, smoezen verzinnen en mezelf walgelijk vinden dat ik naar de huisarts ben gegaan. Niet omdat ik dacht dat ik een eetstoornis had, maar omdat ik hulp wilde bij gestructureerd eten en jawel, afvallen. Want ik moest en zou afvallen.  
 
Voordat ik het wist zat ik op een eetstoornisafdeling en bespraken we welke eetstoornissen er waren en onder welke ik zou vallen. Al die tijd dacht ik alleen maar: dit gaat niet over mij, ik heb helemaal geen eetstoornis, ik heb alleen maar hulp nodig bij het afvallen en gezond eten. Ze komen er vanzelf achter dat ik hier echt niet thuis hoor en dan vinden ze dat ik me gewoon vreselijk heb aangesteld. Maar dagen werden weken en weken werden maanden en ik zat nog steeds op de afdeling eetstoornissen. Door dit gevoel te delen met de andere meiden kwam ik erachter dat iedereen wel eens zo dacht. Het duurde voor mij dus al heel lang voordat ik kon inzien en accepteren dat ik een eetstoornis had.  

Een specifiek moment waarop ik dacht nu ga ik voor herstel is er niet echt geweest. Langzaam begon ik me te realiseren dat dit niet was hoe ik wilde leven. Ook de gedachte dat wanneer ik hier geen verandering in zou brengen, ik misschien wel mijn hele leven 24/7 in de stress zou zitten over eten, maakte dat ik echt klaar was met de eetstoornis."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Mezelf de tijd gunnen en lief zijn voor mezelf. Voor en tijdens mijn behandeling ben ik eigenlijk constant boos geweest op mezelf. Boos omdat ik teveel at, boos omdat ik niet afviel, boos als ik niet genoeg bewogen had. En later in mijn behandeling was ik boos als ik toch naar de eetstoornis had geluisterd of als het herstel voor mij niet snel genoeg ging.  Ik heb echt moeten leren om mezelf de tijd te geven. Alles stapje voor stapje doen en als het even niet ging, dan ging het even niet en dan was dat oké."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest? 

"Mijn hele behandeling is in groepsverband geweest. En waar dit soms ook een trigger kon zijn, hebben wij als groep elkaar er echt doorheen geholpen. Ik voelde me volledig veilig in de groep en ik kon er echt even ademhalen na een paar dagen school of werk. Hier hebben onze sociotherapeuten ook een groot aandeel in gehad. Er kon met ze gelachen worden, maar ze lieten ons wel kritisch naar onszelf kijken op een goede manier."  

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Hier zitten voor mij echt twee kanten aan. Ik zou nooit terug willen naar mijn eetstoornis. Ik heb mezelf echt te lang tekort gedaan. Maar aan de andere kant heb ik onwijs veel over mezelf geleerd. Ik ben er echt veel sterker uitgekomen. Daarnaast zijn er onwijs mooie vriendschappen ontstaan tijdens mijn behandeling. Ik zou deze meiden echt niet willen missen. De eetstoornis was echt een zwart gat, maar ik heb er iets heel moois uit weten te halen."  

Wat heeft het herstel jou gebracht? 

"Rust. Ik ben veel minder snel boos op mezelf. En eigenlijk helemaal niet meer als het om eten gaat. Over het algemeen schaam ik me niet meer voor wat ik eet en ik kan er echt van genieten. Echt niet dat ik een lekker wijntje en kaas nog laat staan! Daarnaast heb ik geleerd dat ik er echt mag zijn. In welke vorm, kleur of lengte dan ook. En dat als het allemaal even niet zo lekker gaat, dat dat er mag zijn en dat ik ook om hulp mag vragen. De eetstoornis heeft een zwak plekje achter gelaten, maar ik weet nu hoe ik dat zwakke plekje met geduld en liefde kan beschermen." 

"De foto met de woorden op mijn rug wordt de poster van de voorstelling. Op dit moment volg ik ook de minor acteren in training. Tijdens deze minor leer je veel over het gedrag van jezelf en anderen en hoe je dit kunt gebruiken bij het trainen van bijvoorbeeld studenten, politie, brandweer, ziekenhuizen maar ook grote bedrijven. Ik geniet onwijs van deze minor omdat ik hierin mijn zorg-kant en mijn theater-kant beide kan gebruiken. Door het spelen van een rol leer ik mensen over gedrag en hoe ze om kunnen gaan met verschillende situaties."

Wat zou je anderen mee willen geven? 

"GEWOON DOEN! Iets wat één van onze sociotherapeuten altijd tegen ons zei. Dat klinkt natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar het is af en toe die schop onder mijn kont die ik nodig heb. En 'gewoon doen' gaat de eerste keren misschien volledig tegen je gevoel in, maar ik heb gemerkt dat door 'gewoon doen' tegen mezelf te zeggen het nu juist motiveert om dingen te doen die ik spannend vind, ook los van mijn eetstoornis.  
 
Daarnaast is iedereen het natuurlijk dubbel en dwars waard om een leven te hebben zonder eetstoornis. Dus pak jezelf maar vooral met heel veel liefde aan, want je mag er zijn."  

♥