Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige week kon je het verhaal van Marjolein lezen. Vandaag deelt Collin zijn verhaal met jullie. 

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2Bme.nl.

Collin is 26-jaar oud en woont met 2 werkende huisgenoten in Vleuterwijde. Sinds november is hij gestopt bij zijn vorige werkgever om zich te storten op een eigen bedrijf als diëtist en personal trainer. Naast het oprichten van zijn eigen bedrijf wil hij gaan werken in de gezondheidszorg als begeleider van mensen met een eetstoornis. Collin is sinds een aantal maanden helemaal hersteld van zijn eetstoornis en sportverslaving. Door middel van dit verhaal hoopt hij andere mannen ook te laten zien dat ze niet de enige zijn met een eetstoornis.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Heel kort gezegd: eenzaam, geïsoleerd, kwetsbaar en enorm gecontroleerd. Ik liet op een gegeven moment niets of niemand meer toe, te gekwetst om ook maar iemand nog te vertrouwen. Heel restrictief eten en enorm veel sporten; zolang het maar zwaar, lang en intensief was. Geen vrienden hebben en nooit afspreken met vrienden buiten school of andere verplichtingen. Heel erg ontkennend, lang gedaan alsof er niks aan de hand was en alles goed ging."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"De reden achter mijn eetstoornis is een verpest zelfbeeld en een gebrek aan zelfvertrouwen. Tijdens een groot deel van mijn middelbare schoolperiode ben ik erg gepest. Dit begon eigenlijk al in groep 6 van de basisschool en is doorgaan tot de vierde van de middelbare school. Door alle pesterijen ben ik heel gesloten geworden en heb ik een depressie ontwikkeld. Vaak heb ik eraan gedacht niet meer te willen leven. 

Worstel jij met suicidale gedachten? Weet dat je altijd terecht kunt bij Stichting 113 Zelfmoordpreventie. 

Toen ik bij sportles en bij lichamelijke oefeningen door al het sporten vrijwel overal goed in was, groeide mijn zelfvertrouwen. Het gaf me het gevoel wel wat waard te zijn, omdat niemand me hiermee kon pesten. Daardoor is ben ik zo obsessief met sporten geworden dat ik dagelijks meerdere keren van mezelf moest trainen. Samen met zo gezond mogelijk eten, om ook maar geen grammetje vet op mijn lijf te hebben. Nooit hulp gezocht, omdat ik dacht 'het valt allemaal wel mee', ik was tenminste niet opgenomen in een instelling en had geen psycholoog om nog te functioneren. Dat ik geen vrienden of sociale contacten had naast de sportclub vond ik destijds niet vreemd. De verhalen die ik las op websites waren vaak veel ernstiger en schrijnender dan mijn eigen verhaal, waardoor ik het nooit nodig vond om hulp te zoeken."

Heb je als man te maken gekregen met bepaalde (voor)oordelen? En hoe ging je daarmee om?

"Vooroordelen zijn er genoeg, niet dat ik hier echt op beoordeeld ben. Ik deelde niks over mijn eetstoornis of het sporten. Het was heel moeilijk voor mensen om me heen om te doorgronden hoe ik me voelde. Ben wel actief gaan rondkijken en lezen, maar kon mezelf hier nooit in herkennen. Het waren verhalen die ik daar las waarin me wel herkende, maar die vaak veel schrijnender leken dan mijn verhaal. Toen ik fanatiek sportte en al mijn spieren heel gedefinieerd waren, kreeg ik niet zo vaak opmerkingen erover. Ook al was ik destijds extreem obsessief met sporten en eten, niemand heeft ooit gezegd tegen me dat ik hulp moest zoeken wegens een eetstoornis."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Het blijft lastig om een specifiek moment in mijn leven te moeten aanwijzen. Zoals velen zullen herkennen gaat het herstel nooit in een rechte lijn omhoog. Er zijn altijd momenten dat het beter gaat en momenten dat het slechter gaat. De eerste reden tot herstel kwam in het najaar 2016, toen werd ik aan mijn knieën geopereerd. De aanleiding om nog verdere psychologisch hulp te zoeken, ook al had ik een gezond gewicht, waren de suïcide neigingen van iemand die mij zeer dierbaar is. Hoe ik hierop reageerde, zorgde bij mij voor het besef dat nog lang niet over de eetstoornis en de achterliggende reden heen was. De laatste stap was het volgen van EMDR therapie om over mijn angsten heen te komen en mijn vastzittende denkbeelden te veranderen."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Er zijn meerdere uitdagingen geweest tijdens het herstel. De moeilijkste was wel het loslaten van mijn obsessie met sporten. Hiervoor ben ik bij twee verschillende instellingen en twee psychologen geweest. En nog steeds zit deze neiging te obsessief met sporten en eten om te gaan als ik stress heb. Maar ik heb het nu door als ik er verkeerd over ga denken en weet hoe ik ermee kan omgaan. Vooral de enorme hoeveelheid stress en onrust die ik voelde als ik niet kon sporten of even geen controle over mijn eten had, waren het zwaarste."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Het is met up en downs gegaan. Vooral aan het slechte zelfbeeld, geen zelfvertrouwen en omgaan met relaties heb ik moeten werken. Langzaam maar zeker ben ik positiever gaan denken over mezelf en dat gaat de ene keer beter dan de andere. Ik heb sinds de start van mijn herstel eind 2016 nog vele terugvallen gehad en ben toen ook niet in therapie gegaan. Sinds najaar 2019 ben ik bij verschillende hulpverleners geweest om te werken aan de achterliggende reden. Mijn gewicht was wel al een aantal jaren gezond, maar de obsessie met eten en sporten was dat zeker nog niet. Ik moest echt aan de slag met zelfliefde, niet zo streng voor mezelf zijn en ook eens blij zijn met wat ik bereikt heb. Leren accepteren dat mijn lichaam ook zijn grenzen heeft en hier niet telkens overheen gaan.

Twee van mijn beste vrienden heb ook ongemerkt een bijdrage geleverd aan het herstel. Bij hun had ik het gevoel voor het eerst zonder te worden beoordeeld te kunnen praten over mijn problemen. Ik heb een brief geschreven aan mijn vroegere zelf over hoe het leven was en deze gedeeld met goede vrienden en familie. Tijdens de gesprekken hierover zijn genoeg tranen gevoeld en kon ik mezelf echt blootstellen en mezelf zijn. Thuis heb ik het er tot begin dit jaar nooit over gehad, waarom weet ik nog niet. Ik heb altijd een fijne en open thuissituatie gehad."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Als een pijnlijke, maar leerzame ervaring waarin ik mezelf op een andere manier heb moeten leren kennen. Ik was veel te hard voor mezelf. Soms word ik tijdens het terugdenken aan deze herinneringen nog wel emotioneel. Ik leefde echt in een leugen; steeds mezelf en familie en vrienden voor de gek moeten houden van mezelf. Het heeft me dankbaar gemaakt voor het leven en de mentale vrijheid die ik nu heb. Ik had nooit zoveel kunnen houden van mezelf en van anderen als ik dit niet had meegemaakt. Het herstel en de herinneringen aan deze donkere periode uit mijn leven maken me dankbaar voor de mensen die ik om me heen heb."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Het heeft me heel veel gebracht, zoals het openen van mijn ogen voor wie ik eigenlijk ben. Heb veel over mezelf en vrienden geleerd en over wat echt belangrijk is in het leven. Het meest waardevolle is toch wel dat ik heb geleerd om lief te hebben en te houden van, zowel van mezelf als van anderen. Ik leef nu veel meer op de manier die ik wil, ben veel meer bezig met mijn gevoelens en veel minder hard voor mezelf. Ik wilde continu anderen blij maken en tevreden houden, bang om weer gepest te worden.
Daardoor heb ik ook dingen gedaan waar ik absoluut niet trots op ben.Nu leef ik veel rustiger en met minder druk op mezelf en wil ik me gaan richten op het helpen van anderen met een eetstoornis."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Iedereen leeft zijn leven op een eigen tempo, kijk niet teveel naar anderen. Competitie is goed om jezelf te verbeteren, maar iedereen is uniek, niemand is jou.

Voor de mannen die dit lezen: een eetstoornis is niet iets enkel voor vrouwen. Het is niet enkel anorexia of boulimia of je gewicht dat iets zegt over een eetstoornis. Er is nog veel meer wat bij een eetstoornis komt kijken, het is de totale manier waarop je met eten en sport omgaat. Persoonlijk heb ik zelf de laatste jaren een gezond gewicht gehad, maar toch een eetstoornis. Praat erover met iemand die je vertrouwt, neem de stap richting herstel en accepteer dat het een lastig proces kan zijn. Je bent het waard om gezond en gelukkig te zijn en je dromen te verwezenlijken zonder een eetstoornis. Ook al kan de weg naar herstel beangstigend en lang zijn, het is het 100% waard."

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.