Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige week kon je het verhaal van Fleur lezen. Vandaag vervolgen we onze serie met Marjolein.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2Bme.nl.

Marjolein is 21 jaar en studeert Biologie & Medisch Laboratoriumonderzoek. Ze houdt van volleybal en muziek, doet vrijwilligerswerk en spreekt graag af met haar vriendinnen. Inmiddels is ze een jaar hersteld van haar eetstoornis. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Als ik het in één woord zou moeten samenvatten: tegenstrijdig. Alsof ik onschuldig in de gevangenis was gezet. Ik wilde alleen zijn, maar er was altijd iemand die meekeek. Ik hield me aan de regels, maar het was nooit goed genoeg. Het kon altijd beter, maar ik gaf meer dan ik kon. Het was een éénrichtingsweg zonder eind."  

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Eén ding wat ik ontzettend graag wilde toen ik in behandeling ging, was een antwoord op deze vraag. Wat zat er achter mijn eetstoornis; wat was de oorzaak? Ik zal je eerlijk vertellen dat ik nog steeds niet weet wat het was. Ik was gewoon ziek geworden."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Op een dag besloot ik dat ik weer normaal moest doen. Ik zat zo opgesloten in mijn drang om te sporten. De blessures die ik zo’n beetje chronisch had, de angst die ik had als ik alleen al dacht aan boodschappen doen en de constante honger die mijn focus voor school wegnam. Toen ik die beslissing maakte, kwam ik erachter dat ik niet 'normaal' kon doen. Tegen mijn zin in ging ik door met alle gewoontes die mijn eetstoornis had ontwikkeld. Toen ging er een alarmbel af in mijn hoofd. Ik wist dat ik hulp nodig had, maar geloofde niet dat ik een eetstoornis zou hebben. Ik heb alle online zelftestjes gedaan om mezelf te bewijzen dat ik normaal was. Desalniettemin kwam overal hetzelfde tegenovergestelde resultaat uit. Ik besloot om in behandeling te gaan bij de GGZ en hier kwam ik in een groep terecht met mensen die in soortgelijke situaties zaten."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"De groepsbehandeling bij GGZ. De herkenning die daar plaatsvindt, is baanbrekend. Processen van een ander zien is fantastisch. Ik herinner me nog goed dat iemand enorm moeite had met lunchen in de trein en een tijd later vertelde ze dat het haar gelukt was. Ik ging uit mijn plaat! Ik voelde me zo enorm trots! Het was niet ik-tegen-mijn-eetstoornis, daar was het iedereen-tegen-elkaars-eetstoornis. Overwinningen vierden we samen, de dagen met zwarte randjes droegen we samen. Uitdagingen gingen we samen aan en we konden huilen van het lachen om de dingen die onze eetstoornis ons deed geloven. Zij waren degenen die mijn gekke redenaties snapten, aan wie ik alles kon vertellen en daar begrip voor terugkreeg. We waren samen alleen in onze strijd en op therapie waren we alleen samen." 

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Naast alle uitdagende gerechten zoals barbecues, verjaardagborrels en (in het speciaal voor mij) spaghetti? Het integreren in de samenleving zonder een eetstoornis. Elke minuut van de dag was ik aan het vechten om vrij te komen uit mijn gevangenis. De samenleving, sociale contacten en sport hadden lange tijd geen prioriteit voor mij. Vanaf de start van mijn behandeling had ik besloten dat ik mijn herstel centraal zou zetten. Dat ik de keuzes zou kiezen die mijn herstel het meest goed zouden doen. Voor het eerst zou ik mezelf op nummer één zetten.

Na een goed jaar (toen mijn behandeling was afgerond en ik dusdanig was hersteld) moest ik dus leren om wél weer prioriteit aan deze dingen te geven en dat ging moeizaam. Ik heb delen van mezelf verloren in mijn gevecht om vrijheid. Ik ben niet meer wie ik daarvoor was. In mijn eentje ontdekken wie ik was zonder mijn eetstoornis, was als de vrije zomervakantie na een druk hectisch schooljaar. Zelf ben ik meer dan oké met hoe ik nu ben, maar ik kan me voorstellen dat ik voor mensen om me heen 'opeens' veranderd ben. Dit creëerde logischerwijs afstand; ik merkte dat een aantal vriendschappen verwaterd waren geraakt omdat ik lange tijd enkel met mezelf bezig was. Net zoals je eetstoornis niet na één week de deur uitloopt, vind je ook niet binnen een week je weg met je nieuwe jij. Gun en geef jezelf de tijd om te ontdekken wat voor prachtig persoon je geworden bent!"   

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Dankbaar, trots en verdrietig. Ik probeer liefdevol te praten over mijn eetstoornis. Ik heb veel van haar gehouden voor lange tijd. Ik heb diep respect voor haar. Soms blader ik door mijn GGZ-map heen, waar onder andere al mijn eetdagboeken in zitten. Daar word ik vaak verdrietig van. Ik zorgde zo slecht voor mezelf: hoe kon ik dat doen? Dan moet ik mezelf er altijd weer aan herinneren dat ik ziek was en nu een portie zelfliefde heb die ik destijds niet had. 

Ik weet ook dondersgoed dat ik zonder mijn eetstoornis nooit zoveel zou kunnen houden van mezelf als ik nu doe. In dat opzicht ben ik dankbaar voor de donkerste dagen van mijn leven. Herstellen van mijn eetstoornis is de prestatie waar ik het meest trots op ben. Ondanks de groep lieve mensen tijdens de behandeling, moet je het zelf doen. Dat heb ik gedaan. En apetrots dat ik daar op ben!" 

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Ja, wat niet? Mijn IQ kwam weer tot zijn recht: op school haal(de) ik mijn tentamens en projecten rond ik voldoende af. Ik leef niet meer in angst, ik eet zonder nadenken en plannen, durf alles te eten en bovenal heb ik een XL portie zelfliefde. Het leven is zoveel mooier geworden sinds mijn herstel. Net als ikzelf, ik ben veel zachter en liefdevoller geworden."

Wat is jouw belangrijkste levensles of wat zou je anderen mee willen geven? 

"Tijdens mijn behandeling raadde een groepsgenootje aan om het boek Body Positive Power van Megan Jayne Crabbe te gaan lezen. Door dit boek heb ik geleerd over dieetcultuur en hoe de wereld waarin we leven denkt te bepalen hoe we eruit moeten zien. Dit maakte me boos en gedreven om die dieetcultuur het tegendeel te bewijzen. Het heeft me enorm geholpen om de diepe wortelen van mijn eetstoornis te begrijpen. 
 
Afscheid nemen van je eetstoornis is moeilijk en het is oké als jij dat ook als moeilijk ervaart. Een deel van jou verdwijnt. Het is een rauwe gebeurtenis met een wazig beeld. Onthoud: het is oké om je eetstoornis te missen, maar dat houdt niet in dat je weer terug wilt. Ik gun het jou ook om apetrots te zijn op jezelf als je je eetstoornis verslagen hebt, om te kunnen zeggen dat je van jezelf houdt!"

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.