Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven.

Vorige keer kon je het verhaal van Lisa lezen. Vandaag lees je het verhaal van Daphne. Daphne is 20 jaar oud en zit op dit moment in het tweede jaar van de studie psychologie. Ze vult haar vrije tijd met het naar eigen zeggen leukste theatergroepje van Nederland. Ook werkt ze in een kledingwinkel en spreekt ze graag af met haar vriend en vriendinnen. Verder vind ze het heerlijk om een goed boek te lezen, muziek te maken en met haar christelijk geloof bezig te zijn. Ook is ze sinds kost werkzaam als ervaringsdeskundige bij Stichting JIJ. In het verleden heeft ze namelijk last gehad van een eetstoornis.  

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Ik was 18 toen ik voor het eerst besefte dat ik een eetstoornis had. Calorieën uitrekenen, dat was waar ik de hele dag voornamelijk mee bezig was. Niet alleen tijdens het eten en tijdens het sporten, maar eigenlijk de hele dag door. Op dat moment kreeg ik de diagnose atypische anorexia en daar maakte de eetstoornis dankbaar gebruik van. Ik had namelijk niet constant ondergewicht en dat betekende dat ik zelfs hierin faalde. Ik herinner me de periode vooral als heel donker en eenzaam. Eigenlijk was ik constant met mezelf in gevecht en het was heel lastig voor mijn omgeving om me te begrijpen en me echt te kunnen helpen."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Genetische kwetsbaarheid, faalangst, perfectionisme, het meemaken van een aantal trauma’s; ze hebben allemaal een rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn eetstoornis. Als klein meisje was ik al erg onzeker en constant aan het observeren en aanpassen. Als ik me zoveel mogelijk als de rest zou gedragen, zouden anderen me ook minder pijn kunnen doen, was mijn verwachting. Door het vele aanpassen raakte ik mezelf als het ware kwijt. Ook stopte ik al heel jong met het uiten van emoties waardoor deze zich opstapelden. Uiteindelijk is dit natuurlijk niet vol te houden en op mijn zestiende raakte ik depressief. Achteraf speelde mijn eetstoornis toen ook al.

De eetstoornis kwam het meest naar voren toen ik noodgedwongen een tussenjaar moest nemen en mijn nieuwe behandeling steeds verder uitgesteld werd. Ineens liep mijn leven anders dan ik het had gepland, ik had er helemaal geen controle over. Al eerder ervoer ik dat ik geen controle had over de wereld om mij heen en met mijn depressie raakte ik ook de controle over mijn eigen emoties en gedrag kwijt. Alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik de controle nog meer ging zoeken in het eten, calorieën en mijn gewicht. Dat was het enige waar ik voor mijn gevoel nog wel controle over kon hebben."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Op het moment dat mijn doorverwijzing eindelijk rond was en ik begon met een deeltijdbehandeling, zei een behandelaar tegen mij: "Als je af blijft vallen, moeten we je doorsturen naar een andere instelling die wel gespecialiseerd is in eetstoornissen." Ik had niet zo lang gewacht op die behandeling om het uiteindelijk weg te gooien! Ik had deze behandeling nodig om mijn grote droom waar te maken: psychologie studeren. Op dat moment besloot ik dan ook dat ik moest stoppen met afvallen. Dat betekende niet dat mijn eetstoornis daarmee gelijk weg was, maar wel dat de knop in mijn hoofd om ging en ik voor het eerst echt van de eetstoornis af wilde."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"De grootste uitdaging was om mezelf toe te staan echt te gaan herstellen. Ik vergeleek mezelf constant met anderen en dit zat mijn eigen herstel heel erg in de weg. Ik was nog niet ziek genoeg, niet slank genoeg en ik had mijn eetstoornis helemaal nog niet zo lang. Ik dacht dat mijn herstel veel beter zou gaan als ik eerst nog een keer heel veel af zou vallen. Uiteindelijk had ik mijn streefgewicht namelijk nog steeds niet bereikt. Achteraf slaat dit natuurlijk nergens op en waren het vooral de eetstoornisgedachten die mijn herstel probeerden tegen te houden. Het was op dat moment alleen erg lastig om dit te zien en er iedere keer weer tegenin te gaan. Het kwam me eigenlijk wel mooi uit, want ik vond het zelf ook doodeng om te gaan herstellen. Mijn depressie en eetstoornis waren mijn identiteit geworden. Wat zou er overblijven als ik zou gaan herstellen? Wie ben ik dan? En verdien ik dan nog steeds hulp van andere mensen? Allemaal vragen waar ik erg mee geworsteld heb tijdens mijn herstel en waar mijn eetstoornis soms handig gebruik van wist te maken."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Omdat mijn eetstoornis nooit een hoofddiagnose is geweest en de diagnose de eerste twee jaar door de hulpverlening überhaupt over het hoofd gezien is, heb ik er ook niet echt een specifieke behandeling voor gevolgd. De behandelingen die ik heb gevolgd voor mijn depressieve klachten, hebben allemaal op hun eigen manier bijgedragen aan herstel van mijn eetstoornis. Mijn diëtiste heeft me onwijs geholpen met bewustwording, iets waarvan ik denk dat het altijd het begin is van herstel. Daarnaast leerde ik met dialectische gedragstherapie om te gaan met mijn emoties waardoor ik de eetstoornis steeds een beetje minder nodig had.

Met EMDR leerde ik weer contact maken met mijn lichaam en deze ook weer iets meer te accepteren. Wat dan precies de beste hulpverlening is geweest? Uiteindelijk was dit de combinatie van verschillende vormen van hulpverlening die zich vooral gericht hebben op mij als persoon. Ik had hele lieve, authentieke en menselijke hulpverleners die echt naast me gingen staan en bij wie ik me gehoord en gezien voelde. Diagnoses werden wat meer losgelaten en er werd gekeken wat ik nodig had. En dat is voor mij echt de beste hulpverlening geweest. Daarnaast hebben mijn omgeving en mijn geloof natuurlijk ook een grote rol gespeeld tijdens en na mijn herstel."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Lange tijd was mijn eetstoornis mijn beste vriend. In ieder geval, dat liet hij me geloven. Hij zou het beste met me voor hebben. Achteraf zie ik dat hij mijn grootste vijand was en hij me juist verder de afgrond introk. Hoewel ik de eetstoornis liever nooit had leren kennen, ben ik wel heel dankbaar voor wat ik in die periode heb mogen leren. Zonder eetstoornis en depressie was ik namelijk niet de persoon geworden die ik nu ben."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Een toekomst en super veel inzicht in mezelf. Lange tijd had ik zelf helemaal geen zicht meer op een toekomst. Tijdens herstel leerde ik mezelf, maar ook mijn dromen, heel goed kennen en begon ik steeds meer zicht te krijgen op een toekomst. Mijn droom om psychologie te studeren en ervaringsdeskundig psycholoog te worden, was mijn motivatie om door te zetten en inmiddels leef ik deze droom. Ik kan studeren, werken als ervaringsdeskundige en genieten van de tijd met de mensen om me heen. En ondanks dat ik hoopte en verwachtte dat mijn leven na herstel weer perfect zou zijn, ben ik blij dat ik nu de imperfecties van het leven en van mezelf mag leren omarmen. Juist vanuit die imperfecties en ervaringen hoop ik mensen in de toekomst echt te kunnen helpen."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Ik zou anderen mee willen geven dat het niet uitmaakt hoeveel je eet of hoeveel je weegt; het gaat erom dat jij je niet goed voelt en een eetstoornis nodig hebt om met bepaalde dingen om te gaan. Dat alleen maakt al dat je recht hebt op hulp. Als ik iets heb geleerd, is het namelijk dat ik het niet alleen kon en ook niet alleen hoefde te doen. En ook jij hoeft het niet alleen te doen, al weet ik dat dat heel vaak wel zo voelt. Spreek je uit naar de mensen bij wie jij je veilig voelt en ga samen op zoek naar een manier waarop jij het meest geholpen bent. Uit ervaring kan ik je namelijk ook vertellen dat herstel echt de moeite waard is. En als ik het kan, kan jij het ook! Op jouw tempo en op jouw eigen unieke manier, met vallen en opstaan!"

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.