LES groepen: langdurige eetstoornis
We merken regelmatig dat er nogal wat onduidelijkheid heerst over het begrip LES, ofterwel Langdurige eetstoornis. Wanneer heb je een langdurige eetstoornis en wanneer is een LES groep geschikt voor jou? Hoe kan het dat mensen hun eetstoornis accepteren en/ of is dit ook wel wat ze doen? Is een LES groep voor mensen met een eetstoornis die opgegeven zijn? Tijd voor wat duidelijkheid rondom dit begrip en deze therapiegroepen!
We mochten Ute interviewen over LES. Zij heeft zelf in een LES groep gezeten en werkt nu als ervaringsdeskundige.
Een LES groep is voor mensen die hun eetstoornis willen accepteren?
Een LES-groep is voor iedereen die, zoals de naam al zegt, een langdurige eetstoornis heeft en
al meerdere behandelingen achter de rug heeft, waarin het niet gelukt is de eetstoornis los te laten.
Wanneer heb je een langdurige eetstoornis?
Meestal spreekt men van een LES als iemand langer dan 7 jaar eetgestoord gedrag vertoont. Als je dan bedenkt dat het gemiddeld 3 á 4 jaar duurt vóór iemand hulp inroept voor een eetstoornis, dan zit je al gauw aan 7 jaar of langer. In de praktijk zitten in een LES-groep soms zelfs mensen die al tientallen jaren onder hun eetstoornis en de gevolgen daarvan lijden.
Kunnen mensen met een langdurige eetstoornis dan niet ook gewoon een normale behandeling doen?
Natuurlijk kan dat, mits je voor genezing van je eetstoornis gaat en je de druk van een behandeling daarop gericht (gewichtsherstel, normaliseren van eetgedrag, stoppen met compenseren zoals braken, laxeren en dwangmatig bewegen, e.a.) aankunt. Soms blijkt na herhaaldelijke pogingen dat volledige genezing om diverse redenen niet haalbaar is, dan is het zaak om voor verbetering van kwaliteit van leven te gaan door te werken aan acceptatie van jezelf mét de LES.
Deelname aan een LES-groep kan voor sommige mensen ook een ´time-out´ betekenen in die zin, dat je even een pas op de plaats maakt en tot rust mag komen na een intensief behandeltraject, waar de vorderingen om een of andere reden stagneerden. Je mag er zijn mét je eetstoornis, wordt gehoord en kunt in een veilige omgeving zonder druk van buiten beslissen of je na een poosje toch verdere stappen wilt zetten. Dan zou je dus opnieuw vanuit een andere insteek dan eerst weer in een behandelings-traject gericht op genezing kunnen instromen.
Is het niet demotiverend om in een groep te zitten waar ook mensen zitten die niet van hun eetstoornis af willen?
Regelmatig ervaren mensen het advies om in het LES-traject in te stromen als stigmatiserend, dat komt vooral door vooroordelen c.q. te weinig kennis over het doel en de werkwijze van bijv. de LES-Begeleidingsgroep. Vaak wordt gedacht dat je als deelnemer aan deze groep opgegeven, afgeschreven, uitbehandeld en dus voor alle tijden een kneus bent. Maar als je eenmaal bent gestart in het LES-traject en gebruik maakt van de ondersteuning die je daar kunt halen, dan raak je juist opnieuw gemotiveerd om je leven zin te geven en vooral te leren kijken naar wat je allemaal wel kunt i.p.v. afgerekend te worden op je verstoord eetgedrag.
Ik heb zelf langdurig als deelnemer in de LES-groep van de Ursula gezeten en begeleid nu als ervaringsdeskundige sinds oktober 2010 samen met een socio-therapeut deze groep. In al die jaren heb ik het maar heel sporadisch meegemaakt dat iemand zich niet op zijn/ haar plek voelde en de vaak ernstige problematiek van groepsgenoten niet kon handelen. Het meerendeel van al die mensen die ik heb leren kennen, was blij met deze vorm van hulpverlening. Het contact en de steun onderling, waarbij m.n. er- en herkenning van juist het hebben van een LES zo stimulerend was om niet op te geven na een vaak erg frustrerende en dus ook demotiverende weg die velen daarvoor hebben afgelegd.
Als je in je medisch dossier LES hebt staan als diagnose, word je dan niet sneller opgegeven/ minder snel geholpen door hulpverleners?
Ik zou niet weten of dat inderdaad het geval is, denk het eerlijk gezegd ook niet. Want waar gaat het bij hulpverlening uiteindelijk om? Ik ga er nog altijd van uit dat een behandelaar jou als client / patient aan een zo goed en gezond mogelijk leven wil helpen, maar hij of zij heeft net als jezelf ook grenzen.
Gelukkig is in de afgelopen jaren het hele thema LES veel meer op de kaart gezet en dus uit de taboe-sfeer gehaald. Mensen met een LES zijn er nu eenmaal en inmiddels heeft God dank eigenlijk elk behandelcentrum voor eetstoornissen met naam ook een traject voor LESsers.
De behandeling c.q. begeleiding van deze categorie clienten is in mijn ogen net zo belangrijk als die voor mensen met een beginnende eetstoornis!
Waarom besluiten mensen hun eetstoornis te accepteren?
Ik denk dat je hier nooit van een vrijwillige keuze kunt spreken. Meestal is er een lange weg met up´s en vooral veel down´s aan vooraf gegaan, alvorens je inziet dat je de eetstoornis niet (volledig) los kunt laten.
Er zijn diverse redenen om tot een dergelijk besluit te komen, zoals bijv. het hebben van andere psychische ziektes (comorbiditeit), waarbij de diverse stoornissen elkaar beinvloeden c.q. in balans houden.
Als ik naar mezelf kijk dan was de reden waarom ik voor acceptatie van de LES ´koos´ m.n. de langdurigheid van mijn verstoord eetgedrag, waardoor dit totaal verweven was met mijn hele zijn.
Ik begon rond de pubertijd i.v.m. onverwerkt verdriet te ´klooien met eten´ als troost, afleiding en vlucht. Dit ontwikkelde zich op m´n 23ste tot een ernstige depressie en boulimia nervosa, over het laatste was destijds nog nauwelijks iets bekend en er bestond al helemaal geen specifieke behandeling voor.
Pas op mijn 33ste hoorde ik na 2 langdurige behandelingen van het bestaan van de Ursula-Kliniek en werd daar na 1,5 jaar wachttijd in 1992 klinisch opgenomen. Ik was 35 jaar oud, giga-gemotiveerd en had de torenhoge verwachting dat ik na een aantal maanden volledig hersteld de kliniek zou verlaten. Het ging al snel in de weekenden thuis weer mis, omdat ik nooit geleerd had op een andere wijze met spanning, emoties en mijn hele leven om te gaan dan af te reageren op mijn eetgedrag. Ik voelde me falen en een totale mislukkeling en was oh zo bang voor de ´sancties´ van de behandelaars.
Na 3 maanden werd te kennen gegeven dat ik mijn doelen blijkbaar te hoog had gesteld, ook werd toen al de kreet ´acceptatie´ geopperd, iets waarvan ik destijds nog absoluut niets wilde weten.
Bij mijn ontslag een half jaar later had ik weliswaar weer een regelmatig eetpatroon opgebouwd, was in gewicht aangekomen en was gestopt met het overmatige laxeren, maar de eetbuien gevolgd door braken waren er nog steeds en een enorme terugval was bijna voorgeprogrammeerd.
Ik liep in mijn persoonlijke leven steeds meer vast en klopte in 1997 opnieuw aan bij de Ursula. Toen was sindskort de LES-Begeleidingsgroep opgericht en ik was daar al snel welkom om aan de voor mij nog altijd abstracte kreet ´acceptatie´ te gaan werken.
Wat wordt er gedaan binnen een LES groep, wat houdt het in?
Eigenlijk is de opzet van de LES-groep in al die jaren niet wezenlijk veranderd. Samen met je groepsgenoten bespreek je alle dingen van de afgelopen week, die je als lastig, positief of negatief hebt ervaren en hoe je er mee bent omgegaan. Daarbij wordt m.n. gekeken naar je kwaliteiten, wat je goed hebt gedaan, waar je zelf invloed hebt uitgeoefend op situaties, waar je gegroeid bent in je eigen ontwikkeling. Dat er voor de meesten van de deelnemers (nog) eetgestoorde gedachten en gedrag bij horen, is niet van essentieel belang, dit mag er zijn en wordt nooit be- of veroordeeld. Op die manier leer je vooral een mildere kijk naar jezelf te ontwikkelen en tevredener met jezelf in je hele hebben en houden te kunnen en mogen zijn.
Af en toe pakken we ook thema´s bij de kop waar allen iets mee hebben, maar meestal bieden de ´rondjes´ al voldoende herkenning voor iedereen om er iets uit te kunnen halen.
Voor mij persoonlijk was het leren accepteren van mezelf als uniek mens met fouten, gebreken én een eetstoonis, maar ook met al mijn goede kanten, de weg naar durven leven i.p.v. overleven.
Naarmate ik daar vorderingen in maakte kon ik stukje bij beetje alsmaar meer de boulimia loslaten en beter voor mezelf zorgen.
Wie raad je een LES groep aan?
Ik denk dat dit wel uit het voorgaande duidelijk is geworden, zie boven dus. Afsluitend wil ik alleen nóg een keer zeggen dat ook het leren accepteren van jezelf heel hard werken betekent en een LES-groep dus zeker geen theekransje voor ´kneuzen´ is.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik ben een bijna 29 jarige jonge vrouw en lijd al sinds mijn 15e aan anorexia opgevolgd door boulimia. Ik ben hiervoor eenmaal in behandeling geweest bij een afdeling eetstoornissen, daarna voor persoonlijkheidsproblematiek en nu ga ik nog naar een psychologe. Door de jaren heen gaat het steeds iets beter met me. Mijn eetstoornis is nog lang niet uit mijn hoofd en ook nog niet altijd uit mijn gedrag maar ik ben er echt een heel stuk op vooruit gegaan en de kwaliteit van mijn leven is veel beter geworden. Ik heb nu bijna de helft van mijn leven een eetstoornis gehad en ik ben er helemaal niet blij mee. Toch ben ik heel gelukkig met de vooruitgang die ik geboekt heb. Helemaal loslaten kan en wil ik mijn eetstoornis nog niet. Wie weet komt dit in de toekomst uiteindelijk wel. Je kan dit een rare keuze vinden want inderdaad kies ik ervoor om nog een stukje van mijn eetstoornis te houden. Maar ik denk dat ik me beter kan focussen op de successen die ik heb behaald dan me blind staren op dat ene stukje eetstoornis en daar dan heel ongelukkig, ontevreden en onzeker van worden(en daarbij, welke persoon houdt er geen slechte/ongezonde of rare gewoonte op na?) Zolang het niet mijn hele leven beheerst en dat doet het bij lange na niet vind ik dit prima. Even adempauze en daarna gaan we misschien wel weer verder met genezen.
Waarschijnlijk ben je nog heel erg jong...
Ik zit zelf in een lesgroep en neem van mij aan dat niemand bij mij in de groep "zijn eetstoornis accepteert en kiest voor een ziek leven".
Maar soms L. gebeuren er dingen in je leven die eerst opgelost/verwerkt moeten worden zoals daar zijn; het verwerken van een trauma, een ernstige ziekte, een scheiding enz.
Terwijl je daarmee moet dealen heb je ook nog eens een eetstoornis die je nu eenmaal niet kunt uitzetten omdat het
ff niet zo goed uitkomt op dit moment en dan is het wel heel fijn dat je je ei kwijt kunt in de lesgroep.
Daanz
Kheb wel in de jaren hier voor gewerkt aan mn self destructive gedrag, maar nooit eerder, sinds 2009, aan me es... die bleef achterwege.. En zo nu ook. Weet ook nog steeds niet wat k ermee moet doen.. accepteren misschien? of toch nog een poging doen tot hulp... ik weet het niet...
Ik kan me goed vinden in LES, maar alleen heb ik maar 1 x een behandeling gaat voor me es....
Ik vind dat er overall nogal hard en veroordelend wordt gereageerd naar mensen die ervoor kiezen om - op dat moment van hun leven - te accepteren dat het niet mogelijk is om volledig van hun eetstoornis af te komen.
Ik ga zelf al ruim 11 jaar op een ongezonde manier om met eten en ben inmiddels ruim 7 jaar in behandeling. Ik heb nog een heel leven voor me en wil ook echt gaan voor genezing. Maar de omstandigheden in mijn leven zijn er momenteel niet naar om mijn eetstoornis volledig los te laten. Ik vind niet dat ik een gebrek aan motivatie heb, de motivatie is er wel, maar soms gebeuren er, zoals Loes R. ook al schrijft, nu eenmaal dingen in je leven die eerst opgelost moeten worden.
Ik vind het onbegrijpelijk dat er zo hard door sommigen wordt geoordeeld...alsof je ervoor zou kiezen om ziek te zijn/een E.S te hebben. Of je zomaar op een dag weloverwogen zoiets beslist.
Kan een ander oordelen over de pijn, het verdriet waarin je je staande probeert te houden door controle te zoeken in eetgedrag..?
Soms is innerlijke pijn te heftig om toe te laten.
Soms geeft het daarom meer rust om met een E.S. te leven.
Ik heb respect voor de mensen die voor genezing gaan, maar ik heb ook respect voor diegenen die zeggen "Het is zo, en ik maak er met steun van lotgenoten het beste van.."
Beide groepen hebben motivatie om te vechten,maar niet iedereen kan de eetstoornis overwinnen.
Ik ben overigens van middelbare leeftijd, sinds een jaar ambulant bij een kliniek.
Voor alle LES'ers: de hoop is nog niet opgegeven! Dat je nu een LES'er bent, betekent dat dat je je hele leven zo voort wilt zetten...?
Afijn, dit is een onderwerp waar de meningen - blijkbaar - ontzettend over verdeeld zijn. Ik vind het gewoon naar om te zien dat er zelfs op een site als Proud zo hard wordt geoordeeld over mensen met een LES.
Steeds maar excuses verzinnen om niet met jezelf aan de slag te gaan.
Wat mij betreft prima, maar om er nou een groep voor op te zetten.
Als je wilt kan je vrienden worden met de eetstoornis, maar dat kost veel kracht en is een moeilijke weg, dus het, nu nog even niet excuus is weer snel gevonden op zo'n moment
Ps. Zelf ziek vanaf mijn 7e, geniet sinds mijn 28ste dus niets is onmogelijk!
Een langdurige eetstoornis hebben en er uiteindelijk na een hele lange weg vol strijd, frustratie, boosheid op jezelf, verdriet en wat nog meer het roer omgooien en al je energie steken in het leren leven met of ondanks de LES, laat voor mij nog altijd enorm veel lef, hoop op een beter leven en doorzettingsvermogen zien!
Jammer dat door een aantal van jullie woorden als excuus, eigen keuze, gebrek aan motivatie gebruikt worden en daarmee het gevoel van ´eigen schuld - dikke bult´, falen, niet goed genoeg je best doen en meer van die dingen die LESsers juist allemaal zo goed kennen en regelmatig tegen zich zelf gezegd hebben, ingewreven wordt. Ik wilde in eerste instantie helemaal niet reageren omdat het dan lijkt alsof ik mezelf en andere LESsers wil verontschuldigen, maar mijn teleurstelling over het feit dat hier zo weinig begrip en respect bestaat voor unieke, hard knokkende en allemaal onwijs waardevolle mensen, daar maak ik me gewoon boos over!
Ik kijk zo anders aan tegen de "LES-groep"... Naar mijn mening een beetje een geval van een stickertje plakken. Tis maar een woordje/naam/diagnose die er aan gekoppeld is...
Ik zou bijna willen zeggen: starten in die groep is het begin van 'loslaten'.
Accepteren is alles behalve opgeven om er vanaf te komen. Sterker nog: ik geloof zelfs dat acceptatie NODIG is! Hoe meer je iets wegduwt wat er niet mag zijn en/of hoe harder je vecht daartegen, hoe sterker het wordt!!
(als ik ga zeggen: je mag niet denken aan een blauwe dansende olifant... Lukt dat dan?)
Reactie van Renate is een mooi voorbeeld. Stukjes accepteren helpt je iedere keer een stapje verder, je 'wint' steeds weer kleine stapjes, (in je eigen tempo),leert milder naar jezelf te kijken...
Ieder mens is mooi en goed zoals die is! Met of zonder (restje) eetstoornis en hoelang deze ook duurt. Het gaat erom dat je dat zelf ziet en jezelf accepteert, met alles er om heen.
je bent wat je bent, wie je bent. mag het even?
denk, als we opgevers zouden zijn, zou er dan nog zo'n groep nodig zijn?
laat ieder het voor zichzelf uitmaken. en de hulp, steun,,,,
vragen of zoeken die voor zichzelf het beste is.
geloof me, dit is al moeilijk genoeg!
ik kan, jammer genoeg, erover meepraten.
kan me geen leven herrinneren zonder eetstoornis.dus moet je, eens je het gelooft dat het waar is. echt op zoek naar een nieuwe manier van leven. en dat gaat niet zomaar.
denken sommige nu echt dat iemand ervoor kiest je leven op "hold" te zetten, te vechten en ploeteren tegen het onzichtbare.
maar, ieder zijn mening
hoop dat ieder zijn weg vindt, op welke manier dan ook
Ik ben zelf LESser, en heb onder andere uit de LESgroep geleerd dat acceptatie zeker geen opgeven is. Dat er op een hoop andere vlakken winst te halen valt. Sinds ik het overactief vechten (ik moet moet MOET er vanaf) wat heb laten varen en mezelf dingen toestond, heb ik een veel fijner leven gekregen. Ik ben getrouwd met een geweldige man, en heb 2 mooie kindjes gekregen. Ik ben gelukkig.
Ja, ik heb nog een restje eetstoornis, maar als er iets is wat ik heb geleerd is dat sommige dingen die je in je leven meemaakt voor schade zorgen die je niet kunt fixen. Een LESgroep kan je helpen om je te focussen op LEVEN.
ik zit bij je in de groep, en heb het er heel erg fijn, veel begrip onderling, en nee, ook wij geven niet op
Triest als je zo gemotiveerd bent en er wordt zo met je omgegaan terwijl de wanhoop je de adem beneemt.
Ik verwacht dat ik kan afgaan op informatie die men op de website zet van de instantie, maar dat is kennelijk een misverstand.
Ik weet dat na zoveel jaren eetstoornis het voor mij niet haalbaar is om thuis in mijn eentje het roer zo om te gooien dat ik de voor mij enge boodschappen kan doen, vervolgens koken en de maaltijd ook nog opeten. Daar heb ik meer steun bij nodig, eerst normaler leren eten en thuis in de weekenden oefenen en bovendien de steun van een groep.
Aan een LES-groep heb ik nu nog niet genoeg om te bereiken wat ik wil bereiken (denk ik), overigens heb ik veel respect voor hen die dit wel doen.
Ik wens iedereen heel veel moed en kracht, dat hebben ook jullie , welke weg je ook gaat, hard nodig.
Mocht er een kliniek zijn die wel en kan wil bieden wat in het booster programma van Novarum althans in woorden wordt geboden, dan zou ik blij zijn als er hierover met mij contact zou worden opgenomen.
Wat ik nodig heb houdt in:
Een niet te hoogdrempelige klinische behandeling op maat, die vergoed wordt. Ik heb een restitutiepolis en heb vrije zorgkeuze.
gr,
Debem
Wel denk ik dat een stukje acceptatie, omarmen en toelaten, juist nodig is om verder te komen. Als het slechts een vijand is, die verslagen moet worden, blijft hij liggen loeren op de achtergrond, tot een moeilijk moment in iemands leven, waarop hij weer toe kan slaan. Ik was er min-of-meer vanaf, tot op een moment van ziekte en tegenslag de stemmetjes weer begonnen ("te dik", "geen discipline" etc.)
Als je kunt accepteren dat de eetstoornis er kan zijn op keerpunten in je leven, kun je er misschien ook beter mee omgaan.
Als je niet meer zo hard hoeft te vechten, blijft er energie over om te genieten van andere dingen en komt er een moment dat de mooie dingen de eetstoornis overtreffen....
Succes verder en liefs,
Ute.
de eetstoornis (welke dat ook moge zijn) staat m.i. voor de innerlijke criticus die in iemand leeft, deze criticus heeft een functie gehad in die persoons leven nl. zorgen voor die persoon.
helaas blijkt die zorg niet heilzaam en is uit nood ontstaan om te overleven.
door met compassie naar deze criticus te kijken en te erkennen wat deze voor je probeerde te doen, kan je milder naar jezelf toe zijn en van hieruit beter voor jezelf gaan zorgen.
je kunt dit acceptatie noemen maar is het niet helemaal want acceptatie suggereert dat je het 'wel ok' vindt. dat is niet zo.
hoewel dit proces als een 'gevecht' voelt (het doet pijn, maakt verdrietig, putje soms uit), is het geen echt 'vechten tegen'.
wat ieder persoon met een eetstoornis herkent is de zelfbeschadiging en dit staat sterk tegenover compassievol met jezelf omgaan.
en acceptatie van je eetstoornis (de innerlijke criticus) kan een 1e stap zijn in de richting van compassie voor jezelf.
dus...alsjeblieft... geen ver-/beoordeling van LES of de personen die hieraan lijden
iedereen gaat zijn eigen weg met als doel ; proud to be me (jezelf liefhebben met alles wat jou jij maakt)
ik wens iedereen het behalen van dit doel toe
veel liefs,
Mariska