Een eetstoornis is zwaar. Een echtscheiding is heftig. Zijn die twee factoren ook nog eens met elkaar verbonden, dan kan dat een enorme uitdaging zijn. Voor sommige mensen is dat vandaag de dag de realiteit. Anderen hebben hier in het verleden mee geworsteld. In onze interviewreeks 'Eetstoornis & Echtscheiding' vertellen een aantal dappere mensen hun verhaal. Vorige keer kon je het verhaal van Lisanne lezen. Vandaag vervolgen we de serie met Sascha.

Sascha is een 29-jarige vrouw en zelfstandig ondernemer in de zorg. Sinds een aantal maanden is Sascha gescheiden van de man waar ze tien jaar mee samen is geweest. Dat was geen makkelijke tijd. Haar onderneming is de afgelopen tijd haar anker geweest, net als haar nieuwe puppy. Verder geniet ze ervan om met haar vriend(inn)en en familie te zijn. 

In dit interview zit een aantal gedichten van Sascha verwerkt. Het schrijven van gedichten is al zo lang ze zich kan herinneren haar uitlaatklep geweest. Zodra het lukt om ergens een gedicht over te schrijven, lijken dingen voor haar op hun plek te vallen... 

Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld? 

"In 2013 ben ik in behandeling gegaan voor mijn chronische vermoeidheidssyndroom. De behandeling vond ik zwaar en het herstel duurde lang. Wat bleek de oorzaak van mijn vermoeidheid te zijn? Ik deed te veel. Weekend en vrije dagen kende ik bijna niet, ik sportte veel en had samen met mijn man veel sociale contacten. Ik ging met elk circus mee. Ondertussen was ik altijd enorm moe, maar ik vond dat ik het allemaal maar moest kunnen.

Tijdens de behandeling leerde ik mijn activiteiten verdelen. Hierdoor hield ik opeens tijd over en ik viel in een gat. Bovendien was ik nog steeds moe. Ik las iets over hoe toegevoegde suikers je moe konden maken en besloot dit volledig te skippen in mijn eetpatroon. Het leek te helpen! Eindeloos zocht ik suikervrije recepten op het internet. De hele dag stond ik in de keuken alles zelf vers klaar te maken zodat het zo 'schoon' mogelijk was. Buiten de deur eten lukte niet meer, want dan had ik geen controle over wat er in mijn eten zat.

Na een aantal maanden probeerde ik dan toch de touwtjes wat losser te laten, aangezien mijn man zich er zorgen over maakte. Hij vond het allemaal nogal obsessief. Ik snapte zijn probleem niet. Naar mijn idee was ik gezond bezig en ik voelde me er goed bij. Ik bouwde mijn behandeling voor mijn chronische vermoeidheid af en werd genezen verklaard. De obsessie met mezelf overladen met activiteiten maakte plaats voor een obsessie met eten die tot op de dag van vandaag helaas nog aanwezig is in mijn leven."

Wat voor effect heeft dit gehad op jouw relatie?

"De behandeling voor chronische vermoeidheidssyndroom is goed voor mij geweest, maar minder goed voor onze relatie. Mijn man is een energierijke stuiterbal en echt een avond-mens. Dat ik mijn activiteiten verdeelde, betekende ook dat ik vaker 'nee' zei wanneer hij me weer eens vroeg mee te gaan naar feestje zoveel. We kregen een ander ritme en leefden al gauw langs elkaar heen.

Ik begon met mijn onderneming en dat was hard werken om van de grond te krijgen. Ondertussen vermaakte mijn man zich met steeds meer nieuwe sociale contacten en feestjes om naartoe te gaan. Ik accepteerde steeds meer dingen van hem waar ik eigenlijk niet achter stond, maar ik hield van hem dus ik gaf hem de vrijheid die hij nodig had. Om dit te kunnen accepteren, zette ik onbewust steeds meer mijn gevoel uit. Ik kon voor alles begrip opbrengen en rationaliseerde recht wat scheef stond.

Op een avond vertelde mijn man vreemd te zijn gegaan. Daar ben ik even flink verdrietig van geweest maar heb hem ook vrij snel weer vergeven. Dat was niet moeilijk voor mij, want hij deed niets om mij pijn te doen en ik wist dat hij nog altijd enorm van mij hield.

Overal waar je me raakt
liggen je handen als gegoten
op mijn huid en door mijn haar
maar je hebt mijn ziel omver gestoten
over de contouren
van mijn mega sterke, stoere
niet voldoende, verdomde lijf
Daarom dat ik nog over mijn toeren
een beetje op mij hoede blijf

Na een jaar samen hard aan ons huwelijk gewerkt te hebben, bleek hij nog meer vrijheid nodig te hebben. Die gaf ik hem, in de vorm van een open relatie. Weer iets waar ik gevoelsmatig totaal niet achter stond, maar rationeel gezien was het een logische beslissing. Ik hield immers van hem en wilde hem niet kwijt.

Na het vreemdgaan liep mijn obsessie met eten uit de hand. Een goede vriendin maakte zich zorgen. Ik ben toen in therapie gegaan. Het duurde even voor ik zelf ook erkende dat het foute boel was. Ik wist dat ik niet gezond bezig was, maar dacht dat ik het allemaal wel onder controle had. Ik heb een psycholoog van goud die mij heeft geholpen weer dichter bij mijn gevoel te komen en een beste vriendin waarmee ik steeds meer open gesprekken voerde. Dit maakte dat ik voelde dat het leven dat ik leidde met mijn man niet het leven was dat mij gelukkig maakte. Sterker nog, ik was mezelf compleet verloren en maakte mezelf elke dag een beetje meer kapot. Nog steeds wilde ik hem niet kwijt, maar gaf wel aan dat ik geen open relatie meer wilde. Ik legde de bal bij hem. Als hij met me verder wilde, dan moest hij monogaam zijn. Zijn antwoord was keihard, maar voor het eerst écht eerlijk. Hij zei: 'Hoeveel ik ook van je hou en hoe graag ik ook bij je wil blijven, ik kan je niet beloven dat ik nooit meer vreemd zal gaan.' Dat was het dan. Op…"

Hoe ging het toen met je eetstoornis?

"Om na het vreemdgaan toch bij hem te kunnen blijven, moest ik hem vergeven. Los van het feit dat het me natuurlijk enorm onzeker heeft gemaakt of ik überhaupt wel goed genoeg was, heb ik mezelf niet de tijd gegeven dit te verwerken. Ik gaf maar weinig gehoor aan mijn gevoel en rationaliseerde alles weg. Bovendien wilde ik sterk zijn om dit te kunnen dragen voor hem.

Toen zijn de eetbuien begonnen en kwam ik aan in gewicht. Ik raakte compleet in paniek! Hoe kon ik de controle zo verliezen!? Ik voelde me een zwak persoon en was met dit extra gewicht nog angstiger dat ik niet mooi genoeg meer zou zijn voor mijn man. Ik begon met braken na een eetbui. Na verloop van tijd verving ik het braken door vasten. De lichamelijke ongemakken van het hongeren kon ik dragen en dat voelde krachtig. Ik had het gevoel dat ik zo mijn fouten - de eetbuien - kon herstellen en kon op deze manier verantwoordelijkheid nemen voor hoe ik eruit zag.

Na de scheiding moest ik opnieuw mijn identiteit zien te vinden, want er viel een leegte. Een gat dat ik bleef vullen met destructief gedrag. Ik wist nu wie ik niet wilde zijn en daar kon ik mee stoppen. Ik wist alleen nog niet wat ervoor in de plaats moest komen. Ik voelde me een leeg omhulsel. Huid en haar, zonder identiteit. Met behulp van therapie heb ik vandaag de dag regelmatig ook periodes dat ik gezond met eten om kan gaan. Ik ben nog niet waar ik wil zijn maar ik denk dat ik goed op weg ben. Voelen is the key!"

Laat verdriet zich naar honger vertalen
dan smaakt mijn ontbijt al naar falen
De rest van de dag duw ik door mijn strot
Ik slijp mijn lach en poets mijn lot

Zelf-liefde dwing je niet af
maar stoppen met voelen is de straf
Dus ik pers de tranen uit mijn systeem
en mijn robothand droogt ze meteen

Ondersteboven wring ik me uit
Chemicaliën uit mijn huid,
Stof uit mijn oren, zand uit mijn hart
de leegte blijft over en ik ben verward

Wat zou je anderen in een soortgelijke situatie willen zeggen?

"Als je ergens een keus over moet maken of er gebeurt iets vervelends, vergeet dan niet je gevoel te gebruiken. Sterker nog: je gevoel moet je ankerpunt worden en je rationele gedachten slechts een hulpmiddel. Ben je het ergens mee eens, maar voel je het niet in je lichaam? Ga er nog eens voor zitten. Dit kan eng zijn, want hierdoor kan je soms tot beslissingen komen die je liever niet had gemaakt. Maar wees niet bang voor veranderingen, want elke situatie is veranderlijk. Ook de pijnlijke situaties. Voel je je verdrietig, boos of eenzaam? Goed zo! Je voelt! Ja, dat doet pijn, maar weet dat ook dit weer milder gaat worden. Voel het zonder het te willen veranderen, repareren, verdoven of kwijt te zijn. Omarm het alsof het je eigen kinderen zijn."

Verdriet, ik voel je
onderin mijn buik
plakkerig en gloeiend
borrelend en broeiend
Je kruipt omhoog
draait mijn maag om
verkrampt mijn middenrif
trekt mijn rug krom
Hongerige heimwee
naar wat het ooit was
je mist hem tot op mijn bot
met elke deuk en kras

Sascha is niet haar echte naam; om privacyredenen gebruikten we een pseudoniem.
Fotografie: pexels