Als je op het punt staat om hulp te zoeken of aan een behandeling te beginnen, vind je het misschien wel fijn om te weten hoe het eraan toegaat tijdens zo’n behandeling. Hoe heeft dat traject eruit gezien voor iemand die je al voor is gegaan? Wat waren eerdere ervaringen bij die specifieke instelling? Om je daarin een klein inkijkje te geven, startten wij de interviewserie Therapy Talk. Elke week lees je een persoonlijk verhaal van iemand die het afgelopen jaar een behandeling heeft afgerond. Vorige week las je het verhaal van Jitse, die in behandeling was bij Mind-Body-Unit. Vandaag gaan we verder met Fleur, die vertelt over haar tijd bij het UZ in Gent.

Fleur is bijna achttien jaar en al vanaf kleins af aan een sportief en creatief persoon. Ze houdt zich deze dagen bezig met schrijven, tekenen en fotograferen. Voor haar is elke dag te kort! Ze zit in haar laatste jaar Humaniora (Moderne Talen-Wetenschappen) en hoopt aan het einde haar diploma in handen te hebben. Haar bucketlist staat vol met reizen en dromen. "Ik ben een echte dromer en hou ervan te werken voor mijn dromen."

Waar ben je in behandeling geweest?

"Ik ben het afgelopen jaar twee keer in opname geweest in het UZ in Gent. Na de tweede keer volgde ik ook nog een dagbehandeling daar. Ik ga nog wekelijks naar mijn diëtist en om de twee weken breng ik een bezoekje aan mijn psycholoog. Verder volg ik paardentherapie en ga maandelijks naar de psychiater. Ik ben enorm dankbaar dat ik de kans krijg voor deze hulp. Ik weet dat dat niet zo vanzelfsprekend is voor iedereen."

Wat voor soort behandeling heb je gehad? 

"In het ziekenhuis hadden wij vooral veel groepssessies en hadden we om de twee weken een individuele sessie bij de psycholoog. Ik vond het in het begin super eng om in groep therapie te volgen, maar ik merkte wel dat het hielp. Je voelt je voor het eerst niet meer alleen, maar kunt praten met andere mensen die het ook meemaken. We leerden om onze gedachten creatief te uiten, we stelden een crisis- en hervalplan op, we kookten en deden exposures.

Sinds december 2019 volg ik nu ook paardentherapie. Ik ben super blij dat ik mezelf die kans heb gegeven. Ik rijd al sinds kleins af aan paard, maar nu leer ik ze op een heel andere manier kennen. Ik kan hen vertrouwen en ze geven veel terug."

Hoe zagen je dagen tijdens therapie eruit? 

"In de week zat ik in Gent en bleef ik daar ook, want het was immers echt veel te ver om telkens opnieuw terug te keren naar huis. Daarom was ik in het weekend dan ook super blij als ik een nachtje naar huis mocht. Ik miste thuis enorm. We probeerden er met de groep altijd het beste van te maken, maar het is toch anders dan thuis. De therapieweken waren psychisch heel zwaar, ik leerde mezelf op een heel andere manier kennen. Ik moet zeggen dat alles op mijn zestien jaar enorm hard binnenkwam. Ik was blij dat ik zoveel steun kreeg van thuis uit. Ik leefde op dat moment een heel ander leven dan de meeste mensen. Dat maakte het soms extra moeilijk. Ik ben blij dat ik toch af en toe eens afsprak met vrienden.

Ik vulde mijn dagen met creatieve dingen, ik startte een bullet journal, breide een heleboel pulls en sjaals. Verder schreef ik veel en hield me bezig samen met de groep. Rummikub was onze grote favoriet. De dagen in het ziekenhuis hadden enorm veel structuur en zaten vol rustmomenten."

Hoe heeft deze behandeling jou geholpen bij herstel?

"Mijn eerste behandeling heeft mij echt laten inzien dat ik ziek was. Ik was al drie maanden thuis en ging niet meer naar school. Ik leefde in een waas, mijn leven draaide alleen nog maar om sporten en eten. Ik sloot mij af van alles en iedereen. Ik moet zeggen dat ik zelf nog maar weinig van die periode weet, maar besef nu hoe zwaar het moet zijn geweest voor mijn ouders die mij constant probeerden te helpen.
Ik ben de therapeuten ook enorm dankbaar omdat ik leerde spreken over mijn problemen en dan in het bijzonder over mijn gevoelens. Ik ben van nature een persoon die alles opkropt en voor zich houdt. In het UZ voelde ik mij ook minder eenzaam, ik zag nog mensen struggelen met eten en hun lichaamsbeeld. Ik voelde de openheid van anderen en van de verpleging."

Heb je iets gemist?

"Ik miste vooral een overgang van het leven in het ziekenhuis en thuis. Ik vond het moeilijk om te switchen. Zeker tijdens mijn dagtherapie ging je van het ene uiterste naar het andere. Ik vond dat ik hier weinig ondersteuning in heb gehad. Het is echt raar om na vier maanden terug in de gewone wereld te zijn. Ik vond dat er te weinig voorbereiding op was en voelde mij daarom soms echt alleen. Waardoor ik door de eenzaamheid weer vaker luisterde naar mijn eetstoornis en ik, mede daardoor, uiteindelijk gekozen heb voor een tweede opname. Ik had liever bijvoorbeeld eens therapie gehad met vrienden. We hadden dit wel met ons gezin, maar met niemand daarbuiten."

Zou je met de kennis van nu, iets tijdens je behandeling anders gedaan hebben?

"Ik dacht altijd dat het mij zou lukken om een leuk en goed leven te leiden met een eetstoornis. Maar dat gaat niet, je kunt niet genieten van het leven als er constant een stem in je hoofd bepaalt wat wel of niet mag. En dat heb ik te laat ingezien, waardoor ik nu nog altijd volop in herstel zit. Ik stelde het uit, dacht dat het vanzelf wel over zou gaan als ik terug uit het ziekenhuis mocht. Maar nee, zo werkt het niet. Ik ben blij dat ik tot dat inzicht ben gekomen. Je kunt niet herstellen zonder een keer in het diepe te springen."

Zou je anderen deze behandeling aanraden?

"Ja, ik zou dit aanraden! Ik weet dat mijn eetstoornis hier totaal niet mee akkoord gaat. Maar ja, een opname helpt. Het is niet 'aangenaam', maar dat hoeft het ook niet te zijn. Ik leerde mezelf door het UZ op een nieuwe manier kennen. De therapie zorgde ervoor dat ik handvatten creëerde die mij nog steeds elke dag helpen. Als je twijfelt zou ik het een kans geven, maar geef het dan ook een echte kans. Ik negeerde de hulp in het begin en dan helpt de behandeling natuurlijk niet. Je moet ervoor openstaan.

Aan de andere kant wil ik zeker ook even mijn paardentherapie in het licht zetten. Ik heb door de paarden daar al zoveel mogen ervaren. Elke keer kom ik tot nieuwe inzichten. De paarden spiegelen je waardoor je op je dagelijkse problemen gewezen wordt. Dit kan erg confronterend zijn, maar ook enorm leerrijk."

Hoe gaat het nu met je?

"Moeilijke vraag. Ik weet het niet zo goed, alles voelt anders aan door de coronacrisis. Ik ging voor het eerst weer bijna fulltime naar school en begon mijn sociale contacten terug op te bouwen. Maar toen kwam corona in het spel en werden we thuis gezet. Ik moet zeggen dat ik het er enorm moeilijk mee heb. Veel van mijn motivatiedoelen en plannen werden gecanceld. Ik heb een enorm hobbelige en moeilijke periode achter de rug. Ik denk dat velen zich hierin zullen herkennen. Het is niet gemakkelijk om elke dag de confrontatie met een eetstoornis aan te gaan in een tijd waarin je je vaak eenzaam voelt.

Ik besef nu dat ik toch moet blijven vechten ondanks de situatie. Er komen tijden na corona en die willen we volle bak kunnen meedoen. Daarom richtte ik een blog en Instagrampagina op. Justfeelgoodbe is een pagina waar ik al mijn ervaringen en creativiteit kwijt kan, een uitlaatklep voor mijn gedachten. Ik haal er voldoening uit om zo inspiratie op te doen en nieuwe mensen te leren kennen."

Wil je verder nog iets meegeven?

"Vraag hulp, stel vragen aan mensen. Ik heb lang mijn gevoelens genegeerd en sprak er niet over. Ik merk nu dat het me echt kan helpen. Voel je niet slecht als je eens een mindere dag hebt, op elk moment kun je opnieuw beginnen. Je bent het waard om geholpen te worden. Je bent net zo veel waard als iemand anders."