"Als er morgen door omstandigheden weer een 13-jarig meisje in deze situatie komt, is het niet zeker dat we haar kunnen behandelen", zegt Peter Dijkshoorn, kinderpsychiater en voorzitter van de nieuwe stuurgroep K-eet in een artikel van Trouw. Het is één van de kreten die vandaag in het nieuws te lezen was. Meer voorlichting, betere samenwerking en kortere wachttijden; dat is het doel. 

K-eet is opgericht door een groep kinderartsen en staat voor ketenaanpak eetstoornissen. Zij streven voor structureel betere en eerdere hulp voor mensen met anorexia en boulimia. K-eet is van mening dat mensen met beginnende eetstoornissen vaak te laat passende hulp ontvangen, waardoor de druk op gespecialiseerde klinieken toeneemt, waar ook al lange wachtlijsten zijn. Anne is zo'n 13-jarig meisje. Een meisje met een beginnende eetstoornis dat 18 weken op de wachtlijst stond voordat ze professionele hulp mocht ontvangen. 18 weken zijn lang voor iemand met een eetstoornis.

Aandachtig hebben we het nieuws gelezen. Ons vielen vooral drie punten op die ik vandaag wil bespreken. Helaas kunnen wij van Proud op dit moment de zorg zoals het nu bestaat niet veranderen. Wel wil ik graag mijn gedachtes uitspreken over de punten die in het plan van aanpak genoemd worden en relevante blogs van Proud2Bme hierover delen.

Wachttijden

Misschien is dit wel de grootste klap. Eindelijk ben je zover; je hebt hulp gevraagd, je hebt de stap gezet. En dan moet je nog weken, of soms zelfs maanden, wachten. Helaas is dit op momenteel voor veel mensen de werkelijkheid. Voor mij was de wachttijd een goed excuus om toch nog even wat meer af te vallen, want nu kon het nog. Een misschien voor jou ook wel herkenbare, maar gevaarlijke gedachte. Want dit is alles wat een (beginnende) eetstoornis nodig heeft om gevoed te worden. Om sterker te worden. 

Het valt wel mee, zo erg is het nog niet, bij anderen is het erger... Allemaal gedachtes die ik mezelf inprentte om toch nog maar even geen afscheid van die eetstoornis te hoeven nemen. Een eetstoornis is verraderlijk, kan je het gevoel geven dat jij degene bent die achter het roer staat. Gedachtes, of misschien beter gezegd, overtuigingen die mij weerhielden om de stap naar hulpverlening te zetten. Ze zien me al aankomen... Ik mag geen plek innemen, iemand anders kan deze ruimte beter gebruiken...

Juist om dit te voorkomen, was het voor mij belangrijk om de wachttijd op een passende manier te overbruggen. In deze tijd ben ik dan ook meer open gaan staan voor steun vanuit mijn omgeving en werd ik me beetje bij beetje bewuster van mijn eetgestoorde gedachtes en gedragingen. Mocht je meer willen lezen over wat je kunt doen terwijl je op een wachtlijst staat, lees dan ook vooral deze blog eens door. 

Comorbiditeit

Een eetstoornis komt nooit alleen. Een zin die je misschien wel vaker voorbij hebt zien komen. Met een reden. Toch wordt er, naar mijn idee, weinig aandacht aan andere diagnoses gegeven tijdens een behandeling. Zo ging mijn behandeling puur over mijn eetstoornis, terwijl ik hiernaast ook de diagnose obsessieve compulsieve stoornis, een depressie en een burn-out had. Iets waar niemand ooit over heeft gerept. Toentertijd stond ik hier eigenlijk niet eens zo bij stil, terwijl ik nu denk dat het juist heel waardevol was geweest om hier ook mee bezig te zijn. Zeker omdat al deze diagnoses zo in elkaar overvloeiden. 

In 2020 komen er als proef twee regionale expertisecentra voor eetstoornissen. Het jaar daarna wordt dit initiatief uitgebreid naar meerdere centra voor ook een bredere doelgroep. Ik hoop dat het hierdoor mogelijk is om meer richting een behandeling op maat te werken. Iedere persoon, iedere eetstoornis is anders. Waarom zou de behandeling dan hetzelfde zijn?

Dwangvoeding

Misschien heb je ooit wel eens van de term 'Minnesesota Starvation Expriment' gehoord. Hieruit is te concluderen dat niet alle symptomen van bijvoorbeeld anorexia nervosa het gevolg zijn van de ziekte an sich, maar ook het gevolg zijn van uithongering. Dit maakt het herstellen van een eetstoornis ook meteen wat ingewikkelder. Voeding heb je nodig om te functioneren en achterliggende problematiek aan te pakken. Tijdens mijn opname begreep mijn gezonde kant dit principe heel goed, maar toch vond ik dit vreselijk. Mijn eetstoornis draaide niet om eten, maar mijn herstel ineens wel. Het voelde alsof juist door het eten de focus van mijn echte probleem af werd gehaald. Stop er maar een boterham extra in. Zo werkt het helaas niet, maar zonder die extra boterham kom je er ook niet. 

Daarnaast merkte ik dat mijn eetstoornis goed ging op die focus op eten. Ik was obsessief, alles draaide om voeding. Alleen voelde het niet meer als ongezond, omdat ik met mijn herstel bezig was. 

Soms wordt gekozen voor dwangvoeding. K-eet streeft naar een situatie waarin dit alleen nog als laatste middel wordt aangesproken. Ik heb nooit dwangvoeding gehad, maar ik kan me voorstellen dat dit erg traumatiserend kan zijn. Misschien kan het voelen als een onmenselijke aanpak, terwijl je juist behoefte hebt aan wat menselijke steun en liefde. Maar vergeet niet dat dit een weloverwogen beslissing van behandelaren is, die voor hen ook erg zwaar kan vallen. Want: wanneer valt de keuze op dwangvoeding? Je wil geen strijd, maar je wilt iemand ook niet dood laten gaan... 

Sta jij momenteel op een wachtlijst, of loop je tegen andere moeilijke situaties aan, dan hoop ik dat je de kracht kunt en blijft vinden om deze periode op een redelijke manier te overbruggen. Wij zijn er voor je, in de chats en op het forum. Hou vol, je doet het goed.

♥

Onze chats zijn elke avond van 19.00-21.00 uur geopend. Je bent welkom. Ook zijn er regelmatig chats met ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten te vinden. Hiervoor kun je onze agenda raadplegen. Ook kun je op het forum altijd jouw verhaal kwijt. Hier reageren wij dagelijks op alle berichtjes.