Ik vond het zo’n stomme zin. Ik ben er toch!?, dacht ik altijd. Hoe kan ik nou meer ruimte innemen? Door dikker te worden zeker? Nou... dacht het niet. Ik kon niet veel met dat advies en bovendien vond ik het heel eng. Voor mijn gevoel was alle ruimte die ik innam niet goed en vooral te veel. Het idee dat ik nog meer naar de voorgrond zou moeten, met de kans nog meer fout te doen, vond ik vreselijk. Later ontdekte ik pas dat ik het eigenlijk helemaal niet fout had kunnen doen en dat het ook over hele andere dingen ging.

Ruimte innemen kan in eerste instantie heel letterlijk zijn. Er durven zijn, in deze ruimte en op dit moment. Met heel je lichaam, zonder je te verstoppen. Dat kan al een hele uitdaging zijn, zeker als je je op elk moment over-bewust bent van je lichaam. Zelf was ik zo gefocust op mijn lichaam, dat ik het elke minuut meer leek te voelen. Het werd groter en dikker, terwijl ik juist minder wilde zijn. Hoe harder ik dat gevoel weg probeerde te duwen, in de hoop de helft van mijn lichaam in de bank te kunnen stoppen, hoe erger het werd. Ik voelde mij bij elke verjaardag de olifant in de kamer en soms voelde het alsof ik mij alleen nog maar kon verstoppen in bed. Ik wilde er niet zijn met dit lichaam, het was te veel.

Grote truien en een ineengedoken houding hielpen mij soms door de dag heen. Iets wat eigenlijk juist opviel en waar mensen soms vragen over hadden. Ik viel op door mijn warme kleding tijdens een hittegolf en soms kwam er iemand naar mij toe met het advies iets minder fragiel te zijn. Terwijl ik mijzelf nog steeds elke dag te veel vond, viel ik bij anderen op in afwezigheid. Toch deed dat niets met mijn gevoel. Ik wilde weglopen voor mijzelf, omdat ík mijzelf te veel vond. Ik was de enige die een oordeel had over mijzelf. Het gevoel van er te mogen zijn en op te vallen in een ruimte gaf mij het gevoel niet meer te kunnen ontsnappen. Alsof ik dan echt door de mand kon vallen. Ik was dik en lelijk, dat zou dan pas echt op gaan vallen.

Daarnaast was het er fysiek mogen zijn nog niet eens de grootste uitdaging. Er te mogen zijn met alles wat ik heb en alles wat ik ben, voelde soms onmogelijk. Al mijn gedachten, gevoelens, meningen en alle chaos definieerde mij misschien nog wel meer dan mijn uiterlijk. Het voelde ook vaak alsof ik dat niet aankon. Ik wist zelf niet eens wat ik ermee moest, laat staan dat anderen daarmee om moesten gaan. Alleen daarom al wilde ik niet open zijn en niet om hulp vragen.

Achteraf denk ik dat het grootste probleem was, dat het er niet mocht zijn van mijzelf. Bij al die chaos hoorden ook problemen, zorgen en ongecontroleerde emoties. Dat was allemaal onderdeel van mij geworden, maar ik wilde niet dat het er was, dus wilde ik niet dat ík er was. In ieder geval zo min mogelijk. Wat mij verder hielp? Ik vertel het je...

Je bent er nu toch

Het is misschien een beetje een dooddoener, maar je bent er nu toch. Deze gedachte heeft mij eigenlijk heel erg geholpen. Ik ben er nu toch al, waarom zou ik er mijn levenswerk van maken om er zo min mogelijk te zijn? Waarom zou ik iets dat er is, weg willen maken? Ik kan die energie misschien beter gebruiken om die tijd en ruimte, die ik toch al inneem, zo prettig mogelijk voor mijzelf te maken. Dan maar proberen die ruimte zo goed mogelijk in te nemen, het is namelijk al van mij. Daar mag ik mijn hele leven over doen, maar het helpt mij misschien meer dan ervoor weg te lopen. 

Draai het eens om. Mogen anderen er zijn? Met al hun mooie kanten, maar ook hun problemen? Met alles wat hen mens maakt? Jij verschilt helemaal niets van anderen in dat opzicht. Jij bent een mens, net als zij, dus jij mag er zijn. Net als ieder mens heb jij het recht om te denken wat je denkt, te voelen wat je voelt en onvoorwaardelijk jouw ruimte in te nemen hier. 

Ik geloof ook dat hoe meer jij je ruimte in durft te nemen, hoe meer je daarmee durft te oefenen en te experimenteren, hoe meer je het leven krijgt dat bij je past. Wanneer je zegt wat jij vindt en durft te staan voor wie jij bent, zal dat automatisch ook mensen aantrekken die daar net zo over denken. Mensen die net zo zijn als jij. Hoe meer ik mijzelf durfde te zijn, hoe meer ik erachter kwam wat bij mij paste en wat ik leuk vond. In activiteiten, in andere mensen, in kleding, in alles in mijn leven. Pas later merkte ik dat toen ik mijzelf wegcijferde, ik eigenlijk nooit echt op mijn plek ben geweest. Ik was zo bezig geweest met mijzelf verstoppen dat ik vergat te ontdekken wat ik eigenlijk leuk vond en wat bij mij paste. Zodra je je eigen ruimte in durft te nemen, zul je vanzelf merken wat bij jou past en waar jij je goed bij voelt. De nieuwe jij, die er durft te zijn. 

Schrijf het op

Wat mij makkelijker af ging was ruimte innemen op papier. Daar moest ik het lange tijd van hebben en als dit het makkelijker voor jou maakt, gebruik die ruimte dan vooral. Er is zo veel wat je kunt voelen en denken, het is eigenlijk onmogelijk om dat allemaal binnen dat kleine kadertje te houden wat je jezelf toestaat. Emoties zijn groots en wild, gedachten zijn eindeloos en ongeremd. Het kan alle ruimte in je hoofd in beslag nemen, geef het een weg naar buiten. Praat, schrijf, dans, zing, want alles wat jij voelt mag er zijn en mag je uiten. Het feit dat dit allemaal bij jou hoort, betekent waarschijnlijk dat het menselijk is en dat nog veel meer mensen dat zullen herkennen.

Daarnaast wordt het dan ook in ineens iets tastbaars. Kijk even naar wat je hebt geschreven of gecreëerd. Is dat te veel om te overzien? Is dat te veel om aan te kunnen? Of zijn het eigenlijk hele menselijke dingen die niet per se makkelijk zijn, maar ook niet onoverkomelijk? 

Die ruimte is er voor jou

Jouw ruimte is er voor jou, niet voor anderen. Ik denk dat jij op dit moment de enige bent die zo worstelt met het innemen van je eigen ruimte. Voor anderen ben jij er meestal gewoon. Natuurlijk zullen ze verschil merken in hoe jij je voordoet, maar over het algemeen is iedereen vooral met zijn of haar eigen ruimte bezig. En gelukkig ook maar! Misschien kan dat ook helpen om die ruimte juist wel in te nemen. Om stevig te gaan staan en te accepteren wie en wat jij op dat moment bent. Dat doe je namelijk voor jezelf. Hoe fijner en gemakkelijker jij met die ruimte om kunt gaan, hoe meer je jezelf en je lichaam kunt accepteren. Het enige wat anderen daarvan zullen merken is dat het beter met je gaat en dat je je positief ontwikkelt. Wees dus niet bang anderen in de weg te staan, tot last te zijn of te veel ruimte in te nemen. Jij mag er zijn en belangrijker nog, jij mag dat zelf voelen.

Jij hebt zo veel te geven en zo veel toe te voegen. Alles wat jij denkt, voelt en kunt delen, kan jou en anderen helpen. Door jezelf telkens weg te maken en er zo min mogelijk te zijn, ontneem je jezelf en anderen de kans om de echte jij te leren kennen. Alles wat jij bent mag er zijn, want je bent er nu toch.

Hoe durf jij ruimte in te nemen?

Fotografie: simon-robben