In het begin van mijn eetstoornis vond ik het heerlijk; de controle, de structuur, het niet eten. Maar in de loop van de tijd veranderde dat wel. Je hebt helemaal zelf geen controle meer, maar je eetstoornis neemt de controle van je over. Het is voor mij een hele grote stap om hier op proud mijn verhaal te plaatsen, maar wel een stap die ik graag wil zetten.

Laat ik beginnen bij het begin, mijn jeugd. Ik heb nooit een vervelende jeugd gehad eigenlijk. Heb 2 lieve ouders, een zusje en een broer. Ik vond het vroeger heerlijk om met vriendinnen te spelen en beleefde de gekste dingen. Maar toen in naar de middelbare school ging veranderde er wel het een en ander. Ik was gelukkig niet de enigste van mijn basisschool die naar deze school toe ging, dus ik had nog wel vriendinnetjes.

Ik maakte ook wel nieuwe vriendinnen, waarvan een meisje mijn beste vriendin werd. Ik kende haar al van het zwemmen waar ik toen net op zat. We spraken vaak samen af en maakten veel lol. We waren een soort van zusjes voor elkaar en we vertelde elkaar alles. Toen kwam die ene dag, die dag waarop alles veranderde. Het lijkt alsof het gisteren was, zo erg staat het in mijn geheugen gebrand. Mijn vriendin kwam naar me toe en ze moest me wat vertellen dus ik liep achter haar aan naar de wc's. Ze liet me haar arm zien en ik schrok me rot, vol met krassen en opgedroogd bloed. Ik vroeg haar hoe het kwam, ook al wist ik het antwoord natuurlijk allang! Ze vertelde alles eerlijk en ze moest huilen, net zoals ik.

Ik heb het een paar dagen aangekeken maar op een gegeven moment werd het me teveel. Ik kon me slecht concentreren in de klas en tijdens de lessen. Ik heb lang nagedacht en heb toen een counselor op school ingeschakeld. Daar was mijn vriendin het in het begin totaal niet mee eens, maar ze moet me dankbaar zijn voor wat ik voor haar geregeld heb in die tijd. Doordat ik me zoveel zorgen maakte ging ik mezelf wegcijferen. Ik maakte mezelf als het waren onzichtbaar.

Toen brak de tijd aan dat mijn broer een echte puber werd. Maar het bleef niet alleen bij ruzies thuis. Het is een keer zo ver gegaan dat mijn moeder de politie had gebeld en ze mijn broer meenamen. Er zijn toen allerlei rechtzaken geweest en gelukkig is dat nu allemaal voorbij. Mijn broer kreeg de diagnose autisme. In het begin vond ik het moeilijk en ik snapte allemaal niet zo goed wat het inhield. Ik heb ook nooit duidelijk te horen gekregen wat het nou allemaal precies inhoud. Het was een moeilijke tijd, voor ons allemaal.

Mijn broer had veel aandacht nodig waardoor ik mezelf een beetje terugtrok. Toen mijn zusje te horen kreeg dat ze zware dyslexie had en ze daarvoor dus ook heel veel aandacht nodig had maakte ik mezelf helemaal onzichtbaar. Ik werd heel erg onzeker en ging steeds minder eten. Ik heb de vriendschap met mijn beste vriendin toen verbroken omdat het me allemaal teveel werd, ik heb het alleen op een manier gedaan waar ik nu spijt van heb.

Dit alles is nu zo'n twee jaar geleden gebeurd. Het afgelopen jaar heb ik op school veel gesprekken gehad en heb daar ook echt wel veel aan gehad. Tijdens een gesprek op school heeft mijn counselor toen mijn ouders gebeld omdat het niet langer kon. Ik moest en zal naar de huisarts gaan volgens haar, dat is toen ook gebeurd. De huisarts had mij toen doorgestuurd naar de GGZ, waar ik nu nog steeds zit. Ze hadden mij eerst de diagnose dysthyme stoornis gegeven maar na een aantal gesprekken hadden we het meer over het eten dan over de depressie.

Ik ben toen doorgestuurd naar iemand die ervaren is in het begeleiden van meiden met een eetstoornis, maar vooral meiden met anorexia. Helaas is deze hulp nog niet aangeslagen, maar ik hoop dat dat nog gaat gebeuren. Sinds kort hebben mijn ouders ook hulp bij de GGZ en ik ben blij dat ze zo hun best doen om mij te begrijpen, ook al merk ik dat het soms niet altijd op de goede manier is. Binnenkort start ik ook met gezinstherapie. Ik lunch nu op school, samen met een docent omdat ik anders niet zou eten. Ik vind het verschrikkelijk maar ik heb niet heel erg veel keuze.

Maar ik laat mijn hoofd niet hangen en vecht net zolang totdat ik van die stomme eetstoornis af ben! Ik hoop dat ik op een dag kan inzien dat ik het waard ben. Ik blijf knokken en ik hoop dat jullie dat ook doen!

Plaatjes: Weheartit