Trots op mijn diagnose en opname

 

21 jaar, anorexia, PTSS, depressie, autisme, 2 x opname, 1 x dagbehandeling. 17 jaar, 5 x inpatient, depressie en autisme, weight restored, anorexia recovered. 23 jaar, 4 jaar anorexia, 5 x kliniek, 2 x ziekenhuis #anorexia #eatingdisorder. 16 jaar, eetstoornis NAO, dysthyme stoornis, angststoornis. 20 jaar, borderline, PTSS, boulimia en depressie, vegan. 19 jaar, inpatient atm, eetstoornis, mental illnesses, bmi x, vegetarisch, 17 dagen am clean. Dit is een greep uit de honderden recovery profiel beschrijvingen die te vinden zijn op Instagram. Ik verbaas me over de vele diagnoses en openheid wat betreft behandeling en opname. Wat maakt dat deze jonge vrouwen hier zo graag hun diagnose en therapiegeschiedenis delen? Zijn zij trots op hun diagnose en ziekenhuis opname, is het een vorm van kuddegedrag of is er een andere verklaring voor? 

Toen ik een eetstoornis had schaamde ik me hiervoor. Ik kon bovendien nauwelijks geloven dat ik daadwerkelijk gediagnosticeerd was met anorexia nervosa. Dat was voor meisjes die vel over been waren en nauwelijks iets aten. Ik vond het maar overdreven en zou die term nooit in combinatie met mijzelf uit mijn mond krijgen. Naast dat ik me schaamde voor mijn diagnose, schaamde ik me helemaal voor het feit dat ik in therapie was. Het liefst vertelde ik dit tegen niemand. Ik was bang dat mensen me dan een mislukking vonden of gewoon een beetje gek. Ik wilde niet beoordeeld worden op het feit dat ik psychische hulp nodig had en verzweeg dit daarom regelmatig. Praten over opnames, andere psychische problematiek en zelfbeschadiging kwam niet eens bij me op. Kwam dit omdat er in die tijd nog een veel grotere taboe lag op psychische stoornissen of stonden we er gewoon anders in omdat er nog vrij weinig sprake was van social media kanalen als Instagram en Facebook?

trots op mijn diagnoses en opnames

Contact met lotgenoten heb ik in mijn tijd wel gemist. Ik stond vrij alleen in alles en praatte er, behalve in therapie, met niemand over. Tegelijkertijd hield ik ook erg rekening met mijn toekomst en met mijn omgeving. Ik wilde niet dat bekend werd dat ik psychische problemen had, want dat kon wel eens nadelige gevolgen hebben voor mijn toekomst. Je weet immers nooit wat er op je pad komt en wanneer je iemand tegenkomt. Als er ergens op internet zou staan dat ik in therapie was en aan anorexia leed, dan zou niet iedere toekomstige werkgever hier empathisch tegenover staan... Tenslotte was ik ook gewoon niet trots op het feit dat ik zo gestrand was in mijn leven. Het voelde als falen en zwakte en ik hoopte dat ik mezelf zo snel mogelijk weer op het juiste pad kon krijgen.

Tegenwoordig ben ik nog steeds vrij allergisch voor diagnoses. Ik wil graag dat mensen mij zien als persoon los van eventuele diagnoses. Ik begrijp dat een psychiater of psycholoog een diagnose nodig heeft om een behandeling te kunnen laten vergoeden en te bedenken welke manier van hulp goed zou kunnen passen, maar verder dan dat hoeft het voor mij niet te gaan. Als ik zou kunnen, zou ik iedere diagnose uit mijn medisch dossier gewist zien. Ik ben ik, ik ben niet mijn diagnoses.

In tegenstelling tot míjn aversie voor diagnoses staat het internet vol met deze etiketten. Honderden recovery accounts op Instagram hebben bij hun profielbeschrijving één of meerder diagnoses staan. En daar blijft het niet bij. Het wordt puntsgewijs aangevuld met het aantal kliniek opnames, het aantal dagbehandelingen, het aantal ziekenhuisopnames, een eventueel bmi en het aantal dagen zelfbeschadiging vrij. Sommige profielen lijken vrij anoniem, maar andere profielen zijn volledig met foto, voor- en achternaam. Het draagt een zekere identiteit uit. Iets wat ik niet goed begrijp. Waarom wil iemand per se delen dat die 5 keer opgenomen is of reeds 3 dagbehandelingen heeft gedaan?

Waar iemand anders schrijft over zijn passies, kenmerken en liefdes, wordt er hier geschreven over alle aanwezige problemen. Waarom wordt er zo ingezoomd op problematiek, op alles wat niet goed gaat of niet goed is gegaan? Het lijkt alsof iemands identiteit hierdoor gevormd wordt. Vanwaar al die aandacht richten op aantal opnames, vormen van therapie, bmi en diagnoses? Is dat helpend voor jezelf? Is dat helpend voor een ander die je profiel bekijkt? Is dat nodig om te weten om jou te begrijpen? Ik vraag dit laatste me af. Niemand hoeft van mij per se te weten welke diagnoses ik had of wat voor therapie ik heb gedaan, om mij als persoon te kennen. En naast dat het niet nodig is om te weten, is het wat mij betreft ook gewoon heel privé... 

trots op mijn diagnoses en opnames

Natuurlijk is het waardevol dat je via Instagram op deze manier je ei kwijt kunt, maar het kan je ook op een negatieve manier gaan beïnvloeden. Ik moet er niet aan denken om iedere dag als ik door mijn timeline op Instagram scroll bijna alleen maar recovery accounts te zien waar het continu gaat over eten, aankomen, gewicht, depressie, zelfbeschadiging en therapie. Het zou mij niet helpen om te weten hoeveel opnames iemand anders heeft gehad en welke diagnoses die allemaal heeft. Het maakt het voor mij allemaal té normaal. Ik zou hierdoor steeds meer verwijderd raken van een gezonde wereld. Je bent als mens zoveel meer dan die diagnoses en die therapie en opnames. Het is voor je herstel juist belangrijk om je te richten op al die positieve capaciteiten.

Zou het niet veel meer helpend zijn om in de biografie van je recovery account je doelen en dromen op te schrijven in plaats van je diagnoses en aantal opnames? Zou het niet veel krachtiger zijn om hierin op te schrijven wie jij als persoon bent en wie je graag wilt worden? Ik zou daar in ieder geval veel meer motivatie uit halen en veel meer geïnteresseerd in zijn, dan in al die diagnoses en opnames.  

Fotografie: Freelyhaylee

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Fiona - Maandag 17 oktober 2016 13:21
Hee wow Zara, wat een waardevolle blog! :) Ik deel absoluut je mening. Ik frons toch ook vaak mijn wenkbrauwen wanneer ik meiden haast zie 'opscheppen' over hun psychiatrisch palmares... Natuurlijk is het goed dat het taboe hierop al wat verheven is, maar nu zijn we een beetje te hard de andere kant aan het uitzwieren, vrees ik.

Ik vind je suggestie op het einde een erg goed idee! :)
X - Maandag 17 oktober 2016 13:36
Helemaal mee eens. Ik krijg altijd het gevoel dat mensen willen laten zien hoe 'zwaar' het is geweest door het aantal opnamen of terugvallen of behandelingen stuk voor stuk te benoemen. Toen ik nog heel erg diep in mijn eetstoornis zat vond ik dit moeilijk omdat ik 'enkel' een deeltijdbehandeling nodig had. Nu weet ik dat het aantal behandelingen of opnames niks zegt over de hardnekkigheid van je probleem. Het hebben van eetproblemen is ernstig genoeg ongeacht hoe dit zich uit.
Anoniem - Maandag 17 oktober 2016 13:41
In grote lijnen kan ik me vinden in hetgeen je schrijft.
Wel denk ik dat het soms juist ook helpend kan zijn, wanneer je je in een opname bevind, en hier gewoon open over kunt zijn richting je omgeving.

Ik heb zelf een erg lange opname achter de rug en deelde op mijn FB wel de hoogte en dieptepunten. Ik ben hier vanaf het begin af aan wel open over geweest (over het feit dat ik werd opgenomen). Natuurlijk kwam bijv. een separatie of een nachtje politiecel niet op FB te staan, maar zaken als een RM die verlengt werd of juist een ontslag wat bekend was, deelde ik.

Mij heeft het juist ook geholpen om toch dingen te kunnen blijven posten. Mijn leven was weliswaar veranderd (en anders dan dat van mijn omgeving), maar ook binnen de klinieken ging mijn leven verder en ik wilde ook graag mijn hoogte-en dieptepunten kunnen blijven delen en op die manier onderdeel blijven uitmaken van de buitenwereld.

Ik denk persoonlijk dat ik er minder zwart-wit in sta , als op de manier waarop bovenstaande blog is geschreven .
S. - Maandag 17 oktober 2016 13:54
Mee eens. Alsof het iets is om trots op te zijn dat je een eetstoornis of wat dan ook hebt.
Itsme - Maandag 17 oktober 2016 14:11
Hoe kortzichtig is deze blog bah!
Breadfish - Maandag 17 oktober 2016 14:18
Wat vind je precies kortzichtig, Itsme?
MJLove - Maandag 17 oktober 2016 14:27
BEDANK voor deze blog! Alhoewel ik best geloof dat het voor sommige meiden helpend is om een recovery instagram te hebben en elkaar te steunen, ben ik het wel eens met wat in deze blog staat. Openheid over je eetstoornis of andere problemen is hartstikke goed, maar om alle diagnoses en opnames in je biografie te zetten, nee dat gaat te ver. Wat wil je er mee bereiken? Het lijkt voort te komen uit de eetstoornis, om te bevestigen dat je echt een serieus probleem hebt. Die bevestiging is niet nodig via instagram. Zoals X al schreef, het hebben van een eetstoornis op zich is al ernstig genoeg, dat wordt niet gedefinieerd door de hoeveelheid opnames of door je laagste gewicht. Aangezien ik zelf nog in mijn eetstoornis zit, merk ik dat zulke instagram accounts voor mij heel triggerend zijn. Het is natuurlijk mijn eigen keuze als ik dan zulke accounts op zoek, maar misschien zou het helpen om eens na te denken hoe dit overkomt op andere mensen/volgers. De bedoeling is vaak om elkaar te steunen, maar is dit ook echt het effect? Geeft het niet juist druk en ga je je hierdoor niet alleen maar meer vergelijken met anderen?
Sta stil bij wie je echt bent of wilt zijn en vecht tegen die eetstoornis. ♥
Denise - Maandag 17 oktober 2016 14:34
Zo zwaar mee eens. Tegenwoordig is het zo normaal om dat op te schrijven. Mij boeit t echt niet of je niet bent opgenomen of al tienduizend keer... het gaat erom dat je beter wordt! Of mee leert om gaan..
Birdy - Maandag 17 oktober 2016 14:53
Eens met deze blog. Ik vind het ook niet helpend om te zien en soms ook storend en irritant, maar ik verwijt het degenen die het doen meestal niet (al heb ik er bij 20-plussers vaak meer moeite mee, ik kan er bij tieners meer begrip voor opbrengen, die zijn vaak meer 'zoekende'). Ik hoor er vooral uit dat ze gezien willen worden, misschien bang zijn om niet serieus genomen worden of het idee hebben te moeten bewijzen hoe 'echt' het is. Het geeft hen ook een stukje identiteit, hoe verdrietig dat ook is. Het zou mooi zijn als er een positieve tegenbeweging zou ontstaan, waarbij meiden (en jongens) aangemoedigd worden om te ontdekken wat ze nog meer zijn dan alleen hun diagnoses. Hun sterke punten, passies, talenten. Ik denk dat ze dat vaak niet meer weten van zichzelf...
Anoniem- - Maandag 17 oktober 2016 15:08
Ik ben het hier niet mee eens... Mij heeft de steun van andere jongens en meiden me echt goed verder geholpen.. En ik vind het ook wel een beetje lullig om voor iedereen die zo'n acoount heeft intevullen dat hij of zij trots is op zijn diagnoses en opnames..
Aatje - Maandag 17 oktober 2016 16:05
Ik weet niet of het goed of fout is dit te posten. Wel weet ik dat het mij onzeker maakt om te lezen hoe veel klinieken andere bezocht hebben en dergelijke. Het zorgt dat het stemmetje in mijn hoofd zegt dat het bij mij allemaal niet ernstig genoeg is (geweest) en ik nog veel verder had moeten gaan.
Misschien mijn fout om zo te denken, en ik wil niet gaan oordelen over wat mensen wel of niet op facebook zetten, maar ik snap deze blog wel. Alleen het lezen van de inleiding van deze blog maakte me al onzeker...
# - Maandag 17 oktober 2016 16:15
Mooie blog en eens
En de hoeveelheid klinieken geeft geen ernst aan...
En door veel klinieken wordt je echt niet altijd beter of gezonder
De juiste hulp! en je eigen kracht! doen het m!
Floortje - Maandag 17 oktober 2016 16:24
ik vertelde het eerst aan helemaal niemand uit schaamte. Maar dat is ook best eenzaam en voelt als een dubbel leven.
Nu probeer ik iets meer te vertellen (facebook is het makkelijkste en enige wat lukt) en nu voel ik me minder alleen en minder 'gek' en kan ik gewoon eerlijk zijn!
Maar ik hou dat wel oppervlakkig en kort en alleen positieve dingen ;)
Mij82 - Maandag 17 oktober 2016 16:40
Vind het een "oordelende" blog. Terwijl je juist krijgt geleerd. Een oordeel vrije houding aan tenemen.
Ik ken degene niet persoonlijk wie dit doen. Maar als iemand lichamelijk ziek is dan hoor je "niemand" is iemand "psygisch" ziek. Dan is het "aandachttrekkerij"!
Wellicht is degene enorm trots dat hij/zij van zover is gekomen.
Miss voelt degene zich enorm eenzaam. In zekere zin is het dan idd ook "aandacht" maar wat doet de ander der mee?
Oordelende het negatieve? Of afvragen wat de reden kan zijn?
En sommigen schamen zich enorm en andere totaal niet.
Ze hebben het "overleefd" is dat niet wat teld?
Als ik dan lees dat de therapie en opnamen bijna hun indentiteit "over" nemen.
(In die trend) vraag ik me af weten ze wel wat ERS oa is.
Je heb dan juist geen eigen "ik" gevormd. Genetisch bepaald maar door traumatische ervaring extra gevormd. En elk individu met deze dyagnose is toch echt anders dan d'r buurvrouw of man.
Voor veel nabestaanden is de "hulp" voor hun kind partner ouder etc te laat.
nynesxx - Maandag 17 oktober 2016 17:04
Helemaal mee eens. Bloederitant dat opscheppen en hartstikke triggerend. Ik vind dat mensen eerlijk moeten kunnen zijn maar niemand heeft behoefte aan gewichten en als je daarmee wilt laten zien hoe trots je bent op je herstel, ben je nog steeds ziek bezig want dat gewicht zegt niks
Mxxx - Maandag 17 oktober 2016 17:10
Voor mij stralen dit soort dingen ook vaak uit van; ik ben onbereikbaar. Een bepaalde manier om afstand te kunnen houden van de normale wereld en verantwoordelijkheden... eigenlijk een muurtje.
l - Maandag 17 oktober 2016 18:50
Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook "graag" dit soort info post (op Tumblr ofzo) en ik schaam me er nu eigenlijk wel voor. Zo heb ik het gevoel dat "ver genoeg" gegaan ben om opgenomen te worden in het ziekenhuis. Ik wéét dat dit heel stom is. Want een ziekenhuisopname zegt helemaal niets over de ernst van de ziekte. Ook had ik het gevoel dat ik hierdoor 'erkenning' kreeg van anderen, omdat zij mijn uitgemergelde lichaam bewonderden. Maar ik ben hiermee in de fout gegaan, want ik heb anderen getriggerd en ik doe dit dus niet meer.

m - Maandag 17 oktober 2016 20:22
Typisch stoornisgedrag. Als ik er nu (6 jaar later) aan denk wat ik mensen om me heen allemaal niet verteld heb destijds. posten op fb ging me wel te ver maar ik was wel open over m'n es, trots op m'n gewicht en ook over m'n opname.

Nu schaam ik me kapot als ik er aan denk dat ik een psychische stoornis had waar iedereen van wist. Achteraf denk ik dat mensen mij een beetje gek en miss ook zielig vonden terwijl ik zelf dacht goed bezig te zijn.. mensen die ik later heb leren kennen zoals huidige collega's heb ik het nooit verteld. Oude vrienden praten er ook nooit over omdat ik het nu super ongemakkelijk vind..
lovatic - Maandag 17 oktober 2016 20:24
Voor sommige mensen is het wel helpend om zo'n instagram account te hebben voor mij is het ook helpend wel vind ik dat sommige recovery instagrams te triggerend zijn omdat ze foto's van am of hele dunne meiden of foto's van zichzelf plaatsen waar ze heel dun op zijn
en soms is het wel fijn om door instagram lotgenoten te vinden en elkaar te steunen maar ik merk ook dat ik soms mezelf teveel vergelijk met anderen of dan zegt die stem in mijn hoofd dat ik niet ziek genoeg ben het heeft zijn voor - nadelen een recovery account
Sanne - Maandag 17 oktober 2016 20:47
Helemaal eens met deze blog. Het moet daar echt eens afgelopen zijn met dit soort berichten. Het vermelden van het aantal opnames, ziekenhuizen enz is voor niemand helpend. Ik denk zelfs dat het iets kan zijn (zeker indien iemand niet anoniem is) waar mensen later heel veel spijt van kunnen krijgen. Leuk als een toekomstige werkgever jouw naam op deze manier tegenkomt. Op die manier kom je nooit meer los van het verleden. Ergens vind ik het ook gewoon een hele erge vorm van aandachttrekkerij om dit soort berichten te plaatsen; ga aan jezelf werken ipv allemaal feiten over opnames te vermelden. Ga liever je richten op wat je daar geleerd hebt ipv het op fb/insta enz te dumpen.
Floor* - Maandag 17 oktober 2016 20:58
Totally agree! Het is niet iets om je voor te schamen, maar tegelijkertijd hoef je er ook niet mee te koop te lopen. Je zet ook niet in je normale profiel: "1x gebroken been, 1x blindedarmontsteking, 3x opgenomen door mijn pinda-allergie".
Tegelijkertijd denk ik ook dat veel meisjes het ergens nodig hebben om erkenning te krijgen die ze niet durven te vragen in hun echte leven? Ik vraag me alleen af of deze meisjes zichzelf niet enorm in de vingers snijden: als iets eenmaal op het internet staat, krijg je het er niet makkelijk meer vanaf..
Ann - Maandag 17 oktober 2016 21:34
Wat een fijne blog! Ook dat je het liefst al je diagnoses wilt schrappen, dat zou k ook zo graag willen, want ik ben mezelf, ik ben niet een diagnose....helaas denken mensen in mn omgevinf daar anders over wat soms zorgt voor ongemakkelijke situaties..
Ann - Maandag 17 oktober 2016 21:34
Wat een fijne blog! Ook dat je het liefst al je diagnoses wilt schrappen, dat zou k ook zo graag willen, want ik ben mezelf, ik ben niet een diagnose....helaas denken mensen in mn omgevinf daar anders over wat soms zorgt voor ongemakkelijke situaties..
emmy - Maandag 17 oktober 2016 22:19
ik ben het er niet mee eens. Ergens wel een beetje, maar ik heb een recovery instagram en het is voor mij enorm helpend! Het is mn dagboek en mn plekje. Met dit soort dingen in je bio vertel je wel wat over je ziekte geschiedenis en waar je mee dealt. Alleen bmi van lw enzo vind ik iets te ver gaan. Ik denk dat de meningen hier over verschillen, alleen ik vind t een beetje ver gaan je hier aan te storen.
Sophie - Dinsdag 18 oktober 2016 07:43
Helemaal mee eens! Ik denk dat het veel helpender en inspirerender zal zijn voor zowel de persoon zelf als voor de omgeving om wensen, doelen en dromen te posten! ik vind het goed dat de taboe rondom psychische ziekte wat afneemt door wat openheid op social media, maar er zijn wel grenzen wat betreft de inhoud denk ik.. Goede blog!
Miku - Dinsdag 18 oktober 2016 09:43
Ik denk hier een beetje dubbel over. Ik volg zelf geen instagrammers, dus ik heb er ook geen last van. Ligt het probleem ook niet meer bij degene die het als probleem ervaart dan bij degene die het post? Voor de poster kan het denk ik wel helpend zijn namelijk. Hoe kun je trots zijn op wat je hebt overwonnen als je dat niet mag benoemen en alleen maar kijkt naar doelen die je nog niét behaald hebt? Ik kies er zelf voor om niet veel op social media te delen maar ik merk ook dat het soms lastig is in mijn omgeving als ik worstel met mijn es en mensen het bagatelliseren, omdat het niet meer te zien is. Dan denk ik wel: je moest eens weten waar ik vandaan kom. Het is niet een "schattig probleempje met eten". Maar terugkomend op het posten : wat voor de een werkt, werkt voor een ander niet. Maar mensen moeten naar mijn mening stoppen met verantwoordelijkheid bij een ander leggen. Stoort het je? Dan volg je die instagrammers toch niet? We kunnen niet heel internet en de wereld censureren omdat mensen zich irriteren of getriggerd voelen vind ik.
Laura - Dinsdag 18 oktober 2016 11:01
Goede blog!
Erna - Dinsdag 18 oktober 2016 11:20
Helemaal mee eens.
Je kunt je beter onderscheiden door middel van iets wat je ECHT bent dan d.m.v. je ziekte.Hetzelfde geldt voor het contact maken met anderen.Je hebt andere dingen gemeen met mensen dan je eetstoornis zoals je hobby,je studie/werk/geen werk ,je huisdier enz.
Hoe meer je eetstoornisgerelateerde mensen en contacten je opzoek en toestaat in je leven hoe meer de e.s zich verankert in je identiteit.Dat wil je NIET !
Je hoeft het ook weer niet te verstoppen en allemaal in je eentje te doen,maar beperk het aantal mensen en plekken waar je steun zoekt en laat ruimte toe voor JEZELF☺
Esther - Dinsdag 18 oktober 2016 11:38
Hee Zara,
In je blog schrijf je dat problemen op deze manier verworden tot iemands identiteit. Ik denk dat dat een belangrijk punt is en een verschijnsel dat vaak ook bij een eetstoornis of psychische problemen hoort. Net zoals dat het bijvoorbeeld bij topsport hoort. Je ziet bij jongeren in talent selectie programma's bijvoorbeeld dat hun identiteit vaak voornamelijk bepaald wordt door hun sport en prestaties. Moeten zij vervolgens het talentprogramma verlaten, dan is het voor hen vaak heel moeilijk om een nieuw soort identiteitsgevoel te ontwikkelen - want ze zijn jarenlang met bijna niets anders bezig geweest dan hun sport.

Ik denk dat het bij psychische problemen vaak precies zo is. Wanneer deze problemen ernstig zijn gaat er veel tijd en energie hier naartoe, niet omdat iemand zich niet wil focussen op positieve dingen als liefde of passies, maar iemand dit niet kan. Omdat er geen tijd en energie meer voor is, of omdat de stoornis (bijv. depressie) maakt dat deze gevoelens helemaal niet meer ervaren worden. Op zo'n moment is de (eet)stoornis vaak het enige in iemands leven en is het dus ook logisch dat dit iemands identiteit bepaalt. Waar ik dan op instagram post over mijn identiteit (die vaak uit positieve dingen bestaat zoals vakanties, dagjes weg) zal een ander over haar identiteit die uit negatieve dingen bestaat posten (zoals opnames en gewicht). Ik weet niet of dat perse aandacht vragen is en als het dat is is het denk ik niet anders dan de mijne - ik vind het immers ook leuk als mensen op mijn foto's reageren of liken.
Joëlle - Dinsdag 18 oktober 2016 14:09
Ik denk dat veel mensen met een eetstoornis ervan overtuigd zijn dat hun eigen identiteit niet goed, niet bijzonder genoeg is. Een eetstoornis maakt je voor je gevoel wel bijzonder in een bepaald opzicht.
Mika - Dinsdag 18 oktober 2016 16:05
Ik denk dat het wat genuanceerder ligt. Sommigen zetten het er ook bij om gelijkgestemden te vinden/volgen. En daarnaast: leven en laten leven. Ik kan d'r echt niet mee zitten of iemand zijn diagnoses openbaar maakt of niet...
cynthia - Dinsdag 18 oktober 2016 16:33
Waardevol stukje!
cynthia - Dinsdag 18 oktober 2016 16:36
@ Esther: identiteitsprobleem zo zie ik dat ook! het is soms heel moeilijk idd als je leeggezogen wrdt dr problemen nog energie op te brengen voor d leukere zaken..Tblijft een gevecht in mij geval x
m - Dinsdag 18 oktober 2016 17:18
bedenk je dat je je achteraf dood schaamt. geloof me, nu lijkt het nog "normaal" maar als je een paar jaar bent hersteld en een serieuze baan heb is het gênant wat je allemaal op internet hebt gezet..
K - Dinsdag 18 oktober 2016 20:58
Ik heb zelf ook een recovery account en heb in mn bio alleen geschreven dat ik een es en depressie heb. Voor mij is dat niet om op te scheppen maar om anderen te vinden met dezelfde problemen die ik heb. Ik ben het er wel mee eens dat het soms te ver gaat met gewicht en opnames enzo..
Lamilee - Dinsdag 18 oktober 2016 23:31
Maar drie woorden voor: HELEMAAL MEE EENS
Kim - Woensdag 19 oktober 2016 05:00
Ik vind een mooie blog, omdat het wel een vraagstuk opwerpt. Ik ben het eens, dan wel oneens met je conclusie. Je kunt jezelf profileren dmv je ziekte en aantal ziekenhuisopnames en je bmi oid, je kunt jezelf ook profileren dmv je opleiding en aantal verslagen en cijfers en dan kan het ook nog gaan over je sport, aantal overwinningen en aantal medailles. Het is maar net in 'welke normale wereld' jij je bevindt. En als buitenstaander kun jij er zelf voor kiezen je erin te mengen of niet. Ga je die Instagrammer volgen of ontvriend je diegene op Facebook?
Zoals in een eerder reactie is genoemd: leef en laten leven (of overleven :') ).
Pascalle - Vrijdag 21 oktober 2016 14:08
Blij dat iemand hier over schrijft! Hopelijk gaat deze 'trend' weer voorbij. Ik liep zelf in m'n eetstoornis periode totaal niet te koop met dit soort dingen. Alle rare gedachten zoals trots op laag bmi hield ik wel voor me, echt niet op social media haha
Kimberley - Zondag 23 oktober 2016 17:29
Zo herkenbaar deze blog zeg jeetje! Ik schaam me juist voor mijn anorexia en praat er het liefst helemaal niet over met mensen die niet weten dat ik dit heb.
Heb dan wel een recovery account maar eigenlijk is dit vooral voor mezelf en dan voor later om te kijken wat voor een progress ik heb gehad enz.
Ben het helemaal eens met wat je zegt! Mensen moeten niet 'te koop' lopen met wat ze hebben en al zeker niet met eetstoornissen. Lijkt wel alsof het dan helemaal niet ongezond meer is ofzo..
Kimberley - Zondag 23 oktober 2016 17:29
Zo herkenbaar deze blog zeg jeetje! Ik schaam me juist voor mijn anorexia en praat er het liefst helemaal niet over met mensen die niet weten dat ik dit heb.
Heb dan wel een recovery account maar eigenlijk is dit vooral voor mezelf en dan voor later om te kijken wat voor een progress ik heb gehad enz.
Ben het helemaal eens met wat je zegt! Mensen moeten niet 'te koop' lopen met wat ze hebben en al zeker niet met eetstoornissen. Lijkt wel alsof het dan helemaal niet ongezond meer is ofzo..