Vragen zoals ‘Hoe krijg je die knop om?' of ‘Wanneer ging dan de knop om bij jou?' krijg ik regelmatig in mijn werk als ervaringsdeskundige. Jullie vragen me hier en daar wat mij heeft overgehaald om te herstellen. Een lastig vraag, als ik heel eerlijk ben. Een vraag waarop ik met een dik boek vol uitleg zou kunnen antwoorden. Want die knop, die kreeg ik niet met één gedachte of één motivatiepunt om. Die knop is een grote ingewikkelde bende, maar ik wil het er in deze blog graag met je over hebben hoe ik mijn motivatie vond, hoe ik mijn knop om kreeg en hoe ik hem ook om heb kunnen houden.

Ging er maar een knopje om, was het maar zo simpel dat er ergens in mijn complexe brein een klein knopje was dat ik van rood naar groen moest omzetten. Als het zo simpel was, had ik wel heel stom geweest dat ik daar zo lang over deed. Mijn eetstoornis heeft zo ongeveer acht jaar geduurd, waarvan bijna de helft in en uit therapie, herstellend en terugvallend, waarna ik uiteindelijk herstelde. Ik had die knop dan al veel eerder omgezet, maar blijkbaar kon ik hem nog niet helemaal ontdekken.

♦ Geef het tijd
Al eerder schreef ik een blog over het omzetten van die knop en dat dit een proces is. Nu ik er opnieuw, echt puur vanuit mezelf over schrijf, denk ik dat het meer is dan dat. Het is niet enkel een proces dat tijd kost en waar je in moet groeien. Het omzetten van die knop, beslissen er echt voor te willen gaan is inderdaad iets dat zich moet ontwikkelen en er niet ineens is, maar het heeft eigenlijk ook te maken met verantwoordelijkheid, steun en geloof in jezelf. Iets wat ik op het moment dat ik een eetstoornis had, maar weinig bezat of toeliet.

♦ Verantwoordelijikheid nemen
Ik denk dat een groot stuk van het omzetten van die knop bij jouw eigen verantwoordelijkheid ligt. Soms kom ik meiden tegen in mijn werk die ik het liefst beet wil pakken en door elkaar heen wil schudden. Er schreeuwt iets in mijn tegen die meiden: ‘'KOM OP! STOP HIERMEE! JE MAAKT JEZELF KAPOT! HET LEVEN IS VEEL LEUKER ZONDER EETSTOORNIS!''. En wie weet, dat als ik dat doe het enig effect heeft, maar toch doe ik het niet. Ik wil het jullie allemaal toeschreeuwen, omdat ik weet hoeveel pijn de jaren dat ik ziek was mij hebben gedaan en hoe fijn mijn leven geworden is (al is het verre van perfect).

Ik weet hoe oerstom ik bezig was tijdens mijn eetstoornis, wat een bord ik voor mijn kop had en hoe krampachtig ik het vasthield of er naar teruggreep. Ik weet hoe veilig het voelde, hoe eng het zonder voelde en hoe moeilijk het is om beter te worden van je eetstoornis. Het is een enorme strijd. En ik denk dat ik je daarmee bang kan maken. Omdat beter worden, herstellen, genezen zeer doet. Leven doet nu eenmaal pijn, maar je kunt leren toch gelukkig te zijn. En de keuze is aan jou. De verantwoordelijkheid ligt bij jou.

Ik zie regelmatig mensen die die verantwoordelijkheid voor hulpvragen en stapjes in de goede richting (nog) niet nemen en dat frustreert me weleens. Ik zie mezelf, met dat bord voor mijn kop. Iemand die niet durft, zich verschuilt achter angst die zich voor omstanders toont als onwil. Iemand die de keuze niet maakt om ''af te kicken'', maar doorgaat met ''gebruiken''. Zo is het ook een beetje met een eetstoornis. Een stuk van het omzetten van die knop is dus voor mij gewoon cold turkey afkicken van mijn anorexia geweest. Keihard gaan en dan maar zien.

Lees ook de blog Gewoon Doen.

♦ Geef het een gooi
Die knop omzetten is dus deels ook maar gewoon een wilde gok van mij geweest. Ik hoorde goede verhalen over genezen en het leven zonder eetstoornis, maar ik geloofde er geen bal van. Toch was ik nieuwsgierig en heb ik een gok gewaagd. Geen gok van een paar weken goed eten of een paar kilo aankomen, maar een gok waarbij ik de komende jaren wilde kijken hoe ver ik zou kunnen komen in herstel, als ik er echt keihard voor zou vechten. Als ik niet terug zou grijpen. Hoe ver ik dan zou kunnen komen en wat er dan zou gebeuren, als ik echt, echt, echt door zou gaan. En als het niks zou zijn, dat genezen zijn, dan kon ik toch altijd nog gewoon terug?

♦ Geloof je het wel?
De vraag die je jezelf ook kunt stellen, als je die knop om wilt gaan krijgen de komende tijd, is of jij wel gelooft in verbetering van deze situatie. Het is natuurlijk maar mooi makkelijk om niet te geloven in herstel en veilig achter je eetstoornis te blijven leven. Je te verstoppen en nooit je trauma's, problemen, destructieve gedrag of negatieve gedachtes aan te gaan. Maar waarom geloof je wel in die dingen en niet in verbetering? Onderzoek jouw geloof in herstel en probeer er ook voor open te staan.

♦ Tijd, daar is hij weer...
Hoe irritant het soms ook is, ook die knop omduwen kost tijd. Kracht en tijd. Want veranderen kost tijd. Je moet wennen, leren en het je ‘eigen maken'. Je gedrag veranderen is niet altijd even gemakkelijk, maar het kan wel. Oefening en herhaling baart kunst. Hoe vaker je de juiste keuze maakt, hoe gemakkelijker het wordt en hoe meer je het vertrouwen erin krijgt dat je de juiste weg bewandelt. Als je steeds weer in z'n achteruit gaat, kun je er niet aan wennen. Dus blijf doorzetten en geef het echt de tijd. Niet een paar dagen, maar echt de tijd. Daarmee bedoel ik niet dat je dus eeuwig over je herstel moet doen. Juist niet. Ik bedoel dat je niet direct op moet geven als het niet meteen lukt. Als je deze tip gebruikt om dingen uit te stellen, dan moet je de tweede tip nog maar eens goed lezen. 

♦ Het is persoonlijk
Ik ben niet HET bewijs dat je kunt herstellen van een eetstoornis, maar ik ben wel een van de bewijzen. Er zijn heel veel vrouwen en mannen om mij heen die hersteld zijn. Allemaal op hun eigen manier, eigen tempo en van hun eigen problemen. Ik kan dus vertellen wat bij mij een rol speelde bij het omzetten van die denkbeeldige ‘knop', maar ik wil je vooral adviseren om op onderzoek uit te gaan naar wat jou tegenhoudt om die knop om te zetten en wat jij nodig hebt om het wel te leren doen. De dingen die ik hier beschrijf zijn voor mij belangrijk geweest, maar dat kan voor jou weer net even anders zijn. Daar is niks mis mee. Richt je op verbetering, motivatie en herstel, je weet nooit van te voren hoe ver je kunt komen.

In deze blog geef ik je helaas geen wondermiddeltje mee om die knop om te krijgen, maar ik heb je wel kunnen vertellen wat er aan kan bijdragen hem om te krijgen. En ergens hoop ik ook dat ik je hiermee een beetje een schop onder je kont heb kunnen geven, om de strijd nu echt aan te gaan.