'Ik ben vast de dikste van de groep', is een gedachte die meerdere keren door mijn hoofd schoot bij de start van een nieuwe behandeling. Heel irritant, maar de gedachte was er helaas toch. Vlak voor ik in behandeling ging, toen ik mijn nieuwe klas zou ontmoeten of toen ik opgenomen werd, was de gedachte er. 'Wat zullen ze wel niet denken als ze mij zo zien. Ze denken vast dat ik mij aanstel, helemaal geen eetstoornis heb of dat het wel meevalt.' Een vreselijk idee vond ik dat, want als ik de dikste was, was ik niet sterk genoeg en zou ik gefaald hebben. Althans, dat vond ik doordat ik onder invloed was van die stomme eetstoornis.

Een idiote gedachte, als ik daar nu aan terugdenk. Als ik denk aan mijn behandeling voor anorexia, dan had het maar al te fijn geweest als ik niet de dunste, maar de dikste van die meiden had geweest. Dan had ik niet zo kapot geweest, nog regelmatig ongesteld geweest en misschien ook heel snel weer naar school kunnen gaan. Maar voor mij was de grootste angst om aan de behandeling te beginnen dat ik misschien niet de dunste zou zijn, maar zelfs de dikste. Erger kon bijna niet, in mijn ogen.

Waarom ik dat zo erg vond? Misschien snap je dat al wel, als je deze gedachte herkent. Meer mensen met een eetstoornis hebben last van dit soort kromme ideeën. Mager zijn is een teken van slagen, dat het gelukt is om jezelf onder controle te houden, dat je eetstoornis ernstig is en dat je echte problemen hebt. Het is een symptoom van een eetstoornis waardoor je jezelf makkelijker serieus kunt nemen, terwijl je dat eigenlijk hoe dan ook zou moeten doen.

Ik vond het idee dat ik de dikste zou zijn vreselijk eng. Dan zou ik een aansteller zijn, een nep-eetstoornis hebben of zouden anderen mij dik vinden, en dat leek me al helemaal een verschrikkelijk idee. Dat ik niet genoeg controle kon houden, dat ik faalde in mijn eigen anorexia. De neiging om nog even heel snel af te vallen voordat de behandeling zou beginnen, was dan ook erg groot. De kans dat ik dan als ‘aansteller' door zou gaan, kon ik daarmee verkleinen en ik kon trots zijn op mijn eetstoornis.

Als ik dit nu zo schrijf, weet ik dat een heleboel van jullie dit herkennen. Anorexia, boulimia of eetstoornis NAO. De meeste mensen met een eetstoornis willen uiteindelijk heel graag afvallen en heel dun of zelfs mager zijn. Ondergewicht leek voor mij heel belangrijk te zijn geworden, een doel dat voor mij hopelijk zou bevestigen dat ik iets kon. Dat ik niet overal in faalde. Onzin, maar door mijn eetstoornis leek het een hele logische oplossing voor mijn negatieve zelfbeeld en onzekerheid.

Toch wil ik je vragen om jezelf eens voor te stellen hoe 'gek' het eigenlijk is dat je trots bent op een ziekte. Dat je trots bent op je ondergewicht, een symptoom daarvan. Of dat je heel graag heel ziek wilt zijn. Dat is toch eigenlijk alleen al een teken dat het helemaal niet goed met je gaat en best wel een zieke gedachte? Een bevestiging van hoe ziek je eigenlijk bent...

Er zijn 100 miljard dingen die erger zijn dan de dikste van de groep zijn, alleen kun je die nu niet zien. Ik denk dat dit bij mij toentertijd te maken had met het feit dat ik niets anders meer zag dan eten, gewicht, compenseren en emoties onderdrukken. Ik leefde in een rare wereld van eetstoornisgedachtes en had weinig ruimte om gezond en op een normale manier over het leven na te denken. Mijn angsten waren onrealistisch. Ik had angsten voor dingen die eigenlijk heel normaal waren, zoals een gewicht dat gezond was of normaal kunnen eten. Ik zag zelf dan ook niet dat het helemaal niet belangrijk was om super mager te zijn, ik was gewoon alleen maar bang en obsessief bezig met mijn gewicht. Zo erg dat ik er wakker van lag en mezelf kapot maakte om niet de dikste van de groep te zijn.

Mocht jij de angst herkennen of de drang hebben om vlak voor je nieuwe behandeling begint nog even flink in z'n achteruit te willen gaan, denk dan nog even goed na. Je hebt nu dit blog gelezen, je weet dat het zinloos is en je eigenlijk alleen maar verder van huis zal brengen. Het zorgt ervoor dat je meer schade aanricht, langer in behandeling bent of eerst heel lang bezig moet gaan met je gewicht, voor je echt actief aan je gezonde toekomst kunt werken. Het helpt echt niet, om hier aan toe te geven. Het maakt je alleen maar nog een stukje meer kapot.

Verder is het ook niet slim om nu keihard te gaan minderen met eten. Het kan ervoor zorgen dat je vervalt in eetbuien en je daardoor nog slechter gaat voelen dan je al deed. Probeer juist zelf al wat stapjes te zetten door een haalbare lijst op te stellen of al aan de slag te gaan met de eetlijst van je therapie. Waarom zou je jezelf eerst veel zieker maken, als je daarheen gaat omdat je beter wilt worden?

Als laatst wil ik nog zeggen dat het nu misschien allemaal heel belangrijk lijkt om af te vallen, maar dat er echt veel meer is in het leven dan dat. Daar ben je misschien op dit moment te weinig mee bezig of juist bang voor, maar laat deze realistische, relativerende gedachtes ook toe. Dun zijn maakt je niet gelukkig. Het is niet zo belangrijk als jij nu denkt om dun te zijn en mager zijn is niets om stoer over te doen.