Mijn eetstoornis, mijn geheim

 

geheim''Soms twijfel ik er over, maar toch staat mijn besluit vast. Ik doe het alleen. Niemand hoeft te weten van mijn problemen met eten en niemand hoeft mij te helpen. Ik moet het alleen doen en dat ga ik doen ook. Het is mijn strijd, mijn geheim en ook mijn eigen oplossing.''

Misschien herken je dit wel. Je wilt het liefste alles alleen doen. Misschien loop je al jaren rond met geheimen rondom je destructieve gedrag, gedachtes of problemen met eten. En toch wil je het met niemand delen. Je wilt het alleen oplossen. Het is tenslotte ook jouw schuld dat je het gekregen hebt, vind je.

Of misschien denk jij juist dat je anderen niet tot last mag zijn. Ze hebben al zoveel aan hun hoofd en kunnen dan echt niet ook nog voor jou zorgen. Toch mag iedereen ondertussen wel bij jou aankloppen als ze hulp nodig hebben. Een beetje krom, vind je ook niet?

Vaak zien we dat wanneer iemand haar problemen helemaal in haar uppie wil oplossen, het probleem eigenlijk geleidelijk aan alleen maar groter en hardnekkiger wordt. Een eetstoornis gaat namelijk nooit vanzelf ineens weer over. Daarvoor is het echt nodig om hulp, steun en afleiding te vragen. En vaak ook een behandeling te gaan volgen of te praten met een psycholoog of diëtiste.

Ik heb mijn problemen met eten ook (veel te) lange tijd alleen proberen op te lossen. Sommige periodes wilde ik niet van mijn eetstoornis af, andere wel. Wanneer ik wel beter wilde worden, nam ik me voor een eetlijst te volgen die ik zelf had samengesteld of die ik op internet had gevonden. Ik probeerde structuur aan te brengen in mijn dag, voedsel de deur uit te doen waarmee ik oorlog zou krijgen en een dagboek bij te houden.

Hooguit twee dagen bleef ik op dit pad. Soms iets langer en soms maar een halve dag. Soms omdat ik bang werd, soms omdat ik me rot ging voelen en soms omdat ik gewoon niet wist hoe ik het allemaal moest doen en of ik het wel wilde. Die twijfels en angsten zorgde er dan al snel voor dat ik terugschoot in mijn veilige vertrouwde wereldje met mijn eetstoornis.

sad

Er zullen vast mensen zijn die in hun eentje van hun problemen met eten af zijn gekomen. Enkelen. Maar de meerderheid lukt dit niet. Een eetstoornis is namelijk een ingewikkelde psychische ziekte. En misschien denk je wel nu je dit leest: ''Nou, een psychische ziekte? Bij mij valt het dan allemaal nog wel mee hoor...'' En toch is ook die gedachte weer heel passend voor een eetstoornis.

Ontkenning, tweestrijd, twijfels, angst om beter te worden, perfectionisme door niemand tot last te zijn en liegen. Want dat is wat je eigenlijk doet. Door niemand in je omgeving te vertellen wat er werkelijk in je omgaat, lieg je indirect. Je houdt anderen voor dat het wel goed gaat, maar ondertussen...

De tranen die je laat wanneer je alleen in je bed ligt, de uren waarin je de eetmomenten in elkaar puzzelt, de haat die je voelt wanneer je bent aangekomen, de stress die een avondje uit veroorzaakt, het walgen van je lichaam en bang zijn voor het eten...

Voor al die dingen is een oplossing, maar die ga je niet in je uppie vinden. Die oplossing ligt hem in delen met anderen. Vertellen wat er in je omgaat, ook al voelt het voor jou als een piepklein probleem. Jij bent niet alleen op deze wereld en niemand wil dat jij je zo voelt. 

Er zitten voordelen aan praten met anderen over je problemen. Bijvoorbeeld dat zij anders denken en je op nieuwe ideeën kunnen brengen. Twee mensen weten meer dan één. En ook als je stuit op onbegrip, kom je daar wel weer uit. Misschien niet meteen, maar als jij blijft praten en uitleggen, kunnen anderen jou steeds meer begrijpen.

Daarnaast werkt een ‘gezonde' opmerking vol onbegrip soms ook juist heel relativerend. Zo zei een vriendin van mij een keer; ‘'Maar als je nou gewoon een ijsje neemt en geniet, ook al voel je je daarna schuldig. Dan is dat altijd nog beter dan helemaal geen ijsje nemen en je sowieso rot voelen toch?''

rabbit sad

Anderen kunnen je ook ondersteunen. Bijvoorbeeld als je verdriet hebt, bang bent of hulp wilt gaan zoeken. Je kunt namelijk altijd vragen of iemand met je mee gaat naar je eerste gesprek voor intake, naar de huisarts of gewoon bij de diëtist in de wachtkamer even op je wacht. Het kunnen kleine dingen zijn die jou helpen er weer bovenop te komen.

Ook afleiding vind je in de mensen om je heen. Als je het moeilijk vindt om zelf boodschappen te doen, vraag dan iemand mee. Je hoeft het dan niet eens echt ergens over te hebben. Stel gewoon voor samen boodschappen te doen en daarna bij jou thuis thee te drinken. Kun je meteen weer even bijkletsen.

Maar natuurlijk is praten en je hart luchten ook erg belangrijk. Al zeg je maar; ''Ik voel je niet zo fijn vandaag.'' Misschien heb je het dan nog zacht uitgedrukt, maar het is wel een opening voor gesprek. Er is altijd wel iemand in je omgeving om de eerste stappen mee te zetten. Ook kun je door te praten motivatie terugvinden of samen bedenken waarom je van die eetstoornis af wilt, wanneer je het even kwijt bent.

Blijf niet met dit grote geheim rondlopen, maar praat erover. Voor de een is het een lerares op school, de ander een vriendin, een collega, kennis, de chat, het forum van Proud2Bme, partner of je ouders. Begin in ieder geval ergens. En vergeet niet dat wanneer je hulp vraagt, je echt niet zwak bent. Het is niet zo dat anderen het dan voor jou gaan doen of je je eetstoornis meteen los zult moeten laten. Je zult altijd zelf nog de stappen moeten zetten en moeten kiezen. Maar het maakt de wereldreis naar beter worden wel een stuk fijner! 

Wil je het iemand per brief vertellen, download hier dan een voorbeeld om je te helpen. 

Foto 1, 2, 3 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

ThinkBelieveAchieve - Woensdag 12 juni 2013 12:36
story of my life...
Fijn blog!
PeanuttButterfly - Woensdag 12 juni 2013 15:06
Zo, dat eerste stukje zijn mijn gedachten zwart op wit. :')
Ik weet wel dat het allemaal waar is wat hierboven staat, maar nu moet ik het ook nog doen.. en dat is weer een heel ander verhaal.
Ag!rl - Woensdag 12 juni 2013 15:35
"De tranen die je laat wanneer je alleen in je bed ligt, de uren waarin je de eetmomenten in elkaar puzzelt, de haat die je voelt wanneer je bent aangekomen, de stress die een avondje uit veroorzaakt, het walgen van je lichaam en bang zijn voor het eten..."

Wow. Bij dat stukje moest ik toch wel even slikken..
Maureen - Woensdag 12 juni 2013 16:00
Heel herkenbaar, maar alles klopt wel, ik ben vorige week met een vriendin naar een vertrouwenspersoon op school gegaan, deze week krijg ik een mailtje voor m'n 1e echte gesprek, ik ben heel bang maar ik heb wel t gevoel dat het gaat helpen.
xxbetul - Woensdag 12 juni 2013 16:19
Dit is allemaal zo herkenbaar.. Wel fijn om te lezen!
Vavha - Woensdag 12 juni 2013 16:23
Slik, ..
Appelvlaai - Woensdag 12 juni 2013 18:49
Zelfde als Ag!rl, ondanks dat ik vaak het idee heb dat het niet meer zo erg is, puur omdat het niet meer zo erg is dat ik geen normaal leven meer kan leiden..
Maar wat ik merk is dat ik bang ben om te delen, omdat het dan ineens niet meer van mij alleen is. Sommige momenten wil ik het ook weggeven. En praat ik er weleens over. Maar vaak heb ik daar enorme spijt van later. Later, wanneer ik besef dat ik die eetstoornis eigenlijk zo graag wil behouden.. Het voelt als iets weggeven, wat van mij is en wat me dierbaar is.. en dan ineens ga ik dat zomaar aan anderen laten zien..?
Appelvlaai - Woensdag 12 juni 2013 18:49
Zelfde als Ag!rl, ondanks dat ik vaak het idee heb dat het niet meer zo erg is, puur omdat het niet meer zo erg is dat ik geen normaal leven meer kan leiden..
Maar wat ik merk is dat ik bang ben om te delen, omdat het dan ineens niet meer van mij alleen is. Sommige momenten wil ik het ook weggeven. En praat ik er weleens over. Maar vaak heb ik daar enorme spijt van later. Later, wanneer ik besef dat ik die eetstoornis eigenlijk zo graag wil behouden.. Het voelt als iets weggeven, wat van mij is en wat me dierbaar is.. en dan ineens ga ik dat zomaar aan anderen laten zien..?
Astrid - Woensdag 12 juni 2013 21:20
Herkenning, herkenning, herkenning.. :/
Lovatic - Donderdag 13 juni 2013 22:31
"De tranen die je laat wanneer je alleen in je bed ligt, de uren waarin je de eetmomenten in elkaar puzzelt, de haat die je voelt wanneer je bent aangekomen, de stress die een avondje uit veroorzaakt, het walgen van je lichaam en bang zijn voor het eten..."

just like Agirl
Anna - Maandag 24 juni 2013 00:15
Nog nooit met iemand over gepraat...
Ranomi - Woensdag 2 oktober 2013 19:26
Heel passend voor dit moment..
Ik heb al drie jaar problemen met eten.. eerste 1,5 jaar bestond eerst uit normaal lijnen en daarna afvallen afvallen afvallen tot ik ernstig ondergewicht had. In mijn poging beter te gaan eten faalde ik ook al, want daaruit volgde eerst aankomen door af en toe een eetbui en daarna meerdere malen per week eetbuien en die compenseren.. Ik ben een week op werkweek geweest vorige week en in die tijd heeft mijn moeder mesjes en me dagboek gevonden/gelezen. Ik weet eerlijk waar niet of ik er blij mee ben of niet :( Ik heb het idee dat alle hulp die ik nu ga krijgen zo overbodig is, en dat het me zelf ook wel lukt..
Mooi geschreven trouwens :)
Jes - Woensdag 4 december 2013 15:41
Ik heb het gevoel dat ik niet echt een eetstoornis heb... En dat het wel mee valt. Maar ik heb vandaag met iemand van de GGD gepraat. En het blijkt er dus wel op te lijken en dat ik niet zo door moet gaan. Maar dat is zo makkelijk gezegd. Ik vindt mezelf te dik en al me vriendinnen zeggen dat ik dat niet ben maar ik heb het zooo vaak tegen mezelf gezegd dat ik te dik ben en dat ik miet afvallen, maar ondertussen zie je nu bijna mijn boten! Herkent iemand dit? Zo ja, wil je dan zeggen wat jij er tegen gedaan hebt of tegen doet? x