Eigen schuld, die eetstoornis
Misschien herken je het wel, dat je jezelf de schuld geeft van alle narigheid die de eetstoornis met zich meebrengt. ''Ik heb er toch zelf voor gekozen om deze eetstoornis te krijgen.'' of ''Ik wilde toch zelf zo nodig afvallen.'' Misschien voelt het wel afsof jij zelf hebt gekozen om een eetstoornis te ontwikkelen, alsof je best hebt gedaan deze eetstoornis te krijgen. En nu je hem dan eenmaal hebt neem je het jezelf alleen maar kwalijk.
Wanneer je het verdriet ziet in de ogen van je ouders, partner of vriendinnen raakt dat je of maakt het je juist heel erg boos, omdat je het jezelf verwijt dat zij daarverdrietig zijn.
''Ik kan het mezelf niet vergeven. Iedereen heeft me gezegd dat ik ermee moest stoppen en ik ging gewoon door!''
Soms denk je misschien dat je niet sterk genoeg bent, niet genoeg je best doet om te herstellen. Alsof je er zelf voor gekozen hebt dat het moeilijk is om van een eetstoornis af te komen. Kijk dan ook eens naar de dingen die je al wel bereikt hebt en vooral ook naar de dingen die jij nodig hebt om stappen vooruit te zetten. Misschien heb je nog niet de juiste behandeling, wil je te snel dat het goed gaat of heb je nog wat meer steun nodig. Je hoeft jezelf niet altijd te verwijten dat het nog niet gaat zoals je zou willen.
''Ik wilde toch zelf zo graag afvallen.''
Ooit heb je het misschien besloten, bedacht of het is erin geslopen; Je wilde afvallen. De eerste periode wist je misschien wel helemaal niet waarom je het wilde, maar dacht je gewoon: ''Ik wil dunner.'' Het lijnen is misschien wel doorgeslagen zonder dat dit ooit je bedoeling is geweest. Misschien was je altijd wel een snoeper en is je snoeperigheid over gegaan in eetbuien waarmee je gevoelens weg bent gaan eten. Jij hebt er niet voor gekozen, maar het is wel gebeurd. Neem jezelf dat niet kwalijk, maar kijk naar wat je onderdrukt en vraag daar hulp voor.
''Ik wilde een eetstoornis.''
Ergens heb ik altijd gedacht dat het fijn zou zijn om mager te zijn, af te vallen en ik heb zelfs gedacht dat ik graag anorexia wilde hebben. Ik denk dat dit al gedachen vanuit de eetstoornis zijn. Deze maakt dat je gaat denken dat anorexia goed is, mager zijn goed is en het een prestatie is om een eetstoornis te hebben. Wanneer je eenmaal het label krijgt ''eetstoornis'' voelt dat misschien als bevestiging dat je iets kunt. Blijf er aan denken dat een eetstoornis geen talent is waar je goed in kunt zijn, maar een nare, slopende stoornis en verwijt jezelf niet dat je die hebt gekregen, maar ga er tegenin!
Jij wilde dit niet, ook al lijkt dat soms zo. Je wist op dat moment waarschijnlijk geen andere manier om met het leven om te gaan. Zo ook wanneer je eetbuien hebt of andere problemen met eten hebt. Je dacht dat dit een oplossing was. En nu het een functie heeft gekregen, kom je er niet meer zo snel van af.
Door jezelf verwijten te blijven maken, boos te blijven op jezelf omdat je anderen verdriet doet of dingen niet door kunnen gaan door je eetstoornis, blijf je vastzitten. Je wilt leren om beter voor jezelf te zorgen, maar ondertussen straf je jezelf af omdat je dat juist zo moelijk vindt. Het gaat je helpen om jezelf los te zien van je eetstoornis. Jij hebt die eetstoornis, maar je bent het niet. Zie jezelf echter ook weer niet als slachtoffer van je eetstoornis. Het overkomt je dan wel, maar je bent er zelf ook nog steeds!
Probeer jezelf niet af te straffen en aan de andere kant toch je verantwoordelijkheid te nemen. Misschien wil je te snel, heb dan geduld. Misschien ontwijk je dingen, probeer het dan aan te gaan. Heb je geen motivatie, zoek deze dan op of praat er over. Dit werkt beter dan stilstaan bij je schuldgevoel.
Jij hebt geen schuld aan het krijgen van deze nare stoornis, maar je hebt nu wel de keuze om daar tegen te gaan vechten en te overwinnen!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik zit de laatste tijd echt zo van: Ik heb er zelf voor gekozen om te gaan afvallen, ik kies er zelf voor om steeds weer te gaan eten, wat dan overslaat in een eet bui. Hmm, dankje Nouska. Ik zal het bij me houden.
Ergens heb ik altijd gedacht dat het fijn zou zijn om mager te zijn, af te vallen en ik heb zelfs gedacht dat ik graag anorexia wilde hebben. Ik denk dat dit al gedachen vanuit de eetstoornis zijn. Deze maakt dat je gaat denken dat anorexia goed is, mager zijn goed is en het een prestatie is om een eetstoornis te hebben. Wanneer je eenmaal het label krijgt ''eetstoornis'' voelt dat misschien als bevestiging dat je iets kunt."
Daarin herken ik mezelf erg! Al vanaf dat ik héél erg jong was wist ik van anorexia
en dacht ik dat het bewonderenswaardig was dat sommige mensen heel weinig konden eten en heel dun konden worden,
terwijl ik wist en van ouders hoorde dat ik dik was en altijd te veel at.
Dit is zo niet normaal herkenbaar.
Echt mooi geschreven.
Respect!
Erg goed stuk!
Ik had even een vraagje: Zou zoiets als dit(dit onderwerp zegmaar) ook voor ouders geschreven kunnen worden? Mijn vader blijft namelijk maar zeggen dat het mijn eigen schuld is, dat het door mezelf komt dat ik in het ziekenhuis heb gelegen etc. Dit is heel vervelend en misschien zo'n stuk als dit zou wel kunnen helpen!
xx
Maartoch, het is er langzaam ingeslopen en je neemt het jezelf wel kwalijk. Maar misschien heb je wel gelijk, ik heb er nooit voor gekozen om al deze problemen te krijgen en al helemaal niet gekozen voor de strijd die het zou geven om er vanaf te komen. Ik heb er niet voor gekozen, goede gedachte.
"en ik heb zelfs gedacht dat ik graag anorexia wilde hebben"
want om díe gedachte voel ik me altijd schuldig. Ik wilde anorexia toen ik het nog níet had. En dan voel je je echt een freak...
Hier haal ik echt steun uit!
Dank je voor dit bericht